Black metal uit Turkije, je komt het niet elke dag tegen. Uit Izmir komen de vijf heren van Tagraht. Deze stad ligt in het westen van Turkije, vlakbij de Griekse eilanden Samos, Lesbos en Chios. Met uitzondering van een bezoekje aan het nabije Efeze en Pamukkale lijkt er eigenlijk geen bal te doen in Izmir. Je zou voor minder wat zwartgallig worden. En eigenlijk is dat maar goed ook, want dit duistere vijftal heeft wat onverwachte lekkernijen in de aanbieding. Drie om precies te zijn, want deze EP bevat niet meer nummers jammer genoeg.
Nóg meer verrassingen als je de bestaansgeschiedenis van deze Turkse formatie even doorneemt. De band heeft namelijk op zijn minst gezegd een merkwaardig parcours afgelegd. Tagraht zag reeds in 1997 het levenslicht toen zanger/drummer Heimgott en gitarist Altarhan besloten om de handen in elkaar te slaan. Om die reden is het zelfs één van de oudste blackmetalbands die het land rijk is. In 1999 sloot bassist Sabathan (niet te verwarren met onze Belgische Lord Sabathan (ex-Enthroned) uiteraard) zich bij hen aan en datzelfde jaar kwam de demo Demonic Incarnate uit. So far so good dus, maar dan verdwijnt Tagraht plotseling compleet van de radar, om in 2017 al even onverwacht opnieuw op te duiken, wanneer Altarhan (die nu de vocalen voor zijn rekening neemt) en Sabathan (die overgeschakeld is op gitaar) de band nieuw leven inblazen. Zoals je kunt zien zijn er dus best wel wat verschuivingen in de bezetting, en de band zelf geeft ook toe dat het oude en het nieuwe Tagraht eigenlijk niet te vergelijken zijn. Enkel de naam is gebleven.
Wat voor soort muziek mogen we nu verwachten van een Turkse blackmetalband? Warme, mediterraanse tonen doorspekt met het drukke gejengel van traditionele Turkse muziekinstrumenten? Strakke, melodische black à la Rotting Christ (Griekenland is vlakbij…), met wat Oosterse invloeden misschien? Niets van dat alles! Opmerkelijk genoeg staat Tagraht voor onvervalste Scandinavische black metal die het hete Turkse zonlicht niet kan verdragen, met een vette knipoog naar de iconen van het eerste uur, zoals Darkthrone en Satyricon. Tagraht is een onverholen eerbetoon aan de tweede golf black metal van de jaren ’90, met alles erop en eraan: corpse-paint, bosfoto’s, onpraktisch lange kepernagels en lekker boosaardig kijken. Bekijk onderstaande bandfoto en je weet genoeg. Én uiteraard bestempelen ze hun eigen muziek als True Black Metal, of wat had u gedacht? In die zin zou je kunnen zeggen dat het nieuwe Tagraht toch een deel van die 90’s vibe heeft overgenomen van het oude Tagraht, al klinken beide versies totaal verschillend.
Nu zou je kunnen veralgemenen dat Turkse mensen joviale, warmbloedige levensgenieters zijn, maar dat gaat dus absoluut niet op voor deze vijf zwartkijkers. Als inspiratiebronnen voeren ze aan: natuur, sociale kritiek, nihilisme, vuur en mythologische duisternis. Wat mij betreft de perfecte voedingsbron voor een lekker potje snoeiharde, zwartgallige black metal. En laat ik hier heel duidelijk zijn: de drie nummers op Nihilistic Catharsis, uitgebracht op het lokale Ashina Records label, zijn effectief stuk voor stuk bijzonder interessant en absoluut het beluisteren waard.
Vijftien minuten is al kort genoeg (de demo uit 1999 was zelfs tien minuten langer), dus wordt het aanloopje met de gebruikelijke vuur- en windgeluiden kort gehouden en al snel komen de, eveneens gebruikelijke, eenvoudige, repetitieve maar doeltreffende riffs van het titelnummer Nihilistic Catharsis aan de oppervlakte. De lead gitaren staan mooi op de voorgrond waardoor de melodieën goed tot hun recht komen. En daarin ligt ook wel de sterkte van Tagraht: ze creëren een heel logisch aanvoelende flow van goed bij elkaar passende riffs die als hapklare baklava naar binnen gaan. Niet al te complex of gedurfd, dat niet, maar hier is simpelweg geen speld tussen te krijgen: het plaatje klopt. De vocalen zijn van het rasperige type, waarbij de laatste lettergreep over het algemeen extra uitgerekt wordt. Het drumwerk is nogal simplistisch, met vooral veel mid-tempo doffe dreunen. Allesbehalve fris en strak, laat ik het zo samenvatten.
Door het nogal rudimentaire drumwerk begint Cosmic Disharmony niet veelbelovend, maar de oude-Enslaved/Satyricon-achtige riffs die daarop volgen maken veel goed. Door het ritme daarna wat naar beneden te halen, wordt er zowaar wat emotie en sfeer gecreëerd. Het droge getik van de drums is misschien wel wat storend: probeer er vooral niet te veel op te letten want na een tijdje irriteert het écht.
Het derde en laatste nummer, The Chains of Exile, is ook het interessantste en dus tevens mijn luistertip. In vergelijking met de vorige twee nummers zit er véél meer variatie in op vlak van ritme en tempo, en is het een pak heviger en sneller. Er zit veel meer drive achter zeg maar. Vergelijk het gerust met de meer geladen nummers van Gorgoroths Ad Majorem Sathanas Gloriam. De laatste minuut van het album is voorbehouden voor een mysterieus en dreigend brokje ambient geluid, dat het geheel mooi afsluit.
Label:
Ashina Records, 2019
Tracklisting:
- Nihilistic Catharsis
- Cosmic Disharmony
- The Chains of Exile
Line-up:
- Altarhan – Vocalen
- Sabathan – Gitaar
- Dehumanized – Gitaar
- Juruk-Hai – Basgitaar
- Tormentor – Drums
Links: