Met de Living The Dream Together-tour bundelen voormalig Nightwish-zangeres Tarja Turunen en oud-bassist en zanger van diezelfde band Marco Hietala de krachten voor een avondvullend programma waar de twee artiesten zichzelf kunnen profileren en kunnen terugblikken op hun gezamenlijke verleden. Met Tarja in de hoofdrol verandert de Oosterpoort in Groningen in een theaterzaal waar verslaggever Ruben plaatsnam op een klapstoel om deze reünie bij te wonen.
Groningen is voor mij een thuiswedstrijd. Helaas is dat voor de fotografen soms te ver en moet u voor foto’s van deze tour bij het verslag van de volgende dag in Utrecht zijn, waar je overigens niet dezelfde sfeer zal krijgen als in de hoofdstad van het Noorden. Op verzoek van de artiest is de grote zaal namelijk vol gezet met stoeltjes dus dansen en meezwieren zit er even niet in vanavond.
De Oosterpoort heeft altijd een grote tribune met zitplekken beschikbaar, maar ook de kuil voor het podium moet er nu aan geloven. Een vreemde keuze van, ik vermoed, mevrouw Turunen en haar management. Het is nog niet half zo’n vreemde keuze als die voor het voorprogramma Chaoseum. Met lede ogen ziet de Zwitserse emo/nu-metal band aan hoe het publiek zich ongemakkelijk naar hun aangewezen plek wurmt, terwijl ze zonder enige aandacht uit de zaal hun eerste nummers pelen. De jongens zien er zelf ook de absurditeit van in en maken er een lolletje van. ‘’Zullen we dansen vanavond?’’ vraagt de frontman terwijl hij er breed bij grijnst, hetgeen nog eens versterkt wordt door de clownmake-up die bij zijn persona hoort. De enige dans die we vandaag gaan zien is de stoelendans om mensen op hun juiste plek te krijgen.
Zonder al te veel energie draait Chaoseum zijn set van een half uur af. Dezelfde laag gestemde gitaren voeren de boventoon door alle nummers, van het simplistische Smile Again tot de vorige week uitgekomen nieuwe single Freakin’ Head. Een teruggooi naar de emoscene van vijftien jaar geleden, zij het in hun nieuwe nummer met een raar rapstuk in het midden. Een sterk contrast met de rest van de avond en het valt niet bepaald in de smaak met het publiek. En toch touren ze al anderhalf jaar met Tarja, terwijl ze een stuk beter tot hun recht zouden komen met een band als Lost Society. Na het laatste nummer My Wonderland krijgen ze dan ook geen staande ovatie.
Toen Marko Hietala zijn afscheid bij Nightwish aankondigde na bijna twintig jaar trouwe dienst was dat wel even slikken voor de fans van de symfonische metalband. Hoewel toetsenist Tuomas Holopainen vrijwel alle muziek schrijft en componeert, was het Hietala die met zijn rauwere stemgeluid en energieke baslijnen de band tot nieuwe hoogtes bracht en het operagehalte wist in te dammen. Ik beschouw Hietala dan ook, meer nog dan de drie frontvrouwen die de band door de jaren heen heeft gehad, als de stem van Nightwish.
Nu hij van die obligatie af is dacht ik dat hij zijn oude band Tarot weer nieuw leven in zou blazen of dat hij het project Northern Kings weer op zou pakken, maar in plaats daarvan is hij begonnen met een volledig nieuwe solocarrière. Vanavond staat hij hier dus niet als gastartiest bij de Tarja Turunen-show, maar speelt hij een volledige set met eigen band en eigen muziek. Onder luid applaus van de zaal komt de man het podium op en begint met het nummer Star, Sand and Shadow van zijn eerste album. Nu hij solo is, speelt hij totaal andere muziek dan wat we van hem gewend zijn. Het is duidelijk veel persoonlijker en hij geeft meer ruimte aan teksten in plaats van bombastische composities. Toch blijkt ook uit het nummer Dead Man’s Son duidelijk dat Hietala een grote stempel heeft gedrukt op de muziek van Nightwish. Het wordt gevolgd door het nummer The Voice of My Father, maar dan de Finse variant. Hoewel dit een gevoelige ballade is, zijn ook hier nog stevige baslijnen te horen en is een 10-snarige gitaar opgenomen in de compositie.
Hietala vertelt ons achterover te hangen en ons mee te laten slepen door atmosferische tonen. De basgitaar gaat aan de kant en het nummer For You speelt ruim zeven minuten door de ruimte. Een handjevol enthousiastelingen zwaait met lichtjes, maar de meesten geven gehoor aan Hietala’s oproep onderuit te zakken in je stoel.
Met slechts één album op zak is een ‘special guest set’ wat magertjes in te vullen, dus kan Marko ons verklappen dat er een tweede plaat aan komt en dat hij daar ook wat nummers van gaat spelen. Wie er niet bij is zal tot februari 2025 moeten wachten om het nummer Rebel of the North te horen. Een rockanthem zoals we nog niet van hem gehoord hebben. Het is dat het publiek in de theaterstand zit, anders had het wellicht uitgenodigd tot meezingen.
Wat je al wel hebt kunnen horen is de nieuwe single Frankenstein’s Wife. Twee weken geleden gedropt en nu al live te horen. Ook een catchy rock nummer dat wederom weinig interactie krijgt van het publiek dat zich laat onderdompelen in de muziek. Daar leent de Oosterpoort zich natuurlijk uitstekend voor, het is volgens mij geen overdrijven als ik zeg dat deze zaal de beste akoestiek heeft van Nederland. Zeldzaam dat de muziek van begin tot eind gewoon goed is, zonder gekloot met mixen en feedback. Om de zaal nog maar eens te trakteren is ook Proud Whore een nummer voor het nieuwe album. Ook dit is een stevig rocknummer waar de basgitaar sterk op de voorgrond aanwezig is, gevolgd door wederom een Finse uitvoering van een nummer van Pyre of the Black Heart.
Het zou geen gezamenlijke tour zijn zonder gezamenlijke optredens, dus Tarja Turunen komt ook als gastartiest bij Marko zingen. In maart hebben ze het nummer Left on Mars uitgebracht en als hun enige single samen kan het natuurlijk niet anders of dat wordt hier gespeeld. Het publiek vind het geweldig, hun twee helden samen op het podium. En het klinkt vanouds goed met die twee, al is het onderwerp van het nummer met de scifi-thema’s natuurlijk niet wat we van ze gewend zijn. Deze twee stemmen passen bij elkaar als eieren en spek, en als appel en kaneel. Wat hebben we dat lang moeten missen!
Het was enkel een voorproefje van wat nog komen gaat, want Tarja verlaat het podium direct hierna alweer. Marco gaat verder met Stones dat het beduusde publiek dat nog moet bijkomen van wat het net heeft meegemaakt niet wil meezingen, hoewel het daar eigenlijk voor gemaakt is. Om zijn tijd vol te krijgen doet Hietala een lang praatje over hoe slecht oorlog wel niet is en dat verschillende regeringsleiders daar schuldig aan zijn. Zoiets kun je natuurlijk prima zeggen in links studentenbolwerk Groningen en krijgt dan ook (eindelijk) een keer bijval uit het publiek. Dat brengt hem ertoe dat hij toch nog echt metal gaat spelen met een cover van War Pigs, waar welgeteld één man op de derde rij enthousiast voor gaat staan en zonder resultaat mensen om hem heen probeert op te zwepen. Toch volgt een staande ovatie na afloop, en die is welverdiend.
Dit is wel goed voor mijn knieën en rug, zo lang zitten, maar ik zie toch liever mensen vol enthousiasme springen. Het zou ongetwijfeld gebeuren als we konden staan, zo verraadt de soundcheck al met enkele noten Nightwish. Daar moeten we nog wel even op wachten, want Tarja heeft in de afgelopen twintig jaar natuurlijk ook het nodige eigen werk geproduceerd.
Met een rustig pianomuziekje komt de frontvrouw op in wat verder gaat in Eye of the Storm. Nu de twee andere drumstellen en andere podiumaankleding weg zijn, blijft er niet zoveel over en lijkt het toneel wel heel leeg ineens. Maar Turunen weet de ruimte te vullen met haar stem en gebruikt de het podium om naar alle hoeken van de zaal te zwaaien.
Ze heeft duidelijk lol met haar band, dus vuurwerk en spektakel heeft ze helemaal niet nodig om een vermakelijke show neer te zetten. Het nummer Falling Awake geeft echter wel de kanttekening die maakt dat ik Tarja nooit eerder heb opgezocht. Aan haar eigen lot overgelaten is er niks om dat overdreven operastemmetje in te dammen. Het is natuurlijk knap dat je hoge uithalen kunt maken en een bereik van drie octaven hebt, maar je maakt geen opera. Elke zin eindigen met een uithaal is voor mij echt te veel van het goede.
Iets wat men kennelijk zelf ook doorheeft, want er is een nieuwe compositie geschreven voor Die Alive. Dat klinkt al een stuk leuker dan op de originele langspeler. Met een nieuw album uit dit jaar moet dat flink in de schijnwerpers staan en met het langzame I Feel Immortal is alweer het tweede nummer van die plaat te horen. Dit is het langzame blokje en het gaat verder met een akoestische versie van Oasis, het eerste nummer dat Turunen ooit schreef. Ze neemt zelf plaats achter de piano en doet een persoonlijk verhaal waar iemand het nodig vindt om doorheen te schreeuwen. Vet lief dat je haar geweldig vind, maar laat haar even uitpraten.
Voor Shadow Play blijft Tarja achter haar toetsen zitten, waardoor er nu twee piano’s in het spel zijn. Dat eindigt met een lang muzikaal intermezzo waar gitaristen en bassist ieder twee solo’s krijgen. Mooi om te zien dat haar band een moment krijgt om zichzelf te laten zien. Tarja is een band, niet alleen de frontvrouw, dat doen ze netjes.
Waar iedereen hier natuurlijk voor is moet nu nog komen. De podiumreünie van Tarja en Marko zoals we ze kennen van Nigtwish. De soundcheck verklapte het al, maar de twee komen hand-in-hand uit de coulissen en geven waar de zaal al de hele avond op wacht: Dead tot he World, het nummer waar de wereld voor het eerst echt kennis maakte met dit duo. Zo lang heeft het natuurlijk niet standgehouden met slechts twee albums samen, maar dit is wel hét geluid van Nightwish. En wat is het fijn om het weer eens zo te horen. Hietala die het tempo hoog houd en zo Turunens neiging uit te halen in damt en toch de symfonische band op de achtergrond. Loepzuiver in deze fantastische zaal. Dit doet recht aan het duo!
Marko mag nog even blijven staan, hoewel de nummers van de gezamenlijke oude band nog even moeten wachten. Dark Star, ook van het nieuwe album, is nu een duet met Hietala en dat is om dezelfde bovengenoemde redenen een hele verbetering. Zo wil ik wel een heel album van deze twee. Ook het nummer Dead Promises wordt gespeeld, dit keer niet met Björn Strid van Soilwork en The Night Flight Orchestra als duo, maar met Hietala. En ook dat werkt nog uitstekend. Om het Marko blok af te maken volgt Planet Hell van het tweede Nightwish album samen Once. Waar Century Child een goede kennismaking was, luidde dit album pas echt het gouden tijdperk in. Ja, ik vind het Anette Olzon-tijdperk het best, jullie kunnen me wat. Maar het begon hier met Tarja en Marko. Een paar vrouwen worden helemaal gek een paar rijen achter me, dus ik ben zeker niet de enige die er zo over denkt.
Helaas vertrekt Hietala hierna van het podium en krijgt Turunen weer de spotlight. Ze speelt haar hit I Walk Alone. Dit is ooit een keer verdienstelijk gecoverd door Jørn Lande dus zou je zeggen dat Hietala hier ook nog wel een gastcoupletje op had kunnen zingen, maar dat zou natuurlijk niet passen met het thema van alleen staan natuurlijk. Voordat we de toegift krijgen moeten we nog wel het melodramatische Victims of Rrritual met de overrrdrrreven rrrollende rrr doorstaan. Dat is al niet een favoriet nummer van mij, maar door de geweldige akoestiek in deze zaal kun je ook de enthousiaste fans een paar rijen terug kneitervals en volledig uit de maat horen mee blèren. Gelukkig is dat niet de noot waar we op eindigen, want de band krijgt wederom een lange outro om zichzelf te laten zien.
Als kers op de taart komt Hietala toch nog één keer terug om samen met Turunen het Nightwish-nummer Wish I Had an Angel te zingen. Toch wel het hoogtepunt van hun epoche in die band. Turunen staat inmiddels in outfit nummer vier op het podium en geniet nog steeds zichtbaar dat ze deze nummers weer kan spelen met haar oude bandmaatje. Hietala heeft dan geen bas om zijn nek, maar dit is nog steeds de top van zijn kunnen. Deze twee versterken elkaar en ik hoop dat ze nog meer samen gaan doen.
Als echte afsluiting moeten we het doen met Until My Last Breath dat Tarja weer in haar eentje speelt. Het is de fans toch te veel dat ze zo lang op hun plekje moeten blijven zitten en er dromt heel wat naar voren om toch wat dichter bij hun idool te staan. Om nog wat te zien moet je dus opstaan van je luie stoel waar je nu toch wel bijna in vastgeplakt was. Lijkt het uiteindelijk toch nog op een echt concert. Een minutenlange staande ovatie volgt, welverdiend voor de twee muzikanten en de begeleidende band. Ik kan niet vaak genoeg zeggen dat deze gouden combinatie vaker met elkaar mag optrekken, want hier kan ik geen genoeg van krijgen.
Datum en locatie
16 september 2024, De Oosterpoort, Groningen
Link: