Onder de noemer Return of the Sinner meldt Kenneth Keith Downing Jr., beter bekend als K.K. Downing, zich weer op het podium. De Engelsman is medeoprichter van de legendarische metalband Judas Priest en was vervolgens jarenlang de helft van het fameuze gitaarduo K. K. Downing/Glenn Tipton. Downing verliet de Metal Gods in 2011, wilde later weer terugkeren maar was niet meer welkom en richtte toen maar zijn eigen Priest op: KK’s Priest. Op zang: Tim ‘Ripper’ Owens, ook al ex-Judas Priest. 12 mei stond het gezelschap in TivoliVredenburg in Utrecht, met Burning Witches in het voorprogramma. Remco Faasen was namens Zware Metalen aanwezig en hield een dubbel gevoel over aan het concert. En schreef vervolgens twee reviews van één optreden.
Het leven is niet altijd eenvoudig in metalland. Het ene moment heb je een leuk draaiend bandje met een aantal maten, het volgende moment vecht iedereen elkaar de tent uit om het eigenaarschap, de naam of een willekeurig ander onderdeel van de band. Het leidt tot rechtszaken, verschillende versies van dezelfde band die allemaal claimen ‘the real deal’ te zijn, muzikanten die oude nummers opnieuw opnemen, coverbands met meer originele leden dan de groep die de bandnaam draagt, ingewikkelde naamconstructies en wat er nog meer voor mogelijkheden zijn. En dan hebben we ook nog het geval K.K. Downing, die uit Judas Priest stapte, zijn gitaar aan de wilgen hing en vervolgens uitgebreid ging zitten mopperen op zijn voormalige band die doodleuk een nieuwe gitarist rekruteerde en een tweede jeugd beleefde.
Tussen het mopperen door bleek Downing als zakenman minder succesvol dan als gitarist en dus besloot hij zijn instrument weer van de boom te halen om geld in het laatje te brengen. Ondanks herhaaldelijk smeken, schreeuwen en dreigen bleef de Judas Priest-deur echter gesloten en dus stelde de Engelsman zijn eigen versie van Judas Priest samen. Hij dacht vervolgens één seconde na over de bandnaam en de rest is geschiedenis, vastgelegd in de vorm van twee albums waarmee de band zich volledig, maar dan ook volledig richt op de Judas Priest-achterban getuige bijna beschamende songtitels als Return of the Sinner, Hail for the Priest en One More Shot at Glory. En nu is er dus de tour The Sinner Rides Again.
Sinds vorig jaar is Judas Priest 2 ook te bewonderen op het podium, dit jaar trekt de band over de wereld. De grote vraag is natuurlijk: wat valt er nou écht te verwachten van het vehikel waar K.K. Downing voor uit zijn pensioen terugkeerde? Anders dan bijvoorbeeld die andere gitaarspelende KK – Kerry King – die (mede-)verantwoordelijk was voor een flink aantal Slayer-nummers, was de schrijvende inbreng van Downing bij Judas Priest beperkter. Verder zag de blonde gitarist al zoveel lentes voorbij komen in zijn leven dat leeftijdsgenoten om 11 uur ’s ochtends maar eens met een kopje koffie en een koekje aan een Sudoko-puzzel beginnen. Het leidde in 2021 tot een teleurstellend debuut, ondanks de lovende woorden van collega Van Durme destijds . De vorig jaar verschenen opvolger The Sinner Rides Again was een stuk beter maar kon alsnog niet tippen aan het werk van de echte Priest. Dat neemt niet weg dat met name de eerste van de twee Judas Priest-albums met Tim ‘Ripper’ Owens, Jugulator uit 1997, erg sterk was en nummers als Bullet Train en Cathedral Spires na de terugkeer van Rob Halford bij de band nooit meer live zijn vertolkt. De hereniging van Downing met Owens is natuurlijk de uitgelezen mogelijkheid dat weer op te pakken. Helaas heeft de beoogde drummer van KK’s Priest, oud-Judas Priest-trommelaar Les Binks, de band wegens een blessure moeten verlaten. Binks houdt er overigens ook nog een eigen Judas Priest-versie op na: met Les Bink’s Priesthood speelt hij voornamelijk nummers van… afijn, u begrijpt het.
Muziek nu! En dan is het even genoeg geluld over Judas Priest, KK’s Priest en verder alle bijrolspelers, want de avond werd geopend door Burning Witches: een all-female metalband uit Zwitserland met een zangeres uit Zoetermeer. Veel indruk maakt het gezelschap niet. Ondanks de ruime ervaring van vijf albums staat de band wat onwennig op het podium en blijkt Laura Guldemond niet al te best bij stem. Ze schreeuwt zich bijna tegen het irritante aan door de set. Wel een pluspunt is dat ze het publiek gewoon aanspreekt in haar moerstaal: ik heb menig Nederlandse muzikant die in een buitenlandse band speelt in het Engels moeten aanhoren en dat is altijd weer een knullige ervaring. Hoewel de dames met drie gitaristen alles uit de kast trekken, heeft de power/heavy metal van Burning Witches muzikaal niet veel om het lijf en overstijgt de muziek het niveau ‘vermakelijk’ niet. Guldemond probeert de zaal constant mee te krijgen maar dat lukt maar tot op zekere hoogte, getuige de bescheiden publieksreactie.
Mocht er nog onduidelijkheid bestaan over wie ‘the man of the hour’ is: na een fraaie introductie van een op een groot scherm achter het drumstel verschijnende duivel, staat de spotlight op de ene man die het podium op komt lopen: de naamgever van de hoofdact van vanavond. Als hij solerend het concert opent, komt de rest van de band vanuit de schaduw het podium oplopend, met een van een zonnebril voorzien kauwgom kauwende Tim ‘Ripper’ Owens als laatste.
En hier stoppen we even. Want mijmerend over het concert kwam uw reviewer tot de conclusie dat er eigenlijk twee verhalen over het livedebuut van KK’s Priest op Nederlandse bodem te schrijven zijn. Versie 1 van dit concertverslag verhaalt waarom dit eigenlijk best wel een treurige bedoeling was, daar in Utrecht en hoe K.K. Downing eigenlijk zijn eigen nalatenschap bedoezelde. Heeft u daar allemaal geen boodschap aan en wilt u gewoon door de ogen van de verslaggever ervaren hoe een legendarische gitarist, een uitstekende zanger en hun huursoldaten een lekker avond metal van de oude school verzorgden, dan is versie 2 van dit concertverslag meer voor u.
Versie 1: Veel te kort, veel te Judas Priest
Het moet toch pijnlijk zijn voor K.K. Downing om te constateren dat zijn KK’s Priest op geen enkele wijze kan tippen aan het grote origineel. Niet qua songmateriaal, niet qua populariteit. Waar Judas Priest dit jaar veelal als hoofdact de festivals weer afstruint en in Nederland AFAS Live in Amsterdam aandoet (capaciteit: zesduizend), wordt de maximale capaciteit van tweeduizend man voor de Ronda-zaal van TivoliVredenburg bij lange na niet benut voor Judas Priest Light. En KK’s Priest beweert dan wel een tour te ondernemen: eigenlijk is het vooral een serie losse concerten verspreid over een aantal maanden.
Hellfire Thunderbolt opent de avond, gevolgd door het prima Strike from the Viper en One More Shot at Glory: een van de betere nummers uit het repetoire van KK’s Priest, voorzien van een lekkere solo door A.J. Mills: de gitarist die weer erg op Judas Priest’s Richie Faulkner lijkt. Met twee eigen platen én twee gezamenlijke Judas Priest-platen, zou het toch geen probleem moeten zijn een setlist te vullen, maar we schakelen al snel over naar een paar typische Judas Priest-nummers. Te beginnen met The Ripper. Weliswaar het nummer waaraan zanger Owens zelf zijn bijnaam ontleende, maar ook een nummer geschreven door Glen Tipton. En dus niet K.K. Downing.
Na het eigen nummer Reap the Whirlwind wordt Night Crawler van Judas Priest heerlijk uitgevoerd. Owens vocalen (ook alweer 56 jaar) mogen er nog steeds zijn. Tijdens Sermons of the Sinner worden er volop livebeelden van Downing op het scherm getoond om de bezoekers er nog even aan te herinneren wie ons nu allemaal heeft samengebracht hier in de Domstad. Maar dan! Burn in Hell, van de Priest-plaat met Owens! Dat is waar we op stonden te wachten. Helaas is dat het enige wapenfeit uit de tijd van Owens bij Judas Priest, want Beyond the Realms of Death staat om de een of andere reden op de setlist: K.K. heeft het niet geschreven.
De writing credits voor het geweldige Painkiller-album zijn standaard verdeeld over Downing, Tipton en Rob Halford en dat geldt dus ook voor het fijne Hell Patrol van die plaat. Bij het aankondigen van de Fleetwood Mac-cover The Green Manalishi (With the Two-Prong Crown) zakt mijn mond echter tot op de grond. Dan heb je eigen materiaal om uit te kiezen en dan kom je met dat uitgekauwde nummer in de variant waarbij KK’s Priest dus eigenlijk Judas Priest covert dat Fleetwood Mac covert. Het is bijna niet te volgen maar het zou lachwekkend zijn als het niet werd uitgevoerd door ervaren muzikanten. Want er staan vanavond geen groentjes op het podium. Dit mag dan wel een veredelde coverband zijn, spelen kunnen ze. Met gitarist A.J. Mills voorop. En ondertussen kunnen we lekker ‘wooohohohoooo’ brullen.
Breaking the Law gaat er altijd wel in en Owens waagt zich daarna aan Victim of Changes en dat gaat ‘m bijzonder goed af met zelfs een indrukwekkend sloktakkoord. Raise Your Fists van KK’s Priest’s eerste plaat is dan gelijk de enige toegift en juist daar zit het grote verschil met Judas Priest ‘m in. Vergeleken met de voorgaande klassieker is dit een afgang. Victim of Changes handelt over een vrouw die de voorkeur geeft aan de fles boven de liefde van de ik-persoon in het nummer en is een ijkpunt in het werk van Judas Priest. Zowel qua muzikale prestaties als tekstuele, met zinnen die recht je hart ingaan:
Once she was wonderful
Once she was fine
Once she was beautiful
Once she was mine (once she was mine)
Change has come over her body
She doesn’t see me anymore
En dan komt daarna een even stom als simpel nummer over op het podium staan:
Lights go down get ready
We all stand rock steady
We all want to see you everyone
Raise your fists in the air
Let’s rock the nations everywhere
Als het herstel weer enigszins is ingetreden, zit het er alweer op. The Sinner is blijkbaar uitgereden en moet naar bed: amper vijf kwartier nadat we begonnen. Veertien nummers. Nog iets waar het echte Judas Priest meer levert: die spelen er vier meer.
Versie 2: Old school heavy metal voor de fijnproever
Het is bijna niet voor te stellen, maar wat we nu omschrijven als ‘heavy metal’ was nog niet zo heel lang geleden zo’n beetje de enige vorm van metal die er te vinden was. Het concept is simpel: veel gitaarwerk, niet al te ingewikkelde onderwerpen en verder is het gewoon rammen en beuken. Judas Priest is er al tientallen jaren een meester in, KK’s Priest probeert aan te haken maar met wat nummers van de grote broer erbij, krijgen we in Utrecht een avondje typische metal voor de fijnproever. De al wat op leeftijd rakende fijnproever overigens, want geen van de bezoekers zien eruit alsof ze voor het eerst een concertzaal binnen stappen.
Hellfire Thunderbolt zet gelijk de toon van wat we kunnen verwachten en Tim ‘Ripper’ Owens laat horen nog steeds over één van de betere zangstemmen in het wereldje te beschikken. De zonnebril en kauwgom hadden achterwege mogen blijven maar zijn vocale prestaties zijn er niet minder om. De rest van de band is solide. Het blijft genieten K.K. Downing in zijn natuurlijke habitat te zien, maar even vaak geeft hij de spotlights aan zijn soepel spelende collega A.J. Mills, misschien wel de sterkste troef van dit gezelschap.
Ervaren speelt de band zich langs het eigen werk, het echte vuurwerk komt met de Judas Priest-nummers. Downing heeft blijkbaar de nummers gekozen die hem het meest bekoren, want hij heeft ze niet allemaal zelf geschreven: het logische The Ripper, het verrassende Night Crawler, het overbodige Beyond the Realms of Death, het heerlijke Hell Patrol en de oorworm Breaking the Law. Drie nummers vallen extra op: Burn in Hell is afkomstig van Jugulator uit 1997 waarop Tim Owens ook te horen was: de plaat die door Judas Priest zelf volkomen wordt genegeerd. Dat The Green Manalishi (With the Two Prong Crown) langs zou komen, had ik niet verwacht. Dit is immers binnen het Judas Priest-werk al een cover. Het is wél lekker meezingen met het koortje. Hoogtepunt van de set is evenwel de door Owens perfect vertolkte kraker Victim of Changes. De levende geschiedenisles wordt afgesloten met de enige toegift Raise Your Fists en dan zit het college er na vijf kwartier alweer veel te snel op. Maar lekker was het wel, dit avondje vuistjes in de lucht, keeltjes smeren en hoofdjes schudden op deze oervorm van metal.
Datum en locatie
12 mei 2024, TivoliVredenburg, Utrecht
Link: