Deception – The Mire

Geschreven door op 04-02-2021 om 20:08.

Deception was voor mij een onbekende band voordat ik het nieuwe album The Mire op mijn bureau kreeg. De muzikale reis die dit teweegbracht, is eigenlijk het grootste cadeau van allemaal. Duiken in een onbekende discografie, wat dan weer leert dat de voorganger uit 2019 de profetische titel Epidemic met zich meedraagt. Maar ook het struinen door de schaarse publicaties over deze band in het Noors of Deens geeft een zekere bevrediging. In die beschrijvingen wordt overigens vaak gerefereerd aan het roemruchte metalverleden (en -heden) van Noorwegen, waarbij de link naar de black metal uit dit land vaak wordt gemaakt.

Zonder twijfel overtreft de faam van de black metal die van de death metal uit Noorwegen. Bands als Immortal en Darkthrone hebben met hun zwart-wit geverfde gezichten grote wereldwijde beroemdheid weten te vergaren. Toch kennen deze bands (overigens net als veel andere Noorse blackmetalbands) hun oorspronkelijke wortels in, jawel, de death metal. Er zijn ook bands uit het Scandinavische land die de roep van de ‘corpse paint’ volledig hebben kunnen weerstaan. Een greep hieruit geeft ons bijvoorbeeld Cadaver, Gorelord en Blood Red Throne. En laat die laatste nu net een inspiratiebron zijn voor het werkstuk dat we vandaag van een rapportcijfer voorzien. Het gaat zelfs nog iets verder dan alleen inspiratie. Zo speelt bassist Stian Gundersen (van Blood Red Throne dus) de baspartijen in op The Mire als gastmuzikant. Alsof dat niet genoeg is, mag vocalist Bolt nog een aantal zinnen inbrullen (je weet het meteen als je de lage putgrunt hoort op Acid Reflux).

Het zal geen verrassing zijn dat het geluid op The Mire zekere raakvlakken heeft met de hiervoor genoemde landgenoten die zetelen op de bloedrode troon. We horen dan ook hoofdzakelijk strakke, moderne death metal. Het gitaarspel doet daarbij regelmatig denken aan Bloodbath (het meest aan The Fathomless Mastery). Aan deze solide basis worden sterke symfonische elementen toegevoegd en er bevindt zich regelmatig een zwart randje aan de gitaren. Zo gaan de gedachten af en toe naar Behemoth, maar door de regelmatig terugkerende hoge screams wellicht nog meer naar Dragonlord (zeker het eerste album Rapture). Dit geeft een mengelmoes aan invloeden wat het geheel voornamelijk Deception maakt. En dat blijkt allerminst een deceptie.

De ruime drie kwartier aan muziek op The Mire vliegt razendsnel voorbij. Deception weet het tempo er namelijk goed in te houden. Zo begint opener Remission direct met blastbeats en wordt de toehoorder geen moment rust gegund. Het nummer is voorbij voor je er erg in hebt en gaat naadloos over in de volgende razernij die Return of the Baphomet heet. Net als in het eerste nummer liggen de symfonische elementen er hier dik bovenop. Halverwege vinden we in een midtempo sectie even de mogelijkheid om op adem te komen. Een volgende golf aan blastbeats maakt hier resoluut een einde aan. Voor een echt rustpunt op het album moeten we wachten tot het negende nummer. Hier valt duidelijk op dat de gastbijdrage van Teemu Mäntysaari (gitarist bij Wintersun) een stukje Finse melancholie heeft meegebracht. De solo in de tweede helft van deze song laat horen dat we hier met een doorgewinterde artiest te maken hebben. Even de oogjes dicht en je overgeven aan de virtuositeit.

Niet alleen het hoge tempo laat de tijd vervliegen, het album zit simpelweg steengoed in elkaar. De hele rit zit je op het puntje van je stoel (of bank). Zo zijn de riffs en melodieën op Sudden Infant Death Syndrome bijvoorbeeld waanzinnig lekker. Het refrein is daarnaast onwijs bruut en bombastisch. Infernal Breeding bevat wederom fenomenaal riffwerk. Dit is hoe moderne death metal hoort te klinken! De brug halverwege laat een dermate vrolijke symfonische melodie horen dat het onmogelijk is een glimlach te onderdrukken. Gelukkig snapt Deception – net als op de rest van The Mire – dat dit van korte duur moet zijn. Er moet immers geknald worden! En dan moet het hoogtepunt van het album nog komen. Grasp of Lilith begint met een gitaarlijn die me wederom aan Bloodbath (The Soulcollector om precies te zijn) doet denken. De riffs nemen hier monumentale proporties aan. De gitaarlijnen aan het einde van het nummer doen alleen maar verlangen naar meer. En meer krijgen we! Asphyxia sluit het album af met ruim tien minuten. Hier horen we het beste dat The Mire te bieden heeft in één nummer uiteengezet.

Om de boel kort en bondig samen te vatten: Deception gooit hoge ogen met The Mire en doet de status van Noorwegen als producent van hoogwaardig metaal eer aan. Dit album is een must voor liefhebbers van moderne death metal!

Score:

90/100

Label:

Rob Mules Records, 2021

Tracklisting:

  1. Remission
  2. Return of the Baphomet
  3. Institution Ablaze
  4. Sudden Infant Death Syndrome
  5. Internal Breeding
  6. Forest of Demise
  7. Grasp of Lilith
  8. Acid Reflux
  9. Excavation-Burial of a Child
  10. Asphyxia

Line-up:

  • Sindre Wathne Johnson – Zang, gitaar
  • Hans Jakob Bjørheim – Gitaar
  • Stian Gundersen – Basgitaar
  • Einar Petersen – Drums

Links: