Mensen, wát was het druk met mensen tijdens de Eindhoven Mense… Metal Meeting 2018. Het Zware Metalengezelschap Wouter Kooy (WK), Black Swan (BS) en Ghostwiter (G) liet zich er niet door uit het veld slaan en manoeuvreerde zich was zich zonder kleerscheuren door de menselijke mierenhoop. Fotograaf Jurgen van Hest liep meer schade op.
Offerblok
Het is goed toeven tijdens de opening van de tweede dag van deze Eindhoven Metal Meeting, de eerste hypnotiserende klanken komen van het intro van Offerblok. De heren, die uw verslaggeefster van dienst volgt sinds debuutplaat Six Butchers Left (2015), hebben inmiddels ook een opvolger in A Sun Deceased… (2017). En halverwege november is er een nieuwe single en video uitgebracht getiteld Your Dying World: een nummer dat vandaag vanzelfsprekend ook op het programma staat. De band begint de set vanmiddag echter met A Sun Deceased… De kleine zaal is lekker gevuld, maar niet zo vol dat het onaangenaam wordt, dus het is heerlijk luisteren en je mee laten voeren door Offerblok. De zwart/witte videobeelden die achter de band worden geprojecteerd op een scherm, dragen bij aan de hermetische sfeer en vertonen, net als de gekozen nummers, een opbouw waarbij er sprake is van een steeds verder toenemende chaos. Ook The Road to Ruin gooit hoge ogen in dit verband. Er is ‘slechts’ tijd voor vier nummers, maar de dag is alvast goed en veelbelovend begonnen dankzij Offerblok. (BS)
Izegrim
Net als gisteren opent vandaag een Nederlandse metalband met vrouwelijke vocalen het bal in de grote zaal. Marloes Voskuil van death/thrashgezelschap Izegrim, laat haar bas tegenwoordig achterwege en benut de verkregen vrijheid door zonder een noot te missen volop over het podium te struinen en vanaf daar vrolijk bekenden in de zaal te groeten. En dat zijn er een hoop, want het is alweer pittig druk. De mannen om haar heen zetten het ene na het andere vurige nummer in: Endless Desire, Reclaim My Identity, Insanity is Freedom; zoals altijd weet de band uit Gelderland te leveren. Celebratory Gunfire wordt aangekondigd als een meezinger, maar dat is natuurlijk Izegrim-humor. We krijgen gewoon een half uur felle, beukende nummers gespeeld door een hoorbaar ervaren band die voor een lekkere opening van de dag weet te zorgen. (G)
Darvaza
Vandaag ben ik wel op tijd voor mijn geplande eerste band. Darvaza mag als tweede band aantreden in de kleine zaal en wat opvalt in vergelijking met gisteren is het aantal bezoekers. Vandaag ligt het gros waarschijnlijk nog bij te komen van de vrijdag, wat wel zorgt voor wat comfortabele ruimte in de zaal. Het Italiaans/Noorse gezelschap laat met de podiumpresentatie niets mis te verstaan over het soort muziek. Vervaarlijke spikes rond de armen, moderne corpsepaint en heel boos kijken vooral. U raadt het al: orthodoxe black metal. Direct zoekt zanger Wraath iemand uit waar hij zijn boosheid op kan richten. Helaas is diegene onze huisfotograaf, welke de bijgaande spugende foto met gevaar voor eigen apparatuur heeft weten te maken. Naast de prima pot true ende kvlt black metal die er gebracht wordt, blijft vooral Wraath opvallen. Blijkbaar kan deze man alleen overtuigend overkomen als hij een slachtoffer kan vinden voor al zijn boosheid. Want halverwege heeft hij iemand in het publiek gevonden die hem stoort en waar hij lekker fanatiek tegen tekeer gaat. Jammer dat deze band dat nodig heeft, want muzikaal is het écht sterk. (WK)
Attic
Fleshcrawl heeft als een intro met een zodanige bombast en lengte dat het even lijkt alsof we een allstarband met Vinnie Paul, zijn broer Dimebag, Lemmy, Jeff Hanneman en Ronnie James Dio krijgen, maar het zijn toch echt vijf lelijke Duitsers die een bak herrie komen brengen. Wel een lekkere bak herrie overigens, zoals je mag verwachten van een gezelschap dat teruggaat tot 1991. Voor subtiliteit is bij Fleshcrawl net zo veel plek als voor logica in de kerk: de band kent naar standje sneller verder alleen nog maar het standje nóg sneller. En dus verwelkomen we beukmonsters als Flesh Bloody Flesh, Dark Dimension, Dying Blood, Slaughter at Dawn en zo nog wat nummers met vrolijke titels.
Fleshcrawl
Death metal maken is een vak dat niet iedereen beheerst. Binnen de beperkingen van het subgenre is het lastig eruit te springen, maar als het goed gebeurt, is het resultaat haast orgastisch. Fleshcrawl weet hoe het moet gebeuren en illustreert dat in Eindhoven. Nieuwkomer Slobodan Stupar wordt door zanger Sven Gross geïntroduceerd als ‘the new axe god’ en de band speelt gevarieerd. Dat wil zeggen dat het bij sommige nummers wel tien seconden aan intro duurt voordat de hel losbarst, waar dat bij andere nummers als na vijf seconden zover is. Fleshcrawl is vandaag gekomen om maar door en door te gaan: geen slachtoffers, beuken totdat we erbij neervallen. Tot de dood ons scheidt. Of de vijftig minuten van de set voorbij zijn. (G)
Harakiri for the Sky
De vorige keer dat uw dienstdoende verslaggeefster Harakiri For The Sky zag optreden, was eveneens tijdens de Eindhoven Metal Meeting, editie 2016, in de kleine zaal. Vanavond staat het uit Oostenrijk afkomstige gezelschap geprogrammeerd in de grote zaal en dat is wel nodig ook. De belangstelling om de heren aan het werk te zien en te horen is groot. De melancholische black gecombineerd met post-rock invloeden schuurt en zorgt nu weer eens voor een broeierige, dan weer voor een vurige atmosfeer. De bijtende scream van Michael V. Wahntraum alias J.J., klinkt al even intens. Het enige dat soms licht jammerlijk is, is dat de nummers uiteindelijk behoorlijk gelijkaardig zijn opgebouwd. Iets meer afwisseling of een niet verwacht element hier en daar is welkom. Maar de nummers grijpen je desondanks bij de keel, zeker live. En daar komt nog bij dat de teksten erg verhalend zijn en doordrenkt met melancholie. Kortom, Harakiri For The Sky weet te imponeren met de duistere zaken des levens. (BS)
Voor de betere thrash van Nederlandse bodem dalen we af naar de kleine zaal waar Dead Head wacht. De liefhebber weet dan al voldoende: flitsende gitaarsolo’s van de polder King / Hanneman Ronnie Vanderwey / Robbie Woning, de venijnige zang van de als immer met muts getooide Tom van Dijk en Hans Spijker die de gaatjes dichttimmert. In Your Room komt van debuutplaat The Feast Begins at Dawn uit 1991, die dit jaar in een geremasterde versie opnieuw verschijnt. Hoognodig, vindt Van Dijk, ‘want het geluid was gewoon kut’. Helhuizen en Palfium staan op de laatste plaat Swine Plague, volgens de zanger/bassist ‘de cd met de meest lelijke hoes aller tijden. En daarom gaaf.’
Dead Head
Het zijn allemaal ongecompliceerde thrashnummers volgens het boekje, gebracht door een band met een hoge gunfactor. Vrolijkheid en goede muziek gaan bij Dead Head hand in hand. Zo is Robbie Woning even het pispaaltje van Van Dijk als hij te laat inzet bij een nummer omdat hij nog staat te drinken. Van Dijk zelf vraagt even later of we ‘meer Slayer willen’. Bij een volmondig ja antwoordt hij droog: ‘Dan had je laatst naar Zwolle moeten gaan’. Tot slot wordt er ook nog een nummer opgedragen aan Cannibal Corpse-gitarist Pat O’ Brien, die we waarschijnlijk nooit meer op een podium gaan zien. (G)
Valkyrja
Het uit Zweden afkomstige Valkyrja heeft toch mooi al vier albums op zijn naam staan en speelt Zweedse black van het snelle soort. Uw anonieme verslaggeefster kent het gezelschap echter niet en neemt een kijkje in de kleine zaal waar het eigenlijk vanaf de eerste noten duidelijk is: het lijkt alsof er hier een aardverschuiving plaatsvindt en de luiken naar de onderwereld ter plekke worden geopend. Valkyrja is met name sterk, daar waar de band plotseling uitbarst in nietsontziende, recht-toe-recht aan gitzwarte black. Het zijn deze momenten dat het publiek letterlijk omver wordt geblazen met nummers (vooral van het in 2018 verschenen Throne Ablaze) zoals In Ruins I Set My Throne en Opposer of Light. Denk er nog een flinke portie woede bij, rammelende drums, furieuze screams en huilende gitaren. Typisch voer voor de doorgewinterde blackmetalliefhebber. (BS)
Wat een verademing is Necrophobic qua presentatie vergeleken met Darvaza. Nu is deze band ook lang niet zo evil natuurlijk, maar wat een show wordt er gegeven! Het klopt van de podiumaankleding tot aan de bewegingen van de gitaristen en zanger. Enorme backdrop, stoere poses zoals we die kennen van Immortal en lekkere old school corpse paint. De black metal van de heren is vaak melodieus en wordt opgesierd met heerlijke gitaarsolo’s die live beter uit de verf komen dan op de albums. Het geluid mag dan ook zeker goed genoemd worden hier. De set wordt opgesierd met wat klassiekers, waaronder Revelation 666 en nieuwe knallers zoals Requiem for a Dying Sun van het laatste album Mark of the Necrogram. Zo krijgen we dus een aardige doorsnede van deze band welke ook al even meeloopt en inmiddels weet hoe het publiek te vermaken. (WK)
Necrophobic
Nee, dan het Finse Archgoat, wat een band is dat. Actief sinds 1989, er volgde een pauze tussen 1993 en 2004, maar tot op heden spuugt het gezelschap steeds weer EP-tjes en splitjes uit. Eerder dit jaar volgde ook de vierde langspeler, die door collega Bart van het volgende, treffende commentaar werd voorzien: ‘Oldschool blackdeath, met songwritingskills waarmee je ook anno 2018 de competitie te kakken zet. Lomp, bruut, evil en verpulverend. Satan luisterde en hoorde dat het opnieuw goed was. The Luciferian Crown is een slachtbank…’. Inderdaad.
Archgoat
En een liveoptreden van Archgoat is dat ook. Aan het begin van de set maakt drummer Goat Aggressor een statement door zijn drumstokjes indringend lang als een omgekeerd kruis te presenteren, alvorens plaats te nemen achter zijn drumstel. En de broertjes (gitarist) Ritual Butcherer en (frontman/bassist) Lord Angelslayer neem je zo op het eerste gezicht liever ook niet mee om een kopje thee te drinken bij je moeder aan de keukentafel op een doorsnee zaterdagmiddag. Dit zijn drie hele boze mannen. En dat is terug te horen in de muziek. Verboden te lachen en met een stalen gezicht luisteren naar nummer als Jesus Christ Father of Lies, Messiah of Pigs, Grand Luciferian Theophany en Goat and the Moon. Lomp, zompig, traag en snelle furieuze passages, het komt allemaal voorbij in dit toch wel ijzersterkte optreden van de Finnen. (BS)
Een band die ook al wat jaartjes meeloopt en begin dit jaar een nieuw album heeft uitgegeven is Shining, het geesteskind van het beruchte heerschap Niklas Kvarforth. Het is altijd afwachten of de beste man in zijn humeur is. De band is dat in ieder geval wel en bij het opkomen van Niklas blijkt dat ook hij in goede doen is. Zijn zang is maniakaal als altijd, net als zijn performance. Hij geeft hiermee wel het gevoel van essentie van elk nummer goed weer. De band brengt de soms complexe nummers degelijk maar mis wel het meer jazzy gevoel van de vorige bassist.
Shining
Tijdens de afwisselende set laat Niklas zien dat hij een meester is geworden in het bespelen van zijn publiek. Wat hij ook doet, de fans blijven uit zijn hand eten. Of hij nou met zijn hand in zijn broek staat of iemands telefoon een rondje laat gaan over het podium – welke hij verrassend genoeg teruggeeft aan de fan – ze vinden het geweldig. Ook hier wordt een slachtoffer in het publiek uitgekozen waar de zanger zijn woede op kan richten, blijkbaar is dat een beetje de trend van de dag. (WK)
Chris Holmes Mean Man
Met Triptykon staat de langstspelende band van deze editie van de Eindhoven Metal Meeting op de agenda, al kunt u die bandnaam direct weer vergeten. De Zwitsers rondom zanger/gitarist Thomas Gabriel Fischer putte tijdens concerten altijd al graag uit het werk van diens vorige band, het roemruchte Celtic Frost, maar speelt nu helemaal geen eigen werk meer. Noem het dan Celtic Frosted, dan weet iedereen gelijk waar hij aan toe is. Het is bijna een misdaad tegen de menselijkheid om niets te spelen van een meesterwerk als Melana Chasmata maar daar hoor je Unicef nou nooit over.
Neemt natuurlijk niet weg dat bepaald geen straf is naar Celtic Frost-werk te luisteren. Met Procreation (of the Wicked) vergeet je direct de wereld om je heen, laat dat maar aan de met bouwvakkersmuts en zwart omrande ogen uitgeruste Fischer over. Zeker als vlak daarna Circle of the Tyrants wordt ingezet. Of het hypnotiserende, machtig mooie Ain Elohim, dat wordt opgedragen aan het overleden mede-Celtic Frost-opperhoofd Martin E. Ain, ‘How about something bij Celtic Frost for a change’, glimlacht Fischer voordat Necromantical Screams wordt ingezet. De man doet het erom!
Triptykon
Al met al is Triptykon wel een geoliede machine die met het grootste gemak in een oogwenk schakelt tussen doom, black en meer traditionele heavy metal en dat alles onder aanvoering van die vervreemdende praatzang van Fischer, die nog net zo klinkt als op de demo’s van Hellhammer uit begin jaren ’80. Os Abysmi vel Daath kent een wat weifelend begin maar ontpopt zich daarna tot het meesterwerk zoals we dat kennen. Synagoga Santanae, met het prachtige afwisselende gitaarspel tussen Fischer en V. Santura, laat je afdwalen van een pad de duisternis in en zorgt voor een heerlijke finale van een set die met een diepe buiging van de bandleden wordt afgesloten. (G)
Na het optreden van Shining in de grote zaal probeer ik in de kleine zaal te komen. Gelukkig heb ik wat tijd want daar komen blijkt deze twee dagen bepaald niet mee te vallen. Lange files bij de kleine zaal zowel eruit als erin zijn eerder regel dan uitzondering. Nu valt de drukte dan vaak weer mee wanneer je binnen bent, zo ook in het geval van Impaled Nazarene. De schare die er wel staat behoort wel tot de echte fans, want deze staan vanaf de eerste tot de laatste minuut met hun vuist in de lucht als erom gevraagd wordt waarbij er niemand wegloopt. En dat kan niet aan de podiumpresentatie liggen, want de drie kale koppen vooraan op het podium blijven behoorlijk statisch. De zanger lijkt in z’n houding zelfs nog het meest op een kale kabouter uit Lord of the Rings.
Impaled Nazarene
Maar muzikaal is het vanaf de eerste tot de laatste seconde een verpletterende stoomwals. Direct in de hoogste versnelling voorwaarts door een enorm aantal nummers heen, waarbij ik nog voor de eerste twintig minuten om zijn de tel al kwijt ben. Maar is dat niet precies waarom je naar deze band komt kijken? Compromisloos rammen en vreselijk politiek incorrecte teksten met een partij galgenhumor waar je U tegen zegt. Nou mensen, vanavond hebben jullie precies dat opgediend gekregen! (WK)
De laatste band op het grote podium van vandaag en ontegenzeggelijk afsluiter waardig, is het grootse Marduk. Zelfs tijdens het opwarmen en podium klaarmaken staat de zaal nog van voor tot achter vol, wat de populariteit van de band toch wel weergeeft. Zeker gezien het feit dat het ook al ruim na middernacht is en de sneeuw toch een behoorlijk aantal reisplannen in de war zal gaan gooien. Het wachten wordt beloond, de band opent met Panzer Division Marduk en smijt volgas de zaal tegen de vlakte.
De heren laten hier toch wel zien dat ze toebehoren aan de black metal elite. De charismatisch frontman Mortuus maakt er een mooie show van en worstelt zich door de verschillende poses en raakt zelfs niet in de war van het falen van de triggers tijdens The Levelling Dust. Wel zien we tijdens het wachten bij de band een beetje irritatie terug dat dan weer goed gemaakt wordt als er weer gespeeld kan worden. De set is ondanks het uitbrengen van Viktoria niet opgebouwd met alleen nummers van dit album, maar laat gewoon een goede doorsnede horen waarbij uiteraard moderne klassieker en meestamper The Blond Beast niet wordt vergeten. (WK)
Het duurt even voordat ik voldoende bij mijn positieven ben gekomen om het door Marduk aangerichte slachtveld te verlaten en dus is Mortuary Drape al eventjes bezig in de kleine zaal. Uw anonieme verslaggever is zeker niet vies van een beetje uiterlijk vertoon maar vind het knap lastig de Sesamstraatachtige capes van de bandleden op dit tijdstip en na deze voorgaande band te appreciëren. Mortuary Drape staat voor rammelblackmetal uit Italië met een hoog oldschool-gehalte. De zaal puilt maar weer eens uit, al zegt dat ook iets over het aantal verkochte tickets van deze Eindhoven Metal Meeting en niet direct over de band.
Marduk
De op zich niet eens zo onaardig gebrachte muziek van deze cultband (jaja, we hebben er weer één, een cultband! Een even ondefinieerbaar als misbruikt begrip) valt in goede smaak bij de opgebleven toeschouwers, die bijzonder enthousiast reageren op de voordracht van zanger Wildness Perversion. Dikke complimenten voor de Italianen dus en alvast een goede reis terug naar Spaghettiland, maar ik duik voortijdig de besneeuwde Eindhovense straten op. In december meld ik me uiteraard weer, heerlijk!
Lees ook het verslag van Eindhoven Metal Meeting dag 1.
Foto’s:
Jurgen van Hest (Jvh013Photo)
Datum en locatie:
15 december 2018, Effenaar, Eindhoven
Links: