Eindhoven Metal Meeting 2024 vrijdag: death metal in hapklare brokken, een vallende Jezus en jaren ’80-riffs

Vaste stek op de agenda van liefhebbers van de betere muziek: de Eindhoven Metal Meeting. De ontmoetingen in de plaatselijke Effenaar in de Lichtstad zijn steevast uitverkocht en ook voor de editie van 2024 was dat geen uitzondering. Remco Faasen en Robert de Leeuw probeerden twee dagen lang zoveel mogelijk bands te zien. Op vrijdag stonden ze vooraan bij Undergang, Asagraum, Empyrium, Hour of Penance, Asphyx, Sammath, Dark Funeral, Carpathian Forest en Violentor. Eus Straver leverde de foto’s.

Lees ook het verslag van Eindhoven Metal Meeting zaterdag!

(Three Eyes of the Void)

(Fractured Insanity)

(Malphas)

Undergang (Main Stage, Remco)

Het leven is een aaneenschakeling van teleurstellingen met slechts af en toe een hoogtepunt en dat is deze vrijdag de dertiende niet anders. Ik krijg het voor elkaar in de verkeerde trein te stappen en kom daardoor te laat aan bij de Effenaar. Een geluk bij dit ongeluk: ik mis Three Eyes of the Void, Fractured Insanity en Malphas, maar ben gelukkig op tijd voor Undergang. Daarmee zijn alle frustraties op slag verdwenen, want deze Denen vormen een fijn orkestje. Death metal uit de riolen van Kopenhagen met een zanger/gitarist die klinkt alsof hij eerder die dag uit een moeras is getrokken. De mannen duwen het ene na het andere nummer door de strot van de aanwezigen in de goedgevulde grote zaal en spelen alsof ze geen tijd te verliezen hebben. Mijn eerste kennismaking met de band rondom D. Torturdød is van recente datum maar ik ben blij de heren alweer te zien. Undergang brengt de death metal in hapklare brokken, gitarist Mads Haarløv beheerst zijn instrument en die strot van Torturdød eroverheen maakt het helemaal af. Dit moet wel Deens nationaal erfgoed zijn, dat kan niet anders.

Ik heb een setlist weten te bemachtigen en weet dus welke nummers er zijn gespeeld maar vraag mij niet Livløs i en pøl af egne udskillelser te onderscheiden van Døden læger alle sår. Het goede nieuws: het is allemaal goed en luistert lekker weg. Tegen het einde van de set wordt D. Torturdød nog geteisterd door technische problemen maar als die zijn opgelost gooit Undergang bij wijze van afscheidsgroet nog even de beuk erin. Lækker!

Asagraum (Main Stage, Remco)

Na de eenvoudige podiumaankleding van Undergang (namelijk: niet) is het wel even wat anders bij Asagraum. Schedels en doeken met duistere taferelen sieren het podium en het lijkt wel alsof bandleidster Obscura altijd nèt is gedetailleerder gecorpse painted voor de dag komt dan haar mannelijke collega’s. De inhuurbasist draagt een Impaled Nazarene-shirt, deze dagen vooral een statement tegenover een paar zachtgekooktje eitjes dan een willekeurige kledingkeuze, maar daarover later meer.

Vanzelfsprekend tapt Asagraum muzikaal ook uit een ander vaatje dan Undergang en de Effenaar wordt al gauw gevuld met de ijselijke schreeuwgrunt die het einde der tijden aankondigt. Black metal op Noorse leest geschoeid is wat Asagraum brengt en de band doet dat perfect. Doeltreffend en kil, als het mes dat Varg Vikernes 23 keer in het lichaam van Euronymous stak.

Kaarsrecht achter haar microfoonstandaard staat Obscura te heersen, haar teksten in het versterkende apparaat te spuwen, onderwijl fraaie melodieën uit haar gitaar toverend. Achter haar: vaste bandmaat en de uitstekende drummer A. Morthaemer die weliswaar iets minder prominent in de mix had mogen staan maar daardoor wel kan laten horen wat voor menselijke metronoom zij is. Zoals bijna gebruikelijk op Eindhoven Metal Meeting, is ook Asagraum van plan de beste versie van zichzelf te laten zien: het woeste Dawn of Infinte Fire is daar een treffend voorbeeld van. Asagraum speelt zich naar perfectie en Jezus, ondersteboven hangend aan zijn kruis bij de microfoon van Obscura, kan niet anders dan dat beamen. De waanzin roept mijn naam is een machtige afsluiter van een machtig optreden.

Empyrium (Main Stage, Robert)

Nou heb ik in mijn 40+-jarige leven al een behoorlijk aantal bands live gezien en er zijn eigenlijk nog maar weinig namen die nog op mijn ‘moet-ik-absoluut-nog-eens-zien’-lijstje staan. Eentje die er absoluut nog wel op stond is het Beierse Empyrium. De meesters van de melancholie wisten mij als tiener al tot tranen te beroeren met het legendarische en unieke Songs of Moors and Misty Fields. En laat die plaat vandaag nou volledig op
het menu staan.

Als je een album door en door kent, dan gaan je natuurlijk wel dingen opvallen tijdens zo’n live-uitvoering. Wat meteen in het oog springt is dat er geen fluitiste maar een violiste op het podium staat in de persoon van Caroline Salmona. Nou gaat dat wel een beetje ten koste van de sfeer zoals het oorspronkelijk bedoeld is op plaat, maar live komt het na even
wennen eigenlijk prima uit de verf. Verder mis ik de baslijnen die sommige songs extra kleur geven, maar bassist Martin van Valkenstijn houdt het bij zijn ondersteunende rol en dat is wel een klein beetje jammer. Nogmaals: details. Voordeel ten opzichte van het album is dat frontman Markus Stock een stuk beter is gaan zingen in die dertig jaar en hij doet het live ook meer dan uitstekend. Het totaalgeluid tijdens opener The Blue Mists of Night moet ook nog een beetje in balans raken, maar gaandeweg de show wordt dit gelukkig beter en krijg ik werkelijk kippenvel van nummers als Ode to Melancholy en het magistrale The Ensemble of Silence. Verrassing en kers op de taart is het stokoude My Nocturnal Queen van de eerste demo uit 1995. Mooie afsluiter!

Ook al zijn de Duitsers wellicht een ietwat vreemde eend tussen het overheersende extreme metalgeweld op Eindhoven Metal Meeting en krijgen ze niet de respons en aandacht die ze verdienen, voor mij persoonlijk is Empyrium meteen één van de hoogtepunten van dit weekend.

Hour of Penance (District 19 Stage, Remco)

De Romeinen van Hour of Penance kunnen alleen maar volle bak death metal spelen. Paolo Pieri is de kleinste van het stel met geen haar op zijn schedel maar des te meer eronder, en heeft de grootste mond. Zijn collega-gitarist Giulio Moschini speelt uiterst geconcentreerd zijn partijen en heeft een kapsel zoals alleen Italianen en speelgoedpoppen dat hebben: strak in model vastgeplakt op het hoofd. Aan de andere kant van het podium: bassist Marco Mastrobuono, die duidelijk fan is van het werk van zijn band en alles heel intens beleeft, terwijl hij het publiek nog maar eens opjut. Drummer Giacomo Torti zit verborgen achter een enorm drumstel.

Bij Flames of Merciless Gods roept Pieri om een circlepit en die wordt er direct uitgegooid in het krappe zaaltje. De Italianen beheersen hun instrumenten en weten de noten op de juiste volgorde te zetten, maar uiteindelijk is het allemaal op zijn best vermakelijk en onderhoudend. Niet onvergetelijk. Het beste uit Italië op de Eindhoven Metal Meeting 2024 is niet Hour of Penance, maar de pizza die op het festival te koop is.

Asphyx (Main Stage, Remco)

Natuurlijk speelt Asphyx een wereldpartij in de grote zaal. Alles aan deze band is perfect: als het een vrouw was geweest, had ik ermee willen trouwen. De bandleden worden als helden onthaalt door het publiek en dat voor een groepje dat ‘brute teringherrie’ speelt, zoals zanger Martin van Drunen treffend zegt. Drummer Stefan ‘Husky’ Hüskens blijkt een hernia te hebben die hij te lijf is gegaan met een injectie, maar daar is niets van te merken tijdens parels als Death the Brutal Way of het majestueuze Deathhammer: 2:25 minuten ware perfectie. We gaan terug in de tijd met Wasteland of Terror en de nog steeds voor kippenvel zorgende dubbelslag The Rack en Last One on Earth. This is true death metal you bastards!

Sammath (District 19 Stage, Robert)

Terwijl Asphyx menig nek op de proef stelt op de Main Stage, begeef ik me naar de kleine zaal, alwaar Sammath klaar staat om iedereen omver te walsen met hun extreme, compromisloze black metal. Fuck melodie, fuck ​midtempo stukken, gewoon volledig gaan met die banaan, zo luidt het recept. Dit is echt zo’n band die alle vooroordelen knalhard bevestigt van een niets gewende popliefhebber met gevoelige oortjes die voor de grap een keer met zijn vrienden meegaat naar een extreem metalconcert.

Opener Savagery raast meteen op volle snelheid de zaal in en frontman Jan Kruitwagen krijst de, vooral op de Tweede Wereldoorlog gebaseerde, teksten er vol venijn overheen. De gitaarpartijen bestaan voor negentig procent uit razendsnel opvolgende powerchords en door de nogal iele sound is het soms lastig om de riffs te ontwaren, maar de extremiteit, de oneindige blastbeats en de militante sfeer an sich maken het alsnog een toffe beleving. Hoogtepunt voor mij persoonlijk is het oldschool, toch nog sfeervolle, nummer  Drakenbloed van mijn persoonlijk favoriete Sammath-album Strijd. Verder nog even een
eervolle vermelding voor drummer Wim van der Valk die er na deze show een punt achter zet. Het ga je goed!

Dark Funeral (Main Stage, Robert)

Het Zweedse blackmetalmomument Dark Funeral bestaat inmiddels ook al een dikke dertig jaar en heeft zichzelf sinds halverwege het vorig decennium toch wel een beetje opnieuw uitgevonden, vooral ook door wijzigingen in personeel. De albums Where Shadows Forever Reign en We Are the Apocalypse zijn wat minder extreem dan pak ‘m beet Vobiscum Sathanas en Diabolus Interium en de riffs zijn wat minder melodieus en
monumentaal. Maar die typische Dark Funeral basissound en -feel is gelukkig wel blijven bestaan, uiteraard dankzij bandleider van het eerste uur Lord Ahriman.

Persoonlijk ben ik nog steeds fan van de eerste drie full-lengths, maar die komen er tijdens deze vijf kwartier durende show toch wel wat bekaaid vanaf moet ik zeggen. Wellicht dat frontman Heljarmadr zich beter thuisvoelt bij de nummers waarvan hij de teksten zelf  geschreven heeft, dat zou kunnen, maar het is jammer dat de nadruk tijdens een festivalshow als deze (veel oldschool fans!) zo op nieuw werk ligt. Gelukkig wordt écht oud materiaal als Open the Gates en My Dark Desires dan weer niet vergeten, maar als een plaat als Vobiscum Sathanas dan helemaal niet voorbij komt dan doet dat wel een beetje pijn aan mijn oude Zweedse blackmetalhart. Ook ligt het gemiddelde tempo vrij laag, iets wat toch best paradoxaal klinkt als je het over Dark Funeral hebt.

Nu is er met de show zelf niks mis trouwens. Strak, professioneel en met overtuiging worden nummers als Nosferatu, To Carve Another Wound, As One We Shall Conquer en Let the Devil In ten gehore gebracht. En als je van strakke drummers houdt dan is die Jalomaah wel eentje waar je met open mond naar blijft kijken. Wat een speels gemak vertoont die kerel zeg!​ Uiteraard is elk onderdeel van zijn drumstel getriggerd, maar zijn techniek is toch wel buitenaards goed moet ik zeggen. Het lijkt zélfs alsof ie zich wat verveelt af en toe. Ook zanger Heljarmadr heeft ondanks zijn geringe postuur een charismatische uitstraling en het publiek reageert enthousiast bij elk nummer dat wordt aangekondigd. Vermakelijke show.

(Savage Grace)

(Fleshcrawl)

Carpathian Forest (Main Stage, Remco)

Een clubje vervelende mensen heeft het voor elkaar gekregen dat Impaled Nazarene op het laatste moment van het programma is gehaald omdat er ergens iets is gevonden wat niet helemaal lekker viel bij het clubje. Hopelijk liggen de sneeuwvlokjes die blij zijn met hun overwinninkje inmiddels veilig onder de wol, want de afsluiter in de grote zaal is Carpathian Forest: het zooitje ongeregeld onder aanvoering van Nattefrost – die ooit nog eens in het bandje The Childmolesters speelde – en een fascinatie heeft voor BDSM, zelfmutilatie en andere vrolijkheid. Een band bovendien die niet te beroerd is dat ook nog eens in woord en beeld duidelijk naar voren te laten komen.

Muzikaal gezien is Carpathian Forest een uitstekende band al doen de zes man op het podium maar wat en ogen ze alsof ze elkaar eerder vandaag op het stadion voor het eerst zijn tegengekomen. Het werkt echter wel én Nattefrost is niet dronken dus dat is ook wel fijn. Op het grote scherm boven de drummer zijn volop beelden te zien de passen bij de thema’s die de band aansnijdt en dan gaat het dus niet om fleurige bloemvelden en vogeltjes in het bos, terwijl de toetsenist tijdens The Beast in Man: The Origin of Sin met een koebel rondloopt en er met een bot op slaat. Lekker nummer is dat trouwens toch. De nog behoorlijk volle Effenaar vermaakt zich prima en gooit er hier en daar zelfs een dansje uit. Bijvoorbeeld bij Sadomasochistic, afkomstig van het debuutalbum Black Shining Leather uit 1998. Na de The Cure-cover A Forest, wordt Death Triumphant – helaas niet het beste nummer uit de catalogus – opgedragen aan de overleden vader van Nattefrost.

De zanger smijt het kruis waar hij de hele tijd al mee rond zeult op de grond, maar het ding kan blijkbaar tegen een stootje, want bij het daaropvolgende Knokkelmann pakt hij het op en zwaait er weer nonchalant mee in het rond. Het gas gaat er weer lekker op. Vergist u zich niet, Carpathian Forest mag dan wel niet de meest stabiele band zijn, als de mannen het op hun heupen krijgen, zoals bij dit Knokkelmann, is het heerlijke True Norwegian Black Metal wat er wordt gebracht. Met Where Thousand Moons Have Circled gaan we zelfs terug naar de oertijd van de band: het nummer stond op de debuut-EP Through Chasm, Caves and Titan Woods uit 1995. ‘We are Carpathian Forest, we come from Norway and we play black ’n roll’ roept Nattefrost voordat met Bloody Fucking Nekro Hell het laatste nummer van de set start. Hij was weer fijn, Carpathian Forest!

Violentor (District 19 Stage, Robert)

Na het eigenwijze, excentrieke Carpathian Forest, loop ik de kleine zaal nog even in voor het slotstuk van de dag. Violentor is een internationaal gezelschap met als standplaats Italië en maakt stoffige oldschool speed/thrash metal en brengt dit met lekker veel energie. Drie man sterk knalt de band er op hoog tempo een tiental nummers uit die ergens tussen Sodom, Venom, Possessed, 80’s Slayer en nog oudere punk in hangen.
Niks mis mee en vermakelijk is het ook zeker. Frontman Alessio Medici gaat lekker los en vooral de reeds beschonken bezoeker weet wel raad met de opzwepende ritmes en riffs. Toch is de zaal nog niet eens halfvol en voelt het toch meer als een soort van afterparty in plaats van een volwaardig deel van het programma. Leuke band, maar het zal ook weer
niet heel lang blijven hangen.

Lees ook het verslag van Eindhoven Metal Meeting zaterdag!

Datum en locatie

13 december 2025, Effenaar, Eindhoven

Foto's:

Eus Straver

Link: