Veel te laat! Ik weet het. Bij deze mijn welgemeende excuses. Hopelijk kan deze spijtbetuiging dienen als mijn persoonlijke boetedoening. Leprous zelf biedt ter goedmaking melodieën aan als boetedoening, de letterlijke vertaling van het Engelse woord ‘atonement’. De vraag is alleen welke zonde er hier goedgemaakt moet worden. Afgaande op de eerste drie uitgebrachte nummers lijkt dit album een afrekening met het recente verleden en een zekere terugkeer naar de vroegere tijd. Een steviger geluid was al te horen in Atonement en Silently Walking Alone. Op de derde voorbode Like A Sunken Ship gaan op de tweede helft daarnaast alle remmen volledig los en laat zanger Solberg zelfs nog (helaas de eerste en enige keer op het album) een ouderwetse scream uit zijn gouden keel ontsnappen. De hele proggemeenschap zat natuurlijk op het puntje van de stoel om de rest van de muziek te kunnen horen. Kom maar op met die boetedoening!
De eerste conclusie die al meteen getrokken kan worden is dat de verwachtingen, op basis van die eerst uitgebrachte nummers, toch niet helemaal worden ingelost. Het album bevat zeker nog enkele stevigere passages (bijvoorbeeld de apotheose op Limbo of de haast djenty middenpassage op Faceless), maar maakt als geheel toch een vrij ingetogen indruk. Hier speelt de repeterende opbouw van de nummers een belangrijke rol in. Veelvuldig wordt gekozen voor een minimalistische inzet, die wordt vergezeld door elektronica. Dan volgt een stevig en meeslepend refrein en wordt verder naar een climax gewerkt. Zo word je als luisteraar bijvoorbeeld bijna twee minuten aan het lijntje gehouden in My Specter, voordat het nummer echt openbarst. Hierdoor komt het op meerdere momenten gedurende het album voor dat je simpelweg zit te wachten totdat er iets tot stand komt. Een bewuste keuze, zo geeft Leprous mee in het bijgeleverde foldermateriaal. Daarbij werden ook de symfonische elementen fors teruggeschroefd, zodat een meer gerichte muziekstijl ten gehore wordt gebracht. Onmiskenbaar Leprous, maar toch ook zeker weer anders dan al het voorgaande werk van deze Noorse proggers. Dat siert de band. Er wordt hier namelijk niet gekozen voor de makkelijke weg, maar men slaat nieuwe paden in.
Dat pakt op meerdere momenten ook zeker goed uit. Zo hebben Silently Walking Alone en Atonement beide een zeer intens en meeslepend refrein. Het eerder genoemde My Specter laat de toehoorder wellicht lang wachten, maar zeker de laatste minuut is simpelweg weergaloos. Op meer momenten weet Leprous dan ook haast bezwerend en met groots vertoon bij de strot te grijpen (zoals op Faceless, maar ook de tweede helft van Unfree My Soul). Hierbij moet gezegd worden dat die momenten grotendeels volledig gedragen worden door Einar Solberg. De zanger heeft een zeer eigenzinnig stemgeluid en mag toch wel tot de beste zangers (zo niet dé beste) in het progressieve genre gerekend worden. Dan zijn het toch vooral de refreinen en de slotstukken van de nummers die indruk maken. In de tussenliggende passages kabbelt de muziek wat voort, opbouwend naar een uiteindelijke climax, zonder een blijvende indruk achter te laten.
Score:
74/100
Label:
InsideOut Music, 2024
Tracklisting:
- Silently Walking Alone
- Atonement
- My Specter
- I Hear The Sirens
- Like A Sunken Ship
- Limbo
- Faceless
- Starlight
- Self-Satisfied Lullaby
- Unfree My Soul
Line-up:
- Einar Solberg – Zang, keyboard
- Tor Oddmund Suhrke – Gitaar
- Robin Ognedal – Gitaar
- Simen Daniel Lindstad Børven – Basgitaar
- Baard Kolstad – Drums
Links: