Headlines

Stel je voor. Het is koud en kil en de ochtenddauw druppelt op je hoodie, op je kap. Je staat je sterke ochtendkoffie te drinken op een piepklein balkonnetje van een hotelkamer ergens in Oost-Europa. Het bed was toch niet wat je ervan verwacht had na een eerste inspectie en je hebt maar moeilijk de slaap kunnen vatten. De douche sputterde en spetterde. Het water kreeg evenmin de juist temperatuur hoe je ook aan de wieltjes draaide die gemonteerd bleken aan een wat roestig ijzerwerk.Lees verder ›

Het Franse Necrowretch bestaat vijftien jaar en Swords Of Dajjal is het vijfde album. De voorbereiding op het opnemen verliep deze keer (noodgedwongen) anders. Door de COVID-pandemie lag alles stil qua toeren. Het gaf deze heren wel de kans om het schrijf- en opnameproces dit keer anders aan te pakken: er werd uitgebreid de tijd genomen voor het componeren en voordat de definitieve versies van de nummers werden opgenomen, werden eerst demo's gemaakt die uitgebreid werden geëvalueerd. Ook werd er meer dan eerder de tijd genomen om aan een goed geluid te werken. Het resultaat is Swords Of Dajjal geworden.Lees verder ›

Wat een artwork! Dat is hetgeen me in eerste instantie opvalt op het vijfde album van dit Russische paganblackmetalgezelschap Drunemeton. Tir Nan Og, want zo heet dat album, heeft van de heer Adamovic Marko een impressionant artwork en dito lay-out meegekregen. Godsherejezussatanskinderen nog aan toe!Lees verder ›

Soms dan komt er wel eens materiaal voorbij waarbij ik al het voorgevoel heb dat het wel eens te indrukwekkend zou kunnen zijn om onbesproken te laten. Hierdoor zit ik dan ook niet zelden verstoken met een plaat die de middenmoot nauwelijks weet te ontstijgen. Tja, risico van het vak, hoor ik u denken. En daar heeft u ongetwijfeld helemaal gelijk in. Desondanks kon ik het niet laten om een album met de titel Svartr Sól (Zwarte Zon) aan mij voorbij te laten gaan. En toen ik constateerde dat mijn collega's het plaatwerk net iets te lang links lieten liggen, sloeg ik toe en schreef ik mij in voor deze promo. Seid zou zomaar eens de uitzondering op de regel kunnen zijn.Lees verder ›

De hardcorescene van de Lage Landen is niet zo groot en onder het motto durf te vragen besloot het Belgische Becoming A.D. zich eens aan mijn bureau te melden. Met alle vriendelijkheid en bescheidenheid vroeg de band of ik Shedding Skin van een oordeel wilde voorzien. Tja, ik ben eerlijk gezegd wel gevoelig voor vriendelijkheid gemixt met wat lef. Tel daarbij op dat voor het beoordelen van eigen bodem afkomstige hardcore wij bij Zware Metalen de schrijfhand niet omdraaien. Zodoende recenseer ik voor zover ik weet de eerste Belgische hardcore EP van 2024.Lees verder ›

Een ferme rock ‘n’ roll muilpeer: die wordt je met plezier op je bakkes uitgedeeld door de brutale Belgische rockers van The Sonic Redemption op hun zeven nummers tellende gelijknamige debuut-EP, alleen uitgebracht op streamingplatformen. “Predikers van high-octane rock ‘n’ roll”, noemen ze zichzelf.Lees verder ›

De black metal die ons uit Hongarije wordt gebracht is niet van het type blastbeats-met-dissonante-riffs-en-een hese-scream-dan-zal-het-wel-goed-zijn. Nee, opener Ash In Mouth breekt al geen snelheidsrecords en het daaropvolgende In The Labyrinth Of Musty Walls is eerder slepend en traag te noemen. Oh, en atmosferisch... Een niet onbelangrijk gegeven bij black metal. Neem bijvoorbeeld een nummer als Frozen Spheres Of The Deepness. Het begint met een akoestisch intro met wat windvlagen erover heen. Als het dan losbarst, steekt er een muzikaal gure wind op die de orkaankracht niet bereikt maar wel dusdanig op je inbeukt dat je als luisteraar omver geblazen wordt door alles wat er aan rondvliegend puin (lees: melodie, agressie en haat) wordt meegevoerd.Lees verder ›

Slechts eenmaal passeerde de Italiaan Luigi Soranno van Arcane Tales met zijn plaatwerk op de burelen van Zware Metalen. Tales from Shàranworld werd door collega redacteur Dypfrys opgepakt en gerecenseerd. Hij gaf het album met 67 punten het predicaat middenmoter. Nu, zo begin 2024, is het tijd voor het zevende album van de man die alles voor eigen rekening neemt. Dat was zo en dat blijft zo kennelijk. Evenals het feit dat Broken Bones nog steeds het label van dienst is.Lees verder ›

Restos is een EP waarvan de titel zich eenvoudigweg laat vertalen als "Restjes". Zijn dit dan een viertal nummers die over zijn gebleven na het door ons gerecenseerde derde album The Distance That Made Us Cold (2016)? In 2012 recenseerden we overigens ook al het tweede album In Harmonic Entropy van de Portugese band Karnak Seti. In 2021 volgde er dan nog een EP met de titel Deadend en nu, drie jaar later, is het dus tijd voor het hier te bespreken Restos. Hopelijk vormen deze EP's de opmaat voor een nieuw volwaardig album. Aan mij de nobele taak om Restos te recenseren.Lees verder ›

Cosmic Void is een Duitse band die het ogenschijnlijk allemaal in eigen beheer doet. Sterker nog, de band schreef Zware Metalen eigenhandig aan om aandacht te vragen voor het debuutalbum Subterranean Rivers. De mail geeft een keurige omschrijving van de band, het te verwachten materiaal en alle bijbehorende links, inclusief artwork en dergelijke. Zonder namen te noemen, er zijn labels die met minder bruikbare informatie op de proppen komen, waardoor ik als redacteur zelf een zoektocht moet gaan initiëren. Het gaat in een recensie natuurlijk altijd over de muziek zelf, maar de aanlevering van het gebodene is in ieder geval vermeldenswaardig.Lees verder ›

Als audiofielen op zoek zijn naar iets buitengewoons, pakkends en verstoken van de complicaties van kunstmatige complexiteit, dan zullen ze met Poorhouse's XII vinden wat ze zoeken, aldus de bijgeleverde tekst van de promo. Nou zeg dat wel, want dit Poolse gezelschap pakt het wat anders aan dan gebruikelijk...Lees verder ›

Zo af en toe het contact verliezen met de realiteit? Heerlijk is dat toch, even loskomen van alle kaders die u belemmeren om eens echt "out of the box" te denken. Ik geloof oprecht dat de bandleden van Disconnected Souls hier een thema van hebben gemaakt. Fragments of Consciousness is ongetwijfeld het conceptalbum wat in dienst staat van zijn muzikale uiting. Of u er wat mee kan? Tja, dat hangt af van een heel aantal factoren. Bent u die metalhead die openstaat voor zuivere gezangen (naast grunts), elektronische invloeden, samples die gaan van hiphop tot elektro en trance, waarbij dit alles tezamen komt in een jas van polyritmische metal(core). Lees dan gerust verder. Wanneer u één van de bovengenoemde elementen absoluut niet kan verdragen en/of er huiduitslag van krijgt mag u nu afhaken.Lees verder ›

Melodieuze power metal van een drietal uit Canada. Hyloxalus is een band die na het uitbrengen van een demo en een EP nu toe is aan het debuutalbum, Make Me the Heart of the Black Hole. De muziek zelf lijkt wat om de vocalen van sopraan Nina Laderoute vorm gegeven.Lees verder ›

Malist, de band van bandbrein Ovfrost, komt met Of Scorched Earth, zijn eerste plaat op het gerenommeerde Avantgarde Music. Voorheen, en dan spreek ik over de vorige vier volwaardige albums, werden de albums uitgebracht door Northern Silence Productions. Deze verandering van label toont niet alleen aan dat deze atmosferische blackmetalband al langer op het goede spoor zit, het toont ook aan dat grotere labels wel wat zien in de muziek van deze eenzaat. Je kan bovenstaande labels moeilijk bestempelen als Janneke, Mieke of klein Pierke.Lees verder ›

Tja, wat moet je ermee, het zoveelste op het eerste oog pretentieus (debuut)album van een New Yorkse band die beweert post-metal met avant-garde te mixen tot een Regeneration. Het album welteverstaan, dat tekstueel gezien draait om groei en creativiteit, een gevolg van diezelfde regeneratie, aldus gitarist Scott. Vocalist Amber is de stichter van het geheel door het kanaliseren van haar emoties, waarbij de inspiratiebron ontegenzeggelijk materie is verworven uit boeken die handelen over diezelfde regeneratie. Volgt u het nog?Lees verder ›

Alle overdreven blackmetalposerbands krijgen er abrupt de spreekwoordelijke tering in wanneer een band als het Mexicaanse Luciferian Rites weer eens van zich laat horen. Collega redacteur Clemens was in 2015 nog niet onverdeeld positief over When The Light Dies met name door het het aangeklede imago van de band en de toch ietwat simplistische benadering. Ik probeer mijzelf voor deze maal eens bezig te houden met enkel de muziek die op Oath of Midnight Ashes, het derde album van deze licht ontvlambare Mexicaanse horde. Ik zeg met nadruk "probeer", want ik weet niet zeker of mij dat gaat lukken bij deze afgevaardigden uit de hel.Lees verder ›