Een boxed set met vier CD’s erin. Dat zie je niet veel meer tegenwoordig. Deze keer is het een verzameling van de…Lees verder ›
Black
Vierde album voor het Zwitserse Stortregn, een band die vaak vergeleken wordt met Dissection en het daarvan afgeleide Thulcandra. Ik kende de…Lees verder ›
Manuel Gagneux maakt het ons bijzonder moeilijk. Na het probeersel Devil is Fine, dat verrassend genoeg enorm aansloeg en zelfs leidde tot…Lees verder ›
Er zijn van die primitieve en rauwe, Scandinavische blackmetalalbums die ook anno 2018 nog voor kippenvel kunnen zorgen. Vorig jaar was Mork…Lees verder ›
Derde langspeler van het Duitse Ascension, een band die vooral imponeerde met zijn debuutplaat Consolamentum uit 2010. Franse orthodoxe black met Duitse gründlichkeit. Daarna werd…Lees verder ›
Fukpig, de necropunkband bij wie Paul Kenney (broertje van Anaal Nathrakh‘s Michael Kenney) alle instrumenten inspeelt. Zijn kompaan bij Fukpig is Duncan Wilkins en…Lees verder ›
Ter gelegenheid van het feit dat het twintig jaar geleden is dat de eerste EP van Tsjuder het levenslicht zag, werd deze…Lees verder ›
Ovate debuteert met een naar zichzelf genoemde cd met daarop slechts vijf nummers. Op het eerste gezicht is het de zoveelste Noorse…Lees verder ›
Een debuutplaat, dit Scars Across, van twee heren die al lang hun sporen verdiend hebben in de wereld van doom en death…Lees verder ›
Een compilatie deze keer, van een duo (koppel) genaamd David en Courtney Napier. Timōrātus ontstond in 2006 en in het begin verschenen…Lees verder ›