Terug van weggeweest: Slipknot. Het is druk rond het gemaskerde gezelschap dat vorig jaar het zevende album uitbracht en er sindsdien de wereld mee overtrekt. Vorige week verscheen plots nieuw werk in de vorm van de EP Adderall, deze week opende opmerkelijk genoeg de Ziggo Dome in Amsterdam de poorten voor de negen muzikanten. Opmerkelijk omdat de heren doorgaans in kleinere locaties staan. Maar kijk eens aan: Nederlands’ grootste concertzaal had nog maar een paar plaatsen vrij op 13 juni. In het kielzog van de Amerikanen kwamen mee: de landgenoten van Nothing More en het opkomende Sleep Token uit Engeland. Namens Zware Metalen namen Remco Faasen en Mellow een kijkje. De eerste hield een opschrijfboekje vast, de tweede een camera.
Werk en de vroege aanvangstijd van Nothing More streden om de aandacht van uw schrijvende redacteur. Werk won. Gelukkig was Mellow wel op tijd om het optreden op de gevoelige plaat vast te leggen.
Bij Sleep Token was Mellow dan weer niet welkom. De band stond opmerkelijk genoeg geen fotografen toe bij het concert (terwijl het de eigen Facebookpagina vol staat met afbeeldingen van concerten). De ster van dit orkestje dat wordt weggezet in de categorieën alternative metal, post-rock/metal, progressive metal en indie rock pop is rijzende. Tot een paar maanden geleden was het Britse anonieme collectief louter bij intimi bekend, sinds het verschijnen van een serie singles in januari gaat het snel. Bij Zware Metalen hadden we twee redacteuren nodig om uit te leggen hoe goed het nieuwe album wel niet is, een headlineshow in stadion Wembley was binnen tien minuten uitverkocht. En de geschiedenis herhaalt zichzelf: ooit werd Slipknot als voorprogramma van Slayer meegenomen en vroegen jonge fans zich af waarom ‘hun’ Slipknot niet de hoofdact was in plaats van die oude lullen, nu waren er liefhebbers die niet begrepen waarom Sleep Token zijn opwachting maakte dan de hoofdact.
Vol verwachting klopt ons hart dus als de vier gemaskerde figuren het podium op schrijden, terwijl er drie extra figuren plaatsnemen achter evenzoveel microfoons verderop. Fotografen zijn dus niet toegestaan, contact met het publiek wordt er niet gemaakt en dus blijft de muziek over. Daarbij vallen een paar zaken op. 1. Zanger Vessel is geen geweldenaar. 2. Er komt wel heel veel muziek van de meelopende geluidsband. 3. Er zitten zeker zwaardere elementen in de muziek maar de basis is toch echt synthpop. 4. De podiumpresentatie is belabberd.
Om op het laatste door te gaan; Vessel loopt rond op het podium alsof hij in de supermarkt op zoek is naar aanbiedingen: er zit totaal geen lijn in. De naamloze bassist staat bijna in de coulissen en de drummer laat zich helemaal niet zien. Alleen de net zo naamloze gitarist lijkt zich op zijn gemak te voelen en probeert er nog wat van te maken. Van wat? Van de toch wel beperkte muziek. Heel veel vooraf geprogrammeerde synthpop waarbij dus af en toe een uitstapje is naar metal en Vessel zijn cleane vocalen waarbij het klinkt alsof hij aan een ballon gevuld met helium heeft lopen lurken verruilt voor een grunt waarbij hij zich constant lijkt te overschreeuwen. Af en toe loopt hij naar een keyboard om wat mee te spelen maar dat kan niet verhullen dat er veel van de muziek niet live is. Het lijkt het Songfestival wel: Vessel heeft zelfs een samenzang met zijn zingende figuren op de achtergrond terwijl zijn bandleden van het podium zijn en de muziek gewoon doorgaat.
Buiten dat kabbelt het optreden voort als een bergbeekje. Sleep Token heeft de muziek niet om een zaal van dit formaat te bedienen en mist de podiumpresentatie om het publiek mee te krijgen. Dat maakt het optreden totaal niet gevaarlijk: het opzetten van de cd en het op en neer bewegen van het hoesje geeft hetzelfde effect. Popmuziek met distortion. Muziek voor pubermeisjes die boos zijn op de wereld die ze net beginnen te begrijpen en zich af willen zetten tegen stomme papa en mama.
Als de jongetjes afdruipen en we ons klaarmaken voor de komst van de mannen, verschijnt voor het podium het doek met daarop het nog immer illustere Slipknot-logo. Ook ooit een band voor tegendraadse tieners, maar 24 jaar na het verschijnen van de indrukwekkende debuutplaat is de band still going strong. Van de klassieke negen leden zijn er een paar weg en een paar dood maar het monster is nog steeds niet te temmen. Er klinkt een luide knal, het doek valt en het is direct chaos. Een kakafonie van geluid, licht, meer vuurwerk dan er het afgelopen seizoen in de naastgelegen Johan Cruijff Arena was te zien, rondstuiterende percussionisten (Shawn ‘Clown’ Crahan was afwezig bij de start van de tour maar is inmiddels weer present), DJ Sid Wilson die een hoofd op een paal heeft geprikt en er overal mee loopt te zwaaien, het prima gitaarwerk van Jim Root en Mick Thomas en dan weer Corey Taylor daarbovenuit. Het geluid is gortdroog maar prima in balans. Met The Dying Song (Time to Sing) en Yen komen er nieuwe nummers voorbij, maar verder is het vooral knallen met de gouwe ouwen. Psychosocial zorgt voor het eerste hoogtepunt: de halve zaal zing het couplet mee. Het is dan ook een verdomd groovend werkje, gemaakt voor grote menigten. Het opvolgende The Devil in I krijgt een ijzersterke uitvoering en bij The Heretic Anthem voel ik medelijden voor de mensen met een zitplek. Wat voor misdaad tegen de mensheid is het als je bij dit nummer niet mag staan? Bij Eyeless springt de vloer tot ver achterin de zaal mee.
Natuurlijk pakken de mannen slim hun momentjes rust tussen de nummers door: de meesten zien hun vijftigste verjaardag naderen of hebben deze al gehad, maar nog immer is Slipknot in staat een ogenschijnlijke chaos te creëren waarbij het altijd weer een verrassing is wat een bandlid gaat doen. En juist dat maakt deze band zo mooi; natuurlijk is er veel vooraf afgesproken. Iedereen moet min of meer weten van de ander gaat doen en niemand wil op het verkeerde moment een stoot vuur in het gezicht krijgen, maar het is die schijn van gekte als die negen op het podium staan die het leven even afmaakt.
Corey Taylor laat nog weten dat zijn stem niet ‘honderd procent’ is en daarom moet de zaal hem maar helpen met Wait and Bleed maar dat is geen enkel probleem. Unsainted wordt daarna onthaald als een verloren vriend, bij het rustige Snuff verlichten honderden telefoontjes de Ziggo Dome en die moeten snel weg als het gas er weer op gaat met Purity. Michael ‘Tortilla Man’ Pfaff springt van de verhoging waar zijn percussie-instrumenten staan en eindigt het nummer liggend op een speaker. De gekte is nog niet voorbij: People = Shit wordt met een ongekende furie gespeeld alsof het helemaal niet sinds 2001 op elk concert langskomt en Surfacing gaat daar nog even overheen. Na een korte break blijven we op de oude voet doorgaan met Duality, waarbij het publiek Taylor compleet overstemt en voor Spit it Out slaat Clown met een brandende honkbalknuppel op zijn ton om even later grommend als een valse pitbull het publiek een laatste keer op te jutten. De weer opgekrabbelde Tortilla Man bespeelt het publiek met een dirigentenstokje als ware hij een gestoorde André Rieu en de halve zaal zit al gehurkt te wachten om op het teken van Taylor omhoog te springen nog voordat hij aan de eerste bezoekers heeft uitgelegd wat de bedoeling is.
Het is adembenemend wat en hoe Slipknot nog steeds weet te leveren als live-band bij uitstek. Getuige de setlist begrijpen de heren ook wel dat het muzikale hoogtepunt is geweest, maar dat is nu eenmaal de makke van zo’n beetje iedere band met deze leeftijd. Laat ze vooral maar hun albums uitbrengen om een reden te hebben weer op tour te gaan. Een vol Ziggo Dome zal daar geen enkel probleem mee hebben.
Datum en locatie
13 juni 2023, Ziggo Dome, Amsterdam
Foto's:
Mell Haas (Mellow Photograhpy Facebook)
Link: