Het album Pull & Repulsion staat synoniem voor het bijbehorende thema ‘aantrekken en afstoten’. Deze dualiteit komt niet alleen op muzikaal gebied naar voren, maar ook in het artwork en de tekstuele invulling. Woorden van gelijke strekking lees ik in de toegevoegde promotekst van de Nederlanders achter Mould. En verder: ‘De zichtbare en onzichtbare werelden worden gescheiden door een delicate sluier – en als je knippert – verandert de waarheid in een vervormd spiegelbeeld. Koud, griezelig en donker, maar met al onze zintuigen hebben we deze rimpelingen op het wateroppervlak nodig om de wereld om ons heen te begrijpen.’ Een mysterieus stuk tekst met een nogal diepe – ietwat filosofische – betekenis, althans dat is mijn interpretatie.
Uiteindelijk gaat het natuurlijk om de muziek van dit gezelschap, waarbij Jeska Buhmann de hoofdmoot van de (zuivere) vocalen voor haar rekening neemt. Aanvullend zorgt bassist Koen van Soelen met enige regelmaat voor de tweede stem die soms ter aanvulling ‘harsh’ klinkt om het karakter van de muziek nog wat meer richting het sludge-genre te sturen. Het quintet zelf bestaat daarnaast nog uit het tweetal gitaristen Mark de Smit en Juriën Quaars en drummer Rob Dekker. Het feit dat dame Buhmann zelf ook een gitaar ter hand neemt, zorgt voor een behoorlijk compleet en vol geluid op deze plaat die vele uithoeken opzoekt binnen het genoemde doom/sludge-genre.
Na de ijzersterke opener Dust and Venom, met ruim voldoende momentum voor melancholische taferelen, doom, groove en sludge-aspiraties, die ten dele op conto komen van het instrumentarium, maar toch vooral te vinden zijn in het stemgeluid van Jeska Buhmann, heb ik in eerste instantie wat meer moeite met Face the North. De tweede track is dan ook een stuk bezwerender en heeft een relatief lange (wat dradige) aanloop, waardoor ik meer dan eens de luisterfocus voel verslappen. Maar gelukkig zet ik keer op keer door, waardoor ik de track, met de ondankbare taak om de gigant van een opener op te volgen, toch steeds meer ga waarderen. Sterker nog, het moment zo net na de vierde minuut, wanneer de samenzang stevig wordt ingezet, grijpt mij steeds wat meer naar de keel. Het einde met golvende, deinende gitaarriffs en bijpassend drumwerk is zeker niet minder smaakvol.
Age of Obsidian gaat nog veel meer de diepte in, maar wel op een sluimerende manier met deprimerende vocalen, korrelig getokkel en subtiel drumwerk. De drumaanslagen en het getik zijn als het ware helemaal naar achteren geplaatst, wat in de beginfase een wat cinematografische ervaring aan de luisteraar geeft. Tot dat het nummer wat krachtiger openbreekt met stevig gitaar- en baswerk, waarbij er ruimte blijft voor een behoorlijke hoeveelheid aan subtiele (elektronische?) variaties en nuances. Na de vierde minuut waan ik mijzelf terug in het midden van de jaren negentig, met name door de wat grunge-achtige cadans. En ook hier is de laatste minuut sterk door het etaleren van de aansprekende melodische gitaarklanken en de symbiotische vocalen in optima forma. De Nederlanders zetten het debuut verder met snerpende gitaartonen, lekkere riffs en een wervelend vocaal avontuur gedurende To Control the Sky. Een hoofdrol is weggelegd voor Koen van Soelen, die naast zijn ronkende bas ook nog eens extra zijn stembanden aan het werk mag zetten. Het instrumentarium klinkt wat dystopisch zo in combinatie met de wat trage, mysterieuze zangpartijen. Na de vierde minuut krijgen we een niet te missen gitaarsolo te verwerken, waarna het lijkt alsof het nummer opnieuw van start gaat in een gelijkaardige cadans. Na meerdere luistersessies stuit ik toch op een aantal knap gevonden wendingen en variaties die de verstikkende sfeer uitstekend aanvullen.
Forgotten Lands start met een ogenschijnlijk eenvoudige fase, die ook later in het nummer nog diverse keren terugkeert. Daar tussenin hoor ik dreunende sludge met overtuigende, krachtige vocalen. Knap is het feit dat het gezelschap de luisteraar met de nodige variatie (bijvoorbeeld qua tempo) iedere keer weet te verrassen. Op deze manier blijft een nummer van een kleine tien minuten over de gehele lengte interessant. En als de band dan in de laatste dertig seconden ook nog eens een dikke vertraging inzet, weet ik dat de stoomlocomotief tot stilstand is gekomen. Heerlijk! Verticality doet mij qua opzet en sfeer dan weer meer denken aan de landgenoten van GGGOLDDD. De track gaat bij mij onder de huid zitten en weet te imponeren met klanken die een voorliefde voor de muziek uit de zeventiger jaren vermoeden. Mould sluit dit smaakvolle debuut af met de uitgeleide Abort.
Een feest voor de doom- en sludge kenners met een voorliefde voor Thou. Ontegenzeggelijk is de hier toegevoegde opener een nummer dat de lat behoorlijk hoog legt voor de andere nummers op dit Pull & Repulsion, maar ik kan met de beste wil van de wereld niet beweren dat Mould zich blameert. Sterker nog, we hebben er in dit genre een topband van eigen bodem bij. Nu nog eens een live-optreden zien, dat zal ongetwijfeld een zinderende ervaring wezen!
Score:
85/100
Label:
Polderrecords, 2024
Tracklisting:
- Dust and Venom
- Face the North
- Age of Obsidian
- To Control the Sky
- Forgotten Lands
- Verticality
- Abort
Line-up:
- Jeska Buhmann – Vocalen, gitaren
- Mark de Smit – Gitaren
- Juriën Quaars – Gitaren
- Koen van Soelen – Bas, vocalen
- Rob Dekker – Drums
Links: