Katy Elwell, Mat Ricou en Will Knox ontmoetten elkaar voor het eerst in 2006 en beseften al snel dat ze niet alleen dezelfde creatieve invloeden deelden, maar ook een duidelijke muzikale visie. Het trio, dat voor de bandnaam LizZard koos, stelde zich ten doel om een onmiskenbaar eigentijds rockgeluid te creëren dat de luisteraar emotioneel kon raken en tegelijkertijd niet schroomde om hem of haar uit te dagen. Het resultaat is een zwaar, met hooks beladen geluid dat zoveel groter is dan de som der delen.
Het ondergrondse succes van het door de band zelf geproduceerde mini-album Venus uit 2007 leidde ertoe dat LizZard het voorprogramma verzorgde van acts als Gojira en Punish Yourself in Frankrijk, voordat ze naar L.A. vertrokken om met Rhys Fulber te werken aan hun eigenlijke debuutalbum, Out of Reach uit 2012, dat de band echt op de kaart zette als polyritmische krachtpatser. Nu is het hier te recenseren vijfde album, Mesh, een feit. O ja, eerder verschenen er op Zware Metalen al recensies van Out of Reach, Majestic en het in 2021 verschenen Eroded.
Het hier te bespreken album is mijn eerste kennismaking met deze Franse progband. En hoewel prog, stoner en blues de genres zijn die de band ten gehore brengt, loopt het ene mooi over in het andere, soms zelfs binnen hetzelfde nummer. Het afsluitende The Beholder is daarvan misschien nog wel het meest exemplarisch, in ieder geval qua gitaarwerk. Het verschil met de ultraprogressieve bands is het feit dat er weinig ‘moeilijkdoenerij’ is om enkel en alleen maar moeilijk te doen. Dit werd in de vorige recensies ook al opgemerkt en gaat ook voor dit Mesh op. Smaakvol en toegankelijk zonder overdreven te neigen naar de mainstream, zo zou ik het willen typeren. Over de gehele linie mag u dan ook gerust een jaren ’90 gevoel bij deze muziek verwachten.
Ik lees in de promotekst de invloeden Tool, King Crimson, Karnivool, Sparta, Radiohead en Deftones en daar zit best wat in. Zelf zou ik, vooral naarmate de plaat vordert, toch ook Anathema willen benoemen. De rustieke, doch emotioneel geladen sfeer is iets wat de Franse band gemeen heeft met de meer doom gerichte sound van de Britten. Dit zou ik als luisteraar niet direct verwachten na het vrij polyritmische Unity als opener dat bol staat van de zinderende, energieke powerrock. Met het stemgeluid van Mat Ricou kan de band bovendien meerdere kanten uit, zo blijkt tijdens de tweede track New Page. Een zacht, doch vol timbre kleurt dit nummer, naast de bijna shoegaze-gitaren, mooi in. Gelukkig gaat de beste man zichzelf niet overschreeuwen, maar blijft hij bij zijn vertrouwde stemgeluid, zonder te vervelen.
Die afsluitende parel is zonder meer dan ook het beste wat dit Mesh te bieden heeft. Voor mij mag het soms net een tikkeltje avontuurlijker wanneer het om progrock/metal gaat, maar voor de liefhebbers van het negentigerjarensfeertje is dit vijfde album zeker smaakvol genoeg!
Score:
71/100
Label:
Pelagic Records, 2024
Tracklisting:
- Unity
- New Page
- Elevate
- Black Sheep
- Home Seek
- Mad Hatters
- The Unseen
- Mesh
- Minim
- The Beholder
Line-up:
- Katy Elwell – Drums
- Mat Ricou – Gitaar, vocalen
- Will Knox – Bas
Links: