Headlines

Sommige muzikanten gaan zijprojecten doen en spelen dan, op hooguit wat details na, dezelfde stijl die ze met hun hoofdband ook spelen. Dit zie je bijvoorbeeld vaker terug in de death- en blackmetalscene. Andere muzikanten willen een creatieve uitlaatklep voor een verschillende stroming die ze graag willen uitoefenen en daar is Brave Arrows een voorbeeld van. Het is een project van If These Threes Could Talk bandbrein Michael Socrates. Waar hij met die band nog keurig binnen de lijntjes van de post-rock/-metal kleurt, is Brave Arrows andere kost. Deze band is ruwweg een mix tussen Tides From Nebula, Public Service Broadcasting en Long Distance Calling, met een flinke scheut elektronica eroverheen.Lees verder ›

Uit het ijzige noorden treffen wij vandaag Zubzero. Ondanks dat zowel de bandnaam als de meest recente EP Frostbite een tamelijk fris thema hebben, zijn de opnames kennelijk uit de vlammenzee van een brandende studio gered. Een plaat met een heftige voorgeschiedenis dus. We hebben het hier overigens niet over de Amerikaanse (bijna) naamgenoot die met een ‘S’ begint en ook niet over de ‘fatality’ uit het vechtspel Mortal Kombat.Lees verder ›

Dit infernale trio Ofermod, Black Altar en Αχέροντας verenigen hun krachten. Krachten die gehuld zijn in een occulte, ritualistische vorm van black metal. Alle drie deze bands hebben al min of meer hun sporen verdiend in dit subgenre en blijken nu de koppen bij elkaar te hebben gestoken om hun Helse ideeën te combineren op dit splitalbum, Drakonian Elitism, dat maar liefst tien nummers herbergt. Het Zweedse Ofermod vindt vier nummers afdoende, Black Altar uit Polen/Engeland komt ook met vier nummers op de proppen en de Grieken van Αχέροντας, voorheen Acherontas genaamd, vinden het welletjes geweest en persen er nog eens twee nummers uit.Lees verder ›

Ten Ton John timmert inmiddels al wat jaartjes aan de weg in de Nederlandse metalscene. De mannen uit Den Haag brachten tot dusver enkele singles uit, maar met Kingdom Rise is er nu een verzameling nummers die die singles omvat maar ook nieuw geschreven songs. Het geheel klinkt coherent en laat een stijl horen die zich ergens tussen Machine Head en Gojira bevindt.Lees verder ›

Het Nederlandse Insurrection viel in 2015 al in de smaak. Daarna werd in 2019 Circles Of Despair uitgebracht. Nu, opnieuw vier jaar later, is daar een EP met vier gloednieuwe nummers. In de tussentijd zat de band allesbehalve stil, want er werd veel opgetreden met onder andere Cradle Of Filth, Suffocation en King Diamond.Lees verder ›

Dit Britse oorlogsschip dat zich Úlfarr laat noemen komt twaalf jaar na de conceptie pas met een volwaardige plaat: Orlegsceaft. Voorheen bracht deze band demo's, split's, een compilatie, een paar live platen en EP's uit. Ik noem het dan bijzonder dat het zo lang duurde alvorens een album tot leven is gekomen. Als je kijkt naar de rijke historie van deze band moet het toch niet moeilijk zijn om een plaat uit te brengen. Iets wat het Duitse Purity Through Fire Records ook is opgevallen en prompt de heren stimuleerde dit Orlegsceaft in elkaar te knutselen en te timmeren. Maar welk type hout en welke spijkers zijn er gebruikt?Lees verder ›

Ondanks het feit dat de releases van het Duitse Purity Through Fire records op geregelde tijdstippen worden voorzien van een passend schrijfsel, is dit Atronos nog niet voorbijgekomen. Op zich bijzonder te noemen, want de heren Henker, Valfor en Baptist moeten elkaar wel kennen van hun werk in Mavorim, Eisenkult en heel wat ander lekkers. Want het mag alvast geschreven worden dat de black metal van deze bands als bijzonder vochtig en tochtig klinkt. De black metal van Atronos is op zich meer een verwijzing naar de jaren '90 pagan black metal die we kennen van bands als Windir, Thyrfing en Hades. Erwachen is nog maar plaat nummer twee na Fehde, dat pak hem beet iets meer dan een jaar geleden verscheen en echt wel paganeske ondertonen had.Lees verder ›

Eerst kreeg je Orsök en nu is er Völd. De IJslandse blackmetalband Nyrst eindigt het jaar 2023 in stijl en doet dit middels hulp van platenboer Dark Essence Records. De IJslandse blackmetalscene is goed gekend en ik moet vermoedelijk voor jullie de meest bekende bands niet meer opsommen. Evenmin moet ik jullie duidelijk maken dat de bands, afkomstig van dit vulkanische Europese eiland, een eigen karakteristieke geluid en sound hebben. Dit is ook zo het geval bij dit Nyrst.Lees verder ›

Het mag bijna geen verrassing meer heten dat het Engelse recordlabel The Coming Strife kwaliteit levert. Het is ongelooflijk hoe dit team erin blijft slagen de ene na de andere sublieme topper binnen te hengelen. Zo was daar begin november de geweldige plaat van Cauldron. Behalve gevestigde bands krijgen…Lees verder ›

Het Belgische Epitome bracht midden vorig jaar een EP uit en hoewel ik die vele keren beluisterde, kwam het maar niet tot een review. Mooi natuurlijk als je vergeet te luisteren met een kritische mindset en gewoon voor je plezier muziek laat passeren. Epitome kennen jullie natuurlijk al, van de EP2020 uit 2020 (je verwacht het niet), dit is een verdere kennismaking. Laat je niet afschrikken door de hoes, om verschillende redenen, Epitome maakt toegankelijke (hard)rock/metal met grungeneigingen. Lichtkleverig, veelzijdig en met een kleine dosis venijn.Lees verder ›

De Finnen van As The Sun Falls maken sinds 2020 sfeervolle, melodieuze doodsmetalen muziekjes. Een aantal singles, EP’s en een volwaardig debuut in 2021 leidden tot deze EP, Where The Silence Reigns, dat drie nummers telt en iets over de twintig minuten klokt. Het mooie, bij de lyrics aansluitende artwork is opnieuw van de hand van Gogo Melone (onder andere Aeonian Sorrow). De band, geesteskind van gitarist Jani Mikkänen, heeft het zowel in het Engels als Fins over de noordse winters, eenzaamheid en sterfelijkheid. En dat is helemaal niet zo verwonderlijk als je de muziek van dit vijftal hoort. Lees verder ›

Saħħar is al heel lang het geesteskind van Marton Saliba. Dit L-Imlejka is zijn laatste en meest recente release en bestaat uit één nummer, L-Imlejka uitgesproken als Imleyka. Het is een nummer dat diep graaft in de mythen en sages van de Maltese Archipel. Het vertelt het verhaal van een obscuur mythologisch wezen die bekend staat als de kleine of jonge koningin van het Nieuwe Jaar. Meer nog het legt de nadruk op dat aspect van het verhaal waarin een oude magiër deze enigmatische figuur een narcis aanbiedt en alzo ontvangt hij zeer oude wijsheden. Het geheel zoekt zich ook een weg tussen mythische achtergronden en het gebruik van een lang vergeten taal. De heer Saliba heeft heel dit concept ontwikkelt en blijkt dan ook nog eens als enige verantwoordelijk te zijn voor het artwork en het opnameproces, mixing en mastering incluis. Je moet het maar doen.Lees verder ›

Het Canadese Empire De Mu bracht het debuutalbum uit 2020 in geremasterde vorm eind 2023 uit. Geen nieuw artwork en/of bonusnummers. Dat laatste is jammer want op de website van de band staat een vrij aardige cover van het Aerosmith-nummer Dream On. Het was leuk geweest als dit als extra nummer was toegevoegd.Lees verder ›

De carrière van Kamelot voert terug tot 1987, het jaar waarin gitarist Thomas Youngblood de band opricht. Op het debuut Eternity (1995) en opvolger Dominion klinkt de band, mede dankzij zanger Mark Vanderbilt, nog erg geïnspireerd door bands als Crimson Glory en het vroege Queensryche. Met de komst van Roy Khan in 1998 ontwikkelt Kamelot steeds meer een eigen gezicht. Niet alleen dankzij de karakteristieke stem van Khan, maar ook voegt de band steeds meer symfonische elementen aan de muziek toe. Het niveau van de albums stijgt hoorbaar, de band wordt succesvoller en prijkt steeds hoger op de festivalposters. In 2012 vervangt Tommy Karevik Khan op zang, die wegens een burn-out de band een jaar eerder heeft verlaten. Met Karevik vervolgt het gezelschap moeiteloos zijn koers en verandert er stilistisch weinig aan het geluid. Wel valt op dat de albums steeds wat gepolijster en symfonische gaan klinken.Lees verder ›