Headlines

Op de laatste dag van het toch behoorlijk vervloekte jaar 2021 verscheen dit Sinew Of Sol, het vijfde album van het in Texas gebaseerde Midnartiis, geesteskind van heerschap Wes Radvansky. Je ziet al op een paar kilometer afstand zelfs doorheen dichte mist dat het om black metal moet gaan, waarschijnlijk van de traditionele soort.Lees verder ›

Welcome My Last Chapter, het enige album van de Zweden van Vinterland, sloeg in 1996 in als een bom. De drie heren speelden melodische black metal, net als Dissection of Sacramentum. Nu, zoals al gezegd bleef het voor Vinterland jammer genoeg maar bij één volledig album. Het eveneens Zweedse Black Lodge Records brengt nu net deze plaat opnieuw uit met een remastering van de meester, Dan Swanö, zelf!Lees verder ›

TDW alias Tom De Wit, die namen we in het verleden al een paar keer onder handen. Ikzelf kreeg Aphrodisia voorgeschoteld en verteerde die bijzonder goed, zeker gezien het feit dat ik het normaal wat moeilijker vind om progressieve rock/metal zonder extremiteiten op te nemen zonder bijwerkingen. Zijn negende album is dit ondertussen, waarvoor hij samenwerkte met Rich Gray en drummer Fabio Alessandrini. Ken je die gasten? Het zou moeten, ze zijn namelijk allebei actief bij Annihilator. Dé Annihilator, inderdaad. Dat doet het beste vermoeden.Lees verder ›

Je moet wel héél meesterlijk zijn in de kunst van tragische zaken, als ze een type tragedie naar je vernoemen. De Grieken hebben dit als geen ander voor elkaar gekregen. Gelukkig is er ook ruimte voor wat zonnestralen, want na een absentie van acht jaar is het (Griekse) blackened doom trio Agnes Vein terug met een nieuwe plaat.Lees verder ›

Unique Leader Records heeft een echt neusje voor talent. Het Amerikaanse label bracht vorig jaar al enkele voltreffers onder haar hoede uit. Zo kregen First Fragment, Alustrium, Korpse, Humanity’s Last Breath en Distant vorig jaar allen een zeer positieve beoordeling. Toen deze plaat in onze promolijst verscheen was het dan ook een koud kunstje om mijn naam te noteren. Dat The Last Ten Seconds of Life zichzelf omschrijft als een mengelsmoes van nu-metal, rock en death schrikt enigszins af, maar kijkend naar het label zal dit wel een verkapte manier zijn om weg te blijven van een typering als deathcore. Eens kijken hoe dit uitpakt.Lees verder ›

Weten jullie nog toen ik de demo van het Nederlandse Gärgäntuäh besprak in 2020? Compleet weg (ben) ik van dat cassettebandje. Het betrof een anoniem Nederlands duo dat de bovenste beste black metal maakte. Dödenlicht was de titel, drie nummers vol jaren '90 Zweeds/Noorse blackmetalnostalgie. Vorig jaar verscheen de debuutplaat Urmystyk en die deed het even goed, met een hoge notering in de Lage Landen Lijst. Nu doet hetzelfde fenomeen zich voor. Het duo Unknown en Forgotten heeft een nieuwe cassette uitgebracht, met drie nummers op. De naam van de band is Udegste, de naam van de cassetteband is Drauga.Lees verder ›

Sinds de komst Tomi Joutsen in 2004 lijkt het bandgeluid van Amorphis in rustig vaarwater. Plaat op plaat horen we datzelfde hoge niveau, met af en toe een heuse uitschieter naar boven. Het legt de band bepaald geen windeieren, want de groepsnaam klimt met de jaren langzaam maar zeker steeds een regel hoger op de festivalposters (tot maart 2020 uiteraard). Het lag dan ook niet voor de hand dat Amorphis op Halo, de opvolger van het in 2018 verschenen Queen Of Time, ineens freejazz zou gaan spelen. Ook al niet omdat dit nieuwe album de afsluiter is van de trilogie die begon met Under The Red Cloud. En vrij jazzen gebeurt dan ook niet. Het bandgeluid blijft in grote lijnen intact. Toch durven de Finnen op hun veertiende album wel wat afwijkende accenten te leggen.Lees verder ›

Het is al meer dan vertig jaar geleden dat Steve Vai door Frank Zappa werd geïntroduceerd als 'stunt guitar player' in Zappa's begeleidingsband. In de jaren die volgden heeft Steve Vai de grenzen van de mogelijkheden van de gitaar en zijn gitaarspel diverse malen verlegd. Met zijn solo-album Passion And Warfare uit 1990 gaf hij de gitaarshredder uit de jaren tachtig het nakijken als het aankwam op techniek, inventiviteit en compositie. Van het album werden meer dan een half miljoen exemplaren verkocht en dit is tot op heden zijn meest succesvolle solo-album. Sindsdien heeft hij vele gitaristen geïnspireerd en uitgedaagd om vanuit de door hem gebaande paden weer nieuwe wegen in te slaan.Lees verder ›

De albums Turn It Around (2003) en Wake Up The Dead (2005) van het Canadese Comeback Kid mogen we best ophemelen als het gaat over spraakmakende, opvallende albums uit de beginjaren ’00. Niet zozeer omdat de band iets unieks of origineels wist te presteren, maar beide albums staan wél bol van een energieke mix van punk en hardcore, louter verpakt in sterke songs. Typisch van die albums die je zonder moeite blijft repeaten omdat alle facetten kloppend zijn. Na vijf jaar van afwezigheid geeft het vijftal weer thuis middels het nieuwe album Heavy Steps dat verschijnt via Nuclear Blast Records.Lees verder ›

Shrine Of August is het geesteskind van Steve Vanderperren. Deze jongeman kennen we nog van in lang vervlogen tijden toen hij nog op de drumkruk zat bij de Belgische formatie Herfst. Ergens in 2016 viel het doek over deze band, het moment voor de heer Vanderperren om zijn eigen weg in te slaan. Hij koos voor Shrine Of August de weg van de post-metal.Lees verder ›

Tri State Corner komt uit (en ontleedt zijn naam aan) een drielandenpunt waar de band vandaan komt: Duitsland, Polen en Griekenland. Geografisch klopt voorgaande zin uiteraard niet maar in een digitaal tijdperk vervagen alle grenzen en zodoende ziet het zesde album het levenslicht. Volgens de biografie heeft Tri State Corner eigenhandig een nieuw genre uitgevonden: bouzouki rock.Lees verder ›