Spilling The Astral Chalice is het tweede volledige album van het Slovaakse Siderean. Het vijftal uit Ljubljana begon in 2010 – toen nog als viertal – onder de naam Teleport en speelde oorspronkelijk progressieve thrash metal met een iel zwart randje. Waar destijds een vergelijking met bands als bijvoorbeeld BlackFast en Vektor probleemloos op ging, is dat inmiddels verleden tijd. De debuut EP Sidereal Evolution (2020) en het eerste volledige album Lost on Void’s Horizon (2021) hadden weliswaar nog wat flinterdunne thrashelementen in zich, op het nieuwe Spilling The Astral Chalice zijn die, om maar in het ruimtelijke thema van de band te blijven, in rook opgegaan, gelijk een meteoroïde die door de dampkring schiet en daar volledig verbrandt.
De muziek van Siderean beslaat progressieve death metal, die is opgebouwd uit voortdurend veranderende tempo’s en sfeer, grillige disharmonie, ongebruikelijke maatsoorten, complexe structuren, verbeten tempo’s en kwaadaardige, kwellende vocalen. De lange nummers kennen veelal een wat abstracte structuur. Enerzijds blijven ze voortgaan op hetzelfde hoge tempo met eenzelfde intense verbetenheid en oogt de band door de stortvloed aan arpeggio’s soms verwarrend druk. Op andere momenten brengt het vijftal juist wat meer atmosferische stukken aan. Het zorgt voor veel sfeerwisseling. Een klein momentje om even op adem te komen. Soms is het maar voor een paar seconden (Visions), soms is het meer afgetekend aanwezig (keyboard in The Coming Tides). De band maakt daarnaast geregeld gebruik van passages die volledig in beslag genomen worden door jazzinvloeden, zoals onregelmatige beats en onderbreking van het gebruikelijke verloop van een ritme. Op deze manier brengt het Sloveense vijftal in de mêlee aan riffs, en muzikale, ongebreidelde dissonantie net even wat meer subtiliteit, net even een momentje waar het accent wordt verschoven, aan.
Iets voorbij de helft van het album duikt Emerald Age op: een nummer dat probleemloos als de vreemde eend in de bijt bestempeld kan worden. Het komt op het goede moment op het album, maar wijkt af van de rest, doordat het tempo gedrukt wordt en een trompet de kop opsteekt. De verbetenheid in dit nummer wordt niet gevormd door ongekende felheid, maar de tergende, desperate vocalen geven het nummer een immens diepe, slepende intensiteit. Ongepast op het album of perfect geplaatst om eentonigheid te voorkomen?
Met het aanbrengen van al deze verfijningen wordt vermeden dat de zes nummers op Spilling The Astral Chalice als te veel van hetzelfde doorkomen. In de structuren van de nummers is de overbodige repetitie, een geregeld gehoord kritiekpunt op Lost on Void’s Horizon, vermeden. Hiermee komt er meer aandacht voor compromisloze brutaliteit. Een significante bijdrage aan die wrede zwaarte wordt geleverd door de vocalen, die bestaan uit een diepe, gitzwarte, desolate grunt die wat meer verborgen in de muziek ligt. Als je op zoek bent naar teksten die je vloeiend mee kunt luisteren, ben je hier aan het verkeerde adres. Net als bij bijvoorbeeld bands als Artificial Brain en Defacement is de zang haast meer een instrument op zich en meer geïntegreerd in de muziek. Al moet gezegd worden dat ze niet zo diep en begraven zijn als bij de twee eerdergenoemde bands.
Klinkt dit je allemaal net even te excentriek, te eigenaardig of wellicht net even te avontuurlijk in de oren? Is het je muzikaal allemaal net even te dissonant? Of houd jij juist van een muzikaal uitdagend avontuur en ga je dit niet uit de weg, maar bijt je je erin vast? Liefhebbers van het eerdergenoemde Artificial Brain en Defacement, maar bijvoorbeeld ook van bands als Ænigmatum, Bedsore en Inanna zullen de ongebreidelde brutaliteit en progressieve accenten vast en zeker omarmen.
Score:
84/100
Label:
Edged Circle Productions, 2024
Tracklisting:
- The Sacred Sea
- Visions
- Forces
- Emerald Age
- The Coming Tides
- To Build Ruins
Line-up:
- Lovro Babič – Basgitaar
- Jan Brišar – Vocalen
- Matija Dolinar – Gitaar
- Darian Kocmur – Drums
- David Kocmur – Gitaar
Links: