Headlines

Smerig, smeriger, smerigst, Degraved. Dat is wel een aardige introductie voor wat we kunnen verwachten van dit kwartet uit Amerika. Degraved ontstond in 2020 als duo en heeft gaandeweg twee kompanen uit de drassige, modderige regionen gevist waarin de originele bandleden graag vertoeven.Lees verder ›

De enige vermelding die de progressieve metalcoreband ERRA tot op heden bij Zware Metalen kreeg, was plek nummer 253 in de jaarlijst 2021, gebaseerd op de stemmen van alle lezers destijds. Best bijzonder als we bedenken dat de heren toch al vanaf 2009 bezig zijn en met CURE een zesde volledig album op de markt brengen. Ondanks alle wijzigingen in de bezetting (drummer Alex Ballew en gitarist en zanger J.T. Cavey zijn nog de enige oorspronkelijke leden) blijft het DNA van de band wel altijd goed bewaakt.Lees verder ›

Wanneer ik aan Chili denk dan komt als eerste de gedachte aan bloedverziekend hete pepers bij me op. Ik zal denk ik niet de enige zijn en dus is het misschien goed te melden dat uit Chili niet alleen pepers komen. Dan is dat misverstand direct toch even uit de wereld geholpen. En nu dat opgehelderd is kan ik melden dat er ook zeer goede metalbands uit dit land komen. Is er dan toch een stiekeme link naar die hete pepers die wellicht stevig verankerd zitten in menig Chileens achterste? Een paar bands uit het land die noemenswaardig zijn, zijn Unaussprechlichen Kulten, Demoniac, Innana, Exanimatvm of Concilivm. Dus de scene leeft. De band die we vandaag bespreken heet Critical Defiance en brengt hier zijn derde langspeler uit via Unspeakable Axe Records voor de cd-versie en via Dying Victims Productions voor het vinyl. Het werkje is getiteld The Search Won’t Fall…Lees verder ›

Noud Smeets is de man achter het hier te bespreken Garden Of Souls, een progressieve band van Nederlandse bodem. Voor het debuutalbum van zijn eigen project, Anam Cara, kreeg hij onder andere bijval van gasten Atma Anur (Jason Becker, Tony Macalpine, Ritchie Kotzen), Alex Rudinger (Conquering Dystopia, The Haarp Machine,  The Faceless), Rich Grey (Annihilator) en Barend Courbois (MSG, Blind Guardian).Lees verder ›

Exigens Monumentum is de eerste plaat van het uit Poznan, Polen afkomstige kwintet Devorzhum. De black metal die de heren etaleren zou er een zijn voor de fans van de Noorse black metal uit het midden van de jaren 90. Kijk dat is nu eens een goede periode! Net als wijn wordt black metal natuurlijk niet slecht. Hetgeen wel eens voorvalt, gelukkig niet al te vaak, is dat cd's of geluidsdragers uit die periode versleten geraken. Gewoon door het te veel afspelen, dat kan zo maar even gebeuren.Lees verder ›

Andrew Craighan en Aaron Stainthorpe zijn de enige twee heren die je als overblijvende leden van de doommetalband My Dyging Bride zou kunnen catalogeren. Nu 34 jaar na hun conceptie komen de heren en dame met album nummer vijftien, A Mortal Binding. De eerlijkheid gebied mij te vertellen dat ik deze band in hun vroege fase gevolgd heb, verschillende keren live heb gezien maar dat het meest recente werk - en ik stel dan werk na 2012 - niet meer noemenswaardig in mijn geheugen gegrift staat. Daartegenover staat dat een nummer als The Cry Of Mankind of A Kiss To Remember vanop respectievelijk de fantastische platen The Angel And The Dark River (1995) en Like Gods Of The Sun (1996) wel een bijzonder gevoelig litteken op mijn ziel hebben nagelaten. De haren op mijn onderarmen gaan nog altijd rechtstaan bij de eerste tonen en klanken van deze nummers.Lees verder ›

Een nieuwe band uit Polen. Dit Shadohm laat progressieve deathcore horen die met name geschikt zou zijn voor fans van Architects, Lorna Shore, Meshuggah en Gojira. Drummer Paweł "Pavulon" Jaroszewicz heeft een verleden in de bands Hate en Vader en schijnt als ik het zo lees de initiator van dit vijftal muzikanten te zijn, om zo tot deze band te komen.Lees verder ›

Dispersion's vierde album Monochrome is een plaat die gepokt en gemazeld is in de black metal. Geheel naar eigen smaak en overtuiging voegt dit duo er nog wat avantgarde en atmosferische invloeden aan toe. Monochrome is een plaat geworden die je moet doen reflecteren over jezelf: je dient aan introspectie te doen om een beter mens te worden. Geef jezelf feedback en werk eraan, zou je zo maar kunnen schrijven. Daar zit natuurlijk een hoop waarheid in. Maar al te vaak leren mensen niet van hun fouten of willen ze dit niet en blijven ze maar neuten en miepen, hameren en timmeren op dezelfde zaken. Soms is het ook gewoon beter jezelf verder te ontplooien, te groeien als mens en de koeien gewoon in de sloot te laten liggen.Lees verder ›

Het is zondagavond verzucht ik, wanneer het weekend bijna tot een einde komt. Ik werp een blik op de hoes van het laatste Finse product dat ik mocht ontvangen. Meaningless en The Bleak Picture zie ik staan, perfect passend bij mijn stemming van vandaag. Niet dat het zo'n slechte zondag was hoor, maar soms dan wil ik wel even lekker zwelgen. En wat is dan beter dan een potje Finse deathdoom? Vorig jaar werd ik nog ontzettend verrast door de melancholische en sfeervolle deathdoom van Marianas Rest. En met dat gegeven in mijn achterhoofd ga ik nu ook naar het duo van The Bleak Picture luisteren. Dit Meaningless is het debuut van de heren, die ook een aandeel hebben in de melodische blackmetalband Autumnfall - schijnbaar de primaire band tezamen met drummer Olli Pirkkanen-  aldus de promo. Diezelfde meneer Pirkkanen heeft de plaat ook in gedrumd en is op de zesde track ook vocaal te horen. Als laatste benoem ik dan nog dat ene T. Tuominen garant stond voor de zuivere vocalen gedurende de tweede en afsluitende song.Lees verder ›

DVNE is terug! Ja het fantasy-universum van Frank Herbert voert dezer dagen hoogtij, maar ik neem u graag mee naar een wereld van een ander kaliber. Dit Schotse vijftal scheert hoge toppen in progressief, post- en sludgelandschap. Uitgeweken Fransman en gitarist Victor Vicart sticht in 2013 DVNE met drummer Dudley Tait. Inmiddels is de band toe aan een derde volwaardig album, en het tweede op Metalblade Records. Voidkind brengt de vertrouwde epiek van voorganger Etemen Aenka, maar gaat ditmaal voor een andere productiestijl.Lees verder ›

Venezuela bleek het land te zijn van waaruit N vertrok. Hij settelde zich vervolgens in Chili. Van daaruit opereert hij nu en brengt met zijn band Selbst toch begenadigd werk uit. De vorige plaat Relatos De Angustia draait nog geregeld rondjes in één van mijn spelers en dat wil toch wat zeggen. Als je jezelf boven het maaiveld kan uitsteken, dan kan je je ook wat onderscheiden, niet? In het zuiden van Amerika, hoe mooi en zonnig ook, moet het toch ook daar niet gemakkelijk zijn om de eindjes aan elkaar te knopen. Als je kijkt naar de songtitels en de daaraan verbonden thema's, is het ook vaak daar een vrolijke janboel.Lees verder ›

Nuclear Tomb. Dat is wat er van de Tsjernobyl kerncentrale is gemaakt na de vreselijke ramp in 1986. En dat is ook wat we van de wereld aan het maken zijn als we de verhitte gemoederen steeds verder laten oplaaien tussen de huidige nucleaire mogendheden. Het is echter ook een thrashmetalband uit Amerika die hier zijn debuut komt vieren. Ik ben benieuwd of de thrash metal ook op kernsplitsing wordt uitgevoerd.Lees verder ›

De Poolse blackmetalvrienden van Blaze Of Perdition rijten met dit zesde album opnieuw alle wonden van de mensheid open. De titel van dit werkstuk is niks meer of minder dan  Upharsin. Het is het vervolg op het voor collega Cor niet gemakkelijk te vatten The Harrowing Of Hearts. Leuk om weten, maar de kenners hoef ik dit natuurlijk niet te vertellen, drie vijfde van deze band is ook actief in het meer dan schitterende Mãnbryne. De eerste maar ook laatste plaat van deze band mag je gerust uitmuntend noemen.Lees verder ›

Goed, dit Finse Earthblood is nog een jonge band uit 2023, maar heeft wel mooi Joel Notkonen op vocalen en bas! Die kennen we onder andere van Aeonian Sorrow en als snarenbezweerder van de blackmetalband Ondfødt. Dit Earthblood is van een andere pluimage, namelijk die van sludge-rige thrash met ook wat doom metal. Een passende combinatie? We zullen zien, of beter gezegd horen. Dit Witchburner is namelijk de tweede - zeventiende minuten durende - EP van de Finnen in kwestie.Lees verder ›

Een zevental jaar geleden hoorde ik voor het eerst van Grift. Grift is het muzikale vehikel waarmee de Zweed Erik Gärdefors zijn emoties en verbondenheid met de natuur met ons deelt. Arvet (2017) vond ik simpelweg prachtig met zijn emotionele black metal met heel wat akoestische passages (collega Clemens was indertijd dezelfde mening toegedaan). Het daaropvolgende Budet lag me helemaal niet en ik verloor de band wat uit het oog. De albumhoes van Dolt Land trok echter meteen mijn aandacht. En dit blijkt wel degelijk opnieuw een album om je hart aan te verliezen, ook al is er geen elektrische gitaar te horen. Lees verder ›