White Ward – Origins

Geschreven door op 21-01-2021 om 21:39.

White Ward uit Odessa, Oekraïne, is een blackmetalband die heel wat post-invloeden combineert met jazzy, experimentele escapades veelal terug te brengen tot het gebruik van de saxofoon. Alzo konden we al kennismaken met twee prachtplaten, met name Futility Report uit 2017 en het meest recente, het uit 2019 afkomstige meesterwerk, Love Exchange Failure. Nu hebben deze heren besloten hun compilatiealbum dat ouder werk verzamelde, opnieuw te brengen. Ik moet al meteen van wal steken, het is voor mij toch een kleine en lichte teleurstelling. Versta me niet verkeerd, na het meermaals beluisteren van dit album, hoor je goed van waar de heren vandaan komen, maar hoor je ook heel goed dat de band op heel wat punten nog aan het zoeken was naar de juiste insteek. Intussen weten we dat de heren meer dan de juiste richting uitvaren middels de eerder vernoemde platen.

Misschien even voor de fans, en daar tel ik mezelf ook nog altijd bij, het volgende. Het eerste nummer Walls is een heropname van het allereerste White Ward-nummer ooit geschreven, en stond oorspronkelijk op de Illusions-EP. Nummer twee en drie verschenen eerder op een split-album met Silence Of The Old Man en Sauroctonos, dit verscheen ergens in 2012. Vervolgens zijn er de nummers vier tot en met zes, die verschenen op de Riptide-EP uit 2014, die het echter nooit maakte tot een fysieke release. Om te eindigen, weten we dat de nummers zeven tot en met negen ook weer verschenen op de Illusions-EP uit 2012.

Wat te onthouden dan, verder van dit Origins? Laat ik het kort en droog houden. Ten eerste vind ik te weinig diepgang in de nummers en wordt er te veel naar alle richtingen gekeken, gevaren. Ten tweede is de basis, bestaande uit drum en bas toch minder innovatief dan op de huidige platen. Als dit leer- of werkpunten zijn na een evaluatie op de werkvloer, dan weten we intussen dat de heren dit wonderwel hebben opgepikt en hebben bijgestuurd. Ten derde is het inschuiven van de saxofoon op het recente werk toch echt een pluspunt, zo luisterend naar ouder materiaal ontstaat er toch een zekere leegte. De riffs zijn op zich te weinig dragend om heel het verhaal te vertellen of om de boot de juiste richting uit te sturen. Ten vierde is het album voorzien van negen eerder lange nummers, waardoor de plaat in zijn geheel toch te langdradig aanvoelt. Er gebeurt te weinig en tegelijkertijd ook te veel, als je begrijpt wat ik bedoel.

Is dit dan een slechte plaat? Nee, absoluut niet, maar in het licht van het recente werk is het toch wat te mager. Welke lichtpunten zijn er dan wel terug te vinden? Waar staan de vuurtorens waarop het schip zich kan richten om een veilige haven te kunnen bereiken? De wat koud aanvoelende melodielijnen zijn simpel maar erg penetrerend, neem daarbij de erg rasperige vocalen van de heren Sidorenko en Kudryavtsev en je hebt al twee sterke elementen. Het is heden ten dage wel de heer Pechatkin die de vocalen doet. De bij momenten doorsijpelende agressie aangebracht door middel van dubbele baspartijen dan wel door korte blastthema’s geven de nummers toch het nodige duistere karakter. When Gift Becomes Damnation is alzo het beste en sterkste nummer.

Het is goed om af en toe achteruit te kijken, om te kijken waar je vandaan komt. Kijken ook hoe je gegroeid bent als persoon of als band in dit geval. Vaker vind ik het nog gewoon beter om vooruit te kijken. Laten we hopen, en daar ben ik van overtuigd, dat de nieuwe plaat van deze gasten weer een knaller wordt.

Label:

Debemur Morti Productions, 2021

Tracklisting:

  1. Walls MMXV
  2. When Gift Becomes Damnation
  3. Inhale My Despair
  4. Drowned In Cold
  5. Nautical Child
  6. Depths Of Arcane
  7. Walls
  8. Guilty Of I
  9. World Of The Closed Graves

Line-up:

  • Andrey Pechatkin – Bas
  • Vladimir Bauer – Bas
  • Yurii Kazaryan – Gitaar
  • Yurii Kononov – Drum
  • Alexander Smirnov – Gitaar
  • Vladimir Kudryavtsev – Zang
  • Alexey Sidorenko – Zang

Links: