Headlines

Dik dertig jaar in het vak, deze drie Brazilianen. Krisiun is een stuk meubilair in de deathmetalwereld geworden. Met dank aan een stabiele line-up met de twee broers Kolesne en frontman Alex. Mijn favoriete album van deze heren is Conquerors of Armageddon uit 2000, maar kies gerust een andere plaat uit het dozijn albums dat ze uitbrachten. Dit is inderdaad nummer twaalf, genaamd Mortem Solis. De dood van de zon, het lijkt er niet meteen aan te zullen komen.Lees verder ›

Sedert deze week ligt de nieuwste Megadeth in de betere platenzaak. We hebben er met zijn allen maar liefst zes jaar op moeten wachten. Ik kan me niet herinneren dat er ooit al eens zoveel tijd tussen twee Megadeth-albums heeft gezeten. Nou ja, Dave Mustaine had daar meer dan geldige excuses voor. Er was zoiets als Covid-19 en dan raakte zijn bassist nog eens betrokken bij een seksschandaal. Afijn, schandaal. Wat stoute dingen tussen twee volwassen mensen. U kent het verhaal allicht. Anders googlet u het gewoon even. Wij zijn geen tabloid. Mij kwam het eerder over als een afrekening. Exit David Ellefson dus.Lees verder ›

Epische verhalen over mythes en legendes, draken en kastelen, en zelfs teksten gebaseerd op de Silmarillion (red.- een boek over een drietal juwelen van de elven, gebaseerd op teksten van J.R.R. Tolkien, samengesteld door zijn zoon Christopher in 1977). Een Duitse band dat power metal maakt en dat al 34 jaar met groot succes doet. Uiteraard hebben we het dan over Blind Guardian. De fantasieliefhebbers zijn weer terug met een nieuwe plaat, getiteld The God Machine, en aan uw trouwe redacteur de zware taak om deze te recenseren.Lees verder ›

Confession is een Pools blackmetalduo dat met Coloured By The Red Flames Of Fire hun debuutalbum aan ons presenteert en dit geheel in eigen beheer. De twee heren kiezen als cover-art voor een deel van het kunstwerk van Pieter Bruegel de Oude, Triumph Of Death. Dit werk hangt in het Prado Museum, Madrid en is een werk uit circa 1562. De heren hebben nog niet eens zo slecht gekozen. De vijf blackmetalnummers die deze plaat vullen, passen perfect bij de sfeer van dit kunstwerk. Jammerlijk duurt de debuutplaat maar goed en wel 33 minuten en kan je vermoedelijk nog veel langer kijken naar Pieter Bruegel's werk en daar onnoemelijk veel zaken uithalen. Nu, dat is natuurlijk niet mijn opdracht.Lees verder ›

Over het vorige album van Balls Gone Wild was ik drie jaar geleden maar matig positief. "Werk aan de winkel" was de laatste regel van de recensie en het devies. En dan is het eigenlijk wel leuk hoe een band zich in die paar jaar heeft kunnen ontwikkelen. Zeker omdat er niet kon worden opgetreden en er dus geen mogelijkheid was om te testen of de nieuwe nummers bij het livepubliek aan zullen slaan. Opnieuw werd er samengewerkt met producer Martin Buchwalter dus qua sound zal er weinig veranderd zijn.Lees verder ›

Stilzitten is niet echt iets voor Greg Puciato. Dat bleek al tijdens de fantastische liveshows van Dillinger Escape Plan, maar het is ook te merken aan de output die hij levert sinds die band besloot ermee te stoppen. Naast dat hij met Killer be Killed in 2020 een ijzersterk album afleverde, heeft hij ook nog zijn soloproject. Met Mirrorcell presenteert hij zijn tweede album, de opvolger van Children of God. Een plaat die eigenlijk niet de aandacht heeft gekregen die het verdiende. Mirrorcell verdient dat wel. Dit album kun je zien als een ode aan de alternatieve muziek die in de jaren '90 vooral op MTV te zien was. Het geluid op deze plaat houdt zich pakweg tussen Deftones, Alice in Chains en The Cure. Daarnaast hoor ik ook nog wel invloeden van Soundgarden en Nine Inch Nails.Lees verder ›

De laatste keer dat deze Tsjechen een vermelding kregen op Zware Metalen dateert alweer van 2013, van het album Grief For An Idol en dat is natuurlijk keihard veel te lang geleden. Ook het meest recente volwaardige album, Gabreta Aeterna, ontsnapte aan onze aandacht. Wat een schande. Gelukkig pikken we terug in bij de meest recente release met name Říruřec - Dreisessel. Op deze vijftrack EP staan drie nummers die nog dateren van de opnamesessie van het vorige album, dus helemaal gemist hebben we die vorige plaat dan toch niet. Prokletí Christlova Dvora kreeg dan weer een opfrisbeurt en afsluiten doen de heren met een cover van Via Dolorosa van het Finse Impaled Nazarene. Collega Bart beschreef de muziek van deze Tsjechen, afkomstig uit de regio Pilzen, als paganmetal met een black- en heavymetalondertoon. Het bleek niet direct zijn kopje koffie te zijn.Lees verder ›

Tja, komen met een nieuwe plaat maar ook per direct aankondigen dat dit de laatste is en stellen dat je je band/project definitief stopzet. Dat is hetgeen wat Nre, grondlegger van deze Britse atmosferische blackmetalband, gewoon doet. Epitaph is dan ook meteen het allerlaatste wapenfeit van And Now The Owls Are Smiling. Reeds eerder besprak ik de plaat The Comforting Grip Of Misery. Ook Dirges passeerde in 2021 de revue. Atmosferisch black metal met erg doorleefde vocalen die op hun beurt de erg gevoelige teksten blootlegden dat is waar deze band voor staat.Lees verder ›

Het Duitse Source Of Rage speelt volgens de door het label geleverde biografie melodic/groove metal. Metal Archives kwalificeert het als melodic death metal. Hadden ze die twee gecombineerd dan was de spijker op zijn kop geslagen. De band speelt namelijk een heerlijke vorm van death met veel groove en melodie. Simpel toch?Lees verder ›

Alsof Jon Higgs het nog niet druk genoeg heeft met zijn thematische bands Monsterworks en Bull Elephant, heeft hij vorig jaar nog een band opgericht onder de naam Thūn. Begin juli kwam alweer het tweede album uit van deze formatie, die gevormd wordt door Jon zelf op zang en gitaar, Monsterworks/Bull Elephant-collega Hugo Wilkinson op de basgitaar en James Knoerl op de drumkruk. Gastmuzikant op het nieuwe werk is niemand minder dan Karl Sanders van Nile die de sologitaar voor zijn rekening neemt.Lees verder ›

Collega schrijver Michiel Hoogkamer vond drie jaar geleden dat er weinig vernieuwends op From Days Unto Darkness te ontdekken viel, maar noemde het wel een van de beste thrashalbums van dat jaar. Ik werd dan ook een beetje huiverig toen in de biografie van het nieuwste wapenfeit van Hatriot gesproken werd over een verandering van schrijfstijl: een modernere productie, meer death- en metalcore en zelfs hardcore invloeden. Met dat eerste kan ik leven maar andere muzikale invloeden? En dan niet een beetje richting een iets andere stroming maar er gelijk drie andere invloeden tussendoor jassen?? Is dat niet wat teveel van het goede?Lees verder ›