Headlines

Het album Pull & Repulsion staat synoniem voor het bijbehorende thema 'aantrekken en afstoten'. Deze dualiteit komt niet alleen op muzikaal gebied naar voren, maar ook in het artwork en de tekstuele invulling. Woorden van gelijke strekking lees ik in de toegevoegde promotekst van de Nederlanders achter Mould. En verder: 'De zichtbare en onzichtbare werelden worden gescheiden door een delicate sluier - en als je knippert - verandert de waarheid in een vervormd spiegelbeeld. Koud, griezelig en donker, maar met al onze zintuigen hebben we deze rimpelingen op het wateroppervlak nodig om de wereld om ons heen te begrijpen.' Een mysterieus stuk tekst met een nogal diepe - ietwat filosofische - betekenis, althans dat is mijn interpretatie.Lees verder ›

Vorig jaar bracht de metallic hardcoreband Boneripper zijn EP Vengeance & Forgiveness uit. Destijds schreef ik al dat de heren na die release bij mij op de radar zouden staan. En zo geschiedde, want een jaar later is daar de eerste full-length, genaamd Set This World Ablaze. Ook al zo'n lekkere hardcore albumtitel. We komen niet bedrogen uit, want ook dit album staat weer boordevol lekkers met een mix van hardcore à la Sick Of It All, Hatebreed en het oude No Turning Back.Lees verder ›

Norgaath is de naam van het heerschap achter het Belgische Coldborn. Nu, hij zit natuurlijk niet alleen achter dit Coldborn, dat met The Unwritten Pages Of Death een opvolger heeft geschreven voor Lingering Voidward. Hij is ook actief in andere bands als Grimfaug en Nightbringer, maar het best kennen we hem natuurlijk van zijn werk in Enthroned. Collega Yves dacht in de muziek van Coldborns debuut thema's te horen die in bruikleen werden gegeven door bands als Judas Iscariot, Mayhem en Nargaroth. Tja, ik kan collega Yves geen ongelijk geven.Lees verder ›

Songs for the Gothic People is een titel van een album waarvan niemand zich af hoeft te vragen, welke soort muziek er ten gehore wordt gebracht. Het is een album van de eenmansband Scheitan, het eerste weliswaar dat ter recensie verschijnt op Zware Metalen, ondanks de discografie met een debuut uit 1996 (!). Dit plaatwerk lijkt dan ook het eerste van de Zweed dat bij ons in de Zware Lijst is terecht gekomen. Het zou één en ander kunnen verklaren. Of houden onze lezers gewoon niet zo van gothic (rock/metal)? Ik heb er in ieder geval schijt an. U begrijpt hopelijk dat ik deze flauwe woordgrap niet kon laten schieten.Lees verder ›

Waar het Duitse Ancst in het verleden nog wel eens buiten de gebaande paden musiceerde voor een deathgrind/metalcore/crust-band door af te wisselen met black metal, is de nieuweling overduidelijk een grindcoreschijfje. Dat staat al aangegeven in de bijgesloten promo en is effectief ook zo. Wat mag de luisteraar dan verwachten in pakweg vier-en-dertig minuten speeltijd die Culture of Brutality te bieden heeft ? Nou een twintigtal nummers, dat is geen verrassing, wel? Harde, snelle nummers, waarbij er slechts een vijftal de twee minuten overschrijden. Maatschappelijk en maatschappij-kritisch materiaal, waarbij dan ook hedendaagse thema's zoals genderidentiteit en seksisme ter discussie gesteld worden. Het oude stokpaardje "kapitalisme en loonslavernij" komt uiteraard ook terug. Tot zover is er maar weinig opzienbarends te vermelden.Lees verder ›

Bands uit Australië zijn alom vertegenwoordigd op Zware Metalen. Dikwijls spreekt het materiaal wat ik tot nu toe in 2024 heb gehoord mij wel degelijk aan. In tegenstelling tot een aantal eerder besproken bands, is dit Stargazer een band met behoorlijk wat werkervaring ofwel gemaakte kilometers op de teller. Mogen we dan als luisteraar ook wat meer verwachten van deze progressieve blackdeathmetalband? In een ver verleden, namelijk 2005, was er ruimte voor slechts één recensie van deze band, namelijk die van The Scream That Tore The Sky. Die recensie was overwegend positief, waarbij vooral de rauwe productie van het geheel als doorslaggevende factor werd benoemd. Inmiddels is er in tegenstelling tot die oude tijd, sprake van een drietal bandleden in plaats van een duo. Khronomancer is het derde bandlid op drums, waar we voorheen nog The Serpent Inquisitor op het slagwerk hoorden.Lees verder ›

Ontsproten uit het brein van dame Valira Pietrangelo (gitaren, piano) is het Amerikaanse Vesseles een sologebeuren met de hier te bespreken debuut-EP I Am a Demon. De vocalen op dit debuut zijn afkomstig van Deliria's voorman Adam Rupp, terwijl de geprogrammeerde drums op naam komen van Nick Loiacono, tevens drummer van diezelfde band. In de wetenschap dat deze EP vijf-en-twintig minuten duurt, spreken we haast over een kort album qua lengte dan toch. Enfin, Wretched is een haast drie minuten durend intermezzo op piano, maar evengoed blijft er dan nog steeds een ruime twintig minuten aan symfonische black over.Lees verder ›

Een paar weken terug konden jullie op Zware Metalen al een interview met zanger Joseph en gitarist Jake van Witherfall lezen over hun toen aankomende album en aanverwante zaken. En nu de plaat er is, is het tijd om er wat dieper op in te gaan. Voorganger Curse Of Autumn was boos en technisch zeer sterk. Toch moet ik vaststellen dat ik het rode album, uit 2021 alweer, minder vaak heb gedraaid dan hij verdiende. Reden is dat de songs zich voor mij meer met het verstand (oh, wat een knap drumwerk) en minder met het gevoel lieten beluisteren. Die moeilijkheden heb ik met het nieuwe, paarse album Sounds Of The Forgotten helemaal niet. Joseph vertelde in het interview al dat paars een koninklijke kleur is, dus daar zal het vast aan liggen. Grapje natuurlijk.Lees verder ›

Hij bleef lang liggen, deze nieuwe plaat van het Noorse duo Darkthrone. Ook bij mij, als Darkthrone-fan van het eerste uur, leefde het idee om stilletjes te negeren dat die nieuwe plaat er was. Je zou voor minder, met de laatste draken aan albums, al waren mijn collega's milder voor voorganger Astral Fortress. It Beckons Us All betekent zoveel als 'het lokt ons allen mee' en er was een tijd dat dit op de lijven van Fenriz en Nocturno Culto geschreven stond. De heren herdefinieerden Darkthrone heel wat keren doorheen de afgelopen 35 jaar en het is duidelijk dat het met twintig albums aan materiaal niet volstond.Lees verder ›

Epische doom, zo lees ik in de bijgesloten omschrijving van het bij mij nog onbekende My Silent Wake. Tel daar gerust nog wat death- en gothicinvloeden bij op. Dit twaalfde (!) album binnen de discografie met de titel Lost In Memories, Lost In Grief is niet het eerste werk dat ter recensie op Zware Metalen verschijnt. Zo werden in het verleden A Garland of Tears, IV Et Lux Perpetua, Damnatio Memoriae, There Was Death en Damnum Per Saeculorum van een recensie voorzien. Met een titel als Lost In Memories, Lost In Grief verwacht ik natuurlijk op doomgebied niets meer en niets minder dan een hoop wonderschone ellende.Lees verder ›

Krater bestaat sinds 2003 en brengt met Phrenesis, een conceptalbum over de gekke en duistere kanten van de menselijke geest, plaat nummer vijf aan de man. Goh, het kan niet zo moeilijk zijn om te schrijven over de gekke en duistere kanten toch? Je moet alleen goed definiëren waar je het over gaat hebben. Want er valt veel te schrijven over deze thematiek als je het mij vraagt. Gaat het bijvoorbeeld over de beslissingen die bepaalde krijgsheren aanzetten tot massamoord, uitroeiing of dergelijke? Of schrijf je meer vanuit een persoonlijk perspectief en haal je je eigen ervaringen aan? Lees verder ›

Het Zweedse kwartet The Quill leerde ik pas drie jaar geleden kennen dankzij Zware Metalen, ook al gaat zijn geschiedenis een jaar of dertig terug. Een bijzonder aangename kennismaking was het trouwens. Een meer dan gesmaakte mengeling van 70's-invloeden, Black Sabbath getinte riffs, flarden stoner, goede melodielijnen en sterke zang. Nu is The Quill in ongewijzigde bezetting terug met Wheel Of Illusion, een nieuw album met negen nummers.Lees verder ›

Als sinds de jaren ’80 staat de Nederlandse formatie Ear Danger op de planken. Dat is lang, maar een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken, zegt men wel eens. Ook voor Ear Danger gaat dit gezegde op. Op Minotaur horen we namelijk een verse dosis oude-school heavy metal als we van de band gewend zijn.Lees verder ›

Bythos komt uit Finland en maakte op mij persoonlijk zo'n vier jaar geleden met The Womb Of Zero een onuitwisbare indruk. Dit Finse trio, bestaande uit leden van Horna, Behexen, Chamber Of Unlight, Ajatarra en het nieuwe Night Shall Drape Us, leverde via Terratur Possessions een blackmetalplaat af die voor mij kan worden aangezien als de Finse tegenhanger van het Zweedse Dissection. Het album leunde vooral aan tegen de muziek van dit cultgezelschap ten tijde van Reinkaos.Lees verder ›

Terra Inferna is het vierde album van de Aussies van de melodeathband Flaming Wrekage. Het is tevens de eerste passage bij Zware Metalen. De band klinkt een beetje zoals de naam doet vermoeden, melodische death maar wel met een thrashy, soms catchy randje. De vocalen sluiten dan ook eerder aan bij thrash, dan bij pure death of een lager afgestemde putgrunt. Bovendien blijft het gevoel voor melodie over de gehele plaat wel intact en vrij prominent aanwezig.Lees verder ›

Ah, een nieuwe EvilDead in de Zware Lijst! Leuke band die op het keerpunt van de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw in de schaduw van de grotere meneren (u kent ze wel) twee meer dan aardige thrashalbums uitbracht. Het felle debuut Annihilation Of Civilization uit 1989 beviel nog het best, daar opvolger The Underworld ietwat leed aan het “moeilijketweedealbumsyndroom”. Beide platen vielen trouwens ontzettend op in de bakken van de platenzaken omdat ze gestoken waren in een fraaie, naargeestige Ed Repka-cover met daarop prominent een doodogige zakenman.Lees verder ›

Het Amerikaanse Vein debuteerde in 2013 met een EP, ...Into The Vein. Als ik goed ben geïnformeerd kwam het eerste volledig album, Blood Oaths, eind 2022 op vinyl uit. Een jaar later werd dit album door Godz Of War op CD uitgebracht en het duurde vervolgens ruim een half jaar voordat Blood Oaths de burelen van Zware Metalen bereikte. Achter Vein zit een man die opereert onder de naam Death Fiend (ook actief in onder andere Blessed Offal, Cruentation en Witch Tomb). Ik verwacht niet dat deze namen direct een belletje doen rinkelen omdat dit allemaal bands zijn die in de underground opereren, compleet met dito productie.Lees verder ›

S. Korpituli, bandbrein achter dit Korpituli, die we ook kennen voor zijn werk in Iku-Turso en heel wat andere bands, heeft een medestrijder gevonden om plaat nummer drie, Pohjola te maken: S. Redeemer. Waar de vorige twee platen nog in het Engels werden aangeleverd, doen de beide heren dat nu bewust niet en brengen ze alles terug naar het Fins. Heel duidelijk wordt gesteld dat ze de atmosferische black metal die deze band zo eigen maakt vrijelijk te hebben aangevuld met pagan en folk karakteristieken. Ze willen alzo dus dichter komen tot hun eigen cultuur-historische achtergrond.Lees verder ›