Mogelijk de release waar ik dit jaar al het meest naar uitgekeken heb, is De doorn van het Belgische sludge/hardcorecollectief Amenra. Niet enkel en alleen omdat het de winnaar was van de jaarlijst 2017, maar ook omdat de release van de voorgaande tracks in de voorbije maanden me al deed watertanden. Kan Amenra het naar een nog hoger niveau tellen? Voor het eerst is de band bij het naamproces van een album ook afgestapt van de misvieringen.
Misschien is het niet eerlijk om deze Amenra te vergelijken met de voorganger, toch niet op vlak van diepgang. Er zijn ongetwijfeld heel wat raakpunten te melden, opnieuw breekt de band immers erg sterk met het harde sludgeweefsel om rustpunten en diepgaande poëzie in te voeren. Anders met Mass VI lijken deze Vlamingen meer in te zetten op geleidelijke opbouw, voorzien van ambientklanken en donkere noten op opener Ogentroost en akoestische melancholie op Voor Immer. Opnieuw een sterke dynamiek dus, maar mogelijk kan het bij sommige luisteraars aanvoelen alsof het allemaal wat langer op zich doet wachten. Ik ben echter wel te vinden voor deze geleidelijke opbouw, het doet de pijn van de band veel harder binnendringen.
En wat zit die pijn verdraaid diep op deze nieuwkomer. Op Ogentroost laat het effect met de vrouwelijke vocalen wat mij betreft niet het gewenste resultaat achter, maar de interactie in De Dood in Bloei tussen Caro Tanghe (Oathbreaker) en zanger Colin doet me voor een eerste keer kippenvel krijgen alvorens De Evenmens losbarst: de track waarop Amenra een perfecte symbiose gevonden heeft van diepgaande spoken word poëzie en genadeloos doodsgekrijs op de instrumentale climaxen. Nooit eerder heeft een nummer van deze band zo’n impact op me gehad en daar ligt zeker de opbouw van deze track mee aan de basis van. Een emotionele rollercoaster.
Het Gloren speelt wat met de weemoed die blijven hangen is op De Evenmens en gaat halfweg over naar een gesproken stukje dat akoestisch opbouwt en genadeloos losbarst in een sludgeweefsel dat de betere riff meekrijgt van het album om uit te monden bij Voor Immer, wat mij emotioneel nog dieper ligt dan De Evenmens en waarbij Amenra ook opnieuw toont dat de stiltes haast zo fel kunnen snijden als de krachtige fases.
‘Ze worden littekens.’ Met dat stukje tekst kan je deze nummers op de nieuwe plaat van Amenra eigenlijk samenvatten. Misschien bij sommigen in de negatieve zin, want deze Belgen zetten nog meer in op het maken van een divers kunstwerk waarin heel wat opbouw zit en mogelijk missen enkele luisteraars wel de aanhoudende sludge van de oudere misvieringen. Zelf vind ik dat het absoluut past bij het kunstwerk dat Amenra geworden is doorheen de jaren en op die manier vormt De doorn bij mij een litteken dat me herinnert aan de diepgaande lijdensweg die het presenteert.
Score:
92/100
Label:
Relapse Records, 2021
Tracklisting:
- Ogentroost
- De Dood In Bloei
- De Evenmens
- Het Gloren
- Voor Immer
Line-up:
- Mathieu J. Vandekerckhove – Gitaar
- Colin H. Van Eeckhout – Zang
- Bjorn J. Lebon – Drum
- Lennart Bossu – Gitaar
- Tim De Gieter – Bas
Links: