Lees ook ons verslag van Roadburn 2018: donderdag 19 april, vrijdag 20 april, zaterdag 21 april en zondag 22 april!
Nog drie nachtjes slapen en dan brandt Roadburn 2019 los met de Ignition pre-party. Voor sommigen zullen dit slapeloze nachten zijn, want met vijf podia en een berg overlappende optredens zullen er pijnlijke keuzes gemaakt moeten worden. Onlangs tipte onze Roadburn-redactie nog een aantal onbekendere bands voor het festival (donderdag/vrijdag en zaterdag/zondag), hetgeen het plannen voor het festival alleen maar bemoeilijkt zal hebben. Daarom schieten dezelfde schrijvers je nu te hulp: we identificeren een aantal prangende clashes in het tijdschema (soms zelfs een drievoudige clash) en geven een onderbouwde aanbeveling voor waarom je wel naar de ene band zou gaan, en niet naar de andere.
Crippled Black Phoenix (Koepelhal, 15:10-17:30) versus Great Grief (Hall Of Fame, 16:45-17:30)
Dit levert wel een winnaar op, na enig touwtrekken in mijn eigen hoofd. Great Grief! Deze band belooft te gaan knallen, iets (?) minder vega dan Crippled Black Phoenix, iets (?) meer tempo, iets (?) kortere nummers, iets (?) minder cleane zang. Ja, de winnaar is de band met meer pit, en niet het Crippled Black Phoenix dat in 2018 bovenaan menig jaarlijstje bungelde. (Jurgen)
Heilung (Main Stage, 21:15-22:30) versus Midnight (Koepelhal, 21:50-22:40)
Tijdens de openingsdag zijn er twee bands die het dierlijke in de mens proberen aan te wakkeren. Zo is er de tribale neofolk van Heilung met een echo van het middeleeuwse noorden van Europa. Thierry Baudet zal trots zijn op de inzetting van het internationale collectief om de oikofobie van ons Nederlanders te doen oplossen in geestverheffende opvoeringen uit de ijzertijd. Dan zonder gein: Heilung staat zeer gering op het podium, maar wanneer het dat doet, is het meteen raak. Het debuutconcert tijdens Castlefest 2017, dat leidde tot het betoverende livealbum LIFA, is van een verbluffende kwaliteit en zal in de grote zaal van 013 uitstekend tot zijn recht komen. Als het gespeelde materiaal van het deze zomer uitkomende Futha minstens zo goed is als debuutplaat Ofnir zal Heilung, en niet Wardruna of Skuggsjá, zich kronen tot scandifolkkoning van Roadburn.
Echter, Midnight is de aurale verpersoonlijking van de duivel die zowel je gehoorgang als de anus van een aan God overspelige non penetreert. Dat is wel een heel andere dierlijkheid! De Koepelhal zal gevuld zijn met een duizendtal hitsige festivalgangers die halfvolle bierglazen de lucht in gooien, want dat is de natuurlijke reactie wanneer een band de efficiëntie van Motörhead met het smerige van Venom combineert. Beeld je een soort zwartgeblakerde Steel Panther in, en die joligheid moet op de donderdagavond omarmt worden. Tijdens Roadburn zijn er al zo veel bands die met een vermoeiende urgentie en waas van pretentie op het podium staan. Er kan vaak geen glimlachje van af, zo moordend serieus wordt de muziek genomen. Laten we daarom in nagedachtenis van Heath Ledger en zijn onvergetelijke vertoning van de Joker in The Dark Knight (why so serious?) een de weinige kansen grijpen om de bovenste broekknoop los te maken, de rits te openen en ons even gênant boers te gedragen op deze gimmick. (Pim)
Twin Temple (Het Patronaat, 22:30-23:20) versus Ovtrenoir (Hall Of Fame, 22:50-23:40)
Daar alles wat Dehn Sorah fabriceert en tot kunst verheft enorm in harten gesloten wordt, gaat de doo-wop van Twin Temple winnen. Puur vanwege de verrassende wending qua stijl muziek. Voeg daar het feel good-gevoel bij en men is om: Twin Temple zal gaan bevestigen dat we de juiste keuze gaan maken. (Jurgen)
Mono and the Jo Quail Quartet (Main Stage, 23:20-00:40) versus Pharmakon (Green Room, 23:40-00:20)
Even vals spelen. Dit is namelijk helemaal geen pijnlijke overlap in het tijdschema. Terwijl de Japanse post-rockband Mono samen met het Jo Quail kwartet en A.A.Williams de hoofdzaal verstilt met de wonderschone stroom van Hymn To The Immortal Wind (voor velen het beste werk uit de tienkoppige discografie van de band), zal de boze blondine van Pharmakon in de naastgelegen Green Room een oorverdovende bak herrie produceren. Death industrial, power electronics; zeg maar gerust een ongemakkelijk pulserende ruis die geen einde kent. In het beste geval springt Margaret Chardiet niet van het podium af om een centimeter van je neus haar longen uit haar lijf te schreeuwen. Dit is het muzikale equivalent van het kunstenaarsmeisje in La Grande Bellezza die huilend en schreeuwend potten verf tegen een wit, staand canvas gooit. Dus wanneer je in de hoofdzaal je ogen sluit en weg probeert te dromen tijdens Mono en consorten, heb je geen last van schizofrenie wanneer je in de verte toch een angstaanjagend verstorend schreeuwen en ruizen hoort. Dat is de schoonheid van Pharmakon. (Pim)
Mono and the Jo Quail Quartet (Main Stage, 23:20-00:40) versus Malokarpatan (Het Patronaat, 23:50-00:40)
De essentie van deze onfortuinlijke tweestrijd is eigenlijk erg makkelijk neer te zetten: ga je voor de mensheid in al zijn lelijke en dronken glorie of ga je liever voor de wanhopige schoonheid die iedere ademhaling in zich heeft? Ben je, net als ik, geneigd om voor de eerste optie te gaan, dan is Malokarpatan je beste vriend. Met een blik pils in de hand word je meegenomen naar de zompige moerassen van Slowakije, om vervolgens te luisteren naar een benevelde en opvallend doordachte band die de blackmetalgoden van weleer op zijn blote knieën aanbidt. Anderzijds biedt het samenwerkingsverband tussen het machtige Mono en het kwartet van celliste Jo Quail je een soelaas van alle aanslagen op de zintuigen. De reeds bestaande roes zal echter worden voortgezet, want de trieste en epische emoties die ten gehore worden gebracht, zijn even benevelend als weldadig voor de ziel. (Antal)
Triptykon (Main Stage, 15:45-16:45) versus Mythic Sunship (Het Patronaat, 15:30-16:50)
Het grootste dilemma van de vrijdag is er een die aankomt op je eigen mentaliteit: beschik je over de ijzeren discipline om zaken tot het einde te volbrengen of wil je graag alles loslaten en de touwtjes laten vieren? Zo’n 32 jaar geleden werden de raderen van een groots muzikaal drieluik in beweging gebracht, maar niemand kon voorzien dat het ook echt 32 jaar ging duren voor de gehele trilogie het levenslicht zou zien. Requiem werd door Tom G. Warrior en kompanen in gang gezet op Into The Pandemonium en de conclusie van het stuk was een onderdeel van Monotheist, maar het tweede stuk is nooit geconcretiseerd. Tot nu, zo hebben meneer Warrior en Roadburn gezamenlijk aangekondigd. Samen met het Nederlands Metropole Orkest zal Triptykon een zonder twijfel ontzagwekkend einde breien aan een van de grote raadsels uit het bestaan van Celtic Frost. Dit is een mogelijkheid die zich maar eens in een leven voordoet en is verplichte kost voor eenieder die ook maar enige interesse heeft voor de beginselen van extreme metal.
Het venijnige is echter dat zich gedurende het optreden van Triptykon een mogelijkheid voordoet om los te komen van onze aardkloot: een mogelijkheid die zijn weerga niet kent dit weekend. Mythic Sunship is een vrij jonge Deense band, maar het niveau van de dampende en uitgesponnen psychedelische rock is uitzonderlijk hoog. Het kwaliteitskeurmerk van El Paraiso Records staat op het debuut van de band, wat meer dan voldoende reden zou moeten zijn voor iedere losbollige ‘Burner op het festival. Het is dan ook met pijn in het hart dat ik het opstijgen van dit mythische zonneschip zal moeten missen, omdat ik zal afdalen in de krochten van Tom G. Warrior’s archieven. (Antal)
At The Gates (Main Stage, 22:00-23:30) versus Pijn (Hall Of Fame, 21:30-22:20) versus Drab Majesty (Koepelhal, 22:10-23:10)
Zelfs als curator van het Roadburn festival krijg je te maken met pesterige bands als Pijn en Drab Majesty die proberen het publiek van je band weg te stelen. Het getuigt van de belachelijk hoge kwaliteit van de line-up. Deze clash is echter vrij gemakkelijk op te lossen. Sta op tijd bij Pijn in de Hall Of Fame en kijk of je de intrigerende post-metal kunt verteren. Mocht dat zo zijn, kijk die set dan af. Hierna splitst de weg zich. Links leidt het pad naar één van de grondleggers van de melodeath. Verplichte kost om minstens één maal live te zien, zo bleek ook toen de band onlangs nog als opwarmertje werd geserveerd tijdens Behemoth’s feestje in Utrecht. De andere afsplitsing mondt uit in de Koepelhal, waar Drab Majesty haar dromerige, donkere composities mag gaan brengen. Het is één van de vele bands die meelift op de succesvolle new wave-resurrectie die de laatste jaren plaats vond. Dat is echter ook direct het tegenargument: er zijn deze editie meerdere mogelijkheden om je onder te dompelen in de galmende geluiden van de jaren tachtig, bijvoorbeeld bij Soft Kill, eerder op deze vrijdag in dezelfde zaal. Met dat in het achterhoofd is de keuze voor Tompa & co. een hele logische. (Niels)
Witte Wieven (Het Patronaat, 15:00-15:45) versus Fontän (Green Room, 15:00-16:00)
Ik heb in de de Zware Aanbevelingen-artikelen Witte Wieven getipt, maar mocht je niet in de stemming zijn voor black metal en wil je liever ontspannen wakker worden, dan kan dit met de hallucinante rock van Fontän. Als ultiem compromis een half uurtje Witte Wieven en daarna een half uur Fontän voor iedereen die niet kan kiezen. (Wouter)
Gore (Koepelhal, 16:10-17:10) versus Turia (Het Patronaat, 16:30-17:20)
Op de vrijdagmiddag is het kiezen geblazen tussen twee bands van eigen bodem. Gore stond eind jaren tachtig zij aan zij met The Melvins aan de wieg van de sludge metal. Destijds nam het zelfs een split op met Henry Rollins (Black Flag), maar anno 2019 is de band uit Venlo nagenoeg door vergetelheid verzwolgen. De organisatie van Roadburn heeft echter een touw in een zwart gat geworpen, Gore er uit kunnen trekken en een plaats gegeven in de Koepelhal. Tijd voor genoegdoening, tijd voor Revanche: onlangs nam de band een herziene versie van de geflopte zwanenzang Lifelong Deadline op en dankzij een uitnodiging van Walter Hoeijmakers is een reünie nu realiteit. Hier ben je bij voor de kvlt-ervaring en de scenepoints, en als je overrompeld wordt, bivakkeer je voor de rest van de dag in de Hall Of Fame voor de showcase van het Exile On Mainstream label dat haar twintigste verjaardag viert.
Met zoveel geprogrammeerde Nederlandse black metal van topkwaliteit is het lastig te beargumenteren waarom je ook nog naar Het Patronaat moet gaan om Turia te zien, maar dat kan alleen iemand zeggen die nog nooit een optreden van Turia bijgewoond heeft. Vorig jaar werd samen met Fluisteraars de split van het jaar afgeleverd en met het hypnotiserend herhalende Aan Den Golven Der Aarde Geofferd stal Turia daar wat mij betreft de show. In de support van Darkspace overrompelde het trio onlangs in zowel de Baroeg als Willemeen en ik stond twee keer in vervoering en met open mond mee te wiegen op de naturalistische black metal. De ijzige schreeuwen van zangeres T., het verbluffend gelaagde gitaarspel van O. en het door de aangestoken kaarsen flikkerende ontblote bovenlichaam van drummer J. vormen samen het beeld van een uiterst potente opvoering. (Pim)
Laster (Het Patronaat, 18:00-19:00) versus The Exorcist GBG (Green Room, 18:20-19:10)
De zaterdag van deze editie zal een relatief makkelijke dag voor me zijn: er zijn genoeg bands te zien, maar weinig ‘moetjes’. Toch is er een dilemma waar ik onrustig van word en nog geen knoop voor heb doorgehakt. Laster heeft op het moment van het optreden net zijn nieuwe album, Het Wassen Oog, aan het grote publiek blootgegeven. Dit betekent dat de set in Het Patronaat er een zal zijn die bol staat van de onverwachte wendingen, net als het optreden in Cul de Sac twee jaar geleden. De obscure Utrechtse dansmuziek staat garant voor een even poëtisch als beklemmend optreden, waarbij de evolutie van de band over de afgelopen jaren de intensiteit van de optredens alleen maar heeft versterkt. Tegelijkertijd zal in de Green Room een aardverschuiving plaatsvinden, want The Exorcist GBG zal daar door middel van krauty grooves een onmogelijke hoeveelheid beweging veroorzaken. Het uit Gothenburg afkomstige collectief brengt vele vormen van retro electronische muziek samen en vermengt dit tot een onweerstaanbaar geheel aan hooks, beats en funk. Zoals ik al aangaf: het zal onmogelijk zijn om stil te blijven staan. (Antal)
Sleep (Main Stage, 20:50-22:50) versus Louise Lemón (Green Room, 21:50-22:50)
Een Roadburner overtuigen om níet naar Sleep te gaan, ik ga me er aan wagen. Het zit namelijk zo: Sleep sluit het festival twee keer af. ‘s Zaterdag voor de driedaagse ‘Burner, ‘s zondags voor de Afterburners. Voor de eerste groep: ga naar Sleep. Klaar. Dit is voor de Afterburners: tijdens Sleep kun je heerlijk wegdromen bij alle briljante shows en ervaringen die je rijker bent geworden op Roadburn 2019. Wellicht droom je al lekker over Roadburn 2020. Heerlijk om je oogjes toe te doen zo aan het einde van de rit. Maar doe dat tijdens de set op zondag. Want is het, voor het slapen gaan, niet lekkerst om even lekker weg te zwijmelen onder een warm zacht fleecedekentje, nippend aan je favoriete drankje? Dat dacht ik. Dus neem je dekentje mee, neem een warme chocomel mee en kruip er lekker bij in de Green Room. Vervolgens is het lekker chillen en nippen onder het genot van de schone zang van Louise Lemón. (Alwin)
Sleep (Main Stage, 20:50-22:50) versus Maalstroom (Het Patronaat, 23:00-00:30)
Net geen overlap, dus je zou zeggen dat je beiden zou moeten kunnen zien. Echter, de verwachte drukte voor het inmiddels gehypte Maalstroom zal ervoor zorgen dat de wachtrij voor Het Patronaat behoorlijk lang gaat zijn na Sleep. Wil je er zeker bij zijn, dan zal je toch de laatste dertig minuten van Sleep moeten missen. Keuze, keuzes, keuzes, welkom bij Roadburn! (Wouter)
Doolhof (Koepelhal, 23:20-00:20) versus Maalstroom (23:00-00:30)
Dit is misschien wel één van de hardste clashes van het hele festival. Twee unieke sets, die speciaal voor Roadburn 2019 worden gemaakt, en hoogstwaarschijnlijk nergens anders meer te zien zijn. Hoe maak je de keuze voor iets dat nog nooit eerder gespeeld heeft en vooraf niet te beluisteren is? Wel, dan ga je af op smaak en instinct. Heb jij een zwartgeblakerde zijde en dompel je je het liefst onder in de nihilistische bleekheid van de Nederlandse black scene? Gaat die ijsklomp in jouw borstkast sneller kloppen van bands als Laster, Verwoed, Witte Wieven, Turia, Fluisteraars, Grey Aura, Terzij De Horde, Folteraar of Project Nefast? Dan is de keuze voor Maalstroom snel gemaakt. Echter dient de bizarre collaboratie die Doolhof is niet onderschat te worden. Tot op heden is er nog weinig bekend over wat deze set zal gaan inhouden. Wat wel bekend is, zijn de creatieve breinen er achter: Aaron Turner (bekend van Old Man Gloom en Sumac, die beiden deze editie spelen en het fenomenale, helaas te ziele gegane ISIS), slaat de handen ineen met Will Brooks van dälek, dat in 2017 optrad en een vitale rol speelde in de expansie van de scope van het festival. Tel daarbij de Belgische audiovisuele artiest Dennis Tyfus op (verantwoordelijk voor het Ultra Eczema label en diens creatieve output) en het resultaat zou wel eens een van de meest verrassende en bizarre sets van deze editie kunnen worden. Echter, met een anderhalf uur durend stuk dat geïnspireerd is op de juxtapositie tussen het stedelijke en landelijke leven, zich laat opdelen in vijf bewegingen en gebracht wordt door een roulerende line-up van muzikanten die tegen een ambient achtergrond spelen, is mijn keuze voor Maalstroom gemaakt. Al dan niet met pijn in het hart. (Niels)
Marissa Nadler (Het Patronaat, 18:30-19:30) versus Ulcerate (Green Room, 18:40-19:40)
In veel opzichten is mijn grote dilemma van zondag gelijk aan het dilemma van donderdag: het gaat hier tussen intense schoonheid en een realistische bruutheid. Waar ik op donderdag voor het laatste ga, kies ik zondag voor het eerste. Marissa Nadler zal op zondag namelijk het podium van Het Patronaat betreden en daar een schemerende atmosfeer van neerslachtigheid opbouwen. Haar nieuwe album, For My Crimes, zal ongetwijfeld aan bod komen, maar ook eerder werk zal het kerkelijke Het Patronaat in een melancholisch stilzwijgen hullen. Er is geen beter podium voor de tedere en toch loodzware emotie op de laatste dag van het festival. Waar Marissa Nadler de fragiele aspecten van het leven zal uitlichten en op die manier voorzichtig het weekend afsluit, probeert Ulcerate het tegenovergestelde te bereiken. De Green Room zal gedurende een uur het thuis zijn van een van de hardste bands van het weekend: hoekige riffs, onnoemelijke concentratie, maar vooral intensiteit. De Nieuw-Zeelandse band heeft het vermogen om onze harde realiteit in puntige, metalen composities te gieten, zoals geen andere band dat kan. Het lijkt me dan ook zeer waarschijnlijk dat Ulcerate de ultieme voorbereiding is voor de realiteit van de volgende maandag. (Antal)
Ulcerate (Green Room, 18:40-19:40) versus Grey Aura (Hall Of Fame, 18:10-19:00)
Deze clash wordt wat mij betreft gewonnen door Ulcerate. Ondanks het feit dat Grey Aura getipt wordt, waar ik geheel achter sta, ga ik toch voor het relatieve comfort van de Green Room in plaats van rijen dik schuifelen in Hall of Fame. (Wouter)
Sleep (Main Stage, 21:20-23:20) versus Coilguns (Hall Of Fame, 21:10-22:00) en Birds In Row (Het Patronaat, 22:00-22:50)
Het is zorgelijk om te lezen dat mijn collega’s je in dit stuk proberen te overtuigen om niet naar Sleep, de Idee Roadburn-band, te gaan. Eerder weg zodat je nog Het Patronaat in kan voor Maalstroom, liever met een fleecedekentje en een mok chocolademelk bij Louise Lemón… het zijn prutsers die allemaal ontslagen zouden moeten worden! Maar ik begrijp het sentiment. Hoe geniaal de comebackplaat The Sciences ook moge zijn, hetgeen op de afsluitende zondag integraal opgevoerd wordt (en wellicht nog een stukje Dopesmoker?), de kans is groot dat je als échte Roadburner aanwezig was bij het overweldigende optreden van 2018 in TivoliVredenburg. En aangezien je de dag ervoor Holy Mountain hebt voorbij horen komen, zit je nu over het punt van verzadiging.
Het alternatief? Coilguns en Birds In Row. Met de meervoudige komst van Converge begint het hardcoregenre steeds meer grip te krijgen op het Roadburn-festival. Vorig jaar ging een menigte die normaliter zijn neus ophaalt voor simplistische doch effectieve breakdowns tot drie keer toe uit zijn plaat op Une Misère. Nu zijn Coilguns en Birds In Row in de aanbieding. De twee springerige, openhartige en aan screamo schurende hardcorebands behoren binnen hun scene tot de crème de la crème en vormen dus samen het ideale paar om jouw Roadburn van 2019 een ongewoon einde te geven. Bonuspunt: je bent na afloop van Birds In Row in Het Patronaat voor de drukte binnen voor Imperial Triumphant, dat het voorlopig laatste optreden in deze prachtige zaal mag geven. (Pim)
Lees ook ons verslag van Roadburn 2018: donderdag 19 april, vrijdag 20 april, zaterdag 21 april en zondag 22 april!
Links: