De tijd is eindelijk daar! Zij het wel in de absolute slotsecondes van de reservetijd, dat weer wel. De ingewijden zullen weten waar we het hier over hebben, maar voor de degenen die het nog niet weten, of inmiddels vergeten zijn, zullen we het nog eens kort aanstippen. In 2004 bracht Wintersun zijn eerste zelfgetitelde album uit. De beoogde opvolger zou door een aaneensluiting van vertraging en een surplus aan materiaal uiteindelijk pas acht jaar later in de vorm van Time I uitgebracht worden. De beloofde andere helft van het tweeluik zou een jaar later volgen. Nog meer vertraging, een crowdfunding voor een studio en een compleet nieuw album in de vorm van The Forest Seasons, zorgden ditmaal echter voor een nog langere aanloop (en veel hoongelach en desillusie). Twaalf jaar later kunnen we dan eindelijk de langverwachte opvolger verwelkomen. De tijd heelt alle wonden zegt men weleens, al zal dit niet voor iedereen opgaan. We pogen hier toch met enige neutraliteit naar te kijken. Laten we dan ook met een winterfrisse blik dit nieuwe avontuur aanschouwen en daarbij het verleden niet uit het oog verliezen. Met een zomerse zon aan het Nederlandse firmament brengen we u graag een stukje Finse koelte. Dit is Time II van Wintersun.
De eerste logische vraag die naar bovenkomt is hoe dit tweede deel zich verhoudt tot het eerste deel van het Time-tweeluik. De muziek werd in dezelfde periode geschreven en zelfs al deels opgenomen en een gemakkelijke vergelijking kan gemaakt worden in de opbouw van het album. Net als op Time I krijgen we een lang intronummer, een kort instrumentaal intermezzo en enkele lange, uitgesponnen nummers van epische proporties. Ook nu wordt de introductie, net als enkele sfeervolle passages, iets te ver doorgetrokken. Dat is echter slechts een kleine kanttekening. Daarbij is het geluid ontegenzeggelijk herkenbaar dat van Wintersun, met zo nu en dan een kleine muzikale knipoog naar het vorige album. Zo krijgen we wederom een combinatie tussen sfeervolle verwarmende passages en snijdende melodische death metal. Dit alles wordt omgeven door een zeer indrukwekkend arsenaal aan folkinstrumentatie en symfonische pracht en praal. Hiermee sluit dit Time II goed aan op zijn thematische voorganger, maar zonder ook maar een enkel moment een herhaling van zetten te zijn. Tot slot lijkt de tijd geen vat gehad te hebben op de stembanden van mastermind Jari Mäenpää (de vocalen werden overigens al tien jaar geleden opgenomen). De raspende screams en theatrale heldere vocalen worden alle met verve uitgevoerd, waarbij de laatstgenoemde bij tijd en wijlen doen denken aan het geluid van Devin Townsend. Heerlijk!
Naast de gelijkenissen, zijn er echter zeker ook zaken die een verandering in het geluid teweegbrengen. Allereerst de productie. Inmiddels zijn we simpelweg twaalf jaar aan technologische voortschrijding verder, maar in het algeheel kan gezegd worden dat de overvolle instrumentatie op deel twee veel beter tot zijn recht komt. Hierbij ligt de symfonische orkestratie minder op de voorgrond, waardoor de overige instrumenten meer ruimte krijgen en de muziek als geheel daardoor meer ademt. Daarnaast wordt het gemis aan gitaarsolo’s op Time I even grondig gerectificeerd op deel twee. Dat werd verdomme toch wel tijd! De epische nummers vragen nu eenmaal om gitaargeilerij van de bovenste plank en daar worden we op Time II veelvuldig op getrakteerd. Tot slot vinden we op dit nieuwe werk een extra nummer en in totaliteit ruim acht minuten aan extra materiaal. Hiermee voelt Time II meer als een volledig op zichzelf staand album. De hoogste tijd om de muziek erbij te pakken.
Dat verandert met Ominous Clouds. Direct vanaf de eerste momenten, zeker ondersteund door de naderende donder, zit je op het puntje van je stoel. Alles bouwt op naar de naderende Storm die er onafwendbaar aan zit te komen. Met een laatste donderslag barst het geweld los een komen de striemende blastbeats en knetterende riffs als muzikale stortregen over de toehoorder heen. Met Storm krijgen we het meest stevige nummer van Time II voor onze kiezen en dit bevalt zeer goed. Sterker nog: dit is met afstand het beste nummer op het album en benadert de perfectie. Het epische karakter van Wintersun wordt nog maar eens benadrukt door de lange filmische nasleep, die de kalmte na de storm goed weergeeft. Die rust wordt verder doorgezet in het wonderschone Silver Leaves, dat met de prominente rol van de erhu een zeer Oriëntaals geluid heeft meegekregen. Hierbij wordt teruggegrepen naar de melodie op opener Fields Of Snow. Het is daarnaast ook het langste nummer van Time II. Met de rustige opbouw en de afwezigheid van enige agressie is het juist zoeken naar de schoonheid in de melodieën en gitaarlijnen. Hierbij worden echter wel de randen opgezocht met een krap kwartier, waar de aandacht wat zou kunnen verslappen. Het is wel allemaal prachtig gecomponeerd.
Time II is een mega-ambitieus, maar tegelijk goed geschreven en uitgebalanceerd album geworden. Ja, het is nog steeds overvol en de muzikale dichtheid is immens. De keuzes in de productie zorgen er echter voor dat het geheel te behappen blijft. Daarnaast zorgen de rustige nummers ervoor dat de luisteraar ook nog even kan ontprikkelen. Fans van de band, die ondanks alles nog steeds smachtend naar dit Time II hebben uitgekeken, zullen zeker niet teleurgesteld worden. In alles voelt dit als een logische opvolger in het tweeluik, waarbij het algehele geluid een flinke upgrade heeft gekregen. Of dit het lange wachten dan ook rechtvaardigt, laten we maar even in het midden. Dat, lieve mensen, zal de tijd ons leren.
Score:
83/100
Label:
Nuclear Blast, 2024
Tracklisting:
- Fields Of Snow
- The Way Of The Fire
- One With The Shadows
- Ominous Clouds
- Storm
- Silver Leaves
Line-up:
- Jari Mäenpää – Zang, gitaar, keyboard
- Teemu Mäntysaari – Gitaar
- Jukka Koskinen – Basgitaar
- Kai Hahto – Drums
Links: