Headlines

Weet jij wat de lastigste woorden om te raden zijn met het woordspelletje galgje? Je zou misschien denken dat lange, ingewikkelde plaatsnamen als het Noord-Hollandse Boesingheliede, het Drentse Gasselterboerveenschemond of het IJslandse Niaqornaarsuk vrijwel onbegonnen werk zijn. In de praktijk blijken ze toch vaak gemakkelijker te raden dan gedacht. En nee, de langste plaatsnaam ter wereld - Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch in Wales - telt simpelweg niet mee.Lees verder ›

De Poolse blackmetalband Sothoris is alweer toe aan zijn derde langspeler, Dominus Omnium Mortuorum, en deze komt via het Duitse Fetzner Death Records. Een label dat nu en dan toch wel wat lekkers uitbrengt. Denk dan bijvoorbeeld aan het Nederlandse paganeske, folky blackmetalgezelschap Wurgilnõ. Ik was in 2022 zelf wat lyrisch en wild enthousiast over de vorige plaat van Sothoris. Wpiekłowstąpienie bleek de titel en omarmde zo maar eventjes acht ultrabrutale met pek en veren ingesmeerde vuile black/deathmetalnummers.Lees verder ›

Als je bij Zeeland denkt aan mosselen, bolussen, Bløf en wind, dan heb je buiten Inhereted gerekend. Deze jonge band uit Zeeuws-Vlaanderen bewijst dat er ook uit de modder van de Westerschelde knetterharde metal kan opborrelen. En hoe! Met hun debuutalbum Inherited laat de band horen dat talent niet altijd met de jaren komt. Soms wordt het gewoon genetisch doorgegeven of met de paplepel ingeslagen.Lees verder ›

Het moet ergens in 2016 geweest zijn dat ik de video van het nummer Sun Of All van het Zweedse Orbit Culture online tegenkwam. De afwisseling tussen verbetenheid en rustigere passages, het dynamische vocaal contrast dat gecreëerd werd door krachtige, diepe vocalen (wie zei daar James Hetfield?) af te wisselen met meer melodieuze, cleane refreinen, de agressieve, donkere sfeer die van het nummer uitging en de toevoeging van atmosferische synthesizer elementen, deden de band opvallen. Het nummer van het mij tot dan toe onbekende gezelschap had iets aanstekelijks, iets onweerstaanbaars. Het album waar het vanaf kwam, Rasen (2016), was dan ook rap aangeschaft. Het uit Eksjö (Zweden) afkomstige viertal wist met de release van de video van Sun Of All niet alleen mijn ogen op zich gericht. De band wist ermee de aandacht op zich te vestigen, de knikker begon te rollen... om vervolgens niet meer tot stilstand te komen.Lees verder ›

Stel je voor: je komt de woonkamer binnen, draait Evilcult op je platenspeler en je huisgenoot (M/V) begint spontaan te bloeden uit de oogkassen. Welkom bij Triumph of Evil, de nieuwste brok hellevuur van het Braziliaanse Evilcult. Als je dacht dat hun vorige werk (The Devil Is Always Looking For Souls uit 2023) al een ongeleid projectiel was van zwartgeblakerde speed metal, dan gaat dit album je keel openrijten en je schedel opvullen met spijkerbanden.Lees verder ›

In 'het licht' van de nieuwe langspeler van het Nederlandse Gnaw Their Tongues besliste ik deze week om nog eens door het merendeel van de discografie van het project te gaan. Het merendeel zeg ik, want ik tel zestien full-lengths en zelfs meer EP's. Je moet het ook eens doen als je op zoek bent naar gelegenheidsmuziek; je zal als herboren de week uitkomen. Lees: deze zieke mix van dark ambient, drone en vuile black metal zorgt ervoor dat je op het puntje van je stoel blijft zitten.Lees verder ›

Syllogomania is niet zomaar een obscure naam uit de psychiatrie; het is een term die verwijst naar de dwangmatige drang om spullen te verzamelen. Een vorm van hoarding die vaak leidt tot vervuilde, onleefbare situaties. Het is dan ook geen toeval dat deze band uit de stoffige straten van Krakau deze naam draagt. Op hun gelijknamige debuut grijpt Syllogomania deze mentale chaos bij de strot. Wat volgt is een verstikkende luisterervaring waarin stof, verval en existentiële woede centraal staan. De muziek is smerig, intens en compromisloos – een reflectie van een geest die langzaam bezwijkt onder de last van zijn eigen puin.Lees verder ›

Ruim drie jaar na Cerebral Alchemy komen deze Slovenen met een opvolger met als titel Unending Confluence en ze doen dit via Avantgarde Music. Dan weet je dat er aan de muziek ook een iet of wat speciaal randje zit. Allemaal goed en wel als het maar brutaal, mooi en wat mentaal onstabiel kan genoemd worden of zo staat het toch in het meegeleverde schrijven en dat vind ik wel passend. Ik vergeet nog bijna te vermelden dat we het natuurlijk hebben over Kamra.Lees verder ›

Genoa, Italië is niet alleen het huidige thuisfront van de uit Leiden afkomstige Nederlandse schrijver Ilja Leonard Pfeijffer die geroemd is om zijn werken als Grand Hotel Europa, Alkibiades of Het Grote Baggerboek. Het is ook de stad van waaruit het blackmetalgezelschap Winternius, de band rond Roby Grinder, al geruime tijd opereert. Dit Underwater Darkness is de opvolger van de in 2020 verschenen plaat, Open The Portal.Lees verder ›

Maar liefst acht albums hebben de Turkse blackmetalvrienden van Moribund Oblivion, als we deze nieuwste parel Intertemporal ook meetellen, al uitgebracht. Voorganger Endless kwam uit in 2020, Like A Falling Haze bleek in 2003 de eerste release te zijn. Nu is de band getekend door Theogonia records. Het is een Pools label met een erg divers rooster en waarop ook het Griekse Temple Of Khatarsis is ondergebracht. Deze heren brengen brengen net als hun bovenstaande labelgenoten binnenkort iets nieuws uit. Ogen en oren open houden zou ik dan ook durven stellen.Lees verder ›

Mysterium is het negende studioalbum van de Duitse thrash-instelling Paradox. Het debuut Product Of Imagination (1987) klonk als een energiek, technisch solide maar ruw geproduceerd speed/thrash-album. Nummer als Beyond Space en Paradox vielen toen al op door pakkende riffs en een heldere mix. In de afgelopen jaren wist Paradox met Heresy II – End Of A Legend (2021) dat ook conceptuele ambities werken: een donkere productie, mechanische precisie, en consistent hoge kwaliteit in compositie.Lees verder ›

Death Etiquette is het tweede album waarmee Atomic Witch op de proppen komt. Net als debuut Crypt Of Sleepless Malice duurt dit schijfje maar rond de dertig minuten. Daarmee wordt de luisteraar echter niks tekortgedaan. Hordes blackmetalbands spuien tegenwoordig oeverloze nummers, waarbij je als luisteraar met engelengeduld zit te wachten op die ene toffe riff, die dan tot in den treure wordt herhaald. Death Etiquette is wat dat betreft precies het tegenovergestelde: de plaat is een aaneenschakeling van korte en krachtige nummers vol met pakkende riffs, vernuftige tempowisselingen en vocalen die je bij de lurven pakken.Lees verder ›

Stel je voor. Je leeft ergens erg verlaten. Op een plek waar je buurman zelfs niet zichtbaar is als je uit je venster kijkt. Dat gevoel van eenzaamheid, afstand krijg ik bij het beluisteren van de debuutplaat van het Australische - uit Queensland afkomstige - Echoes Of Gloom. The Mind's Eternal Storm komt uit via ATMF Records en geeft te kennen dat je om eenzaam te zijn, je je natuurlijk helemaal alleen moet voelen. Daarom dat deze band misschien ook gewoon het geesteskind is van één persoon, met name Dan Elkin.Lees verder ›

Oude koeien uit de sloot halen is nooit een goed idee. Meestal een behoorlijk rommelige aangelegenheid. Maar goed, aangezien er in de beschouwingen van zowel Seven als Liberate The Unborn Inhumanity geen woord over geschreven is, zullen we het volgende hier toch kort behandelen. Vlak voor het uitkomen van het zevende album (met de te verwachten titel hierboven) werd bekend dat langgediende gitarist en liedjessmid Andy Gillion de band zou verlaten... of de band werd uitgezet, het is maar vanuit welk kamp je het bekijkt. Hoe dan ook, dit kenmerkte het einde van een tijdperk aangezien Andy van 2011 tot 2021 bij de band betrokken was en in die periode grotendeels het schrijven van de songs op zich nam. Al snel werd duidelijk dat – op de drummer na en de toetsenist zit er ook niet bij – alle bandleden van het eerste uur zouden terugkeren. Lees verder ›

Sommige bands ontstaan uit een visie, andere uit pure noodzaak. En dan zijn er bands zoals Ghazghkull. Geboren uit vriendschap, een gezamenlijk verleden en een gezonde dosis zelfspot. Wie terugbladert in de geschiedenis van de Nederlandse metal-scene, herinnert zich misschien Eria d’Or, een band uit het begin van dit millennium die uiteindelijk verdween in de nevelen van de tijd. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: gitarist Lennart, drummer Rutger en brulboei Werner vonden elkaar opnieuw en besloten dat het tijd was om de boel weer aan te trappen. Niet met grootse ambities, maar met plezier, energie.Lees verder ›