Geschreven door Bart Al Foet op 31-01-2022 om 20:00.
TDW alias Tom De Wit, die namen we in het verleden al een paar keer onder handen. Ikzelf kreeg Aphrodisia voorgeschoteld en verteerde die bijzonder goed, zeker gezien het feit dat ik het normaal wat moeilijker vind om progressieve rock/metal zonder extremiteiten op te nemen zonder bijwerkingen. Zijn negende album is dit ondertussen, waarvoor hij samenwerkte met Rich Gray en drummer Fabio Alessandrini. Ken je die gasten? Het zou moeten, ze zijn namelijk allebei actief bij Annihilator. Dé Annihilator, inderdaad. Dat doet het beste vermoeden.
Dus, hier zijn we weer. Tom heeft het niet makkelijk gehad tijdens de quarantaine (wie wel) en dat heeft een effect gehad op zijn creativiteit en zijn beleving van het leven an sich. Nog meer geconfronteerd worden met jezelf, nog meer positieve energie proberen te putten uit jezelf, nog meer introspectie. Het leidt tot een album met behoorlijk wat kwetsbaarheid vertaald in cleane gezangen waarin meer intimiteit doorklinkt dan de nood aan progressiviteit. Ook in de teksten krijgen we heel wat zelfreflectie te horen, zowel op individueel als filosofisch metaniveau. Naast mentale pijn noteren we helaas ook fysieke pijn. Ik word er niet minder door ontroerd (de laatste tijd was het ook voor mij geen lachertje). Tom koppelt een grote dosis progrock aan sferen die me doen denken aan het solowerk van Devin Townsend, Ayreon – Michael Mills doet een solo in het zakje -, Riverside en Opeth (een vleug melodeath) en doet dat met een vrij transparante en moderne metalsound (gitaar en drums). Die heldere en toegankelijke mix is bevorderlijk voor de technische en progressieve elementen. De tekst komt er ook door tot zijn recht en extra smaakmakers (folky geluiden, bakken symfonische strijkers, elektro en trance) kunnen op die manier volwaardig in de mix meegenomen worden. Echte brutaliteit of agressie zul je niet vinden op Fountains, maar daar zijn andere bands genoeg voor. Het gekortwiekte nette geluid past trouwens wel erg goed bij de Annihilator-crew, dat is geen verrassing.
TDW blijft een geval apart, een creatieveling die je als luisteraar een blik achter de schermen van zijn hersenpan geeft, een blik waar je gemakkelijk tot aan de volgende plaat over kunt zitten nakaarten. Ik zal u niet tegenhouden. Begin gerust met het lange nummer Gratitude Song, waarin alle mensen bedankt worden die dit nieuwe album op voorhand besteld hebben. Die mensen mogen, net als liefhebbers van de bands die in de dikke alinea genoemd worden, zeker vijf punten optellen bij mijn score.
Score:
76/100
Label:
Layered Reality Productions, 2021
Tracklisting:
1. Fountains
2. Inner Enemy
3. Hope Song I
4. Gratitude Song
5. Hunter’s Eyes
6. Anthracite
7. Another Choice Another Universe
8. Graveyard Boogie
9. Traveller
10. Hope Song II 08:50
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
