In Café Zware Metalen gaan we op zoek naar de mens achter de metal, of de metal achter de mens. Wie is de metalmens in al zijn verscheidenheid? We leggen de focus op de concert- en festivalganger, de platenlabeleigenaar, de barman, de buurman, de lichtman, de verpleegkundige, de politicus of de leraar. Wie je ook bent en wat je ook doet, we hebben allemaal een ding gemeen: metal! In deze rubriek gaan we in gesprek met jou! Want waar komen immers de leukste, meest spontane en luchtige gesprekken tot stand? Juist: in het café. Deze week treffen we Christophe. Tevens zal dit het twee na laatste artikel zijn van deze reeks.
Ik ben Christophe, bekend als Pandroidjack op jullie forum. Het dagelijkse leven bestaat spijtig genoeg vooral uit werken (ICT werkzaamheden voor de Vlaamse overheid), maar vrije tijd maak je ook wel zelf en die vul ik vooral in met veel klimmen. Meestal in de zaal, maar de laatste tijd ook meer en meer buiten in de Ardennen, waar de massieven al helemaal glad geklommen zijn, maar dat maakt de uitdaging enkel maar groter. En concerten bezoeken natuurlijk. Dat laatste heeft de laatste jaren spijtig genoeg wat op z’n gat gelegen, maar ik sta helemaal klaar om er weer voluit in te duiken nu het weer allemaal kan. Ik ben ook papa van twee toffe jongens die ik in co-ouderschap heb, zodat ik het beste van twee werelden heb: het genot van het ouderschap en genoeg vrije tijd voor mezelf.
Hoe raakte jij verzeild in de wereld van metal en welk album kocht je als eerst?
Mijn vijf jaar oudere zus die het zwaar te verduren had met zo’n pestbroertje, is mijn muzikale gids geweest. Dat begon bij Slippery When Wet van Bon Jovi (naast de opzwepende muziek en de bijhorende clipjes van in veel te strakke spandex gestoken bandleden, was ik ook gefascineerd door de platenhoes met de foto’s van een carwash met schaars geklede dames), waarna het al iets ruiger werd met Guns ‘n Roses. Maar het was dat fameuze zwarte album van Metallica dat me finaal de muzikale weg wees. Mijn zus had er een poster van op haar kamerdeur hangen, waar ik haar in eerste instantie om uitlachte. Tot dat ze me de cassette uitleende en ik deze verstomd opnieuw en opnieuw zat te luisteren. Mijn eerste zelf gekochte album zal waarschijnlijk ofwel een verzamelalbum zijn geweest van Metalopolis (toen de Vlaamse radiozender Studio Brussel nog een degelijke metalshow had) ofwel Divine Intervention van Slayer. Wat me aantrekt, niet alleen in muziek, maar in alle mogelijke kunstvormen, is de intensiteit. Als nieuwsgierig, snel verveeld mannetje voel ik me aangetrokken door het opzoeken van de extremen, het opwindende van grenzen die verlegd worden. Maar evengoed door het opzwepende en deels ook het escapisme van je te kunnen onderdompelen in passionele muziek die ook als catharsis kan werken voor alle negativiteit (maar evengoed ook positiviteit) waar een mens al eens me kan te kampen hebben. Het is een cliché met goede reden: muziek is noodzakelijke therapie om dit leven meer dragelijk te maken.
Tijdsinschattingen zijn niet mijn sterkste punt, dus ik ga het vaag houden op ‘al enkele jaren’. Tja, wat is er niet leuk aan Zware Metalen? Het forum gaat een stuk verder dan alleen maar lullen over muziek. Je hebt je gewoonlijke theekransje van vaste bezoekers die, ondanks de uitgesproken meningen, elkaar met het nodige respect blijven behandelen. Je kan er vooral van bijleren en dat is voor mij dan toch het sterke punt zowel van het forum dan wel de site. Sinds ik mijn weg enkele jaren geleden dus naar Zware Metalen gevonden heb, is mijn muzikale horizon (en bijhorend ook mijn persoonlijke albumcollectie) enorm verruimd. Het kost me nooit moeite om elk jaar een top twintig van beste albums samen te stellen. Zware Metalen is een goede gids en een goed bewijs dat er nog steeds frisse wind door ons geliefd genre kan waaien en dat het een letterlijk grenzeloos, erg open-minded genre is dat nooit aan bloedarmoede te lijden zal hebben.
Leuk om te horen natuurlijk! Je vertelde bij de eerste vraag al welke bands je in de metal brachten. Welke bands hebben je ‘gevormd’ en zijn je altijd dicht bij het hart gebleven?
In de plus minus 27 jaar die ik nu al naar metal luister, zijn er heel veel genres en bands de revue gepasseerd die in de toenmalige levensfase erg belangrijk voor mij zijn geweest. Als onzekere puber kon ik mij zeker vinden in de deprimerende klanken van Serenades van Anathema en ook het oude My Dying Bride. Zoals dat gaat als tiener wil je jezelf per se profileren met een bepaalde identiteit en gewoon fan van metal was niet voldoende, het zou doommetalfan worden. Maar evengoed grindcore (Napalm Death met Harmony Corruption) dat dan weer alludeerde aan een premature, zeg maar naïeve politieke bewustwording. Maar ach, als je als ontluikend metalfan de nineties hebt meegemaakt, waarin metal even heel dicht tegen de oppervlakte van de mainstream kwam zweven, zijn het aantal legendarische albums niet op twee handen te tellen. Om er een paar te noemen: Demanufacture van Fear Factory, Burn My Eyes van Machine Head, Unsafe van Channel Zero.
strapatsen waar hij zich ledig mee hield naast en na Faith No More. Via hem leerde ik John Zorn kennen, Bill Laswell en een heel schare aan interessante artiesten en ruimer gezien zelfs het feit dat er echt geen grenzen bestaan in muziek.
Wanneer luister je vooral naar metal? Zijn er naast metal nog andere muzieksoorten waar je graag naar luistert en zo ja, wat brengen die muzieksoorten jou wat metal niet of in mindere mate brengt?
Het belangrijkste aan mijn wagen, is dat ik er mijn “heilig” USB-stickje kan insteken met mijn uitgebreide collectie van duizenden nummers en counting. Alleen al om muziek te luisteren zou ik een ritje willen doen. Dat gaat veel ruimer dan alleen maar metal; net zoals ons geliefd genre (eerste liefde blijft je het beste bij, dus metal zal altijd een belangrijke plek in mijn leven hebben), probeer ik zo open-minded mogelijk te zijn in mijn muzikale goesting. Die andere genres, of het nu jazz, klassiek, funk, of techno is, brengen niet per se andere dingen dan metal. Eerder hetzelfde maar in een ander kleur-en smaakpallet; het gaat bij muziek toch om het verlengde zoeken van je emoties in de muziek zelf. Troost of opwinding, joie de vivre (en dat kan voor mij evengoed met een stevig blackmetalnummer), goesting en passie vooral. Geraakt tot in je binnenste worden. Daar bestaat geen toverformule voor maar dat gaat over smaken en valt moeilijk te definiëren.
Wat zijn recente albums (niet ouder dan een jaar) die je grijs draait? Wat maakt die albums zo bijzonder?
Niet ouder dan een jaar, dat is al een stevige begrenzing. Dan duik ik in het forum even terug in de recente jaarlijsten en kom ik uit op “Har” van Dordeduh. Als het aankomt op heerlijk wegzweven naar prachtige landschappen en het triviale aardse bestaan ontstijgen, is Dordeduh de perfecte gids voor mij. Zo’n mooie, etherische klanken, naadloos afgewisseld met lekker stevige black metal. Zelfs voor een persoon die helemaal geen spirituele gevoelens heeft zoals mij, werkt de muziek op Har zalvend op de ziel waarin ik niet geloof.
Wat is je meest memorabele concert of festivalervaring, en wat zijn je herinneringen daarbij die de herinnering zo speciaal maakt?
Hier zit ik met het luxeprobleem dat ik al zoveel fijne festivals en optredens heb mogen meemaken, dat het moeilijk kiezen is. Ik was zeer blij toen ik in 2014 met mijn toenmalige eega, het British Summer Time Festival in Hyde Park in Londen kon bezoeken. Uiteraard voor Faith No More (die toen terug begonnen op te treden na een lange pauze) die uiteraard fantastisch waren live, maar evengoed Soundgarden die zo maar even één van mijn favoriete albums, Superunknown integraal live brachten.
Anderzijds ga ik nog steeds met veel plezier naar de kleinere zalen, vooral dan Magasin 4 in Brussel, waar je gezellig vlak voor het podium kan staan en letterlijk het zweet van de muzikanten kan ruiken en proeven. Waar de artiesten door het publiek lopen (zoals die keer dat Godflesh optrad en zowel Justin Broadrick als G.C. Green vlak langst mij liepen op weg naar het podium) en soms ook zelf hun merchandise aan de man brengen. Ik zou kunnen hopen dat het meest memorabele optreden nog moet komen, maar het zijn eerder al die jaren dat ik al zo veel fantastische optredens heb mogen meemaken bij elkaar, die memorabel zijn.
Welk festival, welke band of welke concertzaal zou je heel graag nog eens willen bezoeken? En wat maakt het dat dat er nog niet van gekomen is?
Dordeduh en het Franse Misanthrope zijn twee bands die zeker nog op mijn verlanglijstje staan. Ik heb ze nog niet onmiddellijk weten te passeren in onze contreien, alhoewel Misanthrope binnenkort in Rijsel (vlak over de Franse grens) komt spelen en daar zou ik toch graag bij willen zijn. Voor de rest lijkt het mij heerlijk om reizen met het bezoeken van muziekfestivals te combineren. Zo zou ik graag Inferno Festival in Noorwegen willen aandoen, uiteraard gecombineerd met een rondreis in dat zonder twijfel prachtige land. Maar dan heb ik ook wel een spaarplan nodig (of moet ik eens een jaar minder naar festivals en concerten in eigen land gaan – toch een moeilijke keuze).
De vraag die iedereen hier voor zijn plaat krijgt: je favoriete album en nummer?
Wat een wrede vraag. Vraag het mij morgen nog eens en ik geef wellicht een volledig ander antwoord. Maar vooruit, omdat het mij onzinnig lijkt om er slechts één te laten uitschieten, kies ik voor wat spontaan nu in mij opkomt en dat is Blasfemia Eternal van Ancient Rites (en nee, niet omdat het Belgen zijn). Eén van de albums die me gevormd heeft als beginnend en nog alles ontdekkend metalfan. Ik zet het nu nog steeds met veel plezier op, niet uit nostalgische gevoelens, maar omdat ik het nog steeds een fucking goed album vind. Vet geluid, heerlijke melancholie gecombineerd met headbangriffs en mooie arrangementen. Zoals Het Verdronken Land Van Saeftinge waar op een gegeven moment een blokfluit (nooit gedacht dat ik dat instrument ooit nog zou appreciëren) een perfecte sfeer neerzet, terwijl frontman Günther in het Nederlands “mijn verdronken land van Saeftinge” zingt. Nog steeds krijg ik er kippenvel van. Favoriet nummer vind ik zo mogelijk een nog moeilijkere vraag en dan kies ik voor de gemakkelijke uitweg: welk nummer laat je horen aan iemand die niets van metal kent maar er wel alles van wil weten? Raining Blood van Slayer natuurlijk. Na die enkele minuten dat het voorbij is geraasd, weet je alles wat er te weten valt over metal. Of toch genoeg om te beseffen of je goesting hebt in meer.
Christophe tijdens schoolkamp (Raining Blood opgezet zeker?)
Wat vind je mooi aan de metalscene en waarin verschilt dit genre volgens jou ten opzichte van andere muzieksoorten?
De fans zijn het mooist (figuurlijk dan toch vooral, haha). Je herkent ze soms erg gemakkelijk in het wild, maar achter elk soort mens die je op een doordeweekse dag in een drukke winkelstraat kunt tegen komen, kan er evengoed een passioneel metalfan schuilgaan. Dat vind ik nog het leukste, de passie voor hetzelfde genre ontdekken bij mensen waarvan je het in eerste instantie misschien niet verwacht. Binnenstappen op een metalconcert- of festival voelt altijd een beetje als thuiskomen. De sfeer is er altijd zo relax, open, onbevooroordeeld, helemaal niet oordelend zelfs. We lijken wel een bende hippies. Net omdat alle heftige emoties op het podium worden vertolkt, is de gemiddelde metalfan een erg vredelievend sujet. Laat ons de wereld maar leiden, er zouden geen oorlogen meer zijn, alleen nog maar meer festivals.
Ha, dat zou een fraaie slogan zijn! Wat staat er nog op je wenslijstje wat betreft metal, of wat zou je graag nog eens mee willen maken (ook als het niet meer mogelijk is)?
Een metalcruise van 70000 Tons Of Metal lijkt me wel leuk. Maar vooral hoop ik dat ik het genre nog lang niet beu zal worden (zou me sterk lijken) en nog vele interessante dingen kan ontdekken, zowel op plaat als live. Ik wil wel zo’n oude metalopa worden, die liever blijft door rocken tot het eind, in plaats van weg te deemsteren met schlagermuziek op de achtergrond.
Bedankt voor je deelname. En: inmiddels ben je aangesloten bij onze ‘Zware Metalen crew’ en plan je één dag per week Facebook berichten in. Super leuk! Voor nu sluiten we traditiegetrouw weer af met wat tegenstelling waar jij antwoord op mag geven.
Rode wijn of witte wijn?
Rode wijn bij hartelijke maaltijden, witte wijn op zonnige terrasjes. En nu de aarde toch alleen maar warmer gaat worden, zal witte wijn het wel gaan halen.
Slapen op een festivalcamping of een kamer/chalet huren?
Ik heb het nog eens gedaan vorig jaar: geslapen op een festivalcamping op het Alcatraz-festival. Enfin, proberen te slapen. Het leek wel of ik naast een drukke autostrade probeerde te maffen. Dus moest ik nog eens meerdere dagen gaan, dan toch maar een kamer of chalet. Dat heet dan oud worden.
In de moshpit of rustig van een afstand genieten?
Rustig helemaal vooraan, hangend over de dranghekken, genietend. Net voor de moshpit dus. Handig ook om die dranghekken vast te pakken als je nog eens stevig wil headbangen.
Muziek streamen of fysieke exemplaren kopen?
Ik blijf fysieke exemplaren aankopen, maar vind het fijn als het op de bandcamp-manier kan, waarbij je dan ook ineens de digitale versie kan downloaden. Het fysieke exemplaar is meer een verzamelobject, de topnummers krijgen een plekje op m’n USB-stick.
Vinyl of CD/Tape?
CD, geen twijfel. Vinyl ziet er wel mooier uit, maar het is een pak duurder en neemt ook meer plek in. Ik ben eerder praktisch ingesteld als het aankomt op muziek verzamelen.