The Dead Daisies, dat is één van die groepen die onmiddellijk mijn aandacht krijgen als ik ze zie opduiken in de grote lijst met recenseerbare nieuwe uitgaves. Ik leerde ze hier trouwens bij Zware Metalen kennen en kon de laatste twee studioalbums, Holy Ground (2021) en Radiance (2022) van een recensie voorzien. Bij beide albums stond Glenn Hughes centraal als zanger en bassist.
Dat is nu anders, want niemand minder dan John Corabi, toch vooral bekend van zijn periode als Mötley Crüe frontman, neemt weer de plaats achter de microfoon in. “Weer” inderdaad, want hij deed dat ook al voor Glenn Hughes overnam. Je moet weten dat The Dead Daisies geen vaste band is, zich ook geen supergroep noemt, maar zich als een collectief beschouwt waarin regelmatig van bezetting gewisseld wordt. Je kunt makkelijk meer dan tien verschillende leden opsommen. Dit keer is het dus: Hughes out, Corabi in.
Ook in: een andere bassist, want Hughes vervulde ook die functie. Nu is het de beurt aan Michael Devin. Opnieuw een ervaren rot die onder andere bij Whitesnake zijn sporen verdiende. Maar als ik me goed herinner, was hij ook de zanger van Letz Zeppelin, de Belgische Led Zeppelin-tribute band die je een paar jaar terug vaak live aan het werk kon zien in België en Nederland.
Nog steeds van de partij: de Amerikaanse gitarist Doug Aldrich. Toch wel een drijvende kracht met een kenmerkend, pico bello gitaarspel.
Opener en titelnummer Light ‘Em Up is onmiddellijk één van de blikvangers van het album. Een flinke drive, snedige riffs, een “oh oh” koortje en een rauwe stem. Een mengeling van rockabilly en een old school AC/DC-nummer. Dat belooft voor de rest van het album. Het blijft trouwens lekker vooruitgaan met Times Are Changing, waarin Corabi leuke dingen doet terwijl de gitaren zwijgen.
I Wanna Be Your Dog, dat was ooit de leuze van Iggy Pop. The Dead Daisies doet er een schepje bovenop en heeft het over I Wanna Be Your Bitch. Een heel andere stijl, minder braaf, met een hoofdrol voor de bas en de snijdende riff. Hier voel je het verschil met Hughes.
Ik had het daarnet al even over AC/DC. Die invloed komt meermaals terug trouwens. I’m Gonna Ride is een sleazy nummer dat een AC/DC-gevoel combineert met een flinke snuif The Cult, terwijl Corabi klinkt als de jonge honden die Ian Astbury of Billy Idol ooit waren. Samen met het titelnummer is dit al één van de favorietjes.
Niet alleen zijn er verwijzingen naar AC/DC. Back To Zero brengt je gewoon terug naar de loden riffs van Tony Iommi en Black Sabbath, met krachtige vocalen van Corabi. Stilistisch staat dit een beetje haaks op de eerdere nummers, maar het springt er toch wel positief uit.
Ik ben ook nogal te spreken over Take A Long Line met zijn zware pompende basintro. Op zich een simpel en niet eens beenhard uptempo rocknummer, but hey, it’s rock ‘n’ roll baby!
Natuurlijk moet je er weer een ballade bij nemen. Ik durf het niet echt een powerballad noemen dit keer, al is Love That I’ll Never Be ook geen stroperige sleper. Voor mij hoeft dit niet, maar er zullen wel fans van zijn.
Afsluiten gebeurt in western-stijl met Take My Soul, met vijf minuten het langste nummer van het album. Een beetje zonde dat dit nummer helemaal op het einde staat; ik zou daar de ballade hebben geplaatst. Take My Soul is meeslepend, bevat een lange solo en toont nog eens alles wat The Dead Daisies in huis heeft: veel.
Light ‘Em Up is alweer een schot in de roos voor The Dead Daisies. Een band die geen band is, maar wel altijd garant staat voor kwaliteit in hun traditionele hardrockgenre. Aanrader!
Score:
83/100
Label:
The Dead Daisies Pty Ltd. / SPV, 2024
Tracklisting:
- Light ‘Em Up
- Times Are Changing
- I Wanna Be Your Bitch
- I’m Gonna Ride
- Back To Zero
- Way Back Home
- Take A Long Line
- My Way And The Highway
- Love That’ll Never Be
- Take My Soul
Line-up:
- John Corabi – Vocalen
- Doug Aldrich – Gitaar
- David Lowy – Gitaar
- Michael Devin – Bas
- Tommy Clufetos – Drums
Links: