My Silent Wake – Lost In Memories, Lost In Grief

Geschreven door op 02-06-2024 om 21:00.

Epische doom, zo lees ik in de bijgesloten omschrijving van het bij mij nog onbekende My Silent Wake. Tel daar gerust nog wat death- en gothicinvloeden bij op. Dit twaalfde (!) album binnen de discografie met de titel Lost In Memories, Lost In Grief is niet het eerste werk dat ter recensie op Zware Metalen verschijnt. Zo werden in het verleden A Garland of Tears, IV Et Lux Perpetua, Damnatio Memoriae, There Was Death en Damnum Per Saeculorum van een recensie voorzien. Laatstgenoemde is bovendien in tegenstelling tot dit nieuwe album een akoestisch werk met ambientinvloeden. Zo aan de omschrijving van collega redacteur Dypfrys te lezen, vooral een lekkernij voor de verdrietige zielen onder ons. Met een titel als Lost In Memories, Lost In Grief verwacht ik natuurlijk op doomgebied niets meer en niets minder dan een hoop wonderschone ellende.

In de basis zijn de composities daar bij vlagen net wat te opzwepend voor en doet de band vooral veel aan tempowisselingen gecombineerd met het welbekende op- en afbouwmomentum. Een naam als Paradise Lost is dan nog het eenvoudigst om als referentie op te dreunen. Naast deze giganten lees ik in de promotekst ook nog  Novembers Doom, My Dying Bride en Atlantean Kodex als referenties. Toch blijven deze Britten wat te onbesuisd om echt tranenopwekkend te zijn. Verder vermengen ze over de gehele linie orgeltoetsen door de tracks als extra sfeermaker. De ene keer wat meer geslaagd dan de andere keer. Tijdens The Last Lullaby ligt het er voor mij net iets te dik bovenop, zonder dat ik erover wil gaan muggenziften, want daar is de songwriting zelf gewoonweg te sterk voor.

My Silent Wake heeft het op vocaal gebied goed voor elkaar door optimaal gebruik te maken van de afwisseling tussen verschillende klanken. Zo ontwaren we naast de grunt ook een verhalende vocaal, gezongen en gefluisterde stukken en alles wat daar maar tussenin kan zitten. Naast deze afwisseling maken de heren ook smaakvol gebruik van overlappingen – mede door gedubbelde vocalen –  waardoor de muziek zelf ook de nodige zwaarte mee krijgt.

De muziek zelf is een mix tussen de wat vlottere deathdoom, epische taferelen en de broodnodige gothic. In die zin beschouw ik het nummer No Time als de sterkste compositie van het album, mede door de plechtstatige opbouw, droevige teksten, intense vocalen en de algehele sfeer. Spookachtige, maar toch ook krachtige doom die mij in tegenstelling tot de meeste andere nummers wel op het puntje van mijn stoel doet zitten, zeker wanneer er zo vlak na de derde minuut ruimte ontstaat voor de ontzagwekkende grunt, geluidseffecten en een grillige sfeer. De ellende sleept en sloopt verder wanneer de trieste zuivere vocalen de grunt bijstaan en naar een uitzichtloos einde toewerken. Het zegt natuurlijk vooral ook wat over mijn eigen smaak, No Time het traagste nummer zijnde. In die zin heb ik ook een zwak voor het emotieve When You Look Back. Forse, doch niet al te snelle deathdoom, die mij net even wat meer aanspreekt.

Dat gezegd hebbende concludeer ik dat het tweede gedeelte van Lost In Memories, Lost In Grief de sterkste nummers bevat. Maar in de breedte kunnen deze Britten met gemak in de subtop van het genre meedoen.

Score:

79/100

Label:

Ardua Music, 2024

Tracklisting:

  1. The Liar And The Fool
  2. Wolf
  3. Lavender Garden
  4. When You Look Back
  5. Another Light
  6. The Last Lullaby
  7. No Time
  8. The Judges

Line-up:

  • Ian Arkley – Gitaar, vocalen
  • Addam Westlake – Bas
  • Gareth Arlett –  Drums
  • Simon Bibby –  Orgel, vocalen

Links: