Vaste stek op de agenda van liefhebbers van de betere muziek: de Eindhoven Metal Meeting. De ontmoetingen in de plaatselijke Effenaar in de Lichtstad zijn steevast uitverkocht en ook voor de editie van 2024 was dat geen uitzondering. Remco Faasen en Robert de Leeuw probeerden twee dagen lang zoveel mogelijk bands te zien. Op zaterdag stonden ze vooraan bij Ante-Inferno, Thy Antichrist, Tortharry, Akhlys, The Vision Bleak, Anaal Nathrakh, Chapel of Disease, Schammasch, Soulburn, Agent Steel, Covenant/The Kovenant, Defleshed en Katatonia. Eus Straver leverde de foto’s.
Lees ook het verslag van Eindhoven Metal Meeting vrijdag!
Ante-Inferno (District 19 Stage, Remco)
Lekker op het OV-fietsje van het hotel naar de Effenaar en dus ben ik vroeg genoeg aanwezig om te zien dat er vandaag veel Impaled Nazarene-shirts om de schouders van het publiek hangen. De Finse kwajongsband zou deze zaterdag alweer voor de derde keer spelen maar dat was tegen het zere been van een paar jankballen die een volgende keer beter door kunnen reizen naar De Efteling om te verdwalen in het Sprookjesbos en online stennis begonnen te schoppen. En zoals dat tegenwoordig gaat bij fophef delft het vrije woord het onderspit en mochten Sluti666 en consorten thuisblijven.
Met Ante-Inferno heeft de zaterdag wél een hele fijne opener op het programma staan. Klassieke black metal, gemaakt door een kwartet uit Engeland. Voorman K.B. heeft een gevarieerde grunt en de nummers van zijn band zitten prima in elkaar. De band speelt alsof het inferno snel nadert en dat wordt gewaardeerd in de al behoorlijk volle kleine zaal van Effenaar. Met Death’s Soliloquoy is in 2024 het derde album verschenen en op basis van de presentatie in Eindhoven is dat het onderzoeken waard.
Thy Antichrist (Mainstage, Remco)
Het laatste echte wapenfeit van het oorspronkelijk uit Colombia afkomstige Thy Antichrist dateert alweer uit 2018 maar mag wel het hoofdpodium openen. Nu heb ik al de nodige blackmetalconcerten meegemaakt en daardoor brandende fakkels, kots, microfoonstandaards, dubieuze vloeistoffen, vuur en boos kijkende bandleden moeten ontwijken, maar als zanger Antichrist 666 opkomt, schrik ik me toch even een hoedje. De man is werkelijk van top tot teen aangekleed alsof hij zojuist uit een niet goed afgesloten luik dat direct toegang geeft tot de hel is komen kruipen. Zijn bandmaten doen weinig voor hem onder en maken duidelijk dat het hen menens is: de representanten van Satan op Aarde zijn gearriveerd. Antichrist 666 lijkt klaar om iedere christenhond aan zijn stok te rijgen.
Gelukkig zijn het niet alleen show en koffers vol make-up en attributen die uit nieuwe uitvalsbasis Dallas in Texas zijn meegenomen. De band staat muzikaal zijn mannetje, met furieuze, black metal in het pakket. Straight to the point maar wel voorzien van dat rommelige laagje dat altijd bij Latijnse extreme bands aanwezig is. We zijn pas twee bands onderweg en het is nu al een geslaagde dag. Niet alleen de zanger maakt indruk, dat geldt net zo goed voor inhuurdrummer Daniel Koppy. Hij schept er een genoegen in de bezoekers op de eerste rij indringend aan te staren en de zaal op te jutten terwijl hij strak als een mitrailleur zijn drumwerk verricht.
Nog even terug naar Antichrist 666: de brave man is niet de beste vocalist ter wereld of zelfs op het podium vandaag, maar zijn kille, ijselijke schreeuwgrunt past helemaal bij de muziek en hij weet steeds te verrassen als er na een kalm moment weer tempo wordt gemaakt. De Effenaar vindt het prachtig en na afloop blijkt de liefde wederzijds te zijn als er handenvol plectrums het publiek in worden gegooid. Antichrist 666 had daarna direct door kunnen gaan naar het preHistorisch Dorp in Eindhoven om zich te mengen onder de bewoners uit de oertijd.
Tortharry (District 19 Stage, Robert)
Bij binnenkomst in de Effenaar pik ik nog net twee nummertjes van het Tsjechische Tortharry mee. Alhoewel, ik moet het doen met een plek in de deuropening, want de zaal staat werkelijk bommetje vol. Ik kende deze band van tevoren alleen van naam (en dat terwijl ze toch echt al even meegaan), maar ik moet zeggen dat ik wel begrijp dat dit drietal het nodige volk op de been trekt. De oldschool death metal mag dan vrij simpel zijn, deze Tsjechen weten heel goed hoe je catchy nummers schrijft die je bij de strot pakken. Voeg daarbij een stoffige, gritty Oostblok-feel inclusief de Slavische teksten en dan krijg je een heerlijke mix van heerlijke opzwependheid (denk oude Gorefest) en een fikse portie gruizigheid (denk stokoude Vader). Zanger/bassist Martin ‘Lemy’ Vacek wijst ons nog even op een Tsjechisch festival genaamd ‘Czech That Fest’ en ook op de merchstand waarvan ze de opbrengst wel kunnen gebruiken voor ‘gasoline and German icecream on the road’. Het is ze wat mij betreft meer dan gegund. Spijtig dat ik zo laat binnenkwam, lekker bandje!
Akhlys (Mainstage, Remco)
Als nachtmerries moeten worden uitgebeeld is daar Akhlys: voor mij op voorhand een van de absolute hoogtepunten van dit festival. Kiezel- maar dan ook echt kiezelharde black metal waar Nox Corvus gretig zijn lekkere gitaarloopjes overheen legt en daarmee heerlijk hinderlijk door je hoofd zweeft. En dan gaan de vocalen van Naas Alcameth ook nog eens door merg en been en weer terug en daarna nog een keer: volledig bezit nemend van je lichaam. In golfen komen de slechts vijf nummers die op de setlist staan op je af: Maze of Phobetor, Ephialtes, Through the Abyssal Door, Pnigalion en The Dreaming Eye. Niet direct in je smoel, zoals bij Thy Antichrist, maar als langzaam stijgend water dat eerst je enkels nat maakt en net zo lang stijgt tot je met je laatste adem totale onderdompeling probeert te voorkomen. Je kunt echter geen kant op: je benen zijn vastgeketend aan de grond, waardoor Akhlys het laatste is dat je ziet, hoort en ervaart om daarna een gelukzalige dood te sterven.
The Vision Bleak (District 19 Stage, Robert)
Inmiddels is de wat meer avontuurlijke EMM-bezoeker de kleine zaal in gewandeld, alwaar het Duitse horror/gothic metalgezelschap The Vision Bleak zijn opwachting maakt. Oftewel: de alweer bijna vijfentwintig jaar bestaande samenwerking tussen Markus van Empyrium en Konstanz van Ewigheim. Na een stilte van acht jaar is er afgelopen voorjaar uitstekend nieuw werk uitgebracht in de vorm van conceptalbum Weird Tales en middels de tracks In Rue d’Auseil en The Premature Burial wordt dit nieuwe materiaal zeker niet vergeten. Maar het is vandaag vooral een afwisselende greep uit het al behoorlijke repertoire van dit tweetal. Op het podium is het overigens geen tweetal maar een zestal, waarbij de gister bij Empyrium reeds opgedoken violiste Caroline Salmona ook weer van de partij is. Konstanz richt zich live op de vocalen en weet een prima sfeertje neer te zetten in de driekwart gevulde zaal. Je moet er natuurlijk van houden, de soms best wel toegankelijke riffs en soms bijna dansbare ritmes, maar de band zet echt een goeie show neer en zolang er nummers als Carpathia, Kutulu! en The Deathship Symphony worden gespeeld, hoor je volgens mij niemand klagen. Hoogtepunt is de met heerlijke melodielijnen opgesierde doomy afsluiter, alleen weet ik eerlijk gezegd even niet welke titel daarbij hoort. Wie het weet mag het zeggen!
Anaal Nathrakh (Main Stage, Remco)
De geluidsterroristen van Anaal Nathrakh zijn altijd van harte welkom op welke gelegenheid dan ook. Want: honderd procent inzet en dito resultaat. Ook nu weer spelen de Engelsen Effenaar aan gort met hun mix van industrial zwartgeblakerde death/grind en wat verder nog maar van stal kan worden gehaald om zo bruut mogelijk te zijn. Met nummers als The One Thing Needful, Obscene as Cancer en In the Constallation of the Black Widow, proberen de heren de geluidsbarrière te breken en het bloed uit je oren te laten spuiten. De grote zaal gaat met het grootste gemak mee. V.I.T.R.I.O.L. schreeuwt de longen uit zijn lijf en dan moet Follow! nog komen. Dit monument van een nummer zorgt voor een immense moshpit, daar had de zanger niet eens om hoeven vragen. Tot diep achterin de zaal gaan de hoofden op en neer. Endarkenment is ook al zo’n geluidsjuweel, bij afsluiter Submission is for the Weak, lokt V.I.T.R.I.O.L. een wall of death uit: “Ik zeg niet dat jullie een wall of death moeten doen, die keus ligt volledig bij jullie…” Jaja, en direct deelt de zaal zich in tweeën.
Chapel of Disease (District 19 Stage, Robert)
Terwijl Anaal Nathrakh de mainstage omver beukt, zoek ik alvast een plek in de kleine zaal alwaar het Duitse Chapel of Disease op het punt staat te beginnen. Ik moet eerlijk zeggen: ik kende deze band al wel een beetje via de streamingdiensten en ik wist dat het best goed was, maar dit optreden heeft volledig mijn ogen en oren geopend. De psychedelische, proggy death/heavy metal komt volledig van de hand van Laurent Teubl (live met leden van Ketzer en Withing Hour) en het is muzikaal en ook live werkelijk een avontuur om U tegen te zeggen. Gooi topbands in het genre als Tribulation, Horrendous en Morbus Chron in een mixer, smijt dat vervolgens in een totaal andere bakvorm en je hebt Chapel of Disease.
De creatief in elkaar stekende nummers, de geweldige (twin-) gitaarmelodieën, heerlijke basloopjes, aanstekelijke riffjes en een ontzettend hoog uitvoerend niveau maken dit tot één van de beste en meest verrassende optredens van de dag. De vele tempowisselingen worden nergens vervelend, hierdoor blijft het juist spannend tot het eind en genoemde frontman combineert met speels gemak zijn vocalen met het toch niet makkelijke gitaarspel. Met als blijven-hanger: het zwaar beklijvende Void of Words. Je hebt van die optredens waarna je meteen naar de merchstand toe holt om een shirt of een fysiek exemplaar van de muziek te bemachtigen. Dit was er zo eentje, mijn LP-kast is zodoende weer twee platen rijker.
Schammasch (Main Stage, Robert)
Ik heb het Zwitserse Schammasch ooit nog op Roadburn mogen meemaken toen band de hele honderd minuten durende Triangle-trilogie presenteerde. Een mooi optreden van een uiterst interessante gezelschap, maar ik weet ook nog dat ik na een half uur vooral nog zat te wachten op het magnum opus genaamd Metanoia en dat ik het daarna maar voor gezien hield, want het duurde me toch iets te lang. Dit is echt zo’n band die het vooral een beetje moet hebben van de symboliek, het concept, de sfeer en de uiterlijke presentatie. Niks mis mee, maar puur muzikaal en songtechnisch gezien wordt het maar zeldzaam écht spannend en spectaculair en dat is dan wel weer jammer.
Er wordt na een intro afgetrapt met het dreigende, lang opbouwende They Have Found Their Master van het nog niet zo lang geleden verschenen nieuwe album (en tweede deel van The Maldoror Chants) en ook hierbij heb ik steeds het idee dat Schammasch nét iets te lang blijft hangen in het blaffen zonder te bijten, totdat na een minuut of zeven het gas erop gaat met een Behemoth-achtige uitbarsting. En dan is het ook wel heel vet en goed gedaan moet ik zeggen. Uitvoerend is er dan ook helemaal niks mis mee, ook al is drie gitaristen misschien een beetje overdadig als je maar maximaal twee partijen speelt, maar het zal onderdeel zijn van hoe ze zich willen presenteren. Hoogtepunten zijn voor mij opnieuw het magistrale Metanoia, het wat oudere Golden Light en het bijna ballad-achtige, maar sterke A Paradigm of Beauty.
Soulburn (District 19 Stage, Remco)
Over naar de kleine zaal voor Soulburn en een pot kwaliteitsdeathmetal. Voor de setlist zijn de heren door de discografie gegaan, want we krijgen Withering Nights van het album Earthless Pagan Spirit (2016) maar ook Shrines of Apathy van Noa’s Dark uit 2020. Fijne death metal zonder opsmuk, precies zoals grote broer Asphyx dat gisteren ook bracht, al heeft Soulburn een wat voller geluid en zijn er meer doomelementen te horen.
I Do Not Bleed from Your Crown of Thorns (afkomstig van het album The Suffocation Darkness uit 2014, wordt opgedragen aan de onlangs overleden oud-zanger van Faal, William Nijhof. Hij zou trots zijn op het nummer en de uitvoering vandaag door de inmiddels volledig op stoom zijnde doom/deathbrigade. Luister maar eens naar het geniale Where Splendid Corpses are Towering Towards the Sun. Een beetje doom, een beetje death maar vooral erg lekkere ronkende death met in de persoon van Eric Daniels en Remco Kreft ook nog eens twee fijne gitraisten. From Archaeon into Oblivion komt voorbij, daarna is het de beurt aan Crypts of the Black, uit ook aleer 1998. De fijne set krijgt een einde met Anarchist. Fijn, heel fijn.
Agent Steel (District 19 Stage, Remco)
Uit de oude doos komt Agent Steel. In 1984 opgericht in Los Angeles en als je in die tijd een band begon, dan maakte je wat later thrash/speedmetal is gaan heten, al gooiden de agenten er nog een vleugje power bij. Meer Metal Church, Exciter en Flotsam & Jetsam dus dan Exodus en Metallica. Unstoppable Force was de titel van het tweede album in 1987 maar zo unstoppable was de band niet, want vrij vlot daarna werd het bijltje erbij neergegooid. Anno 2024 zijn er toch nog vier albums bijgekomen. Niet alle leden die vandaag op het podium staan lopen al even lang mee en dat is een understatement. Alleen zanger John Cyriis was bij alle incarnaties van de band aanwezig. De metal zoals Agent Steel die maakt zit aardig in het verdomhoekje maar als het smaakvol wordt gebracht ben ik echt de beroerdste niet hier mijn aandacht aan te geven. En dat doet Agent Steel in Eindhoven. Cyriis is weliswaar wat houterig (maar de man is ook al 61 jaar), met zijn stem is niets mis. Na een half uur (en met eerder verslagen bands in mijn korte termijngeheugen) begin de verveling toch toe te slaan. Ik ben te jong voor dit subgenre, al kan ik in de verte toch ook de vijftig jaar al zien. Toch maar even gluren bij The Kovenant in de grote zaal.
Covenant/The Kovenant (Main Stage, Robert)
Dan de band waar ik als noorderling speciaal voor naar Eindhoven ben gekomen: Covenant. Of zoals ze zichzelf later hebben moeten noemen: The Kovenant. Ik ben zo’n oudje die ze als jong broekie al eens live gezien heeft (Dynamo Open Air 1998), maar omdat ze het legendarische en onnavolgbare Nexus Polaris volledig ten gehore gaan brengen, voelt het toch als een once in a lifetime gebeurtenis. Bij deze dan ook DANK en complimenten aan organisator Roman die zo’n show naar Nederland haalt (en nog wel de eerste!), want hier krijg je als oldschool fan enorm nostalgische kriebels van. Goh, wat mis ik die onbezonnen tijd met al die geweldige, nieuwe muziek die in de jaren ‘90 uitkwam… zwijmel… Goed, genoeg ouwelullenweemoed, tijd voor de show.
Wat is een reünie, zonder dat alle betrokkenen van weleer er bij zijn, zal bandleider Nagash gedacht hebben. En dat is op één gitarist na gelukt. Gitarist Blackheart aka Psy Coma is er niet bij, maar wordt vervangen door niemand minder dan Knut Magne Valle, bekend van broederband Arcturus. Verder zijn ze ‘gewoon’ aanwezig: meesterdrummer Hellhammer, Arcturus-legende Sverd (uiteraard met vintage leren vlieghelm en bijbehorende goggles) op toetsen, achtergrondzangeres Sarah Jezebel Deva en helemaal uit Australië: Astennu op gitaar. Als het intro van The Sulphur Feast wordt ingezet, gaat bij menig 40-plusser de armen de lucht in en wordt er volle bak meegeschreeuwd, terwijl de wat jongere bezoeker wat vervreemd maar toch bijzonder geboeid zit toe te kijken. De in een lange cape getooide Jezebel Deva is in het begin helaas wat moeilijk te horen, maar dit wordt gelukkig beter naarmate het optreden vordert. Nagash is een uitstekende frontman die lekker laconiek zijn baspartijen onder de duister-kosmische fantasyteksten legt. Vooral tijdens het geniale Planetarium, met meesterlijk tussenstuk, komt alles fantastisch uit de verf. Genieten!
Gelukkig blijft het niet bij alleen het integraal gespeelde album, er volgt nog een dikke toegift in de vorm van wat nieuwere (lees: dansbare) nummers Jihad (hoi Rammstein) en In the Name of the Future en zelfs oldschool debuutalbum In Times Before the Light wordt niet overgeslagen in de vorm van het klassieke Towards the Crown of Nights. Nagash staat inmiddels demonstratief in zijn Impaled Nazarene-shirt op het podium, dit vanwege de bekende ophef rondom het cancelen van deze Finnen. Hij sluit af met de woorden: ‘Don’t let them get into your heads, people; it’s not about hatred. At least… some people I hate… haha’. Voor mij persoonlijk had dit statement niet per sé gehoeven, maar ik kan me die behoefte vanuit een collega-band uit de 90’s ook wel weer voorstellen.
Defleshed (District 19 Stage, Remco)
Death metal uit Zweden maar dan gelukkig niet met die veel te opgewekte Gotenburg sound. Defleshed komt uit de fijne stad Uppsala en dus niet ver van de talrijke grafheuvels van enkele Vikingkoningen waar ik ooit nog eens overheen ben geklauterd. De muziek is woest en dus is de pit al snel geopend in de kleine zaal. De nummers die de heren voorschotelen zijn smakelijk, voorzien van het nodige vuur en een fijne basgroove. Mijn nekspieren beginnen ondertussen te klagen maar ze moeten nog even door want stilstaan is er niet bij bij deze band dat steeds meer begint te spelen alsof er geen morgen is. Met nummers als One Grave to Fit Them All, Night Vision en Under the Blade had Defleshed misschien wel een prominentere plek op de setlist verdient. Het zijn stuk voor stuk hersenklevertjes wat het geheel tot een voor mij fijn afscheid van weer een nieuwe geslaagde aflevering van Eindhoven Metal Meeting maakt.
Katatonia (Main Stage, Robert)
Dan is het tijd voor headliner Katatonia. Ik ben op plaat absoluut groot fan van deze Zweden, maar live is het altijd maar weer afwachten welke Katatonia je krijgt. Altijd oerdegelijk en strak, maar ze kunnen soms wat saai en ongeïnteresseerd uit de hoek komen qua performance. Misschien ligt het aan de headliner-plek op de bill waardoor ze lekker kunnen uitpakken, maar de band rond Anders Nyström en Jonas Renkse heeft er overduidelijk bovengemiddeld veel zin in vanavond. De setlist is helaas dan weer weinig verrassend en uitdagend te noemen met een verzameling van gangbare tracks van het repertoire vanaf het zesde album Viva Emptiness, maar dat kan ik voor een festivalshow best begrijpen. Het nieuwe album Sky Void of Stars blijkt overigens ook prima livemateriaal, want songs als Colossal Shade, Austerity en Birds komen uitstekend uit de verf.
Zanger Jonas Renkse wandelt en ijsbeert weer als vanouds over het podium en is prima bij stem. Des te gekker is het dat hij de hoge noten die hij op album wel pakt eigenlijk altijd laat schieten. Jammer, want die noten houden zijn vaak wat vlakke zanglijnen juist interessant. Kwestie van gebrek aan durf en Scandinavische terughoudendheid denk ik en dat verwacht je eigenlijk niet van een doorgewinterde frontman als Renkse.
Verder dus weinig aan te merken op deze prima show van de heren en dat merk je ook aan het enthousiaste publiek, vooral vooraan. De geluidsman had de toms bij drummer Daniel Moilanen wellicht wat zachter in de mix mogen zetten, maar dat was eigenlijk het enige euvel op dat gebied. Ik loop na de laatste tonen van Evidence in ieder geval meer dan voldaan de Effenaar uit om nog even een afsluitend biertje te doen bij rockcafé The Jack. Wat mij betreft tot volgend jaar!
Lees ook het verslag van Eindhoven Metal Meeting vrijdag!
Datum en locatie
14 december 2024, Effenaar, Eindhoven
Foto's:
Eus Straver
Link: