Jera On Air zaterdag (dag 3)

Jera On Air: hét festival voor iedere liefhebber van punk, hard- en metalcore. Begin jaren ’90 klein begonnen en inmiddels uitgegroeid tot een festival met meerdere tenten, ieder jaar internationale acts van formaat en breed gedragen door honderden (!) vrijwilligers, veelal uit de omgeving waar het evenement plaatsvindt. Dit jaar viert het festival op 23, 24 en 25 juni zijn 29e editie en met namen zoals Parkway Drive, Black Flag, Hatebreed, Papa Roach en Lorna Shore beloofde het wederom een fantastische editie te worden. Lees hieronder het verslag van dag drie, de zaterdag in Ysselsteyn.

Met tropische temperaturen reizen we aan het eind van de ochtend weer af richting Noord-Limburg. De kalmerende rit door de Peel zorgt ervoor dat de ogen weer wat meer open zijn ten tijden van aankomst. Met een brandende zon en twee mannen die iedere bezoeker leuk welkom heetten vanuit hun radiostand bij de ingang, starten we aan de laatste dag van het festival. Helaas voor mij als redacteur vanwege fysieke klachten een kortere dag dan gepland. Middels foto’s en aanvullende tekst van de fotograaf ter plekke (waarvoor dank!) alsnog een zo’n compleet mogelijk beeld van deze laatste dag.

Landmvrks

Nondeju, heel mijn planning in de war bij aankomst! Om 13:00 uur zou in de kleine tent Restraining Order starten, ware het niet dat heel dat schema compleet op zijn kop gegaan is door logistieke problemen bij verschillende bands. Dan maar even een drankje doen en een andere band bezoeken. Landmvrks heb ik tot op heden altijd links laten liggen als er live iets anders te zien was. Het was dan ook even door mijn ogen wrijven bij de constatering dat heel de Eagle tent tot de nok gevuld is met toeschouwers waarvan de hele middenstrook de teksten nog net niet woord voor woord mee kan zingen. Met de moderne, melodieuze metalcore die goed in het gehoor ligt en niet al te ingewikkeld in elkaar steekt, is dat ook niet heel gek. De breakdowns en rappende zanglijnen klinken weliswaar wat clichématig, toch is de bevlogen podiumpresentatie doorslaggevend voor de neutrale kijker. Op energieke wijze weten de Fransozen al vroeg op de dag een flinke meute aan crowdsurfers op de been te krijgen en dat is het mooiste compliment wat op festivals zoals deze te halen is. Wanneer Landmvrks iets later een signeersessie houdt bij één van de vele stands op het festival, is de rij vanzelfsprekend lang.

Zulu

Net als Speed een dag eerder, maakt ook Zulu vandaag zijn debuut in Nederland. Het is dan ook niet vreemd dat het dringen geblazen is in de kleine Buzzard tent. Hoewel er vijfenveertig minuten gepland staan voor het optreden, weet iedere fan dat die speelduur nooit aangetikt zal worden. Aan twintig minuten (hooguit een kwartier aan zuivere speeltijd) heeft de band genoeg en daarmee is het wel erg karig wat we voorgeschoteld krijgen. Terwijl Sandeep Singh (van YouTube kanaal Hate5Six) aan de zijkant van het podium -dat net een trampoline is met bands zoals Zulu– filmt, overtuigt de muziek wel degelijk, maar de praatjes van Anaiah Lei en samples tussen de nummers door halen de vaart er ook flink uit. Terwijl we nummers krijgen te horen van het oudere werk en het nieuwe album A New Tomorrow, slaat het publiek voor het podium de hitte van zich af. Dat de vocalist zelf ook tot tweemaal met een salto het publiek in duikt is daarbij extra olie op het vuur natuurlijk. Toch blijft het uiteindelijke optreden in muzikaal opzicht niets speciaals. Of het moet de vrouwelijke drummer Christine Cadette zijn, die naast de rake noten ook nog eens in staat is om goede vocale ondersteuning te bieden. Zulu maakt de hooggespannen verwachting niet waar, maar aan alle tevreden gezichten te zien die zich weer het terrein op begeven, zijn de meningen daar absoluut verdeeld over.

Foto van Jera On Air mediateam

John Coffey

Traditiegetrouw staan er op Jera On Air ook weer enkele bands van eigen bodem en John Coffey is er daar één van. Weliswaar geen thuiswedstrijd in eigen stad (Utrecht), maar wel in eigen land. De aanstekelijke mengelmoes van punk en (post) hardcore klinkt lekker rebels en krijgt bovendien veel bijval van het publiek. Dat de heren blij zijn dat ze hier vandaag op het podium staan spreken ze niet alleen uit, maar laten ze ook wel degelijk zien en horen. John Coffey‘s laatste album dateert weliswaar van 2015 maar even goed zien we menig toeschouwer de teksten meezingen en zelfs meerdere circlepits ontstaan. Oké, één van de twee gebroeders Luttikhuizen vraagt daar om, maar alle fanatiekelingen hebben er wel oor naar. De zanger duikt ook nog in het publiek terwijl hij gewoon doorgaat met zingen. Mooie taferelen! Met bekende songs zoals Romans, Broke Neck en Relief kan er weinig mis gaan en dat gebeurd vandaag dan ook zeer zeker niet. Een leuk optreden in alle opzichten! Bovendien in december ook nog te zien in AFAS Live.

Black Flag

Is Black Flag zonder boegbeeld Henry Rollins eigenlijk nog wel Black Flag? Die vraag houdt velen bezig terwijl genoeg hardcore- en punkliefhebbers allang een standpunt hebben ingenomen bij die vraag. Terwijl Rollins de Rollins Band begon, in films te zien was, boeken schrijft en tegenwoordig ook zelf rondreist en zalen uitverkoopt met verhalen vertellen, is zijn ‘oude band’ nog gewoon op tour. Ook op deze laatste dag van Jera On Air staat Black Flag op het affiche, hoewel het midden op de dag ook een beetje nietszeggende positie krijgt toebedeeld. Met slechts één officieel lid spelen de oudjes in de middelgrote tent een set die het aankijken waard is en zo gek nog niet klinkt. Nummers als Nerveous Breakdown, meezinger Gimmie Gimmie Gimmie (heeft Black Flag eigenlijk ook geen meezingers?) en Depression zijn leuk om weer eens te horen, maar hoe hard het viertal ook zijn best doet, meer dan een gezapige publieksreactie zit er niet in. Ook bovengetekende mist het eind van dit optreden, maar dat ligt aan fysieke klachten waarmee de ochtend begon en die mij doen beslissen om huiswaarts te keren. Helaas mis ik (en jullie in dit verslag) dus onder andere bands als Meshuggah, The Ghost Inside en No Pressure die nog op mijn planning stonden. Bummer. Gelukkig maakte fotografe Lonneke Prins nog wat mooie foto’s voor jullie, aangevuld met wat tekst!

Heideroosjes

De Limburgse punkers van Heideroosjes zijn druk met andere dingen, maar voor hun bijna-thuisbasis maken ze een uitzondering en betreden de Eagle tent voor hun enige concert in Nederland dit jaar. Het is natuurlijk niet de eerste keer dat de heren hier staan, want in 2019 zou men ook al een afscheidsoptreden verzorgen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Terwijl mensen buiten nog elk stukje schaduw, tot die van een vlaggenmast aan toe, benutten voor wat afkoeling, wordt de grootste tent op het terrein al praktisch afgebroken tijdens het eerste nummer en die taferelen houden eigenlijk ook niet meer op. Dit is ook de enige band waar ik bij het verlaten van de fotopit enigszins moeite heb om me naar de zijkant te begeven om de show nog verder te kunnen kijken. Een optreden van Heideroosjes meemaken is altijd een goed idee, dat lijken velen met mij eens te zijn. Er wordt gemosht, meegeschreeuwd en het feest is compleet.

Meshuggah

In de wandelgangen van het terrein hoorde ik regelmatig geluiden dat dit hét optreden is waar de bezoekers het meest naar uitkijken. Ik zal toegeven dat ik Meshuggah voor vandaag niet kende en ik krijg de indruk dat ik me daar best voor moet schamen. Dus bij deze. De Zweden spelen hun duistere muziek op een bovenmatig duister podium en dat heft elkaar mooi op, de toon is wat dat betreft bij het eerste nummer, Broken Cog, al gezet. Nu en dan schijnen er wat hele felle achterlichten op, waardoor je even helemaal niet meer ziet dat deze technische extreme metal muziek toch echt door mensen gespeeld wordt. Na spring-in-het-veld bands als John Coffey, Heideroosjes en Flogging Molly in het vooruitzicht, is dit wel een heel groot contrast. De bandleden staan wat statisch op het podium en het is meer luistermuziek dan breek-je-nek headbang- of dansmuziek. Daar kun je van vinden dat deze band extreem uit de toon valt op deze dag, maar je kunt het ook zien als een welkome afwisseling. Ik heb het heen en weer tussen beide. Indruk maakt Meshuggah in elk geval, hoe je het ook went of keert en ik vermoed dat de mensen die hier naar uitkeken niet teleurgesteld zijn.

Flogging Molly

De laatste headliner van het weekend op 00:00 uur zetten is best gewaagd, zeker op een subtropische dag als vandaag waar een mede-headliner de waterwaaiers bij de wc’s is geweest. Genoeg mensen zagen het al niet meer zitten en de grootste tent op het terrein is daardoor niet overdreven vol meer. De die-hards die wél tot het eind blijven worden beloond voor de moeite om te wachten, want Flogging Molly lijkt in een koelcel te hebben geslapen de hele dag, getuigen de zin en speelvreugde. Het feest begint met Drunken Lullabies en het publiek wordt gelijk weer wakker geschud. Bier vliegt her en der en zanger Dave King gooit op zijn beurt ook wat terug te gooien richting het publiek, zij het dichte blikjes en wat voorzichter weliswaar, maar toch aardig. De vrolijke uptempo nummers, de feestende bandleden en de daarmee aangestoken toeschouwers maken Flogging Molly toch een prima afsluiter van Jera On Air 2023 waardoor we met een goed gevoel terug kunnen sjokken richting de roeping van onze dagelijkse levens.