Menig zware festivalganger heeft er lang naar uit gekeken, maar kijk, twee jaar later dan gepland is ze er dan: de vijfentwintigste editie van Graspop Metal Meeting! Dit zilveren jubileum wordt gevierd met op de hoofdpodia een berg aan grote namen. De bezoeker die op zoek is naar die kleine momentjes van duister geluk wordt dan weer op zijn wenken bediend op de andere podia. En natuurlijk, in deze onzekere tijden haakt er ook nog wel eens een band af, maar er blijft nog meer dan genoeg te horen en zien op de soms zinderend hete weiden van Dessel. Zware Metalen vaardigt schrijvers Michel Peters en Michiel Hoogkamer af. Collega’s Maud van Durme en Niek van de Vondervoort zijn er ook en springen niet alleen in de pit maar ook bij. En zo komen we nog een heel eind. Op deze derde dag onder meer tot aan Down, Opeth, Korn en Judas Priest.
Lees ook ons verslag van donderdag 16 juni, vrijdag 17 juni en zondag 19 juni!
Majestica (South Stage, Niek en Michiel)
De hoofdpodia worden vandaag overtuigend geopend door de powermetalband Majestica. Misschien nog niet de meeste gekende naam (voor achtergronden verwijzen we graag naar dit interview) maar wie een beetje oplet ziet op het podium wel een bekend gezicht. Frontman van deze groep is namelijk Tommy Johansson (alias Tommy ReinXeed), die morgen opnieuw aan de bak mag als gitarist van headliner Sabaton. Vandaag verzorgt hij ook de vocalen en doet dat overtuigend. Heel gek is dat niet. Hij is van 2000 tot 2019 al zanger geweest van de voorganger van Majestica, ReinXeed. Die ervaring hoor je vooral terug in de hoogste regionen waar de man steeds nog wat ruimte over blijkt te hebben voor kleine riedels.
De set wordt geopend met Above The Sky, een nummer dat – los van de dikke laag toetsen – door het hoge tempo en idem zang wat doet denken aan Helloween ten tijde van de Keeper Of The Seven Keys-albums. Wanneer het tempo in een song als Night Call Girl wat omlaag gaat, gaat die vergelijking echter al snel mank ook vanwege de platte EDM invloeden in het refrein. Dat het dertig graden is, weerhoudt de band er vervolgens niet van een aantal nummers te te spelen van zijn kerstalbum A Christmas Carrol. Geen probleem, in Australië vieren ze toch ook kerst? Wel een beetje laf natuurlijk dat de bandleden niet even lekker een warme kerstmuts opdoen om de sfeer te zetten. De aankondiging dat de band in december terug zal komen verbaast in ieder geval niet.
Naarmate het optreden vordert, verschijnen er wat bekende gezichten naast het podium. Zo komt ook de drummer van Sabaton even langs om zijn bandmaat aan te moedigen. Afgesloten wordt met de heavymetalhymne Alliance Forever. Het dicht geplamuurde outro dat daarna volgt, maakt dat we de themasong van Mega Mindy de volgende uren maar moeilijk uit ons hoofd krijgen. Het zal aan ons liggen.
Tribulation (Marquee, Michiel)
Bijzonder toch hoe de setting de sfeer van een lied mee kan bepalen. Het maakt bijvoorbeeld kennelijk nogal wat verschil of je het nummer La Vie En Rose als gezellig muziekje hoort bij Matthijs van Nieuwkerk of als donker spokend intro van het optreden van Tribulation. Hoe dan ook, de gotische sfeer is gezet. Ze zal een uur lang aanhouden.
Dat Tribulation met het vertrek van Jonathan Hultén verloren heeft aan optische aantrekkingskracht mag duidelijk zijn, maar het bandgeluid is vooralsnog onaangetast. De door zanger-bassist Johannes Andersson ietwat knorrig aangekondigde “invalgitarist” vult de muzikale leemte vrij gemakkelijk in. De echte impact van het vertrek van Hultén zal dan ook vooral moeten blijken op een nieuwe plaat.
Dat is voor later want voor nu laten we ons mee voeren door het fijne, vloeiende, vaak kosmische jaren 70 gitaarwerk van Adam Zaars en de invaller. In openingstrack In Remembrance bijvoorbeeld met dat mooie loopje dat wat doet denken aan die rustige passage in Left Hand Path. Wel valt op dat het geluid niet helemaal meewerkt. Een iets warmere, minder scherpe klank maakt het makkelijker om je door de muziek te laten meevoeren. Zo halverwege het optreden lijkt dit euvel goeddeels verholpen zodat The Lament wel dat duister warme, zelfs licht burleske effect heeft. Dat Tribulation ook nog ondoorgrondelijk kan klinken horen we in de wat rommelige afsluiter. Benieuwd welke afslag de band gaat nemen!
Dying Fetus (Marquee, Michiel)
Zou collega Maarten O bij dit optreden aanwezig zijn geweest, dan zou hij vast weer wat ‘slam poetry‘ hebben gedicht met daarin heel vaak het woord ‘slam’ want wat zet het fijnzinnig genaamde Dying Fetus vandaag weer een slachtpartij neer zeg. Weg is het eerder soms wat fragiele geluid in de Marquee. We horen het al bij de soundcheck waar de riff van Am I Evil dik druipend uit de boxen loopt. Het is juist dit soort riffs in de eigen muziek die al het geweld behapbaar houden.
Natuurlijk klinkt dit driemans sloopbedrijf nog net ietsje beter in een zaal waarin je de lucht samengedrukt voelt worden door de onmenselijke breakdowns. Toch is de band ook op dit festival een welkome gast, getuige de volle tent en het grote aantal fans dat voor het podium samenpakt. Voor die mensen zal gelden: meer van dat!
Schematics begint nog met tien seconden aan Machine Head-piepjes, maar dan komt die loodzware break en gaan de hoofden op de eerste twintig rijen op en neer. Er is ook geen houden aan. Gedubbelde doucheputgrunts en squeels versterken de gekte nog. Dat dit alomvattende geluid wordt gebracht door slechts drie mensen blijft verbazen. Subjected To A Beating veroorzaakt dan weer een grote cirkelpit terwijl rondjes rennen met deze temperaturen toch een mirakels karwei is. Niet voor de fans van deze Amerikaanse beulen. Degenen die blijven staan voelen dat de vloer door de sonische frequenties inmiddels aan het trillen is als ware zij een massagestoel. Met het brute refrein van One Shot, One Kill is het dan weer gemakkelijk meezingen, terwijl anderen ervoor kiezen om maar een potje crowd te surfen. Wat een brute verwoesting! En is de ‘circle pit Stevie Wonder style’ tijdens Grotesque Impalement wat ik denk dat het is? Respect voor de deelnemers dan! Bij afsluiter Kill Your Mother, Rape Your Dog zijn er al lang geen remmingen meer. Zoveel haat zou er niet eens mogen bestaan in de wereld.
Europe (South Stage, Michiel)
Van Europe pakken we Rock The Night mee en het daaropvolgende Scream Of Anger van het album van voor de doorbraak Wings Of Tomorrow om te bemerken dat met name die eerste een stuk steviger uit de boxen komt dan op de plaat. Jaren 80 meisjesidool Joey Tempest is een innemende frontman en bovendien prima bij stem. Carrie volgt en dat blijft natuurlijk een dramatische track in meer dan één opzicht. Het publiek laat het niet aan zich komen en zingt de song, die dertig jaar geleden steevast op de radio voorbij kwam in het wekelijkse uurtje van rockballads, luid en woord voor woord mee. Oh en vooruit, ook hier mag de gitaarsolo er zijn. Europe in 2022 is een prima hardrockband en meer dan op zijn plaats op dit zonovergoten feestje.
Fleddy Melculy (Metal Dome, Niek)
Waar Fleddy Melculy in 2018 nog op de Jupiler Stage stond zijn ze nu gepromoveerd naar de Metal Dome. Al ruimschoots voor aanvang van het optreden is het duidelijk dat ook dit podium tegenwoordig te klein is voor deze mannen. Het publiek staat tot ver buiten de tent toe te kijken hoe in de verte de band staat te spelen. De hitte in de tent weerhoudt de heren er niet van om alles te geven wat ze hebben. En hetzelfde geldt voor het publiek. Voor dit optreden ben ik even teruggelopen naar de camping om mijn Fleddy Melculy-shirt te pakken (‘support your local heroes’), maar het was simpelweg te heet om het aan te doen. Sinds hun laatste optreden op de Desselse festivalweide heeft de Belgische band een album en een EP uitgebracht. Platen waarvan de fans de teksten goed uit het hoofd hebben geleerd, zoveel is wel duidelijk. Ook de oudere nummers worden echter niet vergeten. Het is mooi om te zien hoe zo’n band klein kan beginnen en kan uitgroeien tot een van de meest succesvolle metalbands van het land. Ik ben heel benieuwd hoe ver deze band nog kan reiken.
Eisbrecher (North Stage, Maud)
“De Rammstein van de Aldi” is de bijzonder lullige omschrijving die menig toeschouwer wel eens aan deze band durft te geven. Zelf ben ik geen fan van de band of het genre, maar ik hoor duidelijk een band die op zichzelf staat hoor. Lekkere industrial knalt door de boxen en zanger Alexx Wesselsky toont zich een sympathieke frontman. Ik leer hierdoor nummers als Sturmfahrt en Nein Danke kennen. Het optreden van deze Neue Deutsche Härte-band valt me reuzegoed mee. Het verzamelt ook bijzonder effectief alle aanwezige Duitsers op een zakdoek vooraan het podium. Daar slaagt dit weekend geen enkel braadworstkraam in. Eisbrecher is “groß in Deutschland” en dat zullen we geweten hebben. Ergens maak ik me wel de bedenking waarom Fleddy Melculy ondertussen in een overvolle Metal Dome moet staan. Daar is volgens vrienden plaats te kort, terwijl onze sympathieke oosterburen véél plaats laten hier aan het hoofdpodium.
Decapitated (Marquee, Michiel)
En dan nu snel rennen naar Decapitated want daar zal het wel druk zijn… Nee, dus. Weer is er een aanzienlijke open ruimte tussen de mensen die achter in de tent staan te schuilen voor de zon en de fanatieke fans die tegen het podium aankleven. Die laatsten geven overigens vocaal al duidelijk blijk van hun aanwezigheid voor de band maar een stap op het podium heeft gezet.
Na de introtape worden zij beloond met de titeltrack van de nieuwe plaat Cancer Culture. Over die nieuwe lopen de meningen hier op de redactie uiteen. Sommigen spreken over een teleurstelling, terwijl college Jesse het album van een gloedvolle recensie heeft voorzien. Zelf zijn we redelijk nieuw op het onthoofde feestje en dragen dus niet de last van verwachtingen vooraf. Misschien is het daarom wel dat we het album vooral heel smakelijk vinden wegluisteren.
Live lijkt het drumgeluid bij aanvang ietwat aan hetzelfde euvel te lijden dat we wel op Cancer Culture dachten op te merken. Het is in de titeltrack soms net alsof er twee afzonderlijke geluiden volgen op één tik op de vellen. De breakdown laat echter horen dat de sound toch wel zit als dat dikke, harige ding op de bovenlip van de invalgitarist van Tribulation. Zanger Rasta heeft zijn naam niet gestolen en staat met dreadlocks tot aan zijn knieën vanaf een verhoging de menigte toe te schreeuwen als een doorgedraaide dominee. De omvang van de cirkelpit die losgaat in de tweede track Pest verbreekt gemakkelijk het zojuist door Dying Fetus neergezette record. Ach, het was leuk zo lang het duurde.
Dat geldt ook voor het optreden van Decapitated deze middag want na een aantal bloedfanatiek gespeelde nummers zien we op het podium wat mensen bezorgd naar boven kijken en deelt Rasta mee dat het optreden niet verder zal gaan. Hij wordt nog even toegesproken, vraagt “really?” en vertelt het publiek dan het de tent moet verlaten vanwege een ‘construction problem’. De organisatie van Graspop Metal Meeting lost het chic op door zodra het kan de helft van de tent weer open te stellen voor de mensen die schaduw zoeken én door Decapitated in de nacht een nieuw plekje aan te bieden. Tof ook dat die band niet moeilijk doet over contracten en zo en graag wat later wil en kan (op)blijven. Mooi metal geregeld zo!
Ihsahn (Marquee, Michiel)
Met enige vertraging mag Ihsahn dan toch beginnen aan zijn set. Na de werkzaamheden aan het dak van de Marquee, lijken er van het plafond naar de barrier nu stalen kabels te hangen die ik eerder niet zag. Dat is allemaal rap gebeurd en dat lijkt ook Ihsahn zelf te vinden. Hij komt met een bedankje: “Thanks to anyone who worked their asses off to get this stage working again“. Kijk, dat is sympathiek!
Iets minder benaderbaar is de muziek die de man met de naar hem genoemde band brengt. Waar in recensies vaak de nadruk wordt gelegd op het progressieve ervan is ze op plaatsen nog stevig geworteld in flink doorketelende black metal. Zo zit opener Stridig vol verstikkend strak drumwerk. Het is vooral het vloeiende, bijna fusion-achtige gitaarspel (denk Devin Townsend) dat doet weten dat we hier met het soloproject van de frontman van Emperor van doen hebben. Tweede track Nord wordt gebracht in een mooi vol geluid doorspekt met de mystiek van de Noordse cultuur, vooral te horen in de eenmanskoren, terwijl ook het lyrische gitaarwerk om de vingers bij af te likken is. Mass Darkness laat dan weer de andere kant van het Ihsahn-spectrum horen waarin ijzige screams en koude blastbeats over de zaal golven als een zwarte lawine. Verstoppen is moeilijk en dus zoeken sommigen al de uitgang van de tent. Met de Iron Maiden-cover Wrathchild wordt volgens Ihsahn zelve ‘something rare’ gebracht. Het is een aardig gebaar, maar het eigen werk dat volgt, zoals het woeste èn melancholische My Heart Is Of The North, maakt meer indruk en sluit het optreden ijzersterk af. Of zoals een vriend van me zei: “Je moet er even inkomen”.
Down (Marquee, Michiel)
Dat het er toch nog van mag komen southernmetalkoningen Down live te zien. Zoveel optredens hebben de heren na 2015 immers niet gespeeld. Wel zagen we gitarist Pepper Keenan in 2018 in deze zelfde Marquee een verbeten show spelen met Corrosion Of Conformity terwijl de andere gitarist van Down, de bescheiden Kirk Windstein, er een jaar later wat betovering bracht. De sterren staan dus goed, maar we houden toch een beetje ons hart vast voor de vocalen, want de laatste keer dat we Phil Anselmo live hoorden klonk hij toch wat verrot. Nou niet meteen op de boodschapper schieten, de beste man zei het zelf ook.
Maar wat blijkt? De voormalig Pantera-zanger heeft het vandaag heel behoorlijk voor elkaar en naar mate het optreden vordert lijkt hij alleen maar meer melodie in zijn stem ter krijgen. Nee, de aanvangsproblemen zitten bij Pepper Keenan die woest uit zijn ogen kijkt en niet minder woest naar de zijkant gebaart dat er van alles mis is. Het zal de perfectionist in hem zijn want voor de niets vermoedende fan klinkt de band van kiet af aan lekker zompig en zwaar, precies zoals dat hoort bij een NOLA-band (zij het misschien wat zacht). Eerste hoogtepunt Lifer wordt als altijd opgedragen aan “Dimebag and Vince”. Het klassieke “I am staring right back at myself” komt van diep en we zullen het dagen later nog nazingen.
De vriendelijk in de camera knipogende Windstein heeft het intussen prima naar zijn zin en legt de ene na de andere door Black Sabbath geïnspireerde riff neer. Een volgende piek wordt bereikt met Ghosts Along The Mississippi, waarin de nu echt goed zingende Anselmo het publiek ietwat cynisch vraag zich niet te laten afleiden door de Iron Maiden-lichtshow. En inderdaad, er flitsen nu wat lampen op het podium. Even later volgt een heerlijk bezwerende versie van Swan Song waarop Windstein verdomd veel lijkt op een metal-Gimli die de ene na de andere gouden riff uit de mijnen delft. Maar eigenlijk stampt de band sowieso van hoogtepunt naar hoogtepunt. Men komt tot een climax met het afsluitende Bury Me In Smoke, dat luid wordt meegezongen. Naar het eind van het nummer geven de bandleden hun instrumenten over aan roadies die de ijzersterke groove naadloos doorzetten, terwijl de band zelf het publiek bedankt. Een sterk staaltje! De toch nog doorgebroken lach van Pepper Keenan en het ovationeel applaus zeggen genoeg.
Devin Townsend (Marquee, Michiel)
Oké, beeld je in. Je staat al tien uur op een festival in 35 graden en je hebt – toegegeven, in een wat gematigder temperatuur – nog vijf uur te gaan. Dan kun je wel toe met wat vitamine DT. Dat treft want juist nu staat de ‘nutty professor’ zijn spacey solo’s neer te leggen in de Marquee onder aankondiging dat dit nu eenmaal moet omdat het metal is. In het interview dat wij enige jaren geleden met hem hadden, vertelde hij dat hij het wat zat was om met backingtracks te spelen. Het leidde tot een heel mooie tour even mooi vastgelegd in het live-document Order Of Magnitude – Empath Live Volume 1. Devin vertelde toen al dat zoiets bakken vol geld kost en dat is misschien de reden dat voor deze zomertour toch weer een deel van tape/USB komt. Het maakt het optreden gelijk iets “gewoner”.
Wat daar ook van zij, Kingdom krijgt een hartelijk welkom. Het nodigt Devin Townsend (we hadden zijn volle naam nog niet genoemd) uit het publiek om hulp te vragen bij het zingen. Om vervolgens iedereen zo hard naar huis te galmen dat velen vermoedelijk alleen nog maar onder de douche zullen durven kwelen. De Canadees brengt vandaag trouwens een behoorlijk stevige set met naast By Your Command en Deadhead ook nog twee Strapping Young Lad songs. Uitschieter daarbij is Aftermath met dat heerlijk zwiepende gitaargeluid waar Gojira ook wel eens van gehoord heeft. Het krijgt een machinaal strakke uitvoering, waarbij vooral de drummer zich van zijn beste kant laat zien. Voor Deep Peace zoekt Townsend nog even naar een nieuwe gimmick. Omdat hij er al zoveel gedaan heeft gaat hij dit keer voor de grootste “group hug” ter wereld. Het RIVM en de Belgische versie daarvan zullen u dankbaar zijn. Ach, hij legt er gelijk een pleister van hemels gitaarwerk overheen dus dan zou het goed moeten komen.
Uiteraard gaat de geniale gek ook een dialoog met zichzelf aan waarin hij zich afvraagt of het niet beter is om de mensen in de tent te vragen of ze het allemaal naar hun zin hebben dan het steeds maar over zijn ballen te hebben, maar dat dat eerste toch ook wel weer heel makkelijk is. Het zijn van die vragen in het leven, in ieder geval in het leven van Devin Townsend die we in 2023 graag weer zien als hij zijn nieuwe album komt presenteren.
Myles Kennedy And Company (Metal Dome, Michiel )
Door naar de volgende tent om nog net tien minuten mee te pakken van Myles Kennedy And Company. In andere jaren stond de heer Kennedy als frontman van Alter Bridge en de band van Slash diverse malen op de hoofdpodia van het festival, maar vandaag moet hij een stapje terug doen. Het lijkt geenszins af te doen aan zijn inzet. Daar is verder ook geen reden voor want de bluesy hardrock gaat er prima in en in het door Kennedy ingezette Freddie Mercury-moment worden zijn zanglijnen luidkeels terug gezongen. Het geluid zit goed en klinkt, zeker voor de klassieke driemansbezetting, lekker vol. In Zeppelin– achtige gitaarpartijen en vlammende solo’s laat de naamgever van de band nog maar eens horen op de zes snaren niet (of toch niet veel) onder te doen voor zijn collega’s in die andere bands, Mark Tremonti en Slash. Als Kennedy aan het eind van de show zijn plectrum aan een kind geeft, is de wedstrijd natuurlijk helemaal gewonnen.
Judas Priest (South Stage, Maud)
Judas Priest en Opeth tegelijk plannen is blijk geven van een sadistisch karakter. De persoon bij Graspop Metal Meeting die dit besliste, moeten ze aan vleeshaken omhoog hangen! Wat een dilemma zeg! Na lang nadenken en onderhandelen met mezelf besliste ik toch maar om Opeth voor één keer te laten passeren. Judas Priest bestaat meer dan vijftig jaar en viert dit met een uitgebreide tournee doorheen Europa. Deze band verdient gewoon al mijn aandacht en dus sta ik hier op deze warme zaterdagavond klaar om één van de grondleggers van de heavy metal voor de zoveelste keer aan het werk te zien. Vijftig jaar Judas Priest. De fanboy in mezelf hoopt eindelijk eens nummers als Dreamer/Deceiver of Judas Rising te horen te krijgen. In plaats daarvan speelt de band deze avond een set zoals hij dit wel meer pleegde te spelen. Lightning Strike, Turbo Lover en Pain Killer passeren alweer de revue en in de bisnummers rollen nog Electric Eye, Hell Bent For Leather, het onvermijdelijke Breaking the Law en Living After Midnight over het podium. Nee, verrassen doet Judas Priest deze avond niet. Of misschien door Metal Gods niet te spelen. Versta me niet verkeerd: het is altijd een plezier om de band aan het werk te zien. Halford die op zijn motor het podium op glijdt, wel dat verveelt nu eenmaal nooit. Hetzelfde kan je zeggen over de vervangers van Downing en Tipton. In 2018 maakte deze laatste nog een gastoptreden, maar tegenwoordig moeten Richie Faulkner en Andy Sneap het alleen zien te redden. Dat doen ze overigens met verve! Oude dinosaurus Ian Hill zag vanop de achtergrond dat het goed was. Jammer van Opeth – héél, héél jammer – maar Judas Priest aan het werk zien is altijd weer een plezier. Tot op de Lokerse Feesten Judas!
Opeth (Marquee, Michiel)
Opeth op een festival. Slecht is het nooit, heel soms minder geïnspireerd. We denken nog met liefde terug aan de set op Into The Grave 2019 die voelde alsof de band, geholpen door een smaakvolle lichtshow, wat magie over de aanwezigen uitstrooide. Een jaar eerder in het daglicht was Fortarock dan eerder een tussendoortje. Vandaag zit alles in de inmiddels goed donkere Marquee echter meer dan goed.
Vooruit, in de opener is Michael Åkerfeldt nog wat dun in zijn hoge noten en zijn eigen mimiek verraadt dat hij dat zelf eigenlijk ook vindt. Mooi dat hij daar zo mee omgaat. Het vraag en antwoord spel met gitarist Fredrik Åkesson is dan weer loepzuiver en ook de gitaarsolo zit er ram op. De controle in het middenstuk is groot terwijl de vintage toetsen een warm tapijt over de technische strapatsen leggen. De Steven Wilson-achtige passage die volgt, krijgt ongevraagd ondersteuning van de bas van het hoofdpodium, maar hé ga jij de heren van Judas Priest zeggen dat ze zachtjes moeten doen?
In Ghost Of Perdition mag Åkerfeldt zijn machtige grunt nog eens van stal halen. Die klinkt iets minder smeuïg en meer staccato dan anders maar dat doet van de impact natuurlijk niet af. De rustiger stukken worden massaal meegezongen. De solo schiet ijlings het universum in, maar wordt direct achterhaald door een machtige zwartegatriff. In The Devil’s Orchard nemen Åkerfeldt en de zijnen de tijd om de leads freewheelend noot voor noot op te bouwen. Inmiddels valt op dat de band het beste geluid van de dag heeft (in de Marquee dan toch). Het is dan ook ogen dicht en genieten. Tussendoor babbelt de frontman er op los met verhalen over het herkennen van de kont van James Hetfield en de tijd dat het niet cool was om gelukkig te zijn als je death metal speelde. Ronduit bescheiden komt hij over wanneer hij zegt dat de band verwachtte dat de Marquee leeg zou zijn, omdat het niet leuk is “to be up against Judas Priest“, zeker als band die toch een ‘acquired taste’ is.
Opeths Breaking The Law is – volgens Akerfeldt dan toch – The Drapery Falls en het nummer wordt inderdaad groots onthaald. Dat stuwt de band dan weer naar grotere hoogten zodat steeds er net dat stukje extra is dat je wilt van een liveoptreden. Die gitaarlijn die net iets verder uitzwiept, die noot die – puur op gevoel – net iets langer wordt aangehouden. Opnieuw valt op dat het volgende, nieuwere Sorceress even los van de grunts opvallend makkelijk aansluit op het oudere werk als na de vreemde basloopjes die het nummer opent de verrassend stevige riff van het podium dendert. Met het toch weer iets steviger Deliverance (“niet superbruut maar toen we het maakten vond ik het wel stevig“) komt een einde aan een wel heel fraai optreden. En ja, ook dat gevoel van magie lag vanavond op de loer.
Korn (North Stage, Michiel)
We menen ons te kunnen herinneren dat de schrijvende pers niet erg welkom was bij de show die Korn eind vorige maand in AFAS Live speelde. Nou dan zoeken ze het maar uit ook! Het zou zo maar een gedachte kunnen zijn die opkomt. Maar zo zijn we nu ook weer niet. Bovendien willen we graag zoveel mogelijk optredens verslaan, dus nemen we deze ook nog even mee.
Het verhaal mag bekend zijn, sinds Head zich een aantal jaren geleden weer bij zijn maten voegde, gaat het Korn weer voor stevig voor de wind. Vooral de laatste twee platen doen niet veel onder voor het – toch wel innovatieve – werk uit de beginjaren. Vandaag laten de voormalige posterboys van Adidas en later Puma zien de stijgende lijn op plaat ook live door te trekken. Want ik weet niet of het aan het lekkere weer ligt, of aan het feit dat ik vandaag al heel wat zwaar werk om de oren heb gehad, maar de afsluiter van de North Stage bevalt prima. De nu-metalriffs denderen lekker stevig over de hoofden op het veld en de wat ongecontroleerde achtergrondscreams van Munky geven het geheel bij tijd en wijle een lekker en onverwacht rauw randje.
Daarbij spaart de band de hits bepaald niet op tot aan het eind van de set want na drie nummers zijn Here To Stay, TMF-topper Got The Life en Falling Away From Me de revue al gepasseerd. Daarna is het tijd voor wat nieuwer werk met Start The Healing van de laatste plaat en het zowaar wat industrieel klinkende Cold. Het is vroeg in de set, maar een kort rustmoment volgt. De achtergrond daarvan wordt snel duidelijk wanneer Jonathan Davis met opgeblazen doedelzak het podium opkomt voor wat kinderliedjes. Net als we denken dat dit na al die jaren toch wel een beetje een moetje is geworden, knalt men het harde stuk van Metallica’s One erachter aan. Ook dit kunstje komt al jaren voorbij, maar het werkt op een festival als Graspop Metal Meeting natuurlijk als een malle. Het opvolgende Y’all Want A Single krijgt een best heftige uitvoering met de schuiven van de gitaren vol open. Het nummer zelf is trouwens hoofdstuk 1 uit het boek “Hoe een platenmaatschappij te sarren en de fans aan je te binden”. Met die instelling en het stoere geluid dat de band vandaag in Somebody Someone neerzet misstaat Korn niet als afsluiter van een van de hoofdpodia en dat is misschien best verrassend. De greatest hits set gaat nog even door met Freak On A Leash, het enige nummer dat vandaag wat licht lijkt uit te vallen, maar dat kan ook zijn omdat we de tijd hebben meegemaakt dat het nummer elk uur wel een keer voorbij kwam op de radio. Daarna houden we het voor gezien, want morgen is er weer een zware dag.
Datum en locatie
18 juni 2022, Dessel
Link: