Headlines

Het label Isolated Incidents heeft twee bands samengebracht op deze split. Beiden komen uit Amerika en zowel bands als het label opereren in de underground. Torn In Half debuteerde in 2020 en bracht tot nu toe slechts een paar EP's, een split en wat singles uit. Open Kasket bestaat nog maar twee jaar en mocht hiervoor twee EP's uitbrengen. Op Prayers Returned With Pain (gave titel!) leveren beide bands twee nummers aan. Het ding is in fysieke vorm alleen op cassette verkrijgbaar.Lees verder ›

Het Deense Advocacy is een tot op heden relatief onbekende speler in het progressieve genre. Desondanks is de band al in 2015 opgericht. Inmiddels is er een tweetal demo's verschenen, waarvan geen recensies op Zware Metalen zijn verschenen. Volledig blanco stappen we nu dan ook in met het hier te bespreken debuutalbum The Path Of Decoherence. Het zou voer zijn voor fans van Haken, Dream Theater en Threshold. Zoals wel vaker bij dit soort bands - dit is geenszins generaliserend bedoeld - draait het op thematisch gebied vaak om existentialisme, maatschappelijke kwesties en de stormachtige diepten van de menselijke geest. Zo lezen wij ook terug in de bijgeleverde promo. Qua muziek mogen we onorthodoxe maatsoorten, jazz, metal en rockinvloeden verwachten. Een muzikale reis bezongen door middel van driestemmige vocale harmonieën en composities die de luisteraar door de complexe en dynamische instrumentatie meesleuren. Nou over anticipatie gesproken!Lees verder ›

Na het zelf getitelde debuut van Abhoria komen de Amerikanen nu met de opvolger Depths. Collega Joris schreef in zijn recensie aan het begin van 2022 al dat de band in staat is gebleken om een goede symbiose van black- en death metal te laten horen, gevangen in een sterke productie en mix. Niet zijn letterlijke woorden, maar dat is wat ik uit zijn recensie distilleer. Onder de streep werd het debuut met 70 punten gewaardeerd.Lees verder ›

Energieke venijnige deathmetal die doet denken aan de bands uit de jaren '90. Zoals de Scandinavische bands qua intensiteit en rauwheid volgens de promo van dit debuut met de titel Dead Mother Moon. De band waar het hier om gaat is echter van Amerikaanse origine. Upon Stone timmert al sinds 2021 aan de weg, maar blijkt dus ook nog een relatief jonge band te zijn. Al vrij snel kreeg het trio Wyatt, Ronny en Xavier versterking van gitarist Gage, waardoor er een nog voller geluid ontstond. De live optredens zijn schijnbaar echt intens en roekeloos als we de promo mogen geloven. Maar hoe doet dit viertal het op de debuutplaat? En ligt dat in het verlengde van de promo en de gerefereerde jaren '90 helden? Ik denk al snel aan Dismember, Hypocrisy, Dissection, At The Gates en Bloodbath. Lees verder ›

Na het debuut Festering Grotesqueries van het Portlandse deathgrindkwartet Dripping Decay volgt nu de EP met de titel Ripping Remains. Zanger Eric Stucke, gitarist "Maniac" Neil Smith, bassist Jackson Jordan en drummer Jason "The Machine" Borton wilden niet op hun lauweren rusten in afwachting van de release van Festering Grotesqueries. Daarom besloot het viertal tijdens de zomer van 2023 alvast te werken aan het hier te bespreken Ripping Remains.  Volgens de bijgesloten promo laat deze EP een kenmerkende mix van Repulsion, Autopsy en Terrorizer horen met invloeden van zowel nieuwe als oude thrash en grindcore. Alsjeblieft zeg, er zijn bands die het voor mindere kwalificaties doen!Lees verder ›

Al vaker heb ik het hier op Zware Metalen eens laten vallen, het label Transcending Obscurity Records heeft een neusje voor talentvolle bands die kwalitatief op ondergronds niveau weten te imponeren. Nog niet zo gek lang geleden recenseerde ik de tweede plaat van Warcrab, een band die ook onderdak krijgt van dit label. Saevus Finis is echter van een geheel andere orde. Deze Portugezen vermengen dark -en death metal en boetseren het geheel tot een zwartgeblakerde creatuur. Alle fijnzinnigheid gooit het drietal daarbij over boord. En zo ontkomt ook dit debuut met de wat viezig klinkende titel Facilis Descensus Averno niet aan een recensie van mijn hand.Lees verder ›

Zomaar eens een dinsdagochtend thuiswerk wanneer ik even door mijn map met uitgekozen platen ter recensie "blader". Het digitale archief begint wat inhoud te krijgen voor de nog te verschijnen releases in 2024. Ik wissel mijn black metal dikwijls af met een aantal krachtige deathmetalplaten. Soms kom ik iets unieks of eigenzinnigs tegen, evengoed maar al te vaak instrumentale eenheidsworst. De namen Jason Peppiatt en Joe Haley doen bij mij in eerste instantie geen belletje rinkelen. Hetzelfde gaat op voor hun bandnaam Domination Campaign. Maar als ik mijn licht over de bijgesloten promo laat schijnen, besef ik mij vlug dat het hier gaat om een tweetal bandleden van het Australische Psycroptic. Een band die ik al een aantal keren live heb gezien en telkenmale wel een verpletterende indruk achterliet. Zegt dat ook iets over dit Domination Campaign? We gaan het zo ervaren want ik heb mijn begeleidingsmuziek voor mijn betaalde baan gevonden.Lees verder ›

Dromerige sludge en post-metal met shoegaze elementen, getipt door Aaron Harris van Isis en Chino Moreno van Deftones. Getekend door Mike Patton van Faith No More en Mr. Bungle op Ipecac Recordings. Een referentielijst om u tegen te zeggen. Spotlights deed met voorganger Love & Decay die lijst alvast eer aan. Kan dit trio uit Brooklyn, New York met Alchemy For The Dead wat leven in de brouwerij brengen of bevindt Spotlights zich eerder in een doods equilibrium?Lees verder ›

Een album dat tot op heden geen aandacht heeft gekregen op Zware Metalen maar wel een plekje heeft veroverd in mijn jaarlijst, is Screamin’ At The Sky, het achtste studioalbum van Black Stone Cherry. Opgenomen in het Plaza Theater in Glasgow, Kentucky, omvat het twaalf nummers die ons door de beproevingen van het leven leiden, met een muzikale ervaring die belooft licht aan het einde van de tunnel te brengen. De band weet zijn kenmerkende elementen – scheurende gitaren, krachtige drums en de soulvolle vocalen van Chris Robertson – naadloos te integreren met deze diepere teksten, waardoor Screamin’ At The Sky voor de band een krachtige terugkeer markeert in de rockscene.Lees verder ›

Een dikke knipoog naar de progressieve rock uit de jaren '90. Dat is wat ik in de bijgesloten promo lees over het debuutalbum van de Italiaanse band Last In Time. Verder zou Too Late met name geïnspireerd zijn door Toto, Survivor en Giant. Een klassiek rockalbum dus met her en der wat progressieve invloeden.Lees verder ›

Op vijf september jongstleden zag ik het Deense Angstskríg aan het werk in Kavka Oudaan in Antwerpen, als opener voor …And Oceans, Attic en Seth. Geen gemakkelijke opdracht om rond zeven uur ’s avonds de twintig maar matig geïnteresseerde bezoekers warm te spelen en het is al zeker niet evident om op zo’n avond je eigen relevantie te bewijzen als je weet dat er na jou drie onvervalste topacts op datzelfde podium zullen verschijnen.Lees verder ›

Het Hongaarse Ektomorf draait al mee vanaf 1993. Vivid Black is het achttiende album. In de afgelopen drie decennia heeft de band niet alleen met enige regelmaat een album uitgebracht, maar ook veel opgetreden. Daar kwam abrupt een einde aan toen de wereld in 2020 door COVID tot stilstand kwam. Sommigen konden daar beter mee omgaan dan anderen. Zanger en boegbeeld Zoltán "Zoli" Farkas zonk weg in een diepe depressie en leek zijn gitaar en stembanden aan de spreekwoordelijke wilgen te hebben gehangen.Lees verder ›

Engulf  is het nog niet eerder bij Zware Metalen gepasseerde soloproject van de Amerikaan Hal Microutsicos (Blasphemous). Tussen 2017 en 2019 bracht hij met het project een drietal EP's uit en nu is het tijd voor zijn debuut met de apocalyptische titel The Dying Planet Weeps. Volgens de promo is het album met name geschikt voor fans van Hate Eternal, Gorguts, Decapitated en Ulcerate. En voor wat betreft die laatste drie bands met name het oude werk. Het zal weer eens niet waar zijn. Een band die teruggrijpt naar een periode van weleer. Maar wel met een drumcomputer en ondersteuning van een keur aan gastmuzikanten. Zo doet Enrico "H." Di Lorenzo (Hideous Divinity) tijdens Earthbore een vocale duit in het zakje en horen we Sven de Caluwé (Aborted) tijdens The Nefarious Hive zijn stembanden molesteren. Met die namen maak je al snel indruk, wat zorgt voor een bepaalde vorm van anticipatie.Lees verder ›

Heeft u ooit van dive metal gehoord? Nee? Dat treft, ik namelijk ook niet. De oorverdovende golven van felle riffs, bastonen en bulderende zang schijnen volgens de promo van de band Into the Deep enkele karakteristieke kenmerken te zijn. Zelf moet ik toch vooral denken aan een doommetalband als Ahab wanneer ik een dergelijke beschrijving lees.Lees verder ›

Man van de nacht of gewoon naar het Noors vertaald Nattmann kwam al eerder met goor en smerig blackmetalwerk. Neem nu de EP Udaad of het daaropvolgende I Uvligslet Mark. Je zou dan toch verwachten dat de twee heren Nedrig en Raate genoeg bij elkaar geschreven hebben om alles op een volwaardig album te gooien? Niet dus. Maar dat kan ook geen kwaad natuurlijk. De beide heren voelen zich misschien gewoon het best bij het uitbrengen van EP's.Lees verder ›