Drift Into Black – Voices Beneath the Rubble

Geschreven door op 03-09-2024 om 18:50.

In 2018 voorzag ik het album Dead Suns Under The Forever Moon van Drift Into Black van een redelijk positieve review. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik mij niks meer kan herinneren van die release, behalve dat de bandnaam bij mij meteen weer een belletje deed rinkelen. De schrik zat er daarom ook meteen goed in toen ik Voices Beneath The Rubble op zette. Ik ben namelijk geen fan van Ghost B.C. Althans niet meer, vanaf alles na Meliora. Muzieksmaak kan nu eenmaal ook veranderen naarmate de jaren vorderen. Maar voordat ik verder kan luisteren naar dit nieuwe album van Drift Into Black moet ik toch eerst weer terug naar die release uit 2018, want iets klopt hier niet.

En had ik dat nu maar niet gedaan, want ik kan er met mijn hoofd niet bij hoe ik dat album destijds een score van 78/100 heb gegeven. Het talent is er zeker, maar de nummers zijn weinig interessant en de productie klinkt veel te blikkerig. Daarbij is er maar één nummer dat mij het gevoel van herkenning geeft (Hollow) en dat is een erg slecht teken voor een album dat destijds meerdere luisterbeurten nodig had om gewaardeerd te worden. Conclusie: ik kan anno 2024 helemaal niks meer met die plaat. Sorry Drift Into Black.

Tijd voor Voices Beneath The Rubble, dat bombastisch en orkestraal van start gaat met het intro The Horns Of Despair. En daarna gaat het mis. In Turmoil klinkt namelijk gewoon als Ghost B.C. ten tijde van Meliora, maar zonder de hitpotentie catchiness. De vergelijking met de vocalen van Tobias Forge kunnen ook moeilijk niet gemaakt worden. Het volgende The Great Machine gaat nog een stapje verder door te openen met een typische instap-metalriff gevolgd door de verhalende vocalen van Graig Emeritus, de verloren tweelingbroer van Papa, die altijd de schaduw volgt maar nooit het licht bereikt. Toegegeven, zijn vocalen zijn er flink op vooruit gegaan ten opzichte van jaren geleden, maar ook is de productie vele malen beter.

Het titelnummer start met mooi akoestisch spel en het herinnert me er ook meteen weer aan dat we hier – net als Tobias Forge zelf –  wel met zeer goede muzikanten te maken hebben. Maar ik moet ook gewoon concluderen dat ik, ondanks mijn liefde voor doom, niet tot het doelpubliek behoor voor dit soort producties. Alle bekende Ghost B.C.-componenten komen tevoorschijn: de keyboardklanken, de verplichte ballade, de melodische doomriffs (melodische doom is tevens het genre waar de band zich mee identificeert), de kenmerkende solo’s en outro’s enz. Het enige wat ontbreekt is het Scooby Doo gehalte.  Ik behoor dan wel niet tot het juiste publiek, maar ik raad wel elke Ghost B.C. fan aan om deze band een kans te geven, want ze kunnen echt wel wat. En eerlijk gezegd: mijn eindoordeel is net zoveel waard als een spook in een K3-liedje.

Score:

66/100

Label:

Black Lion Records, 2024

Tracklisting:

  1. The Horns Of Despair
  2. In Turmoil
  3. The Great Machine
  4. Voices Beneath The Machine
  5. Last Hope
  6. Forever King
  7. Blood Storm
  8. What’s Left In The Fire
  9. Turning Of The Tide
  10. December

Line-up:

  • Craig Rossi – Zang, gitaar, keyboard
  • Paul LaPlaca – Bas, gitaar, keyboard
  • Klemen Markelj – Drums

Links: