Headlines

Het Zweedse Amaranthe is een typische 'love it or hate it'-band. Nog steeds ongeschikt verklaard voor Metal Archives, maar bij Zware Metalen happen we er graag in. Ik moet zeggen dat het steeds een guilty pleasure betrof voor mij, met knapperige meezingnummers als Invincible, Razorblade, Drop Dead Cynical of Dynamite. Ik werk bewust met songtitels en niet met albums, aangezien de popstijl van deze symfonische metal(core)band echt wel inzet op een hoog hitgehalte. Voorzien van verfijnde clips met futuristische kantjes en steeds met een plakkerige vibe. Met The Catalyst zijn we toe aan langspeler nummer zeven.Lees verder ›

Te ingewikkeld en te veel waardering om er voor de releasedatum een review over te kunnen of willen maken. Koppig als een weerbarstig kanon wachtend om deze kogel af te vuren. Het buskruit wordt echter te heet, altijd, en dus is hij eindelijk hier. In mijn persoonlijke catacomben van de metalgeschiedenis staat één naam fier bovenaan: Ihsahn. Deze Noorse grootmeester heeft zijn stempel gedrukt op het genre met zijn legendarische werk bij Emperor en zette na een soort van bijberoep de stap naar een zelfstandige carrière. Dat bijberoep was Peccatum, en bestond uit zijn drang naar creatieve vrijheid, die hem ertoe bracht om zijn vleugels uit te slaan en een solo avontuur aan te gaan. Samen met zijn medeplichtige en echtgenote, Heidi Tveitan, verkende hij een veelzijdiger geluid dat verder reikte dan de grenzen van black metal. Vervolgens zette hij in 2006 de stap naar een zelfstandige carrière, die alleen maar eigenzinniger werd met elk nieuw album. Zijn nieuwste creatie, simpelweg getiteld Ihsahn, is een nieuw (hoogte?)punt in zijn uitgebreide oeuvre. Persoonlijk kon enkel het soloalbum Àmr uit 2018 mij bekoren, in tegenstelling tot populaire meningen op het internet.Lees verder ›

Er zit een Pools/Oekraïens duo achter blackmetalact Morbonoct. De muziek die de heren maken zou fans van Darkspace en Limbonic Art moeten aanspreken. Kijk, dan heb je mijn interesse al gewekt, vooral door de laatstgenoemde referentie. In 2002 maakte ik namelijk kennis met The Ultimate Death Worship van de Noorse symfonische blackmetalband waarna ik ook vliegensvlug alle voorgaande platen opzocht. Ik was dermate onder de indruk van deze kosmische vorm van black metal met bijzonder snelle drums dat ik er voor langere tijd op kon teren. De laatste plaat van de heren dateert alweer uit 2017 en werd niet overal even positief ontvangen. Hoe mooi is het dan dat we met - het voor mij nog onbekende - Morbonoct wellicht muziek mogen ervaren met dezelfde stilistische kenmerken? The Highest Purpose is overigens al het vierde album in een viertal jaar tijd. We maken nu op Zware Metalen pas kennis met dit duo en het zal mij benieuwen of we wat hebben gemist.Lees verder ›

De stoner/doom van het Zweedse Saturnalia Temple is geen onbekende bij Zware Metalen. In 2011 verscheen het debuut Aion of Drakon dat door collega Bart met enthousiaste kritieken werd geprezen. Nadien volgde nog een betoog over de EP Impossibilum (2013) door Wouter, die het in 2015 verschenen To the Other ook onder handen nam. Hij schreef toen over de stijlverandering die de Zweedse band onderging, waarbij er met name iets meer black georiënteerde vocalen te horen waren. Het album Gravity uit 2020 raakte niet opgepikt en dat brengt ons vier jaar later bij Paradigm Call, het meest recente wapenfeit van de Zweden.Lees verder ›

Imperceptum uit het Duitse Bremen heeft sinds 2014 maar liefst twee EP's en zes volwaardige albums uitgebracht. Je moet het maar doen. Dit Chaos Pilgrimage is de meest recente in het rijtje en wordt uitgebracht door The Way Of The Hermit (Darkwoods), een Spaans label. Void is de wat mysterieuze figuur achter deze band. We kennen hem ook van Mortal, Vorteus, Cult Of Extinction en nog vele andere bands. De muziek van dit heerschap, althans van Imperceptum, zou in het straatje moeten liggen van Evoken, Shape of Despair, Darkspace, Funeral, Thergothon, Morgion en zelfs Esoteric. Ik voeg er nog The Ruins Of Beverast aan toe. Wees er wel snel bij want blijkbaar zijn er van deze speciale digipackeditie maar 66 handgenummerde exemplaren beschikbaar.Lees verder ›

Het verhaal achter Rifforia is niet bepaald alledaags, voert terug tot een dikke twaalf jaar geleden en begint bij de band Tuck From Hell. Drijvende krachten achter laatstgenoemde band waren Fredrik Johansson en Petrus Granar. Toen Granar gitaar ging spelen in Civil War werd Tuck From Hell in de ijskast gestopt. Er waren destijds weliswaar een aantal nummers geschreven maar daar werd niets mee gedaan. Tot de vader van Johansson (Nils Patrik Johansson) zich aanbod als zanger en besloten werd tot een doorstart onder de naam Rifforia. Begin 2024 ligt er dan een debuutalbum van Rifforia.Lees verder ›

Nu-metal was in de beginjaren van 2000 heel even het grootste genre op het gebied van metal, maar verdween net zo snel weer als het opkwam. Dat kwam mede doordat zich in het kielzog van de bekendere namen een ongelooflijke tsunami aan wanstaltige kutbands aandiende. Maar wat je ook van het genre vindt, het is vaak wel een punt van binnenkomen naar andere muziek. Zo zal menig puber via Korn, Slipknot of Limp Bizkit in aanraking zijn gekomen met andere, hardere en vooral interessantere bands. In dat opzicht heeft het genre een functie en een zeker bestaansrecht.Lees verder ›

Iarmhairt is blijkbaar een atmosferische blackmetalband uit Ierland en bestaat uit leden van Sacred Noose en Unyielding Love. Deze Demo MMXXIII wordt door het Amerikaanse Fiadh Productions op tape uitgebracht voor de Amerikaanse markt en vermoedelijk ook daarbuiten. Ik moet zeggen dat ik in mijn jaren bij het meest populaire online metalblad van de wereld nog nooit zo gefrustreerd en gedesillusioneerd ben geweest bij het schrijven van een recensie over een blackmetalband als nu. Ik vind niks maar dan ook niks online terug over de band, de informatie via het label zuigt ook al apenballen, laat staan dat je een fatsoenlijke foto vindt van de hoes van dit EP'tje.Lees verder ›

We hebben er weer eentje te pakken hoor: een debuutalbum van een Duitse melodische black/deathmetalband. Is het dan nooit genoeg of teveel van het goede? Kennelijk niet, moeten de heren gedacht hebben, want dit debuut met de betekenisvolle titel Echoes: Vanished Lore of Fire gaat over de onderdrukking van de mensheid door religie en de kerk en is geïnspireerd door historische gebeurtenissen. Wat dat betreft kan ik alvast meegaan met de gedachtegang van deze Duitse lieden: religieuze oppressie moet altijd bestreden worden, bij voorkeur door muzikale uiting.Lees verder ›

Ludalloy is een Finse shoegaze-band die het hier te bespreken Lumenari heeft gecreëerd. Het blijft onduidelijk wie er exact achter de muziek zit(ten) en of het hier om een debuutalbum gaat. Voor dit genre hoeven we natuurlijk niet op metal-archives te gaan zoeken. Op de gitaren na heeft dit dan ook maar weinig met Zware Metalen te maken. Deze plaat en de bijbehorende recensie is dan ook in het bijzonder geschreven voor de liefhebbers van de wat rustigere, dromerige muziek. Ik weet dat jullie er wel degelijk zijn en hier ook meelezen.Lees verder ›

Op Als de Hemel Zich Vult Met Apocalyptisch Kopergeschal word je als luisteraar ondergedompeld in een ijsbad van onheilspellende soundscapes en eschatologische blackened doom. In het einde der tijden verbleekt alle vrolijkheid, en Dodenbezweerder speelt de soundtrack.Lees verder ›

Ken je het Belgische Chimaera nog? Nee, zeker opzoeken. Ja? Heel goed! Dit Verslinder is namelijk de band van Michel Brouwers die ooit in vervlogen tijden nog in Chimaera speelde. Nu komt hij met brutaal eigen werk met als titel Mayhem In The Shadowlands. Deze EP komt uit in een fraaie vinyl bijvoorbeeld via het gerenommeerde Genet Records. Toch knap. De heer Brouwers moet gedacht hebben dat er altijd nog wat meer smeerpijperij bij kon en belde prompt Kristian Brynjulfsen op. Deze Noor uit de regio Bergen blijkt een karakteristiek rauw stemgeluid te hebben dat erg goed past bij 's mans muzikale creaties die zich ergens een weg zoeken tussen black- en death metal. Het tekstuele kader wordt geschapen door mystieke, duistere verhalen die gevoelige thema's aanraken als klimaatverandering, geestelijke gezondheid, oorlog en conflict. Reeds eerder kregen we wat videowerk te verwerken van deze band ter promotie van deze eerste EP.Lees verder ›

Als er in het Belgische blackmetalwereldje iets interessants en noemenswaardig gebeurt, dan is de kans behoorlijk groot dat de duivelse duizendpoot Déhà er ergens de hand in heeft gehad. Is het niet bij één van zijn talloze eigen projecten, dan bespeelt hij wel met verve de gitaar, bas, drums of keyboards (of neemt hij de microfoon ter hand) in een bevriende band, op plaat of gewoon als live muzikant. Of staat hij achter de knoppen bij het opnemen en mixen van een nieuw album. Of treedt hij op als producer. Of verzorgt hij het artwork voor de cover van nieuw werk. Zijn invloed op het Belgische blackmetallandschap is gigantisch en absoluut niet te onderschatten.Lees verder ›

In 2018 schreef collega Remco over het Alkmaarse gezelschap Morvigor. Zijn betoog, zijn relaas, omvatte zijn uitgesproken mening over de plaat die toen voor hem lag, met name Tyrant. Intussen heeft dit kwartet een nieuwe EP uit, De Spiegel. Dit hebbeding komt in coproductie uit. Dat wil zeggen Onism Productions en Vita Detestabilis Records slaan de handen in elkaar om dit experimenteel blackmetalwerkstuk onder de mensen te brengen. Bijzonder om lezen dat de vier heren verschillende invloeden combineren om zo hun eigen erg expressieve brute geluid te creëren. Ze slagen hier wonderwel in.Lees verder ›

Het Tsjechische Innersphere kennen we bij Zware Metalen nog niet. Het is een band die zo zijn eigen interpretatie op het melodeathgenre heeft. Met zuivere zangpassages, dramatische overgangen en zelfs wat thrash. Ook komt er soms naast de agressie een stuk progressiviteit aan te pas. In the Shadow of The Sun is het derde volwaardige album van deze lieden uit de Pilsen-regio.Lees verder ›