Songs for the Gothic People is een titel van een album waarvan niemand zich af hoeft te vragen welke soort muziek er ten gehore zal worden gebracht. Het is een album van de éénmansband Scheitan; het eerste weliswaar dat ter recensie verschijnt op Zware Metalen, ondanks de discografie met een debuut uit 1996 (!). Dit plaatwerk lijkt dan ook het eerste van de Zweed dat bij ons in de Zware Lijst is terecht gekomen. Het zou één en ander kunnen verklaren. Of houden onze lezers gewoon niet zo van gothic (rock/metal)? Ik heb er in ieder geval schijt an. U begrijpt hopelijk dat ik deze flauwe woordgrap niet kon laten schieten.
Veel belangrijker dan bovenstaande, of iedere al dan niet flauwe woordgrap, is de kwaliteit van het gebodene: een album bestaande uit een achttal nummers, die tezamen ruim een half uur van uw tijd in beslag nemen. Laat het metal-aspect maar achterwege, want dit is de wat meer pure, dansbare gothic rockvariant, of moet ik zeggen de originele variant. U hoort de gitaren wel, maar het instrument is niet altijd even prominent geïntegreerd. Dit in tegenstelling tot de variant die pas veel later ontstond en dan ook gothic metal werd genoemd. Neen, bij dit soort muziek gaan we snel terug naar het jaren ’80-sentiment en dat is in mijn beleving geen verkeerde zaak. Althans voor een kind uit dat tijdperk, of een verlaat kind van de jaren ’80, zoals ik mijzelf wel eens durf te typeren. Pierre Törnkvist – de man achter dit Scheitan – laat daarnaast vooral elektronisch klinkende beats en klanken horen, onmiddellijk al waarneembaar vanaf de opener The Last Time. Door het continu herhalen van het refrein krijg ik als luisteraar al snel de indruk dat het wel redelijk eenvoudig in elkaar gestoken is. Zou een tweede stem hier nietop zijn plaats zijn geweest ter versterking of afwisseling?
Het tweede nummer Hearse klinkt dan al direct wat aansprekender, met mooie melodieën en fijne, wat donkere zanglijnen. Night trekt die lijn deels door, maar weet mij minder te raken dan het voorgaande nummer. Het lijkt alsof de zang er bewust (of onbewust?) net even naast zit. De muziek zelf klinkt kunstmatig en behoorlijk ‘cheesy’, waardoor mijn aandacht meermaals dreigt te verslappen. Forevermore laat de gitaarklanken wel wat meer aan de oppervlakte komen en begint met een dramatisch stuk muziek, dat in de verte ook wel aan HIM doet denken. Er is spanning, structuur, beleving en de zang heeft een warm timbre, wat willen we dan als luisteraars nog meer? Lost In Time ontbeert dat voor mijn gevoel grotendeels, al tracht de Zweed nog wel met wat geluidseffecten er wat van te maken. Soms gaat het nummer wat richting het new wave-genre, wat ook wel ergens in het verlengde ligt van de muziek die dit heerschap op dit album laat horen.
Het afsluitende Erased gaat weer meer de kant op van een elektronische knaller, die het album dan ook best fijn weet te eindigen, niet in de laatste plaats door de mooie stem van gastvocalist Lotta Högberg. Deze vocalen had ik zeker meer willen horen op dit album, want het zou zomaar eens een fijne afwisseling geweest kunnen zijn voor het stemgeluid van Pierre. Onder de streep houden we met deze uitgave een album over dat inderdaad geschikt is voor de gothics, new wave-adepten of liefhebbers van jaren ’80. Het is echter geen album dat mij omver weet te blazen of over de gehele lengte in vervoering brengt, met het eerder besproken Believe en Erased als beste nummers.
Score:
70/100
Label:
The Circle Music, 2024
Tracklisting:
- The Last Time
- Hearse
- Night
- Forevermore
- Lost In Time
- Believe
- Fire At Dawn
- Erased
Line-up:
- Pierre Törnkvist – Alles
Links: