Headlines

Volgens Maarten van Rossem moet Nederland zich meer focussen op Duitsland en niet zoveel op Amerika. Dat standpunt vernam ik kort geleden van mijn vrouw die fervent luisteraar is van zijn podcast. Aan de eettafel deelt zij mij regelmatig de hoogtepunten mee. Misschien bestaat toeval want ik sta op het punt een interessante Duitse band te recenseren, dus ik zag een mooie kans om onze nationale mopperkont eens aan te halen op onze website. De band is ook nog eens uit Leipzig afkomstig, wat tevens een interessant citytripalternatief is voor Berlijn volgens van Rossem. Of dat nog toeval is laat ik in het midden. Snel terug naar de muzikale inhoud want op het eveneens Duitse label Beatdown Hardwear brengt een trio onder de naam Chaver het tweede album Of Gloom uit.Lees verder ›

Wat is er beter dan op een erg vroege zondagochtend wanneer iedereen in huis nog onder de wol ligt eens een paar plaatjes te beluisteren en dit met een dampend bakje troost. Er rijdt zelfs nog geen kat door de straat voor zover een kat kan rijden natuurlijk. Mons Veneris, het olijke Portugese blackmetalensemble, is terug met release nummer 64 als ik goed ben geïnformeerd. Ditmaal een EP of een maxi-single, je mag kiezen hoe je het noemt, getiteld Excesses of Perpetual Gloom. Je kan het als een soort aperitiefje zien want de heren komen in de winter van dit jaar terug met hun nieuwe album Ascent Into Draconian Abyss. Ook dat album zal worden uitgebracht door de moeder aller platenlabels in Portugal, Signal Rex.Lees verder ›

Een split die bij voorbaat al een succes genoemd kan worden: Verloren vertellingen. Vier bands uit de rijke Nederlandse blackmetalunderground bundelen er hun krachten voor. We noemen; Hellevaerder, dat vorig jaar van zich liet horen met het uitstekende debuut In de nevel van afgunst, Duindwaler, waar we in 2021 kennis mee maakten middels de EP Landloper, Schavot, waarvan de beide albums Galgenbrok en Kronieken uit de nevel juichend werden onthaald en tot slot de meest ervaren band van het viertal Asgrauw, dat al vijf albums zwartgeblakerde haat uitbracht en voor de laatste twee albums respectievelijk 95 (IJsval) en 88 (Façade) punten kreeg. Kwaliteit met een hoofdlekker K dus op deze split en dat met een gemeenschappelijk thema. Verloren vertellingen behandelt een folkloristische verhaal uit de Nederlandse geschiedenis. Kwaliteitsmuziek waar je nog iets van kunt leren ook dus, u aangeboden door het bindmiddel der Nederblack: Zwaertgevegt.Lees verder ›

Elke goede hosselaar heeft wel een handeltje ‘on the side’. Voor Devin Townsend heet die ‘on the side’ Devolution: een uit barre tijden ontsproten serie van releases die op één of andere manier niet helemaal in zijn normale lijn van werk vallen (en daarmee ook minder promotie krijgen). Zo was deel #1 een ongepolijste weergave van de ‘akoestisch geïnclineerde’ set die hij in 2019 live in Leeds bracht. Het was een meer dan fijn hebbeding, vooral voor de fans die aanwezig waren bij het vergelijkbare optreden in de Sint Bavokerk te Haarlem of die gebeurtenis juist hadden moeten missen. Deel #2 bracht ons de coronalivestream (inclusief beeldmateriaal) waarin hij zijn hardere werk bracht. Ook bijzonder, vooral om te horen hoe ook het karakter (hoor die bindteksten) van HevyDevy verandert als hij zijn grimmiger songs speelt. Nu hebben we dus deel #3 voor ons en het is opnieuw een buitenbeentje.Lees verder ›

Immortal Frost Productions is een label met toch wel wat interessante bands onder zijn hoede. Zo vonden het Finse Azaghal, maar ook het Belgische Antzaat en het Nederlandse Dystopia er onderdak. Kennelijk was dit voor het label uit Diest (België) allemaal wat te dicht bij de eigen voordeur, want er verschijnen nu ook bands uit Australië. Eén van die bands noemt zichzelf Deadspace. Het is een gezelschap dat al actief is sinds 2014 en dit Unveiling The Palest Truth is het zesde album. Volgens de promo is dit materiaal met name geschikt voor fans van het eveneens Australische Nazxul, Watain, maar ook Merrimack. Die indicatie is voor mijn gevoel vrij breed van opzet.Lees verder ›

Het Italiaanse Deadly Carnage zag het levenslicht in 2005 en startte als een blackmetalband. “Het doet wat Grieks aan, met een sausje Alcest of Agalloch.” vatte collega Joris het treffend samen in zijn recensie van de heruitgave van het debuutalbum Decadenza (2008). Het daarop volgende Sentiero II – Ceneri (2011) werd ook niet heel warm ontvangen: "Misschien dat de band alles wel op een rijtje krijgt voor het volgende deel in het verhaal". Manthe (2014) bleek niet alleen maar vol met zwartgallige black te staan: wederom kwam de naam van Alcest voorbij. Collega Bart sprak daarom een onmiskenbare wens uit naar het Italiaanse viertal: “Nu maar hopen dat ze stoppen met gokken op dat half-romantische paard.” Hoop doet leven…Lees verder ›

Into The Ruins is een plaatje uit de donkere krochten. Dying Victims Records zag er wel heil in. Dungeon speelt speed/thrash metal van de oude school die rauw klinkt en doorspekt is met d-beat. Het gezelschap komt uit Engeland en Duitsland, maar de teksten zijn gewoon in het Engels. Is dat gewoon eigenlijk? Ik las laatst dat 90% van de Nederlanders wel een woordje Engels spreekt. In België is het iets minder, namelijk zo'n 55%. Eigenlijk best bizar als je er goed over nadenkt. Maar ik was bij Dungeon gebleven. Dat is een band die niet heel goed nadenkt voor er muziek wordt gemaakt. Ik zal daarom ook niet verder nadenken over de verengelsing van De Lage Landen.Lees verder ›

Een unieke situatie: bovengetekende had de onderstaande review klaarstaan ter publicatie, maar nog voordat het zover was, werd wereldkundig gemaakt dat zanger CJ McMahon niet langer deel uit maakte van Thy Art Is Murder. In dit geval ook een ethische kwestie die twee kampen oplevert waarbij uiteindelijk iedereen een verliezer is. Hieronder mijn bevinding van Godlike, geschreven zoals wij de promo kregen aangeleverd in de 'oude situatie' aangezien de vocalen van de digitale variant van het album vervangen zullen worden voor die van een nieuwe vocalist. Lees verder ›

Het Kvelertak-respect kwam relatief laat bij mij en behoorlijk onverwacht. Ik vond het optreden van de band in de zomer van 2017 op Graspop geweldig en sindsdien doet de eigen mix aan punk, hardrock en metal van het gezelschap me wat. Destijds ging het wel nog om een behoorlijk andere band, zowel in line-up als op muzikaal vlak. De beide zaken liggen uiteraard in mekaars verlengde, want hoewel Erlend Hjelvik het prima deed als zanger, ligt deze Ivar Nikolaisen me toch beter. Ik voelde echter al een stijlbreuk binnen de band ten tijde van Nattesferd, met een geheel dat van een betere sound voorzien was en waarbij de stijl ook gewoon wat toegankelijker werd. Minder tappen uit het vaatje van de extremere metal, maar zonder dat het te commercieel of overbodig wordt. Dit jaar is het de beurt aan album nummer vijf: Endling.Lees verder ›

Hier is hij dan, de review van de plaat van het jaar. De nieuwe Blut Aus Nord. Album nummer vijftien van Vindsval's creatie. Niet het laatste, want net als de 777-reeks betreft dit een trilogie. Na eerste deel Disharmonium - Undreamable Abysses dat hier uitvoerig besproken werd, kregen we dit Disharmonium - Nahab enige tijd geleden voor de voeten geworpen. Ondertussen hebben de echte fans ook de compilatie Lovecraftian Echoes van Bandcamp geplukt en in de aanloop naar deze nieuweling al twee singles gestreamd.Lees verder ›

Samen met Worship Tapes brengt Purity Through Fire weer eens een nieuwe blackmetalband onder de aandacht die ditmaal uit Finland komt. Uhritulet is de naam van dit eenmansproject. Het is immers de heer VP die alles in zijn uppie schrijft, in elkaar steekt en opneemt. Volgens de meegeleverde informatie is Uhritulet een Finse band die daarentegen als een Duitse blackmetalband zou moeten klinken. Vaak is dit net omgekeerd, denk maar aan labelgenoten Sarkrista bijvoorbeeld. Purity Through Fire kennen we echter als een Duits label dat vaak een neus heeft voor meer dan degelijke black metal en deze eenmansband zou daar vlotjes onder kunnen vallen.Lees verder ›

Het Duitse Knife heeft een tweede plaat klaar. Heaven Into Dust heet hij. In 2021 bestormde de band uit het niets het podium met het debuutalbum Knife. Liefhebbers van black/thrash waren alom tevreden over deze prestatie. Mijn collega Remco sprak: "Het is vuig, het is smerig en het klopt als een zwerende vinger". Ook prees hij ogenschijnlijk moeiteloos de naamkeuze van de band de hemel in. En hoewel ik heel wat minder enthousiast ben over de inspiratieloze naam van het gezelschap deel ik in de admiratie voor de muziek. Live was het ook mooi werk. Eens zien wat het nieuwe album gaat brengen...Lees verder ›

Je hebt wel eens van die bands die altijd een beetje onder de radar blijven. Zeker, ze worden heus gewaardeerd door de connaisseur, maar het brede publiek zal bij het noemen van de bandnaam toch vooral vraagtekens boven het hoofd krijgen. Sylosis is zo’n band. Misschien is het hier nog wel erger, want de band uit het Verenigd Koninkrijk is eigenlijk gewoon schofterig ondergewaardeerd. Met A Sign Of Things To Come vinden we alweer de zesde langspeler in de discografie. Misschien draagt dit nieuwe album wel een profetische titel en brengt het de band naar grote hoogtes.Lees verder ›

Mystikk & Mørke is een EP met maar liefst 25 minuten aan blackmetalgeweld. Het label, Purity Through Fire, staat gekend om zijn groot arsenaal aan blackmetalbands. Nu, als je de afgelopen maanden toch een beetje hebt opgelet is één van de aanvoerders van behoorlijk wat bands op dit label de heer Peregrinus. Het mag je dan ook niet verbazen dat voor bijvoorbeeld bands als Kvad, Unholy Craft of Solus Grief (nieuw werk komt er nog aan voor deze laatste) de heer Peregrinus zijn hand niet alleen omdraait en in zijn kielzog behoorlijk wat andere bands en projecten uit de grond heeft gestampt. Zo ook dus nu een nieuwe band of project of noem het hoe je wil. Hjemsøkt is ditmaal de naam, de muziek? Wat had je gedacht, black metal natuurlijk maar dan eerder een variant met een paganeske insteek als eerbetoon aan de oude Noorse blackmetalgoden als daar zijn Enslaved, Ulver etc.Lees verder ›