Het is oktober, de herfst is in het land, en dat betekent dat de winter stilletjes aan zijn opwachting maakt. De duisternis komt, de donkere keerzijde van onze jaarlijkse existentie staat voor de deur. Het meest geschikte moment om te vervallen in melancholie en donkere gedachten. En dus vallen de uitstekende blackmetalreleases op dit moment als regen uit de lucht. Of pakken ze zich als wolken samen in de ether, of schieten ze als paddenstoelen uit de grond… Soit, u snapt het plaatje wel. Binnenkort vieren we ook het feest van Samhain, ter ere van de doden, en vervagen de grenzen tussen het aardse en het bovennatuurlijke voor eventjes. De spirituele wereld is binnen handbereik.
Het Zweedse Myronath past perfect in dit sombere plaatje, getuige volgend statement:
“Dit album is een expressie van ons geloof en een reis die naar de Andere Zijde leidt, een afdaling in de Afgrond en in de spirituele wereld. Met dit album verkennen we de overtuigingen van de schrijver en zijn ervaringen in het spirituele rijk.”
De band laat tevens expliciet weten dat de luisteraar geen progressieve hoogstandjes mag verwachten, maar pure, pikzwarte black metal, gesmeed in het onuitblusbare vuur van obscuur occultisme. Myronath werd pas dit jaar opgericht en Into The Qliphoth is dan ook het debuut. Deze nieuwe occulte blackmetalcombinatie is ontstaan uit een collaboratie tussen Hellcommander Vargblod uit Malta (Khaospath en ex-Martyrium) en de Zweed Lars Björkens of Malphas (Blood of Serpents, Throne of Heresy). Daarnaast zijn er nog een paar sessie/live muzikanten, waarvan drummer Lars Broddesson (ex-Marduk) de meest opvallende naam is. In de promotie van deze release wordt de heer Broddesson nogal gretig naar voor geschoven als uithangbord en fanmagneet, maar dat hoeft dus helemaal niet: Into The Qliphoth is een degelijk album dat zichzelf evengoed kan promoten.
Even iets over de titel van dit album. De Qliphoth? Voor liefhebbers van occultisme, Left-Hand Path en de Joodse Kabbala is dit geen onbekend gegeven, maar het is nogal moeilijk uit te leggen. Zoals zo vaak het geval is in de Kabbala zijn er ook hier weer twee kanten aan hetzelfde verhaal. Volgens deze Joodse mystiek hebben we in ons universum enerzijds de Boom van het Leven (of Levensboom) en anderzijds de Boom van de Dood. Deze laatste is de duistere reflectie van de Levensboom, het tegenbeeld zeg maar. De Boom van de Dood verenigt de Qliphoth, de tien verschillende aspecten van duistere, negatieve energie in het bestaan, als spiegelbeelden van de Sephiroth, de tien aspecten van het creatieve proces van God. De Qliphoth staan dan ook synoniem voor onreine verlangens en boze, demonische krachten die het vermogen hebben om te vernietigen én te creëren. Bij deze is dat dan toch duidelijk.
Met zo een zwaarwichtig thema als achtergrond én met een drummer die klassiekers als Wormwood en Serpent Sermon aan elkaar ramde in de gelederen, kan je behoorlijk wat brute gewelddadigheid verwachten. Zeker, Into the Qliphoth heeft behoorlijk wat lekker agressieve momentjes, maar het is nergens gratuit of afstompend. Het zijn vooral de sterke melodieën en de veelzijdigheid van Hellcommander Vargblod’s stem die bijblijven.
Al bij aanvang van openingsnummer The Ancient Slumber stalt Myronath zijn voornaamste ingrediënten uit: kille gitaarakkoorden uit het hoge noorden, gesproken woord dat uit de diepste afgrond van het strottenhoofd lijkt te komen en drums die staan te trappelen om voluit te gaan. Na een langgerekte uithaal van Hellcommander Vargblod komt The Ancient Slumber dan ook helemaal los en krijgen we een partij vrij klassieke maar bijzonder aangenaam klinkende occulte black metal te horen. De gitaarlijnen zijn opmerkelijk melodisch en glashelder, de drums lekker vettig en de vocalen hoog en kelig. Er is ook redelijk wat afwisseling in termen van ritme en snelheid, die varieert van stampend mid-tempo tot een occasionele uitbarsting met obligate blastbeats. Zoals de band ons beloofde is dit nergens vernieuwend of verrassend, maar naar blackmetalnormen is het opvallend toegankelijk. En dat bedoel ik hier in de meest positieve zin.
Doorheen het album wordt er eigenlijk niet veel van deze stijl afgeweken, maar door de melodische en ritmische variatie wordt het gelukkig niet monotoon. Er is bewust voor gekozen om niet teveel atmosferisch kunst-en vliegwerk te gebruiken: synths nemen zelden het voortouw en dat is binnen dit subgenre zeker een gedurfde keuze. Myronath is dus bijvoorbeeld amper te vergelijken met hun land- en subgenregenoten Mephorash. Het is nu niet zo dat elke seconde van Into The Qliphoth even memorabel is, maar het evenwicht tussen vurige geestdrift en melodische esthetiek zit prima en in elk nummer vind je wel momentjes die markant of meeslepend zijn, en dus voor een toegevoegde waarde zorgen. Op Ravensphere is dat bijvoorbeeld een virtuoze solo die het nummer duidelijk naar een hoger niveau tilt, wat eigenlijk wel een beetje nodig was.
Dan is Lady of Golgotha toch een stuk interessanter. Te beginnen met de openingsmelodie. Telkens wanneer ik deze hoor doet het me enorm denken aan The Death of Love (Cradle of Filth – Godspeed on The Devil’s Thunder) (ook de klankkleur is zeer gelijkaardig). Er zit ook wat meer spanning in dit nummer, en aangezien Hellcommander Vargblod hier behoorlijk verstaanbaar is, ben je als luisteraar bijgevolg een stuk aandachtiger. “Lady of Golgotha, oh majesty in red. By satanic sunrise, queen of the dead!” (zo versta ik het toch…). Gaandeweg sijpelt een repetitieve melodie het nummer binnen die de ruggengraat van deze track zal vormen en de net-niet-cleane zang mooi ondersteunt. Dit is alleszins een component die lang blijft hangen.
Iets meer agressie vinden we terug in The Awakening, dat betovert met zijn Inquisition-achtige korte gitaargilletjes en een smaakvolle melodielijn op leadgitaar. Ondertussen blastbeat (is dat een werkwoord eigenlijk?) Lars Broddesson erop los dat het een lieve lust is. Myronath, of eerder hun Nederlandse label Non Serviam Records, heeft duidelijk werk gemaakt van een degelijke promotie van dit album, want van dit nummer werd een heuse videoclip gemaakt:
Net als je begint te vrezen dat Myronath in herhaling begint te vallen met zijn melodisch-occulte blackcomposities, komt men met Hymn to Lucifer op de proppen: een op muziek gezette ode aan de Lichtbrenger. De Gregoriaanse zang die hier gebruikt wordt is delicaat en devoot te noemen (ik vind het eigenlijk wondermooi) en staat in duidelijk contrast met de rasperige stem van Hellcommander Vargblod. Hymn to Lucifer is het rustigste nummer op Into the Qliphoth en ontwikkelt zich rond de centrale lofzang: “Ave Luciferi!”. Dat “Luciferi” op zijn Italiaans wordt uitgesproken en niet in het Latijn doet eerlijk gezegd mijn tenen krullen. Ik hoop dat u er zich niet teveel aan ergert, want het zijn net die twee woorden die het langst blijven hangen natuurlijk…
Zelf horen hoe deze plaat klinkt? We mogen een aantal exemplaren weggeven van Non Serviam Records!
Score:
80/100
Label:
Non Serviam Records, 2019
Tracklisting:
- The Ancient Slumber
- Ravensphere
- Lady of Golgotha
- The Awakening
- In the Shadow of the Crown
- La Santa Muerte
- Hymn to Lucifer
- Annihilation of the Crescent Moon
Line-up:
- Hellcommander Vargblod – Stem, Basgitaar
- Malphas – Gitaar
- Lars Broddesson – Drums (sessie)
Links: