Headlines

Naast de welbekende 90’s megahit Ecuador, ken ik eigenlijk geen muziek die uit dat land afkomstig is. Ik heb zelfs het vage vermoeden dat ook dat ene nummer helemaal niet Ecuadoraans is. Gelukkig kunnen we vandaag de eerste naam aan de lijst van Ecuadoraanse artiesten toevoegen: Wampyric Rites. Een band die sinds zijn ontstaan in 2019 al een hele sloot aan splits en EP’s heeft geproduceerd. De geel-blauw-rode vlag mag uit, want ook de eerste volwaardige langspeler is een feit. Deze draagt de omineuze titel: Ancient Specters of the Forlorn Forest.Lees verder ›

In de rubriek Mories is er nog eentje die ik dien mee te nemen uit het schitterende jaar genaamd 2020. De tweede plaat van Grand Celestial Nightmare. Eén van de meer toegankelijke projecten van de aimabele Nederlander (hoe hard hij zijn best mag doen), die melodische/symfonische black brengt met de nadruk op Celestial. Drink From The Chalice With Nightly Lust, santé.Lees verder ›

Deze plaat van Devil's Bargain kwam vorig jaar al uit. Soms blijft er eentje liggen, en dit was er zo eentje. Het zijn een aantal Belgen met een voorliefde voor bands als Saxon en Helloween. Het is voornamelijk gitaargedreven heavy metal wat de klok slaat. Daaraan voegt men kopstemzanggilletjes en krijgerwoestheid toe. Dat is geen onbekende formule. De band heeft een tof logo erbij gepakt en is aan de slag gegaan. Het resultaat is Visions.Lees verder ›

John Diva & The Rockets Of Love. Wat een groepsnaam. Alleen al daarmee weet je dat black en death metal hier niet aan bod komen. En misleidend: ik dacht automatisch aan een Amerikaanse band (ook al door de bandfoto’s). Maar nee hoor, dit zijn gewoon vijf Duitsers, onder leiding van John Diva, womanizer & true gentleman, volgens de groeps-bio. Het wordt al snel duidelijk dat je een en ander met een kwinkslag moet benaderen. Namen als 'John Diva', gitaristen 'Snake Rocket' en 'J.J. Love', een groepsfoto met een Mozart-figuur, een Jack Sparrow-kloon, Steel Panther spielerei en een 'officiële levensloop' van John Diva die zwaar met je voeten rammelt (check Wikipedia): het is hun manier om de aandacht te trekken.Lees verder ›

Als je erover nadenkt is het maar goed dat veel muziek geen Nederlandse naam en teksten heeft. Hoe zou je anders een band genaamd 'De Schrijlingse Zitterz' met het album 'De Schrijlingse Zitterz' serieus moeten nemen? Qua muziek maakt het gezelschap vieze steen en rol.Lees verder ›

Op de vooralsnog laatste Eindhoven Metal Meeting (2019) zagen wij The Ruins Of Beverast op een laat uur een ijzige set spelen die confronteerde, hypnotiseerde en vooral schuurde als een alomvattende polaire wind. Ontsnappen aan de greep van ongemak bleek niet mogelijk, zodat we pas na het versterven van de laatste tonen leeg en murw gebeukt de nacht ingingen, ons afvragend wat ons nu toch was overkomen. The Thule Grimoires klinkt anders en vooral warmer dan wat we die nacht in Eindhoven te verstouwen kregen. Toch is de auditieve ervaring minstens even heftig. De nieuwste worp van The Ruins Of Beverast is namelijk niet meer of minder dan een angstaanjagende muzikale reis naar de donkerste krochten van je onderbewustzijn geworden.Lees verder ›

Er zijn heel wat jaren voorbij gegaan sinds ik als achttienjarig broekie alle Paganfests en Heidenfests afstruinde om mijn met bier volgezogen zweetlijf urenlang in de pogo moshpit te smijten. Het was midden in de folkmetalrage van de late jaren ’00 en de vroege jaren ’10 en het leven was goed. Bands als Eluveitie, Finntroll en Wintersun stonden om de beurt bovenaan de bill. Ook Korpiklaani was met zijn ophitsende hoempapafolk flink aan de weg aan het timmeren. Naarmate de tijd vorderde, boette het genre wel wat aan populariteit in. Toch bleef Korpiklaani een zeer productieve band. De onbezonnen feestelijke klanken werden stukje bij beetje ingeruild voor een wat serieuzer folkgeluid. Vandaag presenteren ze hun elfde studioalbum: Jyläh (vertaald: Robuust).Lees verder ›

Dit soloproject, Maestitium, komt net als het label die deze EP Tale Of The Endless uitbrengt, uit Zweden. Het kan meteen gezegd worden, de inspiratie wordt gevonden bij bands als Insomnium, Wolfheart en mogelijk ook nog wat andere bands waar Wolfheart - mastermind Tuomas Saukkonen in opereerde, zoals bijvoorbeeld Before The Dawn. Je vist dus uit de vijver van de melodische en soms wat symfonisch klinkende death/black metal. De heer Westrin kreeg voor de opnames van deze EP hulp van niemand minder dan de heren Flodin en Fjellstrøm op respectievelijk bas en drum. Beiden zijn bekend van eveneens respectievelijk Deathbreed en Nordjevel (tevens ex-Dark Funeral). Dan heb je natuurlijk gezorgd voor een erg degelijke en meer dan solide basis.Lees verder ›

Deze The Stars Are Dead Now is een re-release van de gelijknamige plaat die een vijftiental jaren geleden al uitkwam. Eisenwald Records brengt nu deze Coldworld-plaat opnieuw uit, voorzien van nieuw artwork. De muziek en de boodschap op deze plaat zijn echter niet veranderd. Je krijgt zo een tristesse en leegte over je heen dat het niet meer schoon is om zien. De verantwoordelijke hiervoor is G.B. Een man die ook het verdriet van de wereld op zijn schouders draagt en er wonderwel in slaagt dit nog altijd vol te houden tot op de dag van vandaag. Zo zwaar zal de last dan toch niet zijn, vraag ik me af. Of heeft hij sterke schouders, dat kan ook natuurlijk. Of? Ik zie het wat te simpel, dat kan ook natuurlijk.Lees verder ›

Op de eerste drie albums stuurde Transatlantic koersvast naar een grootse vorm die gestalte kreeg met het onvolprezen The Whirlwind. Op het vierde album Kaleidoscope leek de samenwerking tussen de heren Stolt, Morse, Portnoy en Trewavas een beetje uitgeblust. Niet dat het album slecht te noemen is, maar de…Lees verder ›

Deception was voor mij een onbekende band voordat ik het nieuwe album The Mire op mijn bureau kreeg. De muzikale reis die dit teweegbracht, is eigenlijk het grootste cadeau van allemaal. Duiken in een onbekende discografie, wat dan weer leert dat de voorganger uit 2019 de profetische titel Epidemic met zich meedraagt.Lees verder ›

In 2018 kwam het Noorse Misotheist met de gelijknamige debuutplaat. Nu drie jaar later levert hij het tweede album af, voorzien van drie eerder lange nummers. Dat is niks nieuws, want dat deed hij ook al op bovenvermeld album. De plaat schuifelt alzo net over de dertig minuten. Het Terratur Possessions label, een sub-label van Ván Records, brengt dit alles aan de man. Zij die van brute, agressieve black metal houden, met scherpe hoeken en kanten, kunnen best verder lezen.Lees verder ›