In Groot-Brittannië weten ze als de besten hoe je black metal maakt. Om preciezer te zijn: In Groot-Brittannië weten ze als de besten hoe je black metal interessant maakt. Laat ik vooral niet beginnen veralgemenen, maar heel wat Britse blackmetalbands zijn er toch in geslaagd om met een creatieve insteek de grenzen van het genre te verleggen. Denken we daarbij bijvoorbeeld aan de symfonische fantasy black metal van Bal-Sagoth en Kull, de extreme gotiek van Cradle of Filth en Hecate Enthroned, de brutale blackgrind van Anaal Nathrakh of de atmosferische pagan black van Winterfylleth en Saor. Niet enkel muzikaal zijn dit stuk voor stuk boeiende bands, ook inhoudelijk en tekstueel creëren ze vaak ongeëvenaarde pareltjes (wat ook ergens logisch is gezien ze hun eigen moedertaal kunnen gebruiken).
Het uit het noordwesten van Engeland afkomstige Necronautical mag je ondertussen gerust in dat rijtje plaatsen. Al bestaan ze pas sinds 2010, toch is dit duistere viertal er op korte tijd in geslaagd om een eigen, herkenbaar én uniek geluid te smeden. Hun debuutplaat Black Sea Misanthropy (2014) was al onmiddellijk een schot in de roos. Fleshgod Apocalypse ontmoet op dit album Cradle of Filth met veel symfonisch bombast, schreeuwerige vocalen en hypersnel drumwerk. Opvolger The Endurance at Night (2016) toonde een volwassener en nog beter uitgebalanceerd Necronautical en nu is er dus Apotheosis voor de grote… tja, apotheose zeker?
De naam van de band doet een maritiem/nautisch thema vermoeden, en dit was zeker ook het geval op Black Sea Misanthropy. Ondertussen heeft de band echter haar horizon wat verbreed en heet het dat ze met hun muziek de geheimen van de onderwereld willen verkennen en levensvragen over het leven, de dood en wat daar voorbij ligt proberen te beantwoorden. Binnen een genre als black metal is dit dus eigenlijk een nietszeggend statement, maar op deze manier zitten ze niet meer zo gevangen binnen een beperkte en beperkende inspiratiebron en dat geeft de band wel wat meer creatieve ruimte.
Net als op de vorige twee albums is er een kort sfeerscheppertje (met gong en lithurgische zang), maar na een kort crescendo schiet Necronautical furieus uit de startblokken met een sterk Fleshgod Apocalypse geïnspireerde combinatie van complexe, op-en-neer golvende leadmelodieën en Slughs quasi machinaal-gejaagd drumwerk. Met synths in steun, al staan die eerder op de achtergrond. Er wordt ten gepasten tijde wat gas teruggenomen en door het gebruik van een refrein en het meebrulmomentje “All is vanity!” is het openingsnummer best nog goed verteerbaar. All is Vanity eindigt met een trager cool-downmomentje. Net wat je nodig hebt om even op adem te komen na al dat bombastisch geweld.
“The more I know the less I hope” schreeuwt vocalist Naut. Maar dat geldt absoluut niet voor dit album. All is Vanity was alvast een sterke opener, maar het échte kroonjuweel van Apotheosis is zonder meer Nihil Sub Sole Novum (“Niets nieuws onder de zon”), en dat weten de heren van Necronautical uiteraard zelf ook wel. Vandaar dat zij de luisteraar hebben verblijd met een bijhorend filmpje. Iets met bebloede lijken, leegstaande panden en rituele moord blijkbaar. Niet echt mijn ding eigenlijk, en het neemt ook wel wat van het majestueuze karakter van het nummer weg. Dus: kijken op eigen risico.
Voor wie niet gekeken heeft: Nihil Sub Sole Novum is een zwaarmoedig en zeer geladen nummer over de zinloosheid van het bestaan, met een prachtige centrale melodie en een heerlijke solo die mij alvast kippenvel en een krop in de keel heeft bezorgd. Dit nummer ontlokt ongetwijfeld emotie bij de luisteraar. Of je moet van steen zijn gemaakt natuurlijk…
Lure of the Abyss start stevig met Behemoth-achtige akkoorden, gevolgd door een wervelende melodie die duidelijk een Dimmu Borgir-stempel draagt. Deze elementen komen verder in het nummer nogmaals terug. Het laatste deel van deze track lijkt bij momenten zomaar uit een Tribulation-album gestolen te zijn, en dan weet je wat dat betekent: pakkende, progressief klinkende gitaarsolo’s waar veel gevoel in zit.
Apotheosis klinkt een stuk meer black metal dan de vorige albums van Necronautical. Ik kan hier gerust nog een handjevol hoorbare invloeden opsommen, maar Necronautical combineert al die elementen op een dusdanige manier dat het zo een vrij herkenbare eigen sound boetseert. De voornaamste meerwaarde van hun muziek ligt in het zware deathmetalgitaarwerk en de zorgvuldig uitgewerkte melodieën. Maar daar blijft het niet bij, want op verschillende manieren wordt sfeer toegevoegd. Op Apotheosis bijvoorbeeld door toevoeging van akoestische gitaar en een kort stukje samenzang. Ook op Totentanz komt die samenzang terug, wat in combinatie met subtiel synthwerk een heel karakteristiek Dimmu Borgir-geluid opwekt. Daarnaast is er in het tweede deel van dit nummer een slepende passage die doet denken aan het nieuwere werk van Enthroned. Totentanz klinkt bij momenten wat speels en frivool, alsof Necronautical de dood in het gezicht uitlacht. Het is zeker één van de meest opvallende tracks op Apotheosis en na Nihil Sub Sole Novum een tweede luistertip.
In tegenstelling tot wat je op veel andere releases te horen krijgt houdt Necronautical op Apotheosis het betere werk toch voor het einde. Na de relatieve lichtvoetigheid van Totentanz zorgt Here Begins the Fall voor een opvallend contrast: gemene leadriffs, stompende ritmes en Nauts meest boosaardige grauw definiëren Apotheosis’ meest furieuze compositie. Maar ook wanneer het hard gaat zorgt Necronautical er onder andere met melodisch soleerwerk voor dat ook deze track boeiend en geraffineerd klinkt.
Hoewel Apotheosis geen uitzonderlijk lang album is (50 minuten), voelt het toch behoorlijk lijvig aan omdat de nummers dusdanig goed gestoffeerd zijn en rijkelijk gevuld met een overvloed aan verschillende riffs, melodieën en diepgaande lyrics. Met een gemiddelde duur van zeven minuten zijn de nummers ook bovengemiddeld lang. Afsluiter (en derde luistertip!) The Endless Spiral is tevens het langste nummer op deze plaat, en kan je zien als een soort muzikale synthese van wat Apotheosis heeft gebracht. Het start als een rustig, wat dromerig, mid-tempo nummer, evolueert na een warme gitaarsolo dan toch nog naar een uptempo middenstuk, maar eindigt uiteindelijk slepend en wat treurig. Net als op Nihil Sub Sole Novum stelt dit nummer de zin en onzin, de cycliciteit en het fatalisme van ons bestaan en de realiteit waarin wij leven in vraag. Het antwoord is allesbehalve optimistisch. En dus eindigt Apotheosis allesbehalve met een apotheose.
Opnieuw een heel sterke release uit het land van het oversized ontbijt, bonen in tomatensaus, de Brexit en vis in krantenpapier. Eigenlijk heeft Apotheosis geen opvallende minpunten (al vind ik de albumhoes nogal weinigzeggend), maar de muziek eist wel je volledige aandacht op, dus absoluut geen easy listen. Maar geef deze brok energie een kans, niet in het minst omwille van de prachtige melodieën. In dat geval raad ik aan om ook de twee voorgaande albums eens te beluisteren, want die zijn evengoed de moeite waard! Samengevat: een heel sterk maar nogal zwaarlijvig album propvol stevige black met een deathkantje. Top!
Score:
87/100
Label:
Candlelight Records, 2019
Tracklisting:
- All Is Vanity
- Nihil Sub Sole Novum
- Lure of the Abyss
- Apotheosis
- Totentanz
- Here Begins the Fall
- The Endless Spiral
Line-up:
- Naut – Stem, Gitaar
- Carcarrion – Gitaar
- Anchorite – Stem, Basgitaar
- Slugh – Drums
Links: