Een paar weken terug konden jullie op Zware Metalen al een interview met zanger Joseph en gitarist Jake van Witherfall lezen over hun toen aankomende album en aanverwante zaken. En nu de plaat er is, is het tijd om er wat dieper op in te gaan. Voorganger Curse Of Autumn was boos en technisch zeer sterk. Toch moet ik vaststellen dat ik het rode album, uit 2021 alweer, minder vaak heb gedraaid dan hij verdiende. Reden is dat de songs zich voor mij meer met het verstand (oh, wat een knap drumwerk) en minder met het gevoel lieten beluisteren. Die moeilijkheden heb ik met het nieuwe, paarse album Sounds Of The Forgotten helemaal niet. Joseph vertelde in het interview al dat paars een koninklijke kleur is, dus daar zal het vast aan liggen. Grapje natuurlijk.
Sounds Of The Forgotten staat namelijk bol van de emoties die – hoewel deze van de bandleden zelf zijn en vaak gerelateerd aan concrete gebeurtenissen/tegenslagen die hen overkomen zijn – her en der stevig binnenkomen. Nog het meest (voor mij) tijdens het achtste nummer When It All Falls Away. De melodie is gevoelvol, ijzersterk en donker en laat horen dat de stempel “dark melodic metal”, dat de band zich steevast opplakt, terecht is. De brug naar het refrein is nog wel het hoogtepunt. De zanglijn waarmee “I never wanna hear you say” (nee, niet de Backstreet Boys) wordt gebracht, is gemaakt om dagen-, nee, wekenlang in je hersenpan rond te spoken. Het ijselijk uitgehaalde (die man kan zingen!) “Almost, like I wasn’t there” zorgt daarna voor bergen kippenvel. Alleen al om deze song zal Sounds Of The Forgotten hier nog menig digitaal rondje draaien.
Over songs gesproken, de kwaliteit ervan is geen toeval. In het interview liet Joseph zich al ontvallen dat de titel van de plaat zijn oorsprong vindt in het belang van echte liedjes in de metal. De band heeft het gevoel dat die liedjes er vroeger meer waren dan vandaag en zelfs wat vergeten dreigen te raken. Nu, op Sounds Of The Forgotten trekt Witherfall met verve ten strijde tegen die trend. Aan het front van deze strijd worden, naast When It All Falls Away, ook de kleppers They Will Let You Down en What Have You Done? ingezet.
De opener zet de plaat op zeer hoog tempo in gang met staccato, bijna industrieel drumwerk van drumgrootheid Marco Minnemann (die onder andere drumde voor Steven Wilson, Joe Satriani en Necrophagist). De hoge zang van Joseph duwt het nummer wat de kant op van Hades ten tijde van DamNation, terwijl de korte korzelige riffs dan weer de kant van Nevermore ten tijde van This Godless Endeavor trekken. Het refrein is eerder een brug met een lekkere lik toetsen naar weer een versnelling, terwijl Minnemann en bassist Anthony Crawford (ook al geen beginner) hun niet geringe kunnen meteen maar eens in de verf zetten in een jazzy middenstuk. Dat klinkt alsof er veel gebeurt, en dat is ook zo (er volgt nog een neoklassieke gitaarsolo), maar wel steeds met aandacht voor een leidende melodie, en daarmee dus “het liedje”. De afsluiter gaat zoals inmiddels bekend over de deelname van Iced Earth-mastermind – en vriend en voormalig producer van de band – Jon Schaffer aan de bestorming van het Capitool begin januari 2021. Een dikke laag emotionele toetsen zweeft over een korte stuiterriff waarna de diepte wordt gezocht in een vertwijfeld “Maybe someday we’ll see the light and that our struggles weren’t in vain. And all that is real, will find you my friend. I tried to warn you this time but even I couldn’t reach you.” Een zwaar verhaal, maar ook hier nemen de melodieën, zoals die in de langzame zang over snel aangeslagen snaren, je gemakkelijk mee, de volledige tien minuten lang.
Tussen deze twee boekensteunen die de boel bij elkaar houden is nog zeer veel te beleven. Zo is daar Insidious dat direct dubbeltempo van leer trekt voordat een verbeten gedubbelde Joseph het nummer richting thrash trekt. De korte solo van Jake voor alweer een bijtend couplet is vurig en meeslepend en swingt tegendraads voordat een heuse doomdeathriff invalt. Het is iets dat we toch niet snel verwachten bij onze dark melodic metallers. De band schrikt er zelf kennelijk ook van want via een progressieve zijweg komen we bij een kwinkelerende klassieke gitaarsolo terwijl Marco en Anthony het tempo hoog houden. Where Do I Begin begint als een rustige song die je begin jaren ’90 in de rockballaduurtjes op de radio zou kunnen tegenkomen, ergens tussen Silent Lucidity en Every Rose Has Its Thorn, met dien verstande dat er aanzienlijk meer Queensrÿche dan Poison in zit. Ook hier horen we die heel open mix die de plaat is gegeven. Die wordt vervolgens een heel klein beetje dicht gezet door de toetsen voordat bas, gitaar en drummer een ingewikkelde dans aangaan die openbloeit in een ten hemel reikende solo.
De enige song die me aanvankelijk iets minder doet is de bij aanvang wat te vrolijk jubelende power metal van Ceremony Of Fire. Dat ligt aan mij, want het nummer doet het van alle songs op de plaat het best op YouTube. Dat klopt ergens ook wel, want de opnieuw overtuigende zang van Joseph die afbuigt naar een lichte grunt en de uitgebreide en afwisselende instrumentale passages die volgen, vertellen ons dat er meer aan de hand is dan je zou denken.
Sounds Of The Forgotten staat boordevol fraaie songs en is een absolute aanrader voor de fan van kwalitatief hoogstaande, avontuurlijke heavy metal met expressieve zang en een progressief en soms wat harder randje. Vooral voor fans van Queensrÿche zou hier wat te halen moeten zijn, want in alle eerlijkheid heeft het laatste album van die band moeite zich staande te houden tegenover de epische grandeur van de nieuwe Witherfall. Ook aanbevolen voor fans van Nevermore. Wat een krachttoer!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
Sounds Of The Forgotten staat namelijk bol van de emoties die – hoewel deze van de bandleden zelf zijn en vaak gerelateerd aan concrete gebeurtenissen/tegenslagen die hen overkomen zijn – her en der stevig binnenkomen. Nog het meest (voor mij) tijdens het achtste nummer When It All Falls Away. De melodie is gevoelvol, ijzersterk en donker en laat horen dat de stempel “dark melodic metal”, dat de band zich steevast opplakt, terecht is. De brug naar het refrein is nog wel het hoogtepunt. De zanglijn waarmee “I never wanna hear you say” (nee, niet de Backstreet Boys) wordt gebracht, is gemaakt om dagen-, nee, wekenlang in je hersenpan rond te spoken. Het ijselijk uitgehaalde (die man kan zingen!) “Almost, like I wasn’t there” zorgt daarna voor bergen kippenvel. Alleen al om deze song zal Sounds Of The Forgotten hier nog menig digitaal rondje draaien.