Voor zover ik me het goed herinner, heb ik tot op heden nog maar één enkele keer een geslaagde “mix” gehoord tussen…Lees verder ›
Black
Normaal zou ik hier geen review aan besteden. Zurvan is namelijk heel erg matte en saaie black metal. Waarom dat toch? Wel,…Lees verder ›
Album nummer zeven ondertussen voor de Zweden van Ereb Altor, die ik al van in het begin volg. Nog steeds dragen ze…Lees verder ›
Ik kende Ende nog niet, iets wat blijkbaar een kleine schande is. Dit Franse duo bestaande uit (interim) Reverence-leden is toe aan…Lees verder ›
Terwijl Clouds steeds ijlere hoogtes opzoekt en steeds meer mensen beroert en ontroert met zijn dieper dan diepste doom, zoekt frontman Daniel Neagoe ook…Lees verder ›
Vierde album voor Darkenhöld , een band die is opgericht in 2008 en nog steeds drie oorspronkelijke leden telt. De band is vooral…Lees verder ›
Eerste langspeler voor de Zweden van In Reverence. De band begon ermee in 2010 en maakte toen blijkbaar deathcore. Inmiddels hebben de heren wat…Lees verder ›
Uit het verre Australië komt Eart Rot opdraven met het tweede full album sedert de opstart in 2014. De voorganger en dus…Lees verder ›
Beter goed gejat, dan slecht gedaan. Echter, goed jatten blijkt keer op keer een haast onmogelijke opgave te zijn en de meeste…Lees verder ›
Het Engelse Caïna mag het hier eens samen doen met het Amerikaanse Cara Neir. Ondanks dat de status van Caïna hetzelfde is…Lees verder ›