Pyrrhon – Exhaust

Geschreven door op 22-09-2024 om 21:00.

Volledig vanuit het niets! Op 6 september was daar plots, zonder ook maar enige vooraankondiging of noot aan muziek, het vijfde album van de eigenzinnige, experimentele metalband Pyrrhon: Exhaust. De band koos er namelijk voor om de intussen standaard pre-release perstoestanden over te slaan, zodat fans de volledige opname direct na de aankondiging kunnen ervaren, zoals deze bedoeld is om te worden gehoord. En zo geschiedde…

Innerlijke onrust, onvrede, een gemis aan energie en het uitblijven van creativiteit noopte de band deze keer tot een voor hen ongebruikelijke route naar inventiviteit en inspiratie. Het vijftal besloot tot creatieve afzondering: gewapend met hun instrumenten, psychedelische paddenstoelen en een paar slechte films trokken ze zich terug in een hut in het landelijke noordoosten van Pennsylvania. De tijd die ze daar doorbrachten, gaf de band de gelegenheid om weer contact te maken als muzikanten en vrienden. En jawel: creativiteit en energie ontsproten.

Ook nu is het weer ontaard in een album vol wispelturige waanzin, grillige ritmes, nukkige dynamiek, stilistische bokkensprongen, spastische drums, verwrongen riffs en een mesjokke ritmiek. Dissonant, kronkelend, soms alle kanten opschietend, maar bovenal voortdurend provocerend, prikkelend, bijtend abstract, wispelturig en excentriek. De vocalen worden gekenmerkt door een mengeling aan verschillende uitwerkingen: van gesproken woord, korzelig gebulder tot hysterisch gekrijs. De tien nummers klinken op het eerste gehoor zo wispelturig en krankzinnig, dat je het gevoel hebt naar iets te luisteren dat ter plekke geïmproviseerd wordt, het gaat er zo grillig aan toe dat je geen idee hebt waar de band naar toe wil. Op het eerste gehoor lijkt er bij momenten geen touw aan vast te knopen en net als je een klein beetje het vermoeden begint te ontwikkelen dat je enige structuur in de patronen meent te herkennen en de muziek zich uiteindelijk toch ontrafelt, donderstraalt het viertal er een plotse stilistische of temporele buitenissigheid in (Not Going To Mars, The Greatest City On Earth, het geniale Out Of Gas, Hell Medicine). Nee, dit Exhaust is geen allemansvriend. Ongetwijfeld te overweldigend, te grenzeloos en te eigenzinnig voor velen.

Muzikaal krijg je een potpourri aan invloeden: noise, math, grindcore, hardcore, jazz (vooral de ritmesectie) en death metal. Het is veilig om te zeggen dat Pyrrhon niet geïnteresseerd is in het blijven hangen in het bekende, in comfortabel achteroverleunen. Met elk nieuw album zoekt de band nieuw territorium op en groeit het vijftal zonder het hen zo onmiskenbare geluid kwijt te raken. Op Exhaust zijn de bakens slechts een klein beetje verzet en is er iets minder aandacht voor gecompliceerde, weerzinwekkende structuren. Nee, de waanzin is niet verdwenen; de samenstelling van de composities is nog steeds onbestendig en onberekenbaar maar minder rigoureus en versneden als ze bijvoorbeeld op Abscess Time waren. Het maakt dat Exhaust iets toegankelijker door komt dan zijn voorgangers. Al is toegankelijk in het kader van Pyrrhon een woord waarvan de letterlijke betekenis de lading verre van dekt.

Niet alleen muzikaal drijft het vijftal op wispelturige en verbeten uitspattingen. Ook als het op teksten, formuleringen en woorden aankomt, is Pyrrhon zeer, zeer uitgesproken. Recht voor de raap, geen blad voor de mond nemend en totaal onverbloemd spuugt het vijftal hun gal. Verbale veroordelingen worden in scherpe, sarcastische formuleringen geuit en stemmen tot nadenken. Wil ik in Not Going To Mars een verwijzing naar ‘Space Karen’ Elon Musk horen of wijst de band daadwerkelijk naar hem?

“But accounting tricks fail before physics, your loopholes explode on their launchpads … While you jerked off to your childish vision, know when you swing from the gibbet. This is what you deserve, o false pioneer.”

Het leidt ook tot tekstuele pareltjes, als bijvoorbeeld Out Of Gas, een nummer over een burn-out. “It’s just me and the asphalt now. Me and that long white line. … Gonna go, gonna go ‘til I’m totaled. No respite at the end of this tunnel. Just glare from a pair of headlights.” (“Nu ben ik alleen nog maar met het asfalt. Ik en die lange witte lijn. … Ik ga door, ik ga door tot ik total loss ben. Geen respijt aan het einde van deze tunnel. Alleen schittering van een paar koplampen.”)

Hoewel veel nummers gaan over overweldigd zijn, is Exhaust – dat oorspronkelijk de titel ‘exhaustion’ (uitputting) meekreeg – geen conceptalbum. Het album verwijst naar de afmatting van het proberen op de been te blijven in een wereld die overspoeld wordt door digitale apparaten, kunstmatige intelligentie en sociale media. “It’s about the experience of being pushed beyond your ability to sustain things,” zegt zanger en tekstschrijver Doug Moore erover. “We went through a pandemic, and now people act like it didn’t happen. We went through an attempted fascist insurrection, and now people act like it didn’t happen. It’s a sense of constantly juggling things and never having a handle on them. That feeling became a big part of this record.” (“Het gaat over de ervaring om verder te worden geduwd dan je vermogen om dingen vol te houden. We hebben een pandemie doorgemaakt en nu doen mensen alsof er niet is gebeurd. We hebben een poging tot een fascistische opstand meegemaakt, en nu doen mensen alsof het niet is gebeurd. Het is een gevoel van constant met dingen jongleren en er nooit grip op hebben. Dat gevoel werd een groot deel van deze plaat.”)

Exhaust mag wellicht het meest genaakbare zijn waar Pyrrhon ooit mee op de proppen is gekomen, maar is het daarmee ook het meest interessante? De band toont zich op zijn vijfde album zelfbewuster, zelfverzekerder en gestroomlijnder dan ooit tevoren. In de stortvloed aan invloeden lijkt een balans gevonden te zijn, waardoor er een album tevoorschijn komt dat opwindend, prikkelend, fascinerend en meeslepend is. Dat dit geavanceerde, onderscheidende album desondanks niet voor iedereen is weggelegd, is een understatement van jewelste. Reken jij jezelf wel tot de gelukkigen die hiermee uit de voeten kunnen?

Score:

86/100

Label:

Willowtip Records, 2024

Tracklisting:

  1. Not Going To Mars
  2. First As Tragedy, Then As Farce
  3. The Greatest City On Earth
  4. Strange Pains
  5. Out Of Gas
  6. Luck Of The Draw
  7. Concrete Charlie
  8. Stress Fractures
  9. Last Gasp
  10. Hell Medicine

Line-up:

  • Dylan DiLella – Gitaar
  • Erik Malave – Basgitaar
  • Doug Moore – Vocalen
  • Steve Schwegler – Drums

Links: