Soms moet een mens eens durven toegeven dat hij iets niet begrijpt. Zo zijn er heel wat concepten die mijn bevattingsvermogen te boven gaan: zwarte gaten, het begrip tijd, hoe Trump ooit tot president verkozen kon worden, snaartheorie… En Bofo Kwo, een (black?) metalband uit Finland. Daar kan ik ook totaal geen hoogte van krijgen. En dan heb ik het eigenlijk hoofdzakelijk over hun debuutalbum en niet de EP Legend of a Cannibal King, die in 2017 werd uitgebracht. Die EP barstte van de creativiteit en ok, het was allemaal heel experimenteel en chaotisch, maar het had toch genoeg krachtige en onverwacht geniale momenten om genietbaar te zijn. Om de veelzijdigheid van het werk nog te benadrukken, geef ik even het lijstje van invloeden mee die ik op Legend of a Cannibal King kon herkennen: heavy metal-/hard rock, Abbath, Melechesh, My Dying Bride, Tiamat, The Kovenant, Mayhem, Black Sabbath, Sarke. Tja, hoe afwisselend wil je het dan nog eigenlijk? Voor alle duidelijkheid: dit is een lijstje zonder specifieke volgorde: er is namelijk niet echt één naam die er bovenuit springt. Daar is Bofo Kwo te wispelturig voor. Bij momenten was de EP te catalogeren als symfonische black ’n roll, maar even vaak kon je er gewoon géén label aan vasthangen. Bofo Kwo is metal, maar veel verder durf ik niet te gaan. Black metal? Het heeft er zeker veel kenmerken van, maar het wijkt er evengoed regelmatig van af. Zeer interessant en tegelijk zeer verwarrend.
Bofo Kwo: ik kan er dus totaal geen hoogte van krijgen. Nochtans leverde hun label, Sliptrick Records, een uitvoerige karakterschets én heel wat achtergrondinformatie bij de promo. Informatie die echt wel noodzakelijk is om deze band te kunnen peilen. Bofo Kwo is namelijk meer dan een metalband, het is een volledig concept. De muziek wordt sinds 2014 geconcipieerd en uitgewerkt door gitarist Kimmo Lindholm (bijnaam Wamufo) en vocalist Ted Egger (bijnaam Bofo Kwo). Het concept achter de muziek is gebaseerd op enkele verhalen, geschreven door Ted Egger: romans (of novelles, daarin spreken ze zichzelf wat tegen) waarin hij de lotgevallen van de kannibalenkoning Bofo Kwo beschrijft. Ik kon deze boeken online nergens vinden, dus daar kan ik verder niets over vertellen. Het album Space/Time Carnivorium, hun debuut, is zowel literair als muzikaal echter blijkbaar wel het vervolg op Legend of a Cannibal King en hierin volgen we de avonturen van de drie carnivoren Bofo Kwo, Bomari (die op het album door Janne Winther gestalte gegeven wordt) en Wamufo (vandaar de bijnamen van de drie bandleden dus), op hun ontdekkingstocht doorheen tijd en ruimte. Hun doel is de vernietiging van hun vijanden en het nuttigen van hun vlees om zo de Krachten van het Universum te ontsluiten. Hiervoor verlaten de drie kannibalen de aarde en laten ze op twee andere planeten een spoor van bloed en vernieling achter. Eén van de antagonisten in het verhaal is Lord Elmonioz, een personage waarvoor Elmo Winther (broer van?) op het album de vocalen voor zijn rekening neemt. Het kleine fragment uit de novelle (roman) dat ik te lezen kreeg, gaat over Bofo Kwo die iemands voet opeet. Qua bizar concept kan dit dus echt wel tellen. Iets voor de liefhebbers dus (van het genre, niet van voeten, nvdr).
Zo gestoord het achterliggende verhaal is, zo verknipt klinkt ook de muziek. Genietbaarheid is dan ook geen kwaliteit die past bij Space/Time Carnivorium. Morbide, psychopathische krankzinnigheid lijkt er al meer op. Als ik naar de muziek luister zie ik steevast Hannibal Lecter in zijn dwangbuis staan. Dat is zowat de sfeer die Space/Time Carnivorium oproept, hoewel het verhaal dus meer sci fi en minder thriller/horror is. Om dit freakish effect te bekomen wordt er vaak gewerkt met samples (gesproken woord dat uit lezingen, nieuwsberichten enz. lijkt te komen), een hele trukendoos aan horrorgeluiden (zoals dissonante strijkers) en een soort dromerige, spookachtige vrouwelijke zang op de achtergrond (blijkbaar is er naast de drie mannen dus ook nog een vrouwelijke vocaliste actief), die klinkt alsof er kwaadaardige geesten tussen de nummers door rondwaren. Openingsnummer Plate of Hate maakt initieel gebruik van een sample in het Spaans. Afgaande op wat ik er van begrijp lijkt het wel een soort recept. Het is me allemaal niet helemaal duidelijk van wat precies, maar gezien het onderwerp van dit album wil ik het eigenlijk ook niet echt weten… Naast de sample horen we ook de hiervoor vermelde vrouwelijke klaagzang en een stukje zware doom metal, die af en toe versnelt tot iets wat tussen death en heavy metal in ligt. Space/Time Carnivorium heeft best wel veel luisterbeurten nodig vooraleer je de groovy ritmes, subtiele ondersteundende synths en valse lamentaties leert appreciëren. De elementen dragen allemaal bij tot het totaalconcept, die sfeer van bloeddorstige waanzin, al lijken ze elkaar niet echt aan te vullen. Net omdat ze haaks op elkaar lijken te staan ontstaat een gevoel van onbehagen dat eigen is aan de stijl van Bofo Kwo.
De deathmetalinvloeden zijn meer uitgesproken op Second Sun, een nummer dat wisselt tussen epische grootsheid, frivole platitudes, breekbaar sentiment en matte apathie. Gelukkig is er altijd weer het onwelluidende gekras van Bofo Kwo zelf (Ted Egger), zodat we ons niet té veel op ons gemak gaan voelen. Dat Bofo Kwo ondanks al die gekke twists en turns toch kan blijven kleven in het geheugen van de luisteraar bewijzen ze op Epic, een nummer dat nochtans traag en chaotisch start. Af en toe hoor je echter herhaalde stukken tekst: “Shade and Darkness” en vooral “Epic”, waardoor nét deze passages langer blijven hangen. Muzikaal liggen deze fragmenten tussen death en heavy metal in, en het tempo gaat van doom tot blastbeats. Compleet gestoord dus, net zoals het geesteszieke gekrijs op het einde.
Met New Destination zoeken we weer andere oorden op: van doom/sludge lusteloosheid tot multigelaagde, snelle punk. Het lijkt wel één grote jamsessie, waarbij willekeurige spitsvondigheden aan elkaar geplakt werden. Elk onderdeel apart is knap uitgewerkt, maar de stukjes passen eigenlijk niet in de puzzel. Wat mij betreft is dit wel het meest toegankelijke nummer van het album, en dus zeker en vast een luistertip.
Maar mijn persoonlijke favoriet is toch Green Leviathan. De vrouwelijke vocaliste tracht hier bij de start een soort melodie ten berde te brengen, maar die is compleet uit de toon. Toch is het op de één of andere manier wel bekoorlijk. Daaronder horen we moddervette Rammstein-achtige industrial gitaren en die trekken me toch over de streep. Vervolgens doet ook de ruige, rauwe thrashmetalstem van Wayne Rich (Dirty Rats) zijn intrede. De gastvocalist portretteert hier de hoofdantagonist in het verhaal: Rex Talpas, the Rodent King (leuk woordgrapje toch). Hier kan je het verhaal ook beter volgen, omdat zijn zang heel verstaanbaar is. Zo hoor je hier echt een dialoog tussen Rex Talpas en Bofo Kwo, alsof het recht uit het boek komt. Even klinkt alles wél toonvast, harmonieus en evenwichtig. Ook het daaropvolgende stukje hard rock/heavy metal mét blastbeats (volgt u nog??) heeft voldoende drive om je weer helemaal in het verhaal mee te sleuren.
Maar die geneugte is van korte duur, want de laatste twee nummers brengen ons opnieuw chaos en zwartgallige verdoemenis. Bullets of Despair is het dichtste dat Bofo Kwo bij traditionele black metal komt, al slaan de knoppen naar het einde toe toch weer helemaal door. Met The Massacre eindigen we dit wispelturige album zoals het hoort: broeierig, destructief, chaotisch en verdoemd. Een nummer dat zwaar op de maag blijft liggen. Net zoals dit album. En iemands voet.
Space/Time Carnivorium is een lelijke, misvormde puzzel vol knettergekke, genre-overstijgende kannibalenmetal. Te gek voor woorden, en daar heb ik er nochtans weer veel van gebruikt. Ik kan me voorstellen dat er een publiek bestaat voor dit soort muziek, maar je hebt echt een open geest én een sterke maag nodig om dit album door te worstelen. Zeer gedurfd dus allemaal, maar toch net iets teveel een zure appel als je het mij vraagt.
Bofo Kwo: ik kan er nog altijd geen hoogte van krijgen.
Score:
70/100
Label:
Sliptrick Records, 2020
Tracklisting:
- Plate of Hate
- Second Sun
- Epic
- New Destination
- Green Leviathan
- Bullets of Despair
- The Massacre
Line-up:
- Kimmo Lindholm (Wamufo) – Gitaar
- Ted Egger (Bofo Kwo) – Stem
- Janne Winther (Bomari) – Stem
- Elmo Winther (Lord Elmonioz) – Stem
Links: