Belenos – Argoat

Geschreven door op 07-09-2019 om 21:37.

Het Franse Belenos baart album nummer acht. Keltische pagan black metal van het zuiverste water, nog maar eens een keer. Mocht je denken: ‘Verhip, die titel klinkt helemaal niet Frans!’ Dat is juist. Belenos zingt sinds het in 2010 uitgekomen album Yen Sonn Gardis zijn teksten volledig in het Bretons, een dialect uit het Noord-Westen van Frankrijk. Een kleine taalles: Het Bretons is, net als bijvoorbeeld het Welsh, een Keltische taal. Het wordt gesproken in Bretagne. Het Frans, en het Gallo-dialect worden daar ook gesproken, maar dat zijn dan weer Romaanse talen. Dat je het maar weet.

Als een klein dorpje dat dapper weerstand blijft bieden, blijft Loïc Cellier getrouw kontschoppende pagan metal uitbrengen. Hoewel Belenos enige tijd een heuse band was, is het na Chants de Bataille weer een eenmansproject. Een eenmansproject dat in het verleden sessiemuzikanten niet schuwde, maar toch. Ditmaal wordt gesteld dat alle instrumenten door Loïc Cellier zelf zijn ingespeeld. We zullen het maar geloven dan. Het album werd traditiegetrouw weer opgenomen in een thuisstudio. Voorganger Kornog ging over Bretonse zeehelden, en focuste daarmee op het waterelement. Dit nieuwe album gaat over het element aarde, gericht op de bossen, Keltische goden en wilde dieren.

Dit is geen muziek waarbij je moet verwachten dat je onderscheidende ijkpunten tegenkomt. Het gehele album is een doorgaand dynamiekwonder waarbij Keltische achtergrondzang wordt vergezeld van screams, veel blastbeats en typische melodieuze pagangitarij. Qua screams betreft het voornamelijk doorgewinterde, soms zelfs wat vermoeide, screams uit de middenrange. Hoewel het dynamisch is, blijft het geluid wel solide klinken. Doordat de songwriting uitdagend en creatief is, blijft het album de gehele rit luisterbaar. De mix is vol en toegankelijk. De toevoeging van cleane Keltische zang en muzikale intermezzo’s geven tijdelijke rustpunten. Het zit ingenieus in elkaar, ondanks dat het niet altijd even memorabel is.

Het eerste nummer Karvden springt eruit vanwege de sterke riffs. Dishualder valt dan weer op door de gezongen folkpassages, violen en de doominvloeden. Huelgoat is niet zoveel aan. Er zit nog een leuke variatie op Freezing Moon in, dat dan weer wel. Steuziadur schiet na een slepend intro in de hoogste versnelling. Een nummer met een sterk uitgewerkte dynamiek. Na een razende start is een moment van contemplatie ingebouwd, om af te sluiten met een herwonnen snelheidsaanval met melancholische tonen. Een kritische noot is het feit dat er niet echt met gedenkwaardige passages wordt gewerkt. Op momenten dat het wel gedenkwaardig lijkt te worden, zit de losse strucuur de memorabiliteit in de weg. Zowel op het atmosferische, als het metalgedeelte, kan het album zo nergens echt een compleet voldaan gevoel geven.

Kijkend naar waar de band vandaan komt, is het goed om te zien dat het niveau van de laatste platen hier wordt gehandhaaft. Een album dat prettig luisterbaar is. Keltische pagan black metal omschrijft exact wat hier gaande is. De band blijft presteren op bovengemiddeld niveau, zonder gelijk van wereldklasse te zijn. Aanraders: Karvden, Bleizken, Steuziadur, Dishualder

Score:

80/100

Label:

Northern Silence Productions, 2019

Tracklisting:

1. Karvden
2. Bleizken
3. Argoat
4. Nozweler
5. Huelgoat
6. Dishualder
7. Duadenn
8. Steuziadur
9. Arvestal

Line-Up:

  • Loïc Cellier – Alle instrumenten

Links: