Headlines

De metal-foodies van At the Plates komen met de opvolger van het in 2020 verschenen debuut Starch Enemy. Blijkbaar is die plaat bij Zware Metalen achter het fornuis gevallen, want er is geen recensie van gebakken. Thematisch gezien moet u de band, en ook deze nieuwe plaat Omnivore, met heel wat korreltjes zout nemen. Het drietal heren kookt er namelijk op los. Toch is het schrijfproces, in vergelijking met het debuut, wel wat serieuzer van aard geweest. Dat is althans zo volgens Tony Rouse, die garant staat voor gitaar, drums en bas op Omnivore. Hij werd namelijk zelf geconfronteerd met gezondheidsproblemen en een aantal ernstige complicaties, waardoor hij zijn levensstijl moest aanpassen.Lees verder ›

Collega redacteur Joris benoemde het in zijn review over Last Of A Kind van Panzerchrist al: de heer Enevoldson heeft een nieuw blik aan bandleden opengetrokken. De band die toch bij menigeen een cultstatus heeft verworven, komt nu al weer vrij snel na het laatste volwaardige album met de EP All Witches Shall Burn. En ondanks het feit dat deze EP in dezelfde sessie is opgenomen als diens volwaardige voorganger, mogen we de liederen niet bestempelen als opnieuw opgewarmde kliekjes. Deze EP heeft meer als doel om Last Of A Kind nog eens dunnetjes over te doen en af te sluiten.Lees verder ›

In de diepten van het metalen pantheon vinden we dezer dagen opnieuw het Belgische Powerstroke, met hun nieuwste meesterwerk Diamonds Made Of Scars. Een sonische titaan die de grenzen van Pro-Pain, groove metal, nu metal, hardcore en death metal verkent. Elk lid van de band draagt bij aan deze auditieve orkaan, en zoals bij elke storm brengt het ook enkele donkere wolken met zich mee.Lees verder ›

White Death is terug zo waar! Ergens in 2017 kwam de gelijknamige debuutplaat uit en nu is er nog net voor de jaarwissel Iconoclast via het eveneens Finse Werewolf records. De snoodaards, bijna had ik deze plaat net als de laatste Vargrav gemist. Vuile, gortige, vunzige black metal vanuit de riolen van het Finse achterland zo klinkt de muziek van dit heerschap dat zich vormde rond Vritrhan en vrienden en al actief is sinds 2013. De heren hebben al menig snaar of drumvel versleten in andere meer lokalere bands als ik het zo mag geloven. Met dit White Death verenigen ze hun krachten. Een kracht die collega Bart ook al in 2017 oppikte middels zijn review van de debuutplaat waarvan al eerder sprake.Lees verder ›

Unchain stuurt een album in fysieke vorm op naar de burelen van Zware Metalen. Dat gebaar wordt altijd gewaardeerd en het is aan mij de taak om deze band van een review te voorzien. Unchain heeft iets wat de band vrij uniek maakt: de gitaristen zijn vader en zoon. Volgens de biografie op de site duurde het schrijven en opnemen van Struggle vrij lang door Corona en maakt Unchain een mix van metal, bluesrock en hardrock. Hoewel deze stijlen best in elkaars verlengde kunnen liggen, is het ook mogelijk hier een allegaartje van te maken.Lees verder ›

De enige muziek waar je als rechtschapen punkliefhebber tegenwoordig nog een stijve van krijgt is politieke punk. Om precies te zijn melodieuze rauwe punk vanuit agressie en tristesse. Kom maar binnen Ett Dödens Maskineri. Een Zweedse band wiens debuut een onuitwisbare indruk wist achter te laten. Op mij althans. De rest van jullie posers zat ingewikkeld te doen met Paradise Lost en Testament in de jaarlijst van 2020. Toch houd ik nog steeds van jullie hoor.Lees verder ›

Goed twee jaar geleden kon ik voor het eerst een recensie schrijven over 20 Watt Tombstone. Toen liet de band een twee covers tellende EP Year Of The Jacalope op de wereld los met Just God Paid van ZZ Top en Midnight Train To Memphis van Chris Stapleton. Het algemene geluid van de 'death blues' die dit baardige duo produceert was zo ruw als de handen van de gemiddelde jobstudent die voor het eerst met de hand een maand lang groenten van op het veld mag rooien.Lees verder ›

Suel is het nieuwe geesteskind van onder andere S. die ook de hand heeft in Horresque, Slidhr, Crescent en Los Males Del Mundo (live). Met Venomous Curse brengt hij de eerste plaat uit van deze relatief recent opgerichte blackmetalband. Het is het gerenommeerde Vendetta Records dat de band ondersteunt. Andere ondersteuning krijgt S. van - hoe kan het ook anders - een andere S. en dit maakt Suel zo tot een duo. Uitvalbasis van de S.'en is het Duitse Wiesbaden en de band zou actief zijn sinds 2019. Interessant is te lezen dat de heren schrijven over alchemie en meer in het bijzonder over spirituele vergiftiging. Bijzonder.Lees verder ›

Sommige muzikanten gaan zijprojecten doen en spelen dan, op hooguit wat details na, dezelfde stijl die ze met hun hoofdband ook spelen. Dit zie je bijvoorbeeld vaker terug in de death- en blackmetalscene. Andere muzikanten willen een creatieve uitlaatklep voor een verschillende stroming die ze graag willen uitoefenen en daar is Brave Arrows een voorbeeld van. Het is een project van If These Threes Could Talk bandbrein Michael Socrates. Waar hij met die band nog keurig binnen de lijntjes van de post-rock/-metal kleurt, is Brave Arrows andere kost. Deze band is ruwweg een mix tussen Tides From Nebula, Public Service Broadcasting en Long Distance Calling, met een flinke scheut elektronica eroverheen.Lees verder ›

Uit het ijzige noorden treffen wij vandaag Zubzero. Ondanks dat zowel de bandnaam als de meest recente EP Frostbite een tamelijk fris thema hebben, zijn de opnames kennelijk uit de vlammenzee van een brandende studio gered. Een plaat met een heftige voorgeschiedenis dus. We hebben het hier overigens niet over de Amerikaanse (bijna) naamgenoot die met een ‘S’ begint en ook niet over de ‘fatality’ uit het vechtspel Mortal Kombat.Lees verder ›

Dit infernale trio Ofermod, Black Altar en Αχέροντας verenigen hun krachten. Krachten die gehuld zijn in een occulte, ritualistische vorm van black metal. Alle drie deze bands hebben al min of meer hun sporen verdiend in dit subgenre en blijken nu de koppen bij elkaar te hebben gestoken om hun Helse ideeën te combineren op dit splitalbum, Drakonian Elitism, dat maar liefst tien nummers herbergt. Het Zweedse Ofermod vindt vier nummers afdoende, Black Altar uit Polen/Engeland komt ook met vier nummers op de proppen en de Grieken van Αχέροντας, voorheen Acherontas genaamd, vinden het welletjes geweest en persen er nog eens twee nummers uit.Lees verder ›

Ten Ton John timmert inmiddels al wat jaartjes aan de weg in de Nederlandse metalscene. De mannen uit Den Haag brachten tot dusver enkele singles uit, maar met Kingdom Rise is er nu een verzameling nummers die die singles omvat maar ook nieuw geschreven songs. Het geheel klinkt coherent en laat een stijl horen die zich ergens tussen Machine Head en Gojira bevindt.Lees verder ›

Het Nederlandse Insurrection viel in 2015 al in de smaak. Daarna werd in 2019 Circles Of Despair uitgebracht. Nu, opnieuw vier jaar later, is daar een EP met vier gloednieuwe nummers. In de tussentijd zat de band allesbehalve stil, want er werd veel opgetreden met onder andere Cradle Of Filth, Suffocation en King Diamond.Lees verder ›

Dit Britse oorlogsschip dat zich Úlfarr laat noemen komt twaalf jaar na de conceptie pas met een volwaardige plaat: Orlegsceaft. Voorheen bracht deze band demo's, split's, een compilatie, een paar live platen en EP's uit. Ik noem het dan bijzonder dat het zo lang duurde alvorens een album tot leven is gekomen. Als je kijkt naar de rijke historie van deze band moet het toch niet moeilijk zijn om een plaat uit te brengen. Iets wat het Duitse Purity Through Fire Records ook is opgevallen en prompt de heren stimuleerde dit Orlegsceaft in elkaar te knutselen en te timmeren. Maar welk type hout en welke spijkers zijn er gebruikt?Lees verder ›

Ondanks het feit dat de releases van het Duitse Purity Through Fire records op geregelde tijdstippen worden voorzien van een passend schrijfsel, is dit Atronos nog niet voorbijgekomen. Op zich bijzonder te noemen, want de heren Henker, Valfor en Baptist moeten elkaar wel kennen van hun werk in Mavorim, Eisenkult en heel wat ander lekkers. Want het mag alvast geschreven worden dat de black metal van deze bands als bijzonder vochtig en tochtig klinkt. De black metal van Atronos is op zich meer een verwijzing naar de jaren '90 pagan black metal die we kennen van bands als Windir, Thyrfing en Hades. Erwachen is nog maar plaat nummer twee na Fehde, dat pak hem beet iets meer dan een jaar geleden verscheen en echt wel paganeske ondertonen had.Lees verder ›