Headlines

Twee jaar geleden schreef mijn collega René al een review van Shuulak's EP Albedo. Albedo was het tweede wapenfeit in een reeks van vier en met Rubedo verscheen in afgelopen december de laatste EP uit die serie. Shuulak is overigens een kwintet uit Breda dat sinds 2014 voet aan wal probeert te krijgen met een mix van heavy en moderne metal met een licht progressieve twist. Het moge duidelijk zijn dat die missie in Nederland niet al te gemakkelijk is, en al zeker niet in deze barre tijden.Lees verder ›

Ik geef toe, de laatste tijd ben ik behoorlijk veel bezig met hetgeen Maxime Taccardi, Fransman en veroorzaker van zwarte kunst in zowel visuele als muzikale vorm allemaal uitbrengt. De laatste Grimm kreeg een review, zijn boek ook en nu ook K.F.R. Met K.F.R is Maxime al bezig vanaf 2013. Dit is zijn tiende langspeler. K.F.R staat voor "Kāfir" (niet te verwarren met fakir), Arabisch voor ongelovige. Infidel, zo u wil. Arabisch komt regelmatig terug in de muziek trouwens, in de eigenaardige black metal.Lees verder ›

Er zullen altijd bands zijn die blijven hangen op het randje van populariteit en underground. Bands waarbij het maar niet lukt om door te breken bij het grote publiek. De meest bekende van dit type bands is natuurlijk wel het Canadese Anvil. Een andere band die echt al jaren internationaal voet aan de grond probeert te krijgen, is Ektomorf. Evenals Anvil een behoorlijke staat van dienst, maar de grote doorbraak blijft uit.Lees verder ›

Bloodletter werd in 2013 opgericht in Chicago en bracht tot nu toe één langspeler uit, Under the Dark Mark. De archieven van Zware Metalen bevatten verder niks over deze band, maar dat gaat veranderen met deze tweede langspeler, die Funeral Hymns als titel heeft meegekregen. Onmiddellijk is duidelijk dat we Death Angel mogen aandragen als invloed voor deze band. Snelle technische thrash die rechtstreeks uit de fameuze Bay Area afkomstig lijkt. Zelfs het stemgeluid van Peter Carparelli klinkt als dat van Mark Osegueda, zijn collega bij Death Angel.Lees verder ›

Een EP bij wijze van zoethoudertje voor een komend volwaardig nieuw album. Het vorige volledige album van multi-instrumentalist L.G. uit Oostenrijk, die werkt onder de naam Ellende, dateert van 2019 en kreeg toen de titel Lebensnehmer. Dat album bleek een portie black metal te bevatten met heel wat post-elementen. Het bleek ook het vehikel te zijn om de droevige boodschap die L.G. neerpende, op ons af te laten komen. Vertellende riffs die vaak uitgesponnen zijn en worden ondersteund door een stevige, bij wijlen knotterende, ritmesectie. Een knipoog naar bands als Heretoir en Harakiri For The Sky, maar dan net anders, als je begrijpt wat ik bedoel.Lees verder ›

Daar is hij dan, de langverwachte opvolger van de Runaljod-trilogie en Skald. Kvitravn is het vijfde album van het Noorse gezelschap Wardruna dat in de kern wordt gevormd door Einar Selvik en Lindy-Fay Hella. Elf nieuwe tracks, zeer verschillend van lengte en toch ook van karakter, met een totale speelduur van ruim een uur. Tijd om enkele van deze stuk voor stuk zeer fraaie liederen uit te lichten.Lees verder ›

Geïnspireerd door onder andere Slayer’s Reign in Blood richtte Christofer Johnsson in 1988 de band Blitzkrieg op. Helaas bleek er een jaar eerder al een band te zijn gestart met dezelfde naam en werd band omgedoopt in Megatherion, om al snel te worden afgekort tot Therion. Het debuut Of Darkness… (1991) heeft weinig overeenkomsten met het werk wat Therion later heeft uitgebracht en toch vind je in dat album al heel lichte hints naar de symfonische stijl die Therion zich in de loop der tijd zou aanmeten.Lees verder ›

In het interview dat we met Martin van Drunen hadden, kon je het al lezen: het is misschien wel aan COVID-19 te danken dat we na vierenhalf jaar toch een nieuwe Asphyx in onze knuisten kunnen houden. Dat blijkt dan een van de weinige goede dingen die het ellendige virus met zich heeft gebracht. Necroceros heeft hier nadat we Van Drunen in november spraken namelijk al menig virtueel rondje gemaakt, simpelweg omdat het een verslavend lekker metalalbum is.Lees verder ›

White Ward uit Odessa, Oekraïne, is een blackmetalband die heel wat post-invloeden combineert met jazzy, experimentele escapades veelal terug te brengen tot het gebruik van de saxofoon. Alzo konden we al kennismaken met twee prachtplaten, met name Futility Report uit 2017 en het meest recente, het uit 2019 afkomstige meesterwerk, Love Exchange Failure.Lees verder ›

The Gloomy Radiance of the Moon. Ja, ik heb er wel eens over nagedacht. Niet al te lang, meestal in comateuze toestand. In de tijd waarin mijn budget groot genoeg werd om voldoende alcohol aan te schaffen en de noodzaak aan nuchterheid steeds groter werd om deze in stand te houden. De vibes van deze grijze bol brengen het hoofd op hol van blackmetalman j.m.k.p., die anoniem wenst te blijven. Alle begrip daarvoor.Lees verder ›

Het debuut van Kromheim wordt gemaakt door een Pool genaamd Mikołaj Popławski die er uitziet als een gezapige kerel, eentje om een pint mee te pakken. Hij doet alles in zijn eentje, en dan bedoel ik wel dat hij melodische viking death metal op zijn eentje in elkaar steekt. Vier nummers lang, voor het eerst.Lees verder ›

Niemand minder dan ex-Dream Theater-drummer Mike Portnoy liet eind december op Instagram weten dat hij een nieuwe band uit Japan heeft ontdekt die met hun nieuwe album materiaal voor de jaarlijsten zou zijn. Het betreft hier Ailiph Doepa met Exormantis; een relatief onbekend gezelschap speciaal voor wie de muziek niet gek genoeg kan zijn. Als een grootheid als Mike Portnoy je aanraadt om dit te luisteren dan heb je eigenlijk geen keuze en moet je er op zijn minst ook een keer naar luisteren. Dat blijkt een schot in de roos te zijn.Lees verder ›