Ante-Inferno – Death’s Soliloquoy

Geschreven door op 13-11-2024 om 22:45.

Twee platen hebben deze blackmetalvrienden van Ante-Inferno al uit. Fane kwam in 2020, de opvolger Antediluvian Dreamscapes in 2022. Van deze laatste vond ik geen schrijfsel. Over Fane kalkte de heer Al Foet nog een overpeinzing neer. Death’s Soliloquoy is dus plaat drie en komt via Vendetta Records. Het lijkt als ik zo alle meegeleverde informatie lees, een bijzonder persoonlijke plaat te zijn geworden, zeker voor zanger/gitarist K.S.

De thematiek op deze plaat die trouwens via Khaos Diktator Design van een bijzonder sterke hoes werd voorzien, is er één vol miserie. Het gaat over depressie, je hopeloos verloren voelen maar tegelijk ook je soms moeten overgeven aan erg bizarre en macabere obsessieve gedachten. En het is de dood die je vervolgens aanspreekt, je aanzet om in een soort van monoloog met hem te converseren. Althans zo interpreteer ik toch het geheel.

Het is dus niet zo verwonderlijk dat het vocale palet dat wordt gehanteerd behoorlijk doorleefd en bij momenten desolaat en eenzaam klinkt. De muziek daarentegen op The Cavernous Blackness Of Night is zeer direct. Die meanderende, golvende leadlijn doet me wat aan het Ierse Primordial denken nochtans voert dit Ante-Inferno toch meer de forcing dan de mannen rond de heer Nemtheanga. Het lijkt wel of de heer K.B al zijn emoties kwijt wil, de reden ook vermoedelijk dat je heel wat zanglijnen die erg gevarieerd zijn tegenkomt op dit eerste nummer. Soms valt het leven of facetten ervan je heel erg zwaar dat kan ik niet ontkennen. Nu en dan krijg je wel eens de gedachte dat de duisternis rond je, je de lucht ontneemt om afdoende te kunnen leven op een wijze zoals je zelf zou willen. Misschien is dat wel het centrale thema in Towards Asphyxiating Darkness. Een nummer dat erg nijpend doch monotoon en eenvoudig in elkaar lijkt te steken.

Aan een venijnige razernij start dan weer Cold. Tenebrous. Evil. De ronkende bas die duelleert met de diepere vocalen en ijzige gitaarpartijen vraagt toch wat extra aandacht hier. De heren blinken uit in diversiteit. In diversiteit van vocalen bijvoorbeeld maar ook in uitvoering. Zo is Into The Eternity Of Death meteen het kortste nummer op de plaat, een boosaardig instrumentaaltje en haalt An Axe. A Broadsword. A Bullet dan weer bijna de vijftien minuten. Daartussenin zit No Light Till Life’s End, een song met een heerlijk koud hoofdthema.

Death’s Soliloquoy van het Britse Ante-Inferno is een enorme dreun in je aangezicht. Is het niet omwille van de gehanteerde thematiek dan is het wel omwille van de brutale muziek die dit kwartet brengt.

Score:

75/100

Label:

Vendetta Records, 2024

Tracklisting:

  1. The Cavernous Blackness Of Night
  2. Towards Asphyxiating Darkness
  3. Cold. Tenebrous. Evil
  4. Into the Eternity Of Death
  5. No Light Till Life’s End
  6. An Axe. A Broadsword. A Bullet
  7. Thalassophobia

Line-up:

  • G.S – Drum
  • K.B – Zang, gitaar
  • N.I – Bas
  • B.G – Gitaar

Links: