Headlines

Beastcraft is een Noors cultgezelschap dat één ieder wel kent. Initieel bestond deze band uit twee leden, met name Alastor en Sorath. Jammerlijk ontviel de eerste ons ergens in 2012. Dit Into Serpent Blood Invocation is een gelimiteerde uitgave van eerder werk van de band en komt nu exclusief via Necroeucharist Records. Het is een boxset waar er maarv vijftig van zijn gemaakt en waarin niet alleen vier tapes maar ook een boek, een vlag, een badge, pin en card aangevuld met stickers worden aangeleverd. Wees er dus snel bij en misschien is bij het ter perse gaan van dit artikel het al veel te laat om zo eentje te bestellen. Jammer dan natuurlijk. Het is mij ook niet gelukt en moet het doen met de aangeleverde digitale informatie.Lees verder ›

Wat krijg je wanneer je verschillende muzikanten uit gerenommeerde bands bij elkaar zet? Juist, een zogenaamde supergroep. Want zo mag je het wel stellen wanneer we zien uit welke bands de muzikanten komen. Wat te denken van Wiegedood, YOB en Amenra? Volgende vraag volgt dan. Wat krijg je als je muzikanten uit de hardcore, doom- en black metal hoek bij elkaar zet? Simpel, hardcoredsludgystonerblackeneddoommetal natuurlijk. Nou nee dus, verre van dat!Lees verder ›

‘’I’ve known you, so long. And never saw cause for alarm.’’ Opener Kinship Elegiac begint direct met de wonderschone heldere vocalen van Jón Aldará (ook bekend van Hamferð en Barren Earth). De begeleidende muziek is rustig, maar tegelijk intrigerend. Vanaf de eerste tonen wordt je als luisteraar meegenomen in de narratieve uitvoering van de muziek van Iotunn, dat met filmische grootsheid inspeelt op een gevoel van melancholie. Op organische wijze ontwikkelt het nummer zich naar zwaardere regionen. Hierin passeren we progressieve rock, bombastische doom, melodische death metal en flarden van atmosferische black. Zanger Aldara is de verteller die alle hoofdstukken aan elkaar mag praten. Van zalvende vocalen, tot raspende screams en diepe grunts. Het lijkt wel alsof de band drie zangers in de gelederen heeft. Met de zwaarte neemt ook de urgentie in de muziek toe. Als voor de eerste maal de extreme vocalen hun intrede doen, voelt dit als een ontlading van grootse proporties. Die emotionele lading neemt naar het einde verder toe en brengt met een laatste schreeuw het eerste nummer ten einde.Lees verder ›

Amper anderhalf jaar na Prey ligt de nieuwste telg Anatomy of Darkness van het Nederlandse Haliphron alweer in de schappen. Collega Berry stak destijds terecht een loftrompet op over de plaat en hoe benieuwd zijn we dan ook of de kwaliteit nog steeds gewaarborgd is gebleven. In de bezetting is inmiddels wat veranderd: Paul Beltman heeft namelijk de drumstokken overgenomen van Frank Schilperoort. Wat niet veranderd is, is in ieder geval de muzikale aanpak. Nog steeds krijgen we namelijk een mix van death en black voorgeschoteld met de nodige symfonische injecties die dienen als rode draad door het geheel.Lees verder ›

In maart volgend jaar komt Devin Townsend met het Noord Nederlands Orkest The Moth brengen. Het is een werk waar hij naar eigen zeggen al jaren aan werkt en dat zijn levensambitie vertegenwoordigt. En omdat de Canadese muziekprofessor een man van uitersten is, komt hij nu eerst met PowerNerd, een album waarvoor hij de muziek “effe snel” in elf dagen schreef. Dat was een bewuste keuze om te zien wat er gebeurt als hij eens niet elk aspect van zijn werk tot in het gekmakende zou analyseren. Een dergelijke aanpak kan gemakkelijk het gevaar in zich dragen dat Townsend zou gaan klinken als een gemakkelijke versie van (of misschien zelfs een parodie op) zichzelf. Nou, geen sprake van!Lees verder ›

Artefacts, een Belgische symfonische blackmetalband, komt na de EP Nephereth met de eerste langspeler Lucius en doet dit via het pasgeboren label van de alom bekende Tony De Block, Anti-Hero Records. Verder weten we dat de band gevormd is rond heren die toch al langer meegaan in de Belgische ondergrond. Zo klinken de namen Mercelis en Reinhold bekend in de oren en wordt dit duo aangevuld met heren die een verleden hebben of nog steeds actief zijn in Slaughter The Giant, Manic Movement of Valkyre.Lees verder ›

Een nieuwe line-up. Een nieuw logo. Een nieuw album. Gaerea is klaar voor de volgende stap naar wereldheerschappij. Deze groep extreem getalenteerde, gepassioneerde en lieve mensen maakt muziek die als mijn favoriete therapeut fungeert. Nog nooit heeft metal mij zo diep kunnen raken als die van deze Portugees/Nederlandse groep. Als een wasserette voor de psyche beleef ik telkenmale een zalige catharsis met albums zoals Mirage en Limbo. Die donkere klanken gaan werkelijk door merg en been. De lezers van Zware Metalen weten dat ook maar al te goed. Op slechts één stem na had Gaerea met Mirage op de nummer één van de ZM Jaarlijst in 2022 kunnen prijken.Lees verder ›

Het uit Den Haag en Utrecht afkomstige trio Larrikino had net zo goed een wederopstanding van Dr. Teeth and the Electric Mayhem kunnen zijn. De rockband van The Muppets, ontstaan in 1975, maar dan zonder zang. Ze klinken even baldadig als energiek. Of ze qua uiterlijk overeenkomen moet je zelf maar beoordelen.Lees verder ›

Het Britse I Häxa zweefde al een paar keer voorbij op de redactie zonder dat er aandacht voor was, maar we wilden het Britse duo toch voorzien van wat attentie alvorens hun full-length verschijnt begin november. Rebbeca Need-Menear (ook van alt-rockband Anavae) en producer Peter Miles (Architects, Dodie, ...) hebben elkaar gevonden in dit nieuwe project dat experimenteert met ambient soundscapes, dark folk, electronica en zelfs trip hop. Geen metalen, niet zwaar, wel donker. Momenteel is er reeds een vierde deel uitgebracht, maar elk van de EP's is dus een voorloper van de aanstormende full-length.Lees verder ›

Torena wist mij met de EP Evil Eyez eerder al te bekoren en zodoende pakken we het eerste volwaardige album No Control met beide handen aan om van een review te voorzien. Het was een tijdje rustiger rondom het gezelschap, maar via Daze lanceert men wederom wat nieuw werk. Een beetje nieuw werk mogen we schrijven, want de acht nummers bevatten een krappe vijftien minuten aan metallic hardcore.Lees verder ›

In beginsel moet de vandaag te recenseren band Kaivs het hebben van old-school death metal. Kaivs is een rauwe, ronkende bende voorzien van de broodnodige onheilstijding. Alhoewel, brood? Het eerste nummer op dit After the Flesh predikt over koshere cannibalen, wat moet ik mij daar nou bij voorstellen? Het Italiaanse kwartet brengt meer dan alleen een ode aan death metal uit het verleden, pioniers van de duisternis, lees ik zelfs in de promotekst. En dat voor een band die pas sinds 2023 aan het rommelen is. De tekst verzuipt bijna in een stuk hoogheidswaanzin, dus laten we zelf eens een oordeel vellen over het gebodene.Lees verder ›