Cradle Of Filth – Godspeed On The Devil’s Thunder
Roadrunner Records, 2008
Ooit was Cradle Of Filth mijn favoriete band bij uitstek. Zowel oude als nieuwe platen werden hier compleet grijs gedraaid, totdat de band plots experimenterend om de hoek kwam met Thornography (2006). Ik zag Dani Filth in een soort Marilyn Manson-achtige Britney Spears veranderen en ik verwachtte de band enkel en alleen nog maar op TMF-Awards en soortgelijke evenementen. Was hij dan écht een gillend speenvarken zoals iedereen altijd zei? Had ik het album geen goede kans gegeven? Was ik geïndoctrineerd door de tenenkrommende versie van Temptation? Of werd ik gewoon ouder? De Cradle-fanschare bestaat nou eenmaal niet geheel uit mannen en vrouwen die oog in oog staan met de overgang, maargoed als twintiger doe ik dat zelf ook niet. Zodoende kwijnde ik weg met twijfelachtige gevoelens over mijn eigen persoonlijkheid.
Toen ik enkele maanden later het album er toch nog eens bij pakte bleek dat ik toch ietwat te voorbarig was. Ik vind Thornography nog steeds geen topper maar een handvol nummers weet ik nu toch te waarderen. Twee jaar later komt Cradle Of Filth met een nieuwe plaat, wederom eentje waar een concept aan vast zit. Gezien de voorgaande conceptplaten erg veel indruk op me maakten had ik eigenlijk toch wel zin in dit werkje. Dat ze niet zouden teruggrijpen naar die albums uit de jaren ’90 had ik ondertussen wel geaccepteerd, dat hoeft ook helemaal niet.
Voorgenomen dit verhaal niet té lang te maken, ga ik direct maar over op de muziek die te horen is op Godspeed On The Devil’s Thunder, want zo heet de nieuwe plaat. Zoals op praktisch iedere plaat blaast de band er na een onheilspellende intro even flink op los. Zo is dat ook nu het geval met Shat Out Of Hell. Stampende ritmes worden afgewisseld door felle blastbeats en het gitaarwerk is venijnig en catchy. Toen ik tijdens de eerste luisterbeurt zo rond The 13th Caesar zat, verwachtte ik nog een soort tweede Nymphetamine. Het eerste deel van deze schijf is namelijk erg hapklaar, maar zit nochtans wel goed in elkaar. Vanaf Tiffauges krijgt de plaat echter een boeiende wending en pakt de band het helemaal anders aan. Het concept komt nu duidelijk naar voren dankzij de indrukwekkende gesproken teksten die hier en daar de tracks voorzien van een passend begin. We wanen ons in de belevingswereld van Gilles de Rais (1404 – 1440) en we worden meegezogen in de verhalen achter zijn absurde misdaden.
Tragic Kingdom komt in de eerste instantie over als een opvullertje maar ontpopt zich tot een van de betere songs op dit album. Daarna gaan we door naar het gemeen klinkende Sweetest Maleficia waarvan het slot één van de hardste stukken muziek is die de band ooit heeft geproduceerd. Duister, episch, maar snoeihard is Honey And Sulphur, terwijl Midnight Shadows Crawl To Darken Counsel With Life samen met Darkness Incarnate het meesterlijke middenstuk van deze achtste langspeler vormt. Beide nummers zijn goed voor een luttele achttien minuten aan variatie, duisternis en wederom bruutheid.
De Britten laten er echt geen gras over groeien. Wanneer je denkt dat het album na een dergelijk hoogtepunt overgaat op voortkabbelen heb je het toch mis. Het niveau blijft hoog met Ten Leages Beneath Contempt, een prachtig mid-tempo schouwspel met prima gitaarwerk. Een erg lange rustperiode krijgt de luisteraar niet, blastbeats, dat is wat je krijgt wanneer het titelnummer voorbij raast, en dat in combinatie met een partij typische uptempo Cradle-riffs.
Corpseflower betekent het einde van een plaat die me eigenlijk in alle opzichten meevalt. De band grijpt soms zelfs subtiel terug naar oude tijden (nooit verwacht), dit ligt er echter niet dik bovenop en de topproductie afkomstig van de handen van Andy Sneap is daar natuurlijk de hoofdreden voor. Godspeed On The Devil’s Thunder moet groeien en vaak is dat een goed teken. De nummers blijven zo langer boeien omdat er nog van alles te ontdekken is. Kon je niet leven met een Midian, een Damnation And A Day of een Nymphetamine? Dan zal dit album je wellicht ook niet acuut verwarmen, toch raad ik je aan om hem een kans te geven. In mijn ogen heeft de band weer een album geschreven dat staat als een huis. Degelijk en diepgaand tegelijk, met de nodige franje die we van ze gewend zijn. Een goede zaak, ook voor mijn gezondheid…
Tracklist:
- In Grandeur And Frankincense Devilment Stirs
- Shat Out Of Hell
- The Death Of Love
- The 13th Caesar
- Tiffauges
- Tragic Kingdom
- Sweetest Maleficia
- Honey And Sulphur
- Midnight Shadows Crawl To Darken Counsel With Life
- Darkness Incarnate
- Ten Leages Beneath Contempt
- Godspeed On The Devil’s Thunder
- Corpseflower
Line-up:
- Dani Filth – Vocals
- Paul Allender – Guitars
- Dave Pybus – Bass
- Martin Skaroupka – Drums
- Charles Hedger – Live Guitars
- Rosie Smith – Live Keys
- Sarah Jezebel Deva – Backing Vocals
Links: