Headlines

Na het uiteenvallen van de band Inferus Dei begonnen gitarist Daniel Sirotski en drummer Istvan Timmermans aan de vooravond van de coronacrisis in 2019 samen de band Sea of Consciousness. Het debuut is een conceptalbum met als thema de beslommeringen des levens, gebaseerd op persoonlijke ervaringen van Sirotski. Het was pas in 2022 dat er een stabiele line-up werd gevonden, door de inbreng van de andere bandleden Bionda Honings, Stefan Gerritsen en Jeroen Koorn. Het zelfgetitelde debuut omvat een mix van progressieve en technische death metal. De band benaderde eigenhandig Zware Metalen met de vraag of wij misschien het debuut van een recensie konden voorzien. En u weet het inmiddels wel: producten van eigen bodem zetten we graag eens, zo objectief en eerlijk mogelijk, in de schijnwerpers.Lees verder ›

Soms krijg je een album voorgeschoteld dat zo pijnlijk middelmatig is. Ik weet dat de albumhoes een gigantische rode vlag is, maar hey, eigen schuld als je blind naar bands luistert, Michiel. Gelukkig staan er op deze langspeler slechts zeven nummers van dit vijftal uit Chattanooga, Tennessee. De band zelf hoopt Limp Bizkit te combineren met Alter Bridge en Seether. En de band ziet dat zeker niet verkeerd. Als je Alter Bridge van wish.com bedoelt toch.Lees verder ›

Af en toe ben ik wel eens in voor een potje ongecompliceerde, doch fijne old-school death. Dit Hongaarse Mephitic Grave zou dan zomaar eens een band kunnen zijn die ik voor mijn plezier even opzet. Maar dan meer onder het mom: even hard hoofdschudden om het hoofdschudden. Het moet en het kan met dit nieuwe Dreadful Seizures, het tweede album van deze vuillakken. Bij Zware Metalen komt het plaatje met een speelduur van vier-en-dertig minuten als eerste werk voorbij.Lees verder ›

Wat doe je als bij een van je beste vrienden kanker wordt geconstateerd? Hoe ga je om met het verlies van iemand die je dierbaar is? Vægtløs probeert dit soort vragen te beantwoorden op AFTRYK, dat alleen nummers bevat over mensen die dicht bij de band stonden en die zijn overleden of aan een dodelijke ziekte hebben geleden. Hierbij richt de band zich op de kwetsbaarheid en de openheid die ontbreekt in de muziekscene, maar ook in de maatschappij in zijn algemeenheid. Het leven is vluchtig en kwetsbaar, Vægtløs tracht een brug te vormen tussen emotionele angst die ten grondslag ligt aan het feit dat alle schoonheid uiteindelijk zal sterven en de helende kracht die gevonden kan worden in muziek, als ware een catharsis.Lees verder ›

Een Australische band die zijn inspiratie haalt bij de bands Fear Factory, Static-X, Muse en Tool. Moderne metal zogezegd, ofwel, zoals de band zelf in de promo benoemt, een nieuwe stroming van zwaardere alternatieve muziek. The Journey is de tweede EP van de band die enkel Tom Lee Christen als bandlid en bezieler heeft. Hij spreekt wel over een band, maar andere leden van Dreamworm kan ik niet terugvinden.Lees verder ›

Met de regelmaat van de klok worden bands uit het gelukkigste land ter wereld op Zware Metalen beschreven, maar dat zijn dan meestal niet de hardcorebands. Ik beken ook eerlijk dat ik niet zoveel Finse bands in dat genre kan opnoemen, die ik ook nog eens regelmatig luister, behalve Down My Throat en het hier beschreven Gray State. Het vijftal uit Sastamala trok in 2018 op positieve wijze mijn aandacht met de EP Our Final Regret. In de afgelopen zes jaar ben ik de band nooit helemaal uit het oog verloren. Van tijd tot tijd luister ik nog altijd met plezier naar Our Final Regret. Ergens was ik wel altijd bang dat het bij die ene veelbelovende EP zou blijven. Maar gelukkig is niets minder waar want ik heb op het redactionele bureau mijn handen op de opvolger, Under The Wheels Of Progress, weten te leggen!Lees verder ›

Goh, het is niet altijd eenvoudig om je in de drassige en zompige grond die de korst van Moeder Aarde bedekt, een weg te vinden in de veelheid van blackmetalreleases. Wanneer er dan een label is dat je een nog al onoverzichtelijke promopagina stuurt met tientallen bands op en links naar hun te verwachte releases, moet je al goed zoeken voor je uitkomt waar je moet zijn. Dit Necromass is vermoedelijk voor velen onder jullie een onbekende grasspriet uit die zompige en drassige grond, voor mij ook. Het is niet het Italiaanse Necromass maar een Amerikaanse variant als ik goed ben ingelicht. Want bij dit laatste wringt toch het schoentje. Buiten één zin ter promo van deze plaat die volgens mij enkel op tape uitkomt en een link naar een soundcloud- en bandcamppagina vind ik helemaal niks terug.Lees verder ›

Toen ik dit album in mijn persoonlijke top drie van het jaar plaatste, ontdekte ik tot mijn verbazing dat Zware Metalen er nog geen recensie aan gewijd had. Tijd dus dat deze muzikale parel onder de loep genomen wordt, ook al is het inmiddels bijna een jaar geleden dat de schijf uitkwam. Ook op het album zelf hebben we trouwens even moeten wachten: het duurde zeven jaar voor The Winery Dogs met dit derde meesterwerk op de proppen kwam.Lees verder ›

De bandnaam Dissimulator zal hoogstwaarschijnlijk bij niemand van u direct een belletje doen rinkelen. Maar wanneer ik u vertel dat de bandleden van deze nieuwe Canadese sci-fi death/thrashband afkomstig zijn van onder andere Chthe'ilist, Beyond Creation en Atramentus bent u hopelijk bij de les. De funeraldoomadepten (Atramentus) moet ik wel direct naar een ander oord verwijzen, want daar staat deze band ver vanaf. Na de demo Warped (2021) is het hier te bespreken debuut Lower Form Resistance het opvolgende wapenfeit.Lees verder ›

Litosth komt uit Brazilië en bestaat uit twee oudgedienden, zoals dat zo vaak mooi wordt neergeschreven. Cesariana is album nummer drie voor dit duo, dat voorheen actief was in heel wat ander blackmetalgeweld en de lokale ondergrond in Latijns-Amerika toch wat mee gevormd heeft. Ik som even op: Patria, Mysteriis, Swords at Hymns, Dark Celebration en I Gather your Grief. Litosth brengt black metal, meer nog melodische black metal, op geheel andere wijze. Dit volgens het promoschrijven ten minste.Lees verder ›

Cariosus is een relatief jonge band uit Chicago, die met Will, Until Beauty zijn eerste langspeler op de wereld loslaat. Of ja, relatief jong. De band bestaat als sinds 2014 en heeft er dus enige tijd over gedaan om de muziek vast te leggen. Of ja, band: volgens de overlevering bestaat de formatie uit enkel een zanger/basgitarist en een gitarist. Volgens diezelfde informatiebron wordt de muziek aangeprezen als melodische death metal. Een snelle luisterbeurt maakt vrijwel direct duidelijk dat deze categorisering niet helemaal juist is. De muziek is in grote lijnen meer een mengelmoes van deathcore en thrashy death metal, met invloeden uit melodische hoek en het technische spectrum. Laten we daar wat verder induiken.Lees verder ›

Niks vreemds aan verhuizen natuurlijk. In mijn leven ben ik ook al een paar keer van stekkie gewisseld, deels getriggerd door opleiding dan weer werk of andere zaken. King Demogorgon deed dit ook. Ik weet wel niet wat zijn beweegredenen waren. Misschien was het gewoon een geniale ingeving vanuit muzikaal oogpunt om te verhuizen van Portugal naar de Verenigde Staten van Amerika. Nu, het zal me worst wezen waar de brave man vandaan komt of hoe hij er uitziet en wat hij doet om zijn boterham te verdienen als de muziek die hij maakt maar vies, vuil, smerig, ruw, rauw, goor en vettig klinkt. Kijk, daar moet dit Sardonic Witchery die met dit Barbaric Evil Power al wel weer aan plaat vier zit, geen enkele moeite mee hebben.Lees verder ›

Twee jaar geleden liet de zeskoppige formatie van het Andorraanse Persefone een machtige plaat op de mensheid los genaamd Metanoia. De band tourde er nadien ook lustig op los en mocht samen met interessante namen zoals Ne Obliviscaris het podium delen. Nu is het tijd voor onbekende taal, oftewel Lingua Ignota deel één. Deze EP heeft vijf nummers meegekregen die - traditioneel volgens progrecept - in gezamenlijkheid nog 'gewoon' even tegen de dertig minuten aan klokken.Lees verder ›