Occultisten en Satanisten aller landen, verenigt u rond het Magnum Opus van Mephorash! Open uw hart en uw geest (en uw oren) voor de 72-voudige verborgen naam van god: Shem HaMephorash. Kom en maak deel uit van dit duistere ritueel, de offerande van bloed voor de gevallen engel Shemyaza, “Hij die de verboden naam van god kent”, aspect van Azazel, de Satan. Verlaat uw fysieke entiteit, verenig u met het goddelijke en verkrijg aldus de verborgen kennis, het magische vermogen van de Steen der Wijzen. Laat Mephorash u meenemen ver voorbij het onuitspreekbare Tetragrammaton, op een muzikale zoektocht naar de essentie van deze occulte waarheid…
“DRACONIS MAXIMUS! DRACON MAXIM!”
Over the top? Of bittere ernst? Eén ding is zeker, het is de heren van het Zweedse Mephorash bloedserieus als het op de context van hun nieuwe album aankomt. En dat mag je letterlijk nemen. Een gedetailleerde toelichting bij het nummer Sanguinem, waarvan je hieronder de video ziet, getuigt van een ritueel dat zanger Mashkelah M’ralaa in de winter van 2017 uitvoerde, en waarbij hij zijn polsen doorsneed teneinde in dichter contact te komen met Shemyaza, met als doel het verkrijgen van de kennis van de expliciete naam van god, Shem HaMephorash, het onderwerp van dit album.
Op de opener King of Kings, Lord of Lords wordt de toon onmiddellijk gezet met een sterk staaltje sfeerschepping. Een onweer. Een kerkdienst is volop aan de gang: het orgel speelt zijn lied en het koor zingt haar hymnen. Paarden hinniken. Je voelt de dreiging stilaan uit de duisternis opstijgen. Dreigende gitaren ondersteunen het ritmische gedrum dat de ruiter met de in bloed gedrenkte mantel aankondigt: de Koning der Koningen, gevolgd door zijn hemelse legermacht. Gebruik makend van fragmenten uit Openbaring 19 is dit nummer een acclamatie tot hij wiens naam niet uitgesproken wordt. De kracht van dit nummer ligt vooral in de combinatie van meeslepende melodieën en heel sfeervolle rustmomenten.
“Come gather together for the great supper of god, so that you may eat the flesh of kings.”
Op Chant of Golgotha horen we voor het eerst de slepende, wenende gitaren die kenmerkend zullen blijken voor dit album. Ze geven dit nummer een doom sfeer die, aangevuld met piano en engelenkoor, perfect het gevoel van tragiek vertolkt dat past bij de dood van Yeshua, de verlosser van de christenen, op de dag na Witte Donderdag, niet toevallig de release datum van Shem Ha Mephorash dit jaar. Epitome I: Bottomless Infinite is één van de sterkste nummers op dit toch wel heel indrukwekkende album. Het bevat heel knap in elkaar gestoken melodieën, afgewisseld met koorzang en rituele acclamatie. En zo blijft Mephorash ons nummer na nummer bestoken met krachtige, duistere tonen. Dit album brengt ons een plethora aan minutieus opgebouwde melodieën in een door Mephorash gecreëerd occult universum dat mij zeer geloofwaardig overkomt.
Ook Sanguinem, zoals gezegd gebaseerd op het ritueel van Mashkelah M’ralaa, maakt gebruik van hetzelfde recept: het onschuldige engelenkoor contrasteert scherp met de schreeuwende, weeklagende gitaren, die het ritueel bloedvergieten lijken te betreuren. De toevoeging van piano creëert hiernaast een delicate atmosfeer en strijkers zorgen voor een filmisch effect.
“SEMJÂZÂ, SÊMIÂZÂZ, SHEMYAZA!”
Epitome II: The Amrita of Vile Shapes neemt ons ter afwisseling mee naar het oosten, getuige ook het schelle geluid van rituele belletjes. Dit nummer brengt ons de meest dreigende gitaren van dit album, waardoor de vergelijking met Behemoth niet veraf is. Amrita betekent overigens “Nectar” en “Onsterfelijkheid”, dus thematisch wordt nog steeds in dezelfde vijver gevist. Relics of Elohim is misschien wel het meest mainstream nummer op dit album: iets tussen Schammasch en Dimmu Borgir in. Maar daar is echt helemaal niets mis mee. Gladjes loopt het over in het monumentale 777: Third Woe, ook terug te vinden op de EP The Third Woe (2018) dus. Als er één moment is om volledig los te gaan op Shem Ha Mephorash dan is het wel nu!
“Trumpets of Hell! Trumpets of Heaven!”
Shem Ha Mephorash eindigt met het imposante, vijftien minuten durende Shem Ha Mephorash, gebaseerd op teksten van Gilles de Laval. Deze afsluiter lijkt de synthese van het album, al beschikte ik jammer genoeg niet over de lyrics om te kunnen nagaan waar dit nummer precies over gaat. Ook hier horen we vooral die obscure atmosfeer waarmee het volledige album overgoten is, maar af en toe gaan de hellepoorten helemaal open en ontketent zich een storm vol boosheid en emotie.
Mephorash heeft de lat nu wel heel hoog gelegd voor zichzelf en alle andere bands in het occult/orthodoxe black metal genre. Shem Ha Mephorash is een album vol grootsheid, mystiek, wanhoop, blasfemie, devotie en vooral heel sterke nummers. Ik ben oprecht onder de indruk van dit bravourestuk. Neem daarbij ook nog eens het prachtige artwork en je hebt een regelrecht topalbum!
Sowieso staat Shem Ha Mephorash momenteel met een dikke stip op één in mijn jaarlijstje. Verplichte aanschaf voor elke blackmetalliefhebber!
Score:
95/100
Label:
Shadow Records, 2019
Tracklisting:
- King of Kings, Lord of Lords
- Chant of Golgotha
- Epitome I: Bottomless Infinite
- Sanguinem
- Epitome II: The Amrita of Vile Shapes
- Relics of Elohim
- 777: Third Woe
- Shem Ha Mephorash
Line-up:
- Mishbar Bovmeph – Gitaar, Basgitaar, Stem
- Mashkelah M’ralaa – Stem
- Ayram Etaumiel – Gitaar, Basgitaar
- N. Tengner – Stem
- Tephra Brabeion – Drums
Links: