In het interview dat we met Martin van Drunen hadden, kon je het al lezen: het is misschien wel aan COVID-19 te danken dat we na vierenhalf jaar toch een nieuwe Asphyx in onze knuisten kunnen houden. Dat blijkt dan een van de weinige goede dingen die het ellendige virus met zich heeft gebracht. Necroceros heeft hier nadat we Van Drunen in november spraken namelijk al menig virtueel rondje gemaakt, simpelweg omdat het een verslavend lekker metalalbum is.
Verrast Asphyx, toch een band met een geschiedenis die meer dan dertig jaar terug gaat, dan? Het antwoord is tweeledig. De stijl van de band ligt al jaren redelijk vast en op het nieuwe, tiende album wordt daar niet al te zeer van afgeweken: overtuigende deathdoom met af en toe een lekkere versnelling is wat er geserveerd wordt. En toch klinkt Necroceros beduidend anders dan zijn voorganger, helderder vooral. Hoofdschuldige – we gebruiken het woord in positieve zin, maar er zullen mensen in de diepere krochten van de underground kruipen die er een negatieve connotatie aan willen geven – is Sebastian “Seeb” Levermann (o.a. Rhapsody Of Fire, Bloodbound, Brainstorm) die de mix van het album voor zijn rekening nam.
Het is een opvallende keuze maar wel één die uitbetaalt met een vol, fris geluid waarin instrumenten en zang prima tot hun recht komen. De altijd al belangrijke slepende melodieën grijpen de aldus geboden kans op de hoofdrol, met het eerder genoemde verslavende effect. En verder horen we gewoon Asphyx, hoe hard het persbericht ons ook wil doen geloven dat dit de meest heavy en meest agressieve plaat is die de band ooit bracht.
Het album opent sterk met The Sole Cure Is Death, een afwisselende stamper waarin opvalt dat de stem van Van Drunen met de jaren misschien iets hoger is geworden maar nog steeds overtuigend verrot klinkt. Respect! Een break brengt Candlemass-achtige droefenis maar een glimlach is niet te onderdrukken wanneer de karakteristieke stem “Release the bloodhounds” roept en het tempo direct omhoog gaat. Na deze toch wat snellere track is het intro van Molten Black Earth een warm welkom in de wereld der duistere doom, druipend van de neerslachtige deathmetalleads. De ijzersterke melodielijn (denk Bolt Thrower of Hail Of Bullets, niet zo vreemd natuurlijk) komt het hele nummer door terug en brengt de song ook tot het einde, dat alles met licht hypnotiserend effect. Onderwijl zijn het de ritmesectie, waarin vooral het meer dan solide werk van drummer Stefan Hüskens opvalt, en de zang van Van Drunen die de nodige agressie waarborgen en de hoofden doen bangen. Na twee nummers is het dan ook al duidelijk dat dit Necroceros een fraaie, iets toegankelijker toevoeging aan de discografie van Asphyx wordt.
Three Years Of Famine handelt over de hongersnood die China van 1959 tot 1961 in de greep hield en aan naar schatting tientallen miljoenen mensen het leven kostte. Over gedragen doomriffs en fraaie leads van Paul Baayens spuwt Van Drunen vol haat zijn aanklacht uit. Daarbij slechts onderbroken door een fraaie klaaglijke gitaarpartij die zelfs aan Iron Maiden doet denken en door een Zuid-Amerikaans publiek zonder meer luid meegezongen zou worden. Wanneer deze bruut doorboord wordt door nog maar weer eens een sloopkogel van een riff maakt de zanger definitief zijn punt: “Man-made tragedy!”. In meer dan één opzicht (het nummer duurt meer dan zeven minuten) een monumentale song.
Maar Asphyx weet ook dat de boog niet altijd gespannen kan zijn. Zodra Three Years Of Famine weggestorven is, knalt er een “blegh” en een schaterlach uit je boxen. Tijd voor Botox Implosion, de uptempo ragger die als eerste single vooruit werd geschoven en bedoeld is om slachtoffers van de plastische chirurgierage die over de wereld trekt een hard onder de riem te steken. Niet echt natuurlijk. Teksten als “Cheap materials cause the skin to crack” passen gewoon prima in een lange traditie van horror (en humor) in de death metal. Gegarandeerd feest in de pit, deze energieke schop onder je cosmetisch gecorrigeerde hol.
En goede metal is Necroceros zeker. We horen Asphyx in een prima vorm, met pakkende songs en gedreven teksten en dat alles in een uitstekend geluid. Meer hoeft dat niet te zijn!
Score:
86/100
Label:
Century Media Records, 2020
Tracklisting:
- The Sole Cure is Death
- Molten Black Earth
- Mount Skull
- Knights Templar Stand
- Three Years of Famine
- Botox Implosion
- In Blazing Oceans
- The Nameless Elite
- Yield or Die
- Necroceros
Line-up:
- Martin van Drunen – Vocalen
- Paul Baayens – Gitaar
- Alwin Zuur – Basgitaar
- Stefan “Husky” Hüskens – Drums
Links: